Martin was kwaad op zichzelf. Hoe kon hij zo ongelooflijk slordig zijn! Hij had een bewijsstuk, één mogelijk bewijsstuk, en dat had hij in de kamer laten liggen. Stel dat de moordenaar het al had opgehaald?

Hij vloekte toen hij de deur van Mattes kamer opende. Vervolgens bleef hij midden in zijn beweging staan en kalmeerde bij de aanblik van de plas bloed op de vloer. Hij zou de zaak er niet beter op maken als hij de kamer binnenstoof en eventuele sporen vertrapte, dus liep hij voorzichtig naar het nachtkastje. Hij merkte pas dat hij zijn adem had ingehouden toen hij het ding zag liggen. Het mobieltje. De tweede telefoon. Niet die van Matte, maar van iemand anders.

Hij opende het klepje. De telefoon stond uit en hij had een pincode nodig om hem aan te zetten en te weten te komen van wie hij kon zijn. Dat zou je altijd zien! Hij sloot het klepje en nam de telefoon mee. Hij liep dralend naar beneden en bleef even wachten voor de dichte deur van de bibliotheek, voordat hij die opendeed en naar binnen ging. Zodra hij de kamer binnenstapte, voelde hij hoe het verdriet hem bijna fysiek, als een muur tegemoetkwam. Even overwoog hij zich meteen weer om te draaien en niet te storen. Maar hij wist dat dat niet kon.

Hij schraapte zijn keel om ieders aandacht te krijgen.

'Is er echt geen manier om hier weg te komen?' Brittens dunne, gebarsten stem loste vrijwel meteen op en droeg ternauwernood tot Martin, hoewel hij slechts twee meter bij haar vandaan stond.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nog niet. Maar Börje en Kerstin zijn bij de steiger geweest en als de wind nog wat meer gaat liggen, komt de ijsbreker hierheen.'

'Kunnen we Matte dan meenemen?' Britten trok de deken strakker om haar schouders. Hoewel de open haard nu de hele ruimte verwarmde, zag Martin dat haar tanden klapperden van de kou.

'We zullen ervoor zorgen dat hij meekomt,' zei Martin, hopend dat hij geen vergissing beging door haar dat te beloven. Maar in dat geval moest hij daar later de consequenties maar van aanvaarden. Nu ze elk moment leek te kunnen instorten, kon hij haar dit onmogelijk weigeren.

'Ik heb een vraag. Herkent iemand deze?' Hij hield de telefoon omhoog.

'Die is van mij,' zei Bernard direct. 'Waar heb je hem gevonden?'

'In Mattes kamer.'

Bernards gezicht stond blanco. 'Hoe is hij daar terechtgekomen?'

'Dat wilde ik net vragen,' zei Martin en hij keek Bernard sommerend aan.

'Ik heb geen idee. De laatste keer dat ik hem zag, lag hij op mijn kamer. Ik vond het niet nodig om ermee rond te sjouwen nu we hier toch geen bereik hebben.'

'En wanneer was dat dan, dat je hem voor het laatst zag?'

'Vanochtend toen ik wakker werd,' antwoordde Bernard. 'Ik gebruikte hem als klok en heb erop gekeken toen ik wakker werd.'

'En je bent daarna niet in Mattes kamer geweest?'Martin hoorde zelf hoe bars hij klonk, maar hij voelde zich na het afgelopen etmaal zo gestrest dat hij zijn gevoelens niet helemaal in toom had.

'Nee, ik ben überhaupt niet in Mattes kamer geweest ! Beschuldig je me ergens van of zo?' Bernard deed een pas naar voren, maar zijn vader legde een kalmerende hand op zijn arm.

'Martin doet gewoon zijn werk, Bernard. Hou je gedeisd. We willen allemaal dat dit tot op de bodem wordt uitgezocht.' Gustav keek even naar Britten, die voor zich uit staarde en niet leek te registreren wat er werd gezegd.

Bernard schudde zijn vaders hand weg, maar herhaalde op rustiger toon: 'Ik ben niet in Mattes kamer geweest. Überhaupt niet.'

'Dus je hebt geen idee hoe die telefoon daar is beland?'

'Iemand moet in mijn kamer zijn geweest en hem hebben meegenomen,' zei Bernard en hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Dat kan niet anders. Iemand wil mij erin luizen. Het kan niet anders of de moordenaar heeft die telefoon uit mijn kamer gepakt en vervolgens bij Matte neergelegd.'

'Kunnen we even in jouw kamer gaan kijken ?'

'Natuurlijk.' Bernard spreidde zijn armen en liep naar de deur. 'Ik heb niets te verbergen. Kijk zoveel je wilt.' Zijn toon was licht spottend en Martin moest zich inhouden om hem geen trap te geven toen hij langs hem heen slenterde.

Hij liep vlak achter Bernard de trap op. Bovenaan kwamen ze Vivi en Miranda tegen, die net naar beneden gingen. Beiden hadden een vreemde uitdrukking op hun gezicht, maar Martin had geen tijd om daarbij stil te staan.

'Wat gaan jullie doen?' vroeg Vivi in Bemards richting.

'Niets. Gewoon even iets controleren,' zei Bernard afwerend en hij liep naar zijn kamer. Martin volgde hem op de voet.

'Kijk, hij is niet op slot. Iedereen kan zo naar binnen.' Bernard deed demonstratief de deur open en gebaarde Martin voor te gaan.

De kamer was een wonder van orde. Drie witte, keurig gestreken overhemden hingen aan de open kastdeur. Eronder stonden twee glimmende zwarte schoenen, identiek aan het paar dat Bernard droeg. Er was geen koffer te bekennen, dus die moest opgeborgen zijn. Er lag een boek op het nachtkastje, Sherlock Holmes: de complete avonturen. Martin bedacht net dat hij niet had verwacht dat Bernard van lezen hield, toen Bernard abrupt achter hem stil bleef staan.

'Dat heb ik daar niet neergelegd.'

'Wat?' vroeg Martin en hij draaide zich om, zodat hij kon zien waar Bernard naar keek.

'Dat boek. Dat is niet van mij.'

Martin trok een wenkbrauw op. 'Je zegt dus dat iemand stiekem in je kamer is geweest om je mobieltje te stelen en een boek op je nachtkastje te leggen. Dat klinkt nogal vergezocht als je het mij vraagt...'

'Ja, maar het is toch zo,' antwoordde Bernard geïrriteerd. 'Ik lees alleen zakenbladen. Sherlock Holmes was iets van opa. Ik vind het verschrikkelijk sullig.'

'Je weet zeker dat het hier vanochtend niet lag?'

'Je hoort toch wat ik zeg?!' Bemards hautaine stem echode tussen de muren. 'Zo'n boek heb ik niet eens. En nee, het lag er vanochtend niet. Iemand...

heeft... het... er... neergelegd.' Bemard sprak de laatste zin langzaam en duidelijk uit, alsof hij het tegen een kind had. Opnieuw voelde Martin het trekken in zijn rechtervoet. Hij had zin om Bemard een flinke schop tegen zijn schenen te geven. Maar hij beheerste zich.

'Je hoeft niet te overdrijven. Ik hoor je wel.' Martins toon was net zo afgemeten als die van Bemard hautain. 'Zie je nog meer vreemde dingen ? Is er verder nog iets neergelegd of verdwenen ?'

Bemard keek om zich heen en schudde toen zijn hoofd. 'Nee, de rest ziet er allemaal uit zoals ik het heb achtergelaten.'

Martin ging op zijn knieën op de vloer zitten en tilde de sprei op.

'Wat doe je?' Bemard keek hem onthutst aan. 'Aha, je zoekt het pistool.'

'Ja,' zei Martin en hij kneep zijn ogen halfdicht om helemaal tot aan de muur onder het bed te kunnen kijken. 'Heb je daar bezwaar tegen?'

'Nee, hoor. Leef je uit!' Bemard leunde tegen de muur, sloeg zijn armen over elkaar en keek geamuseerd toe, terwijl Martin over de vloer kroop. Na een tijdje stond Martin op, veegde zijn broek af en vroeg: 'Ik neem aan dat je een koffer bij je hebt. Mag ik daar even in kijken?'

'Sure,' zei Bemard en hij wees naar de inloopkast.

'Daar staat hij. Wroet gerust tussen mijn onderbroeken.'

Martin trok de koffer uit de nauwe ruimte, legde hem op de vloer en deed hem open. Hij zocht even tussen de kleren en voelde grondig in de zijvakken, maar hij vond niets.

'Geen dampend pistool?' vroeg Bernard, terwijl hij keek hoe Martin de koffer terugzette.

'Nee,' zei Martin. 'Dat kan ik hier niet vinden.'

'Ben ik nu hoofdverdachte?' Bernard leek de situatie erg vermakelijk te vinden.

'Je staat in elk geval hoog op de lijst. Don't leave town, zoals ze zeggen.'

'Nee, daar is geen kans op.' Bernard lachte. 'Hoewel het buiten rustiger lijkt te zijn geworden. Misschien kunnen we deze godverlaten plek straks eindelijk verlaten.'

'Laten we het hopen.' Martin keek nog een keer rond voordat hij de kamer uit liep. Bernard kwam achter hem aan.

'Mag ik mijn mobieltje terug?' vroeg hij en hij stak zijn hand uit.

'Nee, dat houd ik nog even,' zei Martin en hij legde zijn hand op zijn broekzak. 'Je hebt hier geen bereik, dus je hebt er toch niets aan.'

'Wat doen we met het boek?'

'Ik zal beneden vragen of iemand het hier heeft

neergelegd. Maar het zou me verbazen als die iemand me dat vrijwillig vertelde. Wat denk je zelf trouwens? Is het een boodschap voor jou?'

'Aangezien ik het er niet zelf heb neergelegd, is het om verwarring te scheppen. Vergeet niet dat ik hoofdverdachte ben.' Hij lachte weer, en nu kon Martin zich niet inhouden.

'Vind je dit leuk? Je neef is dood, je grootvader ook, en jij lijkt dit als een soort entertainment te beschouwen.'

'Ik huil vanbinnen,' zei Bernard en hij greep met een dramatisch gebaar naar zijn borst.

Martin kon er niet langer tegen hem te zien. Hij drong zich langs hem heen en liep weer naar beneden. Onder aan de trap kwam hij Börje tegen.

'De wind lijkt af te nemen,' zei Börje en Martin knikte. 'Ja, dat hebben we gemerkt. Misschien kunnen we gauw weg.'

'Ja. We zien liever niet dat onze gasten graag vertrekken, maar in dit geval heb ik er wel begrip voor.' Börje wees naar de bibliotheek. 'Er is verse koffie.'

'Dank je,' zei Martin en hij liep naar de deur. Hij hoorde Bernard achter zich naar beneden komen en liep snel de bibliotheek in om te voorkomen dat hij nog meer domme commentaren moest aanhoren.'Wat hebben jullie gedaan?' Harald had een deel van zijn schijnbare gezag hervonden en keek Martin sommerend aan.

'We hebben even iets gecontroleerd,' zei hij en hij maakte een afwerend gebaar met zijn hand. Te zijner tijd zou hij hen allemaal op de hoogte brengen, maar hij wilde dat in zijn eigen tempo doen.

Hij liep naar de tafel met de koffiekan en schonk een kopje in voordat hij op de bank ging zitten. Lisette had de plek aan haar moeders voeten verlaten en zat nu in de andere hoek van de bank. Ze staarde met glasachtige ogen naar de vloer. Martin stak zijn arm uit en streek over haar hand, die op het kussen naast haar rustte. Ze reageerde niet, maar duwde zijn hand in elk geval niet weg. Martin besefte dat hij zijn plichten als vriendje schromelijk had verwaarloosd. Voormalig vriendje weliswaar, maar hij had niet eens geprobeerd haar te troosten.

Achter zich hoorde hij dat Bernard zijn vader over het boek op het nachtkastje begon te vertellen en hij haastte zich om hem voor te zijn.

'Het lijkt erop dat er vandaag iemand in Bernards kamer is geweest. Volgens hemzelf in elk geval,' kon hij niet nalaten eraan toe te voegen, 'en die persoon lijkt zowel een mobieltje te hebben meegenomen als een boek op zijn nachtkastje te hebben gelegd. Weet iemand daar iets van?' Martin keek de bibliotheek rond. De stilte kwam hem tegemoet. Britten leek de vraag niet te hebben gehoord. Bernard en Gustav schudden hun hoofd. Vivi en Miranda zaten op de bank tegenover hem en leken ook erg afwezig. Miranda's gezicht was krijtwit en Martin herinnerde zich opeens de vreemde uitdrukking op het gezicht van beide vrouwen toen hij hen boven aan de trap was tegengekomen. Nog iets om nader te bekijken.

'Wat was het voor boek?' vroeg Lisette en ze richtte haar blik op Martin.

'Iets over Sherlock Holmes. Een verzamelwerk, geloof ik.'

Lisette giechelde even, een hol, merkwaardig lachje. 'Dat is vast van opa. Hij was helemaal bezeten van Sherlock Holmes.'

'Toen hij jonger was, was hij voorzitter van een Sherlock Holmesgenootschap,' vulde Harald aan. 'En daar is hij altijd lid van gebleven. Ik heb altijd het idee gehad dat het genootschap - en de hobby - gewoon een excuus van een aantal oude mannen was om één keer per maand bij elkaar te komen voor een glas whisky en wat geouwehoer.'

'Nee, het was een echte hobby.' Brittens stem was nog altijd broos. 'Het werkte aanstekelijk op Matte en als ze elkaar vrijdags zagen, bespraken ze de boeken.'

'Maar jullie hebben geen idee wie het boek daar neergelegd kan hebben en waarom?' Niemand antwoordde.

Gustav kuchte. 'Geen spoor van het pistool?'

'Nee, helaas niet.' Het werd weer stil. Ze waren nu allemaal bij elkaar en het drong voor het eerst goed tot hem door: een van deze mensen was een moordenaar. Andere mogelijkheden waren er niet. In de koelcel lagen twee dode mannen. De ene vergiftigd, de andere doodgeschoten. Iemand moest die moorden hebben gepleegd en die persoon moest zich in deze kamer bevinden. Er voer een huivering door Martins lichaam. Hij duizelde bij de gedachte.

'Wat gebeurt er als we op het vasteland zijn?' Miranda stelde de vraag die waarschijnlijk op ieders lippen lag.

'Jullie worden allemaal door mijn collega's op het politiebureau verhoord. De technische recherche zal hier het noodzakelijke onderzoek doen.' Hij aarzelde, maar ging toen verder: 'Ruben en Matte zullen worden overgebracht naar de Forensische Eenheid en daar zal sectie worden verricht. Hopelijk kunnen we dit relatiefsnel oplossen.'

Miranda knikte. Haar blik vloog van de een naar de ander en ze leek dezelfde gedachte te hebben als Martin. Het was alsof ze haar familieleden voor het eerst zag. Vervolgens keek ze naar haar moeder en haar gezicht kreeg opnieuw die merkwaardige uit- drukking. Vivi op haar beurt ontmoette Martins blik en hij zag een rust in de hare die er eerder niet was geweest. Haar nerveuze trekjes leken te zijn verdwenen en zijn nieuwsgierigheid groeide. Hij besloot het uit te zoeken.

'Vivi... kan ik je even spreken? In het kantoor?'

Ze knikte en stond op.