Vivi besloot om naar Miranda te gaan. De kamer van haar dochter lag tegenover die van haar en Gustav en ze had de deur een tijdje geleden open en weer dicht horen gaan. Zelf had ze languit boven op de sprei van haar bed gelegen. Naar het plafond gestaard en haar gedachten de vrije loop gelaten. Chaotische, donkere gedachten. Elke keer als ze haar ogen sloot, had ze Mattes lichaam gezien. Het bloed op zijn borstkas en op de grond. De uitdrukking op Brittens gezicht terwijl ze het hoofd van haar zoon op haar schoot wiegde. Uiteindelijk had ze haar ogen niet meer gesloten. De beelden werden minder sterk, minder eng als ze naar het plafond keek. Haar eigen schuld drukte zwaar op haar borst. Het gewicht van geheimen die veel te lang waren stilgehouden. Haar angst had ze veilig bewaard, maar nu leken ze zich naar de oppervlakte te willen worstelen. Waarom dat zo was, wist ze niet. Ze had nooit het verlangen gevoeld om met haar geweten in het reine te komen en had altijd gedacht de geheimen mee te zullen nemen in haar graf. Maar nu voelde alles zo anders. Misschien kwam het doordat ze voor het eerst van zo dichtbij met de dood was geconfronteerd. Misschien kwam het door de uitdrukking op Brittens gezicht. Niets kon erger zijn dan een kind verliezen. Vergeleken met die pijn leek al het andere futiel. Ook geheimen.

Sommige dingen konden het daglicht niet verdragen, had ze altijd gedacht. Maar nu had ze voor het eerst het gevoel dat haar geheim aan het daglicht werd blootgesteld, waardoor het er onbeduidend, nietig uitzag. Ze stond op. Het gevoel van daadkracht schuurde onwennig in haar lichaam. Zij, die in haar hele leven geen enkel onaangenaam besluit had genomen en altijd had geprobeerd een recht, breed en effen pad te bewandelen, ging nu olie gooien op een vuur waarvan vrijwel niemand wist dat het bestond.

Ze trok haar vest aan en stak haar voeten in de pantoffels die ze keurig naast het bed had gezet. Een moment van aarzeling voordat ze deur openduwde, maar toen die eenmaal open was en ze de gang op was gestapt, wist ze dat er geen weg terug was. De tijd was gekomen.

Na slechts enkele passen was ze bij de deur van Miranda's kamer en ze klopte voorzichtig aan. Eerst hoorde ze alleen geritsel, toen de stem van haar dochter: 'Wie is daar?'

'Ik ben het.'

Vivi hoorde voetstappen en Miranda deed met een bezorgde, vragende uitdrukking op haar gezicht open. 'Is er iets gebeurd?'

Vivi schudde haastig haar hoofd. 'Nee, er is niets

gebeurd.' Ze aarzelde. 'Mag ik even binnenkomen?'

'Natuurlijk, kom verder.' Miranda stapte opzij om haar langs te laten. 'Ik lag maar wat te lezen. Ik moest even mijn zinnen verzetten.' Even trok er een schaduw over haar gezicht en Vivi vroeg zich af of ze hier juist aan deed. Maar haar aarzeling verdween even snel als die was gekomen. Het was tijd om de kasten uit te ruimen, ze te luchten en alle lijken eruit te laten.

'Ik moetje iets vertellen.' Vivi ging behoedzaam op haar dochters bed zitten.

'Ja ?' Miranda nam naast haar moeder plaats.

'Ik...' Vivi's stem stokte en zoals altijd schoot haar hand naar haar hals. Plotseling wist ze niet hoe ze verder moest. Welke woorden ze moest kiezen. Ze schraapte haar keel.

'Ik heb iets doms gedaan. Jaren geleden. Maar ik heb er nooit spijt van gehad...' voegde ze er haastig aan toe. Haar dochter keek haar onthutst aan. Ze had geen flauw idee waar haar moeder het over had.

'Ik... ik heb een korte affaire gehad. Met een andere man. En ik werd zwanger.'

Miranda's ogen werden groot en rond. Haar handen gingen omhoog, alsof ze ze als een kind tegen haar oren wilde drukken om niet te hoeven luisteren naar iets wat ze waarschijnlijk niet wilde horen. Maar ze liet haar handen weer op haar schoot vallen

en staarde haar moeder sprakeloos aan.

'Je vader weet van niets. Hij vond dat je nogal vroeg kwam, maar mannen... die kunnen zichzelf heel goed voor het lapje houden. Soms vraag ik me af of hij het ooit heeft vermoed, maar ik geloof van niet. 'Ze snoof.

'Bedoel je dat ik...' Miranda slikte en bleef haar moeder aanstaren. Vivi kon bijna zien hoe hard haar hersenen werkten om de informatie binnen te laten.

'Ja, ik bedoel dat Gustav nietje vader is.' Het verbaasde Vivi hoe makkelijk het was om de woorden te zeggen die dertig jaar in haar borst verborgen hadden gezeten. Ze had er zorgvuldig op gepast, verhinderd dat ze naar buiten kwamen, voorkomen dat ze ze zelfs maar dacht. En nu zat ze hier rustig en zakelijk te praten. Ze voelde hoe de opluchting zich door haar lichaam verspreidde. Pas nu realiseerde ze zich hoe zwaar haar last was geweest.

'Maar wie...?' Miranda slikte weer. Haar handen bewogen onrustig, als jonge vogels op haar schoot.

'Harald.' Vivi plukte een paar pluisjes van de sprei. 'Harald is je vader. Het was een heel korte affaire; toen ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik er een eind aan gemaakt.'

Nu snakte Miranda naar adem en Vivi maakte van de gelegenheid gebruik om verder te gaan. 'Behalve ik, en misschien Harald, is niemand hiervan op de hoogte. Maar ik wil dat jij weet dat Matte je broerwas en nietje neef.' Ze was bijna duizelig van opluchting omdat de woorden zo makkelijk naar buiten stroomden. Alles wat er dit weekend was gebeurd, de dood van Ruben, de dood van Matte, leek haar te midden van alle tragiek te hebben bevrijd. Waar moet je nog bang voor zijn als de hemel al naar beneden is gevallen?

'Matte... was... mijn broer...'Miranda herhaalde stamelend wat Vivi net had gezegd. 'Ik kan het gewoon niet geloven...' Ze schudde haar hoofd, maar bleef haar moeder aankijken.

'Hoe...wanneer...?'

'We hebben het er nog wel over,' zei Vivi en ze streelde haar dochters hand. 'Ik denk dat je dit eerst in alle rust moet verwerken, dan kun je me op een later moment alles vragen wat je wilt. Maar nu weet je het in elk geval.'

Vivi stond op om te gaan, en zowel zij als Miranda hoorde hollende voetstappen naar boven komen. Vivi deed de deur naar de gang open en duwde daardoor bijna Martin omver, die langs rende.

'Sorry,' zei ze, maar hij leek haar niet te zien. Ze zag dat hij bij Mattes kamer stopte en vroeg zich af waarom hij zo'n haast had.