TE VEEL INFORMATIE

Ik zet mijn mobieltje aan en luister naar de ingesproken berichten. Elke keer weer zegt een bandje me dat de berichten binnen 48 uur zullen worden gewist. 'Om te bewaren, toets 2. Om te wissen, toets 4.'Ja dat weet ik nu wel. Als ik het ding niet net gekocht of gejat heb, is het overbodige informatie. Het is tijdverspilling, 20 seconden per keer, een minuut per dag als ik drie keer mijn voicemail beluister, bijna een halfuur per maand voor een zinloos bericht. Maar ik moet ernaar luisteren, ik kan het niet eens doorspoelen zoals die vreselijke bioscoopinformatielijnen die ze een stuk beter hebben gemaakt. Je kunt nu 'Stop!' roepen tijdens de beschrijving van een film die je niet wilt zien zodat je automatisch de volgende krijgt. Dat is fantastisch (nou ja, een beetje) maar helaas werkt het niet in het dagelijkse leven. Kon je maar gewoon stop roepen als iemand je dood verveelt of irriteert, zodat ze met het volgende onderwerp zouden doorgaan. Ik heb het al geprobeerd met familie en vrienden en het zou volgens mij wel eens een trend kunnen worden.

En wil iedereen alsjeblieft ophouden met me te vertellen wat al duidelijk is? We weten allemaal hoe we een bericht moeten achterlaten op een antwoordapparaat. Dus als ik een bericht voor je wil inspreken, zorg er dan voor dat je niet van die idiote lange en nutteloze instructies voor me hebt, zoals 'Spreek uw naam en datum en tijd van uw telefoontje in en laat een korte boodschap achter na de pieptoon.' (Ik wil ook wel eens een lang bericht inspreken, en zeker als je me vertelt om het kort te houden!) Ja ja, dat weten we allemaal wel. Kom op met die piep. De meeste mensen hebben in ieder geval al niet meer van die persoonlijke boodschappen met de kinderen die iets grappigs opzeggen of met smakeloze achtergrondmuziek.

Wat het probleem is met al die nutteloze informatie is dat het me tijd kost. En het probleem van ouder worden is dat je je steeds beter bewust wordt is dat je niet veel tijd hebt. Tijdverspilling is niet langer een irritatie of een ongemak, maar letterlijk een zaak van leven of dood.

Er staat langs de weg naar mijn werk een groot bord waar ik me dood aan erger. Er staat op dat er 1776 parkeerplaatsen zijn in de parkeergarage Centrum Noord. Allereerst vraag ik me af wie die plaatsen telt en of ik daarvoor moet betalen. En, ten tweede, wat is het nut? Alweer krijg ik te veel informatie want als er 1776 plaatsen vrij zijn, dan zou er—als het nuttige informatie was—een run ontstaan op de parkeergarage. Bijvoorbeeld als er weer zo'n irritant radiospelletje was geweest waar ze een miljoen euro in briefjes van twintig hebben verstopt in het centrum—ga er zo snel mogelijk heen! En als er op het bord nog maar een stuk of tien parkeerplaatsen stonden aangekondigd, dan zou dat alleen maar nut hebben als het bord bij de ingang van de garage zou staan, en niet hier, langs de snelweg, op een kilometer of drie van het centrum. Met maar tien overgebleven plaatsen zou ik de moeite niet meer doen om het te proberen—voordat je halverwege bent, is de garage al vol. Zie je, dat is het soort dingen waar ik me druk over maak. En diep inademen…

Ik pak mijn handsfree spullen maar ik laat ze op de vloer vallen bij mijn voeten terwijl ik op een rotonde zit—geweldig. Dus moet ik bukken om ze te pakken en is er een hoop gedoe voordat ik het ding eindelijk aan de praat krijg. Ik bel de moeder van een van de vriendinnen van mijn dochters om te regelen dat ze op zaterdag kunnen komen spelen—dan kan ik eindelijk dat rapport afwerken van mijn werk dat al klaar had moeten zijn en heb ik wat tijd over voor dit of dat. Ik laat een bericht achter.

Dan bel ik de loodgieter om te vragen wanneer hij komt om het lek in de badkamer te repareren. Ik bel mijn schoonmoeder om haar eraan te herinneren dat ze de kinderen op donderdag moet ophalen van zwemmen en judo. Ze was het vergeten en vraagt me om er haar op woensdag nog eens aan te herinneren.

Op Radio 2 is het weer ontzettend gezellig met een boel beroemdheden. Het mag vreemd klinken, maar ik word chagrijnig van veel beroemdheden. Mensen die binnen lijken te lopen, schijnbaar alleen maar omdat ze bij Big Brother de raarste capriolen hebben uitgehaald, of omdat ze in bed hebben gelegen met een vent die goed ballen over een grasveld kan schoppen. Of beroemdheden die ons eindeloos doorzagen over hoe ze er nog zo goed uit kunnen zien. Mensen als Marijke Heiwegen, die elk jaar wel iets laten liften of wegsnijden en anderen die lopen op te scheppen over hoe ze de hele nacht hebben liggen rollebollen, inclusief twee keer voor het ontbijt, en beweren dat het daardoor komt dat ze er nog uitzien als 35. Is het echt nodig om ons dat allemaal te vertellen?

En dan heb je nog de prinsesjes—meestal muzikanten, hoewel dat te veel eer voor ze is. Mensen als Celine Dion of Cher die weigeren om trappen te lopen, of iemand als Elton John die eist dat er een bepaalde soort lelie in zijn kleedkamer staat. En dan heb je er nog die zo rijk zijn dat ze een heel warenhuis een ochtend kunnen laten sluiten omdat ze een paar zakdoekjes nodig hebben. En wij moeten intussen maar gewoon voortploeteren in het echte leven.

De media leven van de beroemdhedengekte. Bladen als Story, Weekend, Party en dat soort titels zijn allemaal schaamteloos dom. Vol met belachelijke foto's van niet zo heel erg beroemde mensen die in hun neus staan te peuteren of op straat een hamburger naar binnen werken of een keertje in niet zo flatteuze kleren rondlopen. Schokkend hoor. Of ze zijn een kilo aangekomen of afgevallen—dat is pas wereldnieuws. En wat moet ik met al die fotoreportages? De bruiloften met de eindeloze reeks mollige bruidsmeisjes en de vader van de bruid die zijn tatoeages en zijn bierbuik probeert te verbergen. Je kunt je voorstellen dat er een stylist aan de deur is geweest die met smaakvolle schaaltjes en kussentjes hier en daar geprobeerd heeft om hun smakeloze huis te verfraaien. Bij sommige mensen, zoals voetballers, komen ze waarschijnlijk een paar dagen logeren. Niks zachte hand, breng maar een verhuiswagen. Maar als ze dan eenmaal kunstzinnig een vaas met door de krultang gehaalde takjes hebben geplaatst, hier en daar wat muesli hebben weggezet en iedereen weet dat ze hun buik moeten inhouden (behalve de Tokkies waar niemand de moeite voor neemt), dan zien ze er zowaar respectabel uit.

Misschien is het een goed idee om in het bestand beroemdheden te snoeien. Een beetje zoals ze de wildstand op peil houden. Gewoon een paar van de meest irritante figuren lozen om de explosieve groei van de soort in toom te houden. Mensen als Rachel Hazes, die leeft als God in Frankrijk en die vreselijk haar heeft. Of Beau van Erven Dorens die het veel te hoog in zijn bol heeft. Of Joop van den Ende die gewoon te rijk en te lelijk is. En toch zijn er wel een of twee beroemdheden waar ik wat minder negatief over ben gaan denken. Iemand als Robert ten Brink bijvoorbeeld, waar ik echt heel lang een hekel aan heb gehad met zijn rare manier van praten—of 'praton' zoals hij zelf zou zeggen—en zijn lelijke jasjes, maar nu zie ik hem als huisvader in die reclames en vind ik hem wel weer leuk. Leuker zelfs dan die man die vroeger in Falcon Crest speelde. En hem vond ik erg leuk.