John

Terug in de stad stopte ik bij het wegrestaurant om Eddie te vertellen wat ik had gevonden.

Ik staarde in een beker zwarte koffie terwijl Eddie een Driedubbel Ontbijt voor Uitgehongerden naar binnen werkte. Het maakte niet uit of het dag of nacht was, die kerel draaide er zijn hand niet voor om.

Maar ik had geen honger. Ik kon alleen maar denken aan de opdracht die was verpest en de agent die me uit het spel had geknikkerd.

Ik voelde met mijn vinger aan de snee in mijn oor. Het was lang geleden dat iemand me bijna een kogel door mijn hersens had geschoten. ‘Twee huurmoordenaars. Ooit gehoord dat zich twee huurmoordenaars op dezelfde plaats bevonden?’

‘Niet dat ik weet,’ zei Eddie met een mond vol eieren met toast. ‘Heb je hem goed kunnen bekijken?’

Alsof de situatie nog niet bizar genoeg was, had mijn tegenstander ook nog iets gehad wat aan me bleef knagen. Ik haalde mijn schouders op en probeerde het me te herinneren.‘Het was maar een klein ventje. Zestig, hooguit zeventig kilo...’ Niet veel meer dan Jane, dacht ik. Toen ineens wist ik het.‘Ik ben er ook niet zo zeker van dat het een hij was.’

Eddies vork viel kletterend op zijn bord en hij keek me met open mond aan.‘Ben je in elkaar geslagen door een méid?’ Nou, zeg! Dat had hij ook wel op een andere manier kunnen zeggen. ‘Ik geloof het wel,’ gaf ik toe.

Ik draaide op mijn kruk om hem recht aan te kunnen kijken. ‘Eddie, ze was een prof.’

Eddie haalde zijn schouders op en ging door met zijn bord schoon te maken. ‘Nou, dan zou het niet zo moeilijk moeten zijn. Ik bedoel, hoeveel vrouwelijke huurmoordenaars zijn er?’ Daar zat iets in. Shit, dat sloot bijna alle spionnen uit onze eigen kringen uit.

Eddies ogen volgden de serveerster. ‘Ik zou er anders geen bezwaar tegen hebben als zij me een keer te grazen nam...’ Eddies honger naar vrouwen evenaarde zijn gulzigheid wat uit-

smijters betrof. Ik wachtte geduldig tot hij zich herinnerde dat ik hier zat.

‘Heb je nog iets om op verder te gaan?’ zei hij toen hij zich eindelijk weer naar me omdraaide.

Dat had ik: de laptop die ik in de ravage had gevonden. Hij zag er nogal verwrongen uit, maar hij werkte nog wel. En ik kende een meisje dat wonderen kon doen met verwrongen stukken metaal.

Ik sloeg mijn koffie achterover en sprong van mijn kruk. ‘Tot ziens, Eddie.’

Ik glipte de achterkamer van mijn favoriete computerwinkel binnen en keek of ik whizzkid Gwen kon vinden.

Ik zag haar gebogen over een werktafel vol rotzooi staan; het leek wel een computerkerkhof. Met haar stekeltjeshaar en haar witgestreepte topje had ze meer weg van een kinderoppas dan van de computerexpert zoals ik haar kende.

Ik vertelde haar dat ik een lichtbeschadigde laptop had en legde toen het apparaat op de balie, zodat zij het kon bekijken.

Ze liet haar ogen onderzoekend over de brokstukken glijden die van de laptop waren overgebleven. ‘Heb je er soms een kampvuur mee gedoofd?’ vroeg ze sceptisch.

Ik lachte. Leuk hoor.

‘Wil je mijn advies?’ zei ze, terwijl ze haar handen aan een doek afveegde.

Ik boog me hoopvol voorover.

‘Koop een nieuwe.’

‘Deze heeft emotionele waarde voor de eigenaar,’ drong ik aan. Wie is dat?’

Ik glimlachte onschuldig.‘Ik hoopte dat jij me dat zou kunnen vertellen.’

Gwen beet op haar lip en bekeek het apparaat nauwkeurig. ‘Geen serienummer,’ zei ze.‘Dus waarschijnlijk komt hij van de overheid of zo.’ Ze maakte een wanhoopsgebaar. ‘Hij is niet traceerbaar.’

Tja. Het was niet moeilijk te zeggen welke kant dit uit ging. Maar het was nu aan haar.

‘Er is iets wat we misschien nog kunnen doen. Het zal niet makkelijk zijn’ — ze keek me aan — ‘of legaal.’

Ik gaf haar een biljet waarop een afbeelding van Benjamin Franklin stond, mijn favoriete president.

‘O,’ zei ze met een kinderstemmetje als dat van Shirley Temple, ‘het is dubbel zo illegaal.’

Natuurlijk. Ik pakte Franklins tweelingbroer.

Ze grinnikte en griste hem uit mijn vingers, waarna ze aan de slag ging.

Uiteraard verloor ik het kostbare stuk bewijsmateriaal geen moment uit het oog, dus bleef ik in de buurt en staarde uit het raam. En dacht na over alles wat er gebeurd was.

‘Waarom moet je het trouwens per se weten?’ vroeg Gwen terwijl ze de ingewanden van het apparaat te lijf ging.

‘Je kent me, Gwen. Ik ben gewoon een eerlijke burger die een verloren voorwerp terug wil geven...’

‘Ja, ja, dat zal wel.’

‘... en die jou tweehonderd dollar geeft om je mond te houden en door te werken.’

Ze lachte en ploeterde verder.

Eindelijk slaakte ze een kleine kreet. ‘Hier gaan we dan. Extra RAM-geheugen geplaatst.’ Ze scande de barcode met haar lezer. Op het scherm van haar diagnostische apparaat stroomde de informatie binnen.

‘Mooi,’ zei Gwen, terwijl ze haar ogen over het nieuws liet glijden. ‘De chip is afkomstig uit China, geïmporteerd door Dynamix, verkocht door blablabla...’ Ze begon te typen, haar vingers vlogen heen en weer. ‘Ik denk dat ik een factuuradres voor je heb.’ Ze keek me van opzij aan. ‘Want je wilde toch bloemen sturen, hè?’

‘Bonbons,’ mompelde ik met mijn meest sexy stem.

‘Hou op, je maakt me helemaal gek.’ Haar vingers vlogen over het toetsenbord.

Ik wilde net nog een grap maken toen ze ophield en las. Vervolgens schudde ze haar hoofd. ‘Geen naam, alleen een adres.’

‘Mooi,’ zei ik gretig. ‘Geef maar.’

‘De kaart staat geregistreerd op Lexington Avenue 550, twee-envijftigste verdieping.’

Er ging een schok door me heen, een schok die niets te maken had met wat dan ook in Gwens winkel.

Het adres klonk bekend. Te bekend.

Gwen keek me onderzoekend aan. ‘Ken je dat?’

Ik schudde mijn hoofd. Onzeker.

En iets in me zei me: ik zou er spijt van krijgen.