Britten werd wakker met het idee dat er iets niet klopte. Ze probeerde het onbehagen van zich af te schudden. Misschien had ze iets gedroomd? Maar het gevoel bleef. Er was iets mis. Ze ging rechtop zitten en luisterde. Het enige wat ze hoorde was het gesnurk van Harald naast haar in het tweepersoonsbed en het onweer buiten. Zo'n noodweer had ze nog nooit meegemaakt. Af en toe leek het minder te worden, maar het kwam steeds met hernieuwde kracht terug. Ze vermoedde dat ze wakker was geworden door een donderslag. Maar ze wist het niet zeker. Ze had het gevoel dat het door iets anders kwam...

Ze ging weer liggen en probeerde haar ogen te sluiten. Maar haar slaap was definitief verdwenen en ze kwam nogmaals overeind.

Harald snoof en draaide zich op zijn zij. Als hij eenmaal sliep, kreeg geen noodweer hem meer wakker. Ze sloeg haar benen over de rand van het bed en zette haar voeten neer. Ze droeg kousen, maar voel de desondanks hoe koud de vloer was geworden.

Haar bezorgdheid om Matte sloeg met volle kracht toe en maakte haar bijna misselijk. Dat er nooit een eind aan kwam. Al die zorgen om de kinderen. Het was al op de kraamafdeling begonnen en het ging maar door. Hoewel Lisette het niet besefte, maakte Britten zich om haar net zoveel zorgen als om Matte. Ze voelde ook net zoveel liefde voor haar. Maar die was niet zo duidelijk tot uitdrukking gekomen. Voor Matte had ze zoveel vaker in actie moeten komen. Zoveel meer praktische maatregelen moeten treffen.

Britten zuchtte, stond op en trok een vest aan. Niets wees erop dat er verder nog iemand wakker was. De stilte in huis was bijna griezelig.

Ze liep langzaam naar de deur, onzeker wat ze zou gaan doen. Lisette was op de bank in de bibliotheek gaan liggen en Britten wilde haar niet wekken. Ze kon het op dit moment niet opbrengen om met haar in discussie te gaan. Niet nu ze zo'n onbehagen voelde.

Eenmaal in de gang gekomen wist ze waar ze heen zou gaan. Ze moest gewoon even bij Matte kijken. Als hij sliep, zou ze hem alleen over zijn hoofd strijken, net als toen hij klein was. Als hij wakker was, zou ze met hem praten, zich ervan vergewissen dat het goed met hem ging.

Voorzichtig deed ze de deurkruk van zijn kamer omlaag. Misschien had ze eerst moeten kloppen, maar ze hoopte stiekem dat hij sliep. Britten wilde op de rand van zijn bed zitten, naar zijn vredig slapende gestalte kijken, zien hoe zijn volwassen gelaat alle gezichten weerspiegelde die in de loop van de tijd waren gekomen en gegaan. Matte als baby, als vijfjarige kleuter vol vragen, als nieuwsgierig jongetje van tien, als mokkende tiener.

Ze duwde voorzichtig de deur open en stapte naar binnen. Toen kwam de schreeuw.

Vivi kon niet slapen. Ze lag al bijna een uur naar het plafond te staren. Gustav was zoals gewoonlijk meteen in slaap gevallen. Zo ging het altijd. Hij sliep direct en zij lag uur na uur in de duisternis te turen. Eigenlijk had ze na de lunch niet eens naar bed gewild, maar iedereen was verdwenen en ze had niet veel keuze gehad.

Er liep iemand door de gang. Ze duwde zich op haar ellebogen omhoog om beter te kunnen luisteren. Na een paar tellen hoorde ze een deur opengaan. De schreeuw die volgde klonk niet menselijk. Het was net een dier dat jankte van de pijn, en van schrik ging haar hart even snel in haar borstkas tekeer als de vleugels van een kolibrie.

'Wat, wat...' Gustav kwam slaapdronken rechtop zitten en keek met wijd open ogen rond. 'Wat is er verdomme aan de hand?' herhaalde hij, nu iets beter articulerend.

'Ik weet het niet,' zei Vivi, die al uit bed was gesprongen. Ze schoot in haar ochtendjas, die over het voeteneind had gehangen, en trok de ceintuur strak. Het geschreeuw hield aan, het nam toe en verzwakte en werd af en toe onderbroken door een snikkend gehuil.

Vivi opende de deur en liep haastig de gang in, op de hielen gevolgd door Gustav, die alleen een shirt en een boxershort droeg. Er gingen overal deuren open en de anderen kwamen met net zulke slaapdronken gezichten aangelopen.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Harald, die hun tegemoetkwam. Op hetzelfde moment keek hij naar Mattes kamer en hij realiseerde zich dat de geluiden daarvandaan kwamen. Met één pas was hij bij de deur, deed die wagenwijd open en begon toen te wankelen. Zijn vrouw zat op de vloer met Mattes hoofd op haar schoot. Ze wiegde heen en weer en schreeuwde aan één stuk door. Haar knieën zaten onder het bloed en de handen die Mattes hoofd vasthielden ook. Het bloed kwam uit een groot gat in zijn borst. Vivi, die achter Harald in de deuropening stond, kon haar ogen aanvankelijk niet van het gat en het bloed afhouden. Harald wankelde van links naar rechts, in zwijgende shock. Vivi's ogen gingen naar Mattes hoofd. Zijn ogen waren open en ze hoorde, meer dan dat ze het voelde, dat haar adem stokte. Matte staarde haar aan en even dacht ze dat hij nog leefde. Maar toen besefte ze dat zijn blik leeg was. Dood. Zonder leven.