VI. EL PASTORET

A on vas tu, pastoret?

On vas tan determinat?

No et fa por anar a la muntanya

aquesta nit de trons i llamps?

Vina, vina a casa meva;

recolliment jo et daré.

—No pot ser, la noble dama;

noble dama, no pot ser.

—Jo et daré taula parada

amb menjars al bo i millor,

una llar de foc encesa

tota plena d’escalfor;

no et cal anar a la muntanya

una nit que fa tant fred.

—No pot ser, ta noble dama;

noble dama, no pot ser.

—Te’n donaré llit daurat

amb llençols de plata i or,

i si amb això no en tens prou

també et donaré el meu cor.

Vina, vina, pastoret,

que si no jo em moriré.

—No pol ser, la noble dama;

noble dama, no pot ser.

—No siguis, no, tan esquerp

i vina una nit amb mi,

que ja saps que jo t’estimo

o si no em faràs morî.

—Ja ens veurem un altre dia

que no em puc entretenir,

tinc el bestiar a la muntanya

i jo també haig d’ésser allí.

—Pastoret per mor de Déu

vina aquesta nit amb mi,

no vagis a la muntanya

i no em vulguis fer pati.

—No pot ser, la noble dama;

no em puc pas entretenî,

tinc els bestiar a la muntanya

i jo també haig d’ésser allí.