Ik kon het niet laten:‘Schat, al had je een plattegrond, dan zou je met twee handen nog niet eens de knop kunnen vinden.’ Het was even stil.

‘John?’

‘“Nu” is vijf seconden geleden geëindigd.’

We hoorden iets van metaal boven ons hoofd stuiteren en volgden het geluid, over het plafond, langs de muur, naar een ventilatieopening...

Shit! Het was geen grap! Er viel een kleine granaat naar beneden en rolde over de vloer. Het leek op zo’n flutding dat bij een Happy Meal zit, een Barbie-granaat. Maar ik wist dat het geen speelgoed was.

Nu ik enkele milliseconden van de dood verwijderd was, was er geen tijd voor mijn hersenen om een boodschap naar mijn benen te sturen dat ik er als de donder vandoor moest!

‘BANG! Je bent dood!’ riep John.

De laatste woorden die ik ooit zou horen.

Een zachte plof, en een verblindende flits verlichtte de ruimte. We vlogen alle kanten uit - een laatste, machteloze strijd.

En toen...

Besefte ik dat ik niet dood was.

De granaat spoot rode rook uit en siste. Hij was onschadelijk. Hoopten we.

Maar zelfs als dat zo was, was ik ervan overtuigd dat John me niet nog eens zou waarschuwen. Dit zou gebeuren; was het niet op de ene, dan wel op de andere manier.

Op mijn manier, als het aan mij lag.

‘Evacuatieplan C!’ riep ik naar mijn mensen. ‘WEG!’

Ik stortte me op het toetsenbord van de computer en tikte een opdracht in: Alle harde schijven wissen.

Mijn mensen verzamelden het papieren archiefmateriaal en stopten het in een allesbrander. Zonder een moment spijt te hebben gooide Jasmine er iets brandbaars op, en WHAMl Weg dossiers.

Onze talloze evacuatieplannen gingen tot ver in het alfabet, maar in bijna allemaal stond dat er geen enkel papiertje, geen komma, geen voetstap bewijs mocht achterblijven.

Terwijl het hele computersysteem werd afgesloten ging de rest van mijn team aan de slag met wat typische kantoormuren leken: met enkele geoefende bewegingen lieten ze geheime panelen openspringen en haalden raketwerpers uit verborgen vakken.

Daarin bevonden zich ook knoppen die bestemd waren voor een vertrek op het laatste moment: er werden knoppen ingedrukt en er volgde een reeks explosies, waardoor ramen naar binnen werden gedrukt en de kantoorvloer bezaaid werd met een hagel van stukjes glas.

Vervolgens haakten mijn mensen de kevlar-koorden die aan hun raketwerpers bevestigd zaten aan ankerpunten in het plafond. Vanuit het raam richtten ze de raketwerpers en vuurden enterhaken waaraan zich nog meer kevlar-koorden bevonden af in de richting van de omliggende gebouwen.

Ik luisterde naar het bevredigende thkkk! als de haken zich in de nabijgelegen daken vastklonken. Zodra de koorden waren vastgetrokken, klikten de werpers aan het plafond vast en vormden zo strakke veilige lijnen om langs te ontsnappen.

Een voor een pakten mijn mensen een reddingsharnas, gespten dat aan de ontsnappingslijnen en sprongen zonder aarzeling de nacht in, vijftig verdiepingen boven Moeder Aarde.

Het was een prachtige manoeuvre, goed gepland, en goed uitgevoerd in minder tijd dan nodig is om hem te beschrijven. Ik had bewondering voor de nuchtere vaardigheden en efficiency van mijn mensen. Jezus, mijn meiden hadden ballen.

‘Kom op,Jane!’ riep Jasmine, terwijl ik de laatste harde schijf aan het wissen was. Ik gaf haar een kort knikje ten teken dat ik eraan kwam, en ze verdween uit het raam.

Ik was alleen.

Terwijl de volkomen vernielde ruimte zich vulde met rook, wierp ik nog een snelle blik door het kantoor. Deze plek had me vastigheid in mijn leven geschonken en ik had hier met plezier gewerkt.

Maar het was tijd om te gaan.

Ik zei het oude kantoor met pijn in mijn hart vaarwel, greep toen mijn werper en vuurde.

Maar net op het moment dat ik het koord vastgespte, dacht ik dat ik iets hoorde.

Toen ik me nog een keer omdraaide, zag ik John uit het plafond naar beneden komen.

Met zijn wapen in de aanslag draaide hij zich om en maakte door de dwarrelende rook oogcontact.

Hij had kans om te schieten.

Zie je nu wel, dacht ik. In dit werk kan een halve seconde sentiment je dood betekenen.

Ik keek John dreigend aan, uitdagend zelfs.

Hij aarzelde.

Voor mij lang genoeg om te ontsnappen. Op een golf adrenaline sprong ik uit het raam.