'Dat noem ik nog eens drama.' De familie Gustav Liljecrona zat verspreid over de witte fauteuils en de witte bank. Vanuit de keuken drongen heerlijke geuren de bibliotheek binnen en Gustavs maag begon luid te knorren.

'Ik heb best zin in eten,' zei hij geforceerd opgewekt en hij nam een slok cognac, die al rijkelijk in de glazen was geschonken. In een weekend als dit golden er geen etiquetteregels.

Niemand reageerde op zijn poging om over koetjes en kalfjes te praten. Bernard wreef over zijn hals en mopperde: 'Verdomme, dit wordt vast een grote blauwe plek. Leuk om dat op het werk te moeten uitleggen. Ga je een weekend met je familie op stap en kom je terug met een wurgplek...'

'Ja, Matte is altijd al labiel geweest. Ik snap niet dat ze daar niet veel eerder iets aan hebben gedaan. Hij is gewoon een gevaar voor zijn omgeving.' Gustav schudde zijn hoofd en draaide het cognacglas rond in zijn hand.

'Denken jullie...?' Miranda zweeg, maar ging toen weer verder. 'Denken jullie dat Matte...' Ze maakte de zin niet af en zag dat dat ook niet nodig was. In de ogen van de anderen verscheen een glimp.

'Dat lijkt me overduidelijk,' zei Bernard, nu beduidend vrolijker. Hij richtte zich op op de bank. 'Natuurlijk heeft Matte het gedaan! Er heeft altijd iets aan zijn hoofd gemankeerd. En jullie zagen zelf hoe hij mij aanviel.'

'Maar... hij en Ruben stonden elkaar heel na,' protesteerde Vivi. Haar bezwaar werd weggewuifd door Gustav, die ook een koortsachtige ijver in zijn ogen had gekregen.

'Misschien juist daarom wel. Dat maakt het alleen maar waarschijnlijker dat Matte hem heeft gedood. Wie weet hoe zijn hersenen bepaalde zaken hebben opgevat? Worden de meeste mensen trouwens niet door een familielid vermoord?'

Bernard en Gustav knikten elkaar tevreden toe.

Miranda keek nog steeds wat onzeker. Ze leek niet even overtuigd, hoewel zij het idee als eerste had geopperd.

'Maar...' zei ze en voordat ze verder ging, zocht ze steun bij haar moeder, 'maar... wat voor motief zou hij hebben gehad?'

'Geld, wraak, ingebeelde krenkingen - weet ik veel,' snoof Bernard.

'Ik weet het niet, hoor,' zei Miranda en ze plukte aan een van de kussens op de bank. 'Ik weet het niet...'

'Maar ik wel,' zei Bernard en hij stond op. 'Ik ga even met Lisettes politievriend praten, zodat hij duidelijker ziet hoe het in elkaar steekt. Het zou me niet verbazen als hij heel geïnteresseerd raakt.'

'Maar...' zei Miranda weer; ze leek meer op haar hart te hebben. Maar Bernard was al op weg naar de gang.

Ze wilde opeens dat ze haar mond had gehouden. Eigenlijk mocht ze Matte wel. En zo erg was het niet met hem gesteld. Mijn god, vrijwel iedereen in haar kennissenkring had weleens een zenuwinzinking gehad. Het was bijna legitiem om prozac en dat soort spul te slikken, dat hoefde je absoluut niet te verdoezelen. Integendeel. Het was ook niet gek dat Matte Bernard was aangevlogen. Ze hield van haar broer, maar hij kon behoorlijk provocerend zijn. Op de een of andere manier wist hij feilloos je zwakke plekken te vinden en hij schepte er een pervers genoegen in om je precies daar te raken.

'Wat zullen Harald en Britten wel niet zeggen als ze horen dat Bernard Matte als de moordenaar heeft aangewezen?' vroeg Vivi angstig, terwijl ze onrustig op de bank heen en weer schoof.

'Ze zeggen maar wat ze willen,' zei Gustav. Hij draaide het cognacglas nog een keer rond. 'Matte is labiel en agressief, dus het is niet zo vergezocht om hem als de meest waarschijnlijke kandidaat te beschouwen.'

'Maar om hem een moordenaar te noemen...' zei Vivi en ze keek Miranda smekend aan.

'Ik ben het met mama eens,' hoorde Miranda zichzelf tot haar grote verbazing zeggen. Vivi en zij waren het niet vaak met elkaar eens, maar voor de verandering leken ze nu aan dezelfde kant te staan. 'Ja, ik weet dat ik het zaadje heb gezaaid, maar... nee, Matte als koelbloedige moordenaar... dat klopt voor mijn gevoel niet...''Vrouwen,' snoof Gustav en hij nam een grote slok van de goudgele drank voordat hij verderging. 'Jullie zijn altijd zo goedgelovig. Hoe ziet een moordenaar er volgens jullie eigenlijk uit? Een woeste bruut met een grote baard en een heleboel tatoeages? Nee, volgens mij is Matte zonder meer in staat iemand te doden.' Hij leunde tevreden achterover en leek van mening te zijn dat het laatste woord was gezegd.

Miranda en Vivi wisselden een blik van verstandhouding. Dit voelde niet goed. Helemaal niet goed.

'Hebben we het verkeerd gedaan?' vroeg Britten stilletjes. Om de anderen even niet te hoeven zien hadden Harald en zij hun toevlucht gezocht in de eetzaal. Matte en Lisette waren alle twee naar hun kamer gestormd, in de bibliotheek zaten Gustav en zijn gezin ongetwijfeld van alle opschudding te genieten en vanuit haar ooghoek zag ze Martin Molin in de keuken met hun gastheer en gastvrouw praten. Harald zat tegenover haar. Zijn gezicht had een asgrijze tint en ze was onmiddellijk ongerust.

'Gaat het wel goed met je?' vroeg ze, en ze legde haar hand over de zijne. Harald glimlachte, geforceerd en strak.

'Maak je maar geen zorgen.'

'Dat doe ik wel, dat weetje.'

'Ja, dat weet ik.' Harald glimlachte weer en legde zijn hand op de hare, zodat hij er een klopje op kon geven in een gebaar dat ongetwijfeld kalmerend was bedoeld, maar niet dat effect had.