Hoofdstuk 33

Adriana zat op de patio te wachten op Francesca. Haar ogen vlogen naar Jonah toen hij uit de auto stapte. Francesca kon dat onmogelijk over het hoofd zien, zelfs niet in het donker, want ze had er speciaal op zitten letten. Het raakte haar. Ze wilde niet wantrouwend in het leven staan en voortdurend het ergste verwachten, zeker niet waar het haar beste vriendin betrof.

‘Je hebt mijn telefoontjes niet beantwoord,’ zei Adriana. Toen ze op haar af liepen, kwam ze overeind.

Dankbaar voor de afleiding, opende Francesca haar tas en begon te zoeken naar haar huissleutels. Ze voelde Jonahs warme lichaam achter zich, bespeurde in zijn hand op haar onderrug een teken van steun. Of misschien probeerde hij Adriana zo te laten merken dat hij al voorzien was. Francesca vond eigenlijk dat hij die boodschap tien jaar geleden al luid en duidelijk had mogen verkondigen. ‘Ik heb het druk gehad.’

‘Dat is alles?’

Ze boog haar hoofd over haar tas. ‘Misschien wilde ik ook niet met je praten,’ gaf ze toe.

Adriana’s stem klonk geknepen. ‘Dat is dus wat je wilt? Je stelt hem boven mij?’

Het was duidelijk dat Francesca Adriana met haar verklaring op stang had gejaagd, maar dat deed haar niets. Provocatie, daar was ze juist op uit. Ze was ook zo vreselijk… boos. Opnieuw. ‘Jij was het die hem boven mij verkoos, weet je nog? Die avond dat je je kans schoon zag? Hij had een relatie met mij, Adriana. Met mij.’

‘Francesca, rustig aan.’ Jonah zei het op zachte toon. Tegelijk pakte hij haar bij de elleboog, in een poging om haar te kalmeren voor ze iets zei of deed waar ze spijt van zou krijgen. Toch lukte het haar niet om het verlangen eens flink uit te halen te onderdrukken.

‘Wat je ook doet, neem het niet op voor háár,’ beet ze hem toe.

Hij liet haar los. ‘Dat doe ik niet. Ik houd van jou. Ik heb altijd van je gehouden. Maar ik wil niet dat je om mij je beste vriendin verliest. Dat zou betekenen dat ik je pijn zou doen, en dat heb ik nu wel genoeg gedaan.’

Ze draaide zich naar hem om. ‘Wat wil je hier nu mee zeggen? Dat ik als wij bij elkaar blijven, moet omgaan met haar en met het kind dat jullie samen gemaakt hebben?’

Hij verbleekte alsof ze hem een klap in het gezicht gegeven had. De avond ervoor had hij haar om vergiffenis gevraagd en dat had ze gegeven. Ze was toen toch eerlijk en oprecht geweest? Ze had het hem ook verteld met haar lichaam, toen ze vlak daarna de liefde bedreven. Wat was ze dan nu aan het doen? Nam ze het nu weer terug?

Allemachtig, het werd haar te veel. De stress van het onderzoek. De angst dat haar liefde voor Jonah zou eindigen in nog veel meer pijn. De twijfels of ze ooit het verleden konden afsluiten. Zeker nu ze wist dat Adriana veel doelbewuster te werk was gegaan dan ze eerder had aangegeven…

Eindelijk vond Francesca haar sleutels. Ze opende de deur en stapte naar binnen. De anderen ontzegde ze de toegang. ‘Ik wil alleen zijn.’

Ze voelde Jonahs verwarring. Hij was er net zo erg aan toe als zij. Maar ze wilde niet verantwoordelijk zijn voor zijn emoties, wilde niet de schuldige zijn.

Tranen stroomden over Adriana’s gezicht. ‘Francesca, ik –’

Ze weigerde haar aan te kijken. ‘Alsjeblieft, geen verontschuldigingen. Ik ben het zat om altijd maar sorry te horen. Ik wil het gewoon vergeten.’

In Jonahs wang trilde een spiertje. ‘Zal dat ooit lukken?’

Francesca sloot haar ogen en vocht tegen de tranen. ‘Ik denk het niet. Misschien zou het beter zijn als ik met geen van jullie tweeën ooit nog te maken had,’ zei ze, en ze sloot de deur achter zich.

Jonah liet zijn hoofd zakken. Dit was precies waar hij zo bang voor was geweest, wat hij had proberen te vermijden door naar huis te gaan, naar Californië. Hij had daar moeten blijven en de zaak moeten overlaten aan de politie, maar nee, hij moest en zou zo nodig terug naar Arizona, naar Francesca. Hij had verwachtingen gekoesterd, zich gestort in een hernieuwde relatie, en… en nu dit.

‘Ze houdt nog steeds van je,’ zei Adriana.

Jonah was totaal vergeten dat ze naast hem stond. Hij was helemaal opgeslokt door de ongelukkige uitdrukking op Francesca’s gezicht toen ze zojuist de deur voor zijn neus sloot. Niets anders drong tot hem door. ‘Liefde is het probleem niet. Dat is het nooit geweest.’ Het probleem was angst. Angst had hen de eerste keer uit elkaar gedreven, en ook deze tweede keer lag een breuk door angst op de loer.

Adriana depte haar ogen. ‘Als liefde het probleem niet is, dan is het toch zeker de oplossing.’

Hij keek haar aan. ‘Denk je? Ze vroeg me gisteravond of liefde genoeg was. Ik wilde het zo graag geloven. Maar nu vraag ik het me af.’

‘Als je het zó gemakkelijk opgeeft, houd je niet zoveel van haar als je zelf denkt,’ zei ze, en ze liep bij hem vandaan.

‘Hoe moet het nu verder tussen… tussen jou en haar?’ vroeg hij

Ze draaide zich naar hem om. ‘Ik ga terug naar mijn gezin om te doen wat ik jaren geleden al had moeten doen. Ik ga onder ogen zien dat jij nooit om mij hebt gegeven, ik ga mezelf vergeven voor het feit dat ik tegen beter weten in van je houd en ik ga dankbaar zijn voor de mensen die wel om mij geven. Ik verdien Francesca’s vriendschap niet, maar als ze ooit zover is om ons allebei in haar leven toe te staan… als jij ooit zover bent… dan hoor ik het graag.’

Gooide ze nu werkelijk de handdoek in de ring? In dat geval hadden Francesca en hij misschien een kans. Plotseling voelde hij meer respect en bewondering voor Adriana dan ooit tevoren. ‘Adriana?’

Ze bleef staan. ‘Ja?’

‘Dank je.’

Met een verdrietig glimlachje knikte ze. ‘Zorg dat dit iets waard is… wees gelukkig.’

Lang nadat Adriana was vertrokken, bleef Jonah voor Francesca’s deur staan. Hij wilde aankloppen, haar vertellen dat hij wél geloofde dat liefde genoeg was. Als ze zich er beiden voor inzetten, zouden ze deze episode kunnen overwinnen. Maar hij aarzelde om haar nu al druk op te leggen. Nu Adriana zich had teruggetrokken, had hij wellicht een kans, een tweede kans, en hij besloot Francesca de tijd en ruimte te geven die ze nodig had voor haar eigen twijfels.

Met andere woorden: hij stelde vertrouwen in haar. Dat was iets wat hij vanaf het allereerste begin had moeten doen.

Hunsacker belde. Moest hij opnemen?

Butch staarde naar het nummer van de rechercheur dat op het scherm van de houder van zijn draadloze telefoon vermeld stond. Ook de tijd werd aangegeven. Acht uur ’s morgens. Het was vroeg, en hoewel hij doorgaans al om zeven uur aan de slag ging, hadden de afgelopen vierentwintig uur hun tol geëist, bij hemzelf en bij de rest van de familie. Elaine had Paris verraden om Dean te redden, wat zoveel spanning had opgeleverd en ongetwijfeld nog zou opleveren, dat Butch betwijfelde of ze ooit nog bij elkaar in één huis konden wonen. Daar zou hij op een later tijdstip iets op moeten vinden. Nu was het echter van belang dat hij zich herstelde van de schok. Gelukkig had hij Champ gisteren naar het huis van een vriendje gebracht. Het hielp dat hij wist dat zijn zoon niet op de hoogte was van wat er speelde, en waarschijnlijk lekker aan het spelen was bij Joey. Ook hielp het dat Paris inmiddels thuis was en naast hem lag te slapen. Omdat hij het aan Hunsacker te danken had dat ze zo snel was vrijgelaten, dwong hij zichzelf om met het toestel de slaapkamer uit te lopen, zodat ze niet wakker zou worden, en op te nemen.

‘Wat is er, Hugh?’ zei hij zachtjes, terwijl hij naar de keuken liep.

‘Sorry dat ik je zo vroeg stoor, Butch. Je zult het wel niet leuk vinden dat ik je bel, maar ik wilde je laten weten dat onze forensisch antropologe, die vrijwel klokje rond aan de zaak werkt, inmiddels een paar van de stoffelijke overschotten uit Dead Mule Canyon heeft weten te identificeren.’

Butch zette koffie en slaakte een zucht van opluchting. Al zijn geheimen lagen open en bloot op tafel. Hij had niets meer te verbergen. Het maakte hem niet zo bar veel meer uit wat ze over de slachtoffers te weten kwamen. Hij had zijn eigen sores. Wie zou hij inschakelen om Paris te verdedigen? En hoe kon hij een goede advocaat betalen als de relatie met zijn schoonouders niet snel hersteld werd? ‘Wat wil je nu concreet van mij?’

‘Ik zou je graag een paar namen willen noemen om te zien of jij ooit van deze vrouwen gehoord hebt. Misschien heeft Dean ooit contact met een van hen gehad.’

Butch ging aan de keukentafel zitten wachten tot zijn cafeïneshot klaar was. Dean was ’s nachts altijd zo actief, het zou Butch niets verbazen als hij op zijn omzwervingen die vrouwen had vermoord. Niemand had immers zijn zwager in de gaten gehouden. Bovendien had Dean een zekere hang naar vrouwelijk gezelschap. Hij was altijd op zoek naar aandacht en liefde. In tegenstelling tot Butch bekommerde hij zich nauwelijks om seks. Wat hij zocht, was iemand die net zo goed voor hem zou zijn als zijn moeder. En nu Paris door Elaines toedoen hoogstwaarschijnlijk in de gevangenis zou belanden, wilde Butch maar al te graag meewerken aan het onderzoek. ‘Ik zal doen wat ik kan.’

‘Geweldig, dank je.’ Het geluid van ritselend papier volgde. ‘Een vrouw is geïdentificeerd als een achtentwintigjarige blanke serveerster uit Prescott Valley. Venice O’Cleary. Heb je ooit van haar gehoord?’

Butch kende Venice. Hij was met haar naar bed geweest. Ze hadden kort iets met elkaar gehad toen hij haar tegen het lijf was gelopen bij de Golden Griddle, waar hij aan het ontbijt zat. Hij had haar zelfs honderd dollar gegeven omdat ze die maand niet genoeg had voor haar huur. Daarna had ze zijn telefoontjes niet meer beantwoord, maar hij was toch niet echt geïnteresseerd in haar geweest. Meer dan drie of vier keer had hij haar niet proberen te bereiken.

‘Butch?’

Hij schraapte zijn keel en deed alsof hij ondertussen iets anders aan het doen was. ‘Sorry, ik was even… afgeleid. Hoe luidde de naam ook alweer?’

‘Venice O’Cleary.’ Hunsacker herhaalde de informatie over haar leeftijd en gaf ook aan waar ze had gewerkt.

‘Nooit van gehoord.’

‘Ene Wanda Erickson dan?’

‘Nee,’ zei Butch, maar hij hapte verschrikt naar lucht.

‘Zij was iets ouder, bijna vijfendertig,’ vervolgde Hunsacker. ‘Ze kwam uit Nevada, waar ze een paar jaar in een bordeel heeft gewerkt. Hier in Arizona werkte ze als masseuse, maar het kan heel goed zijn dat ze naast ruggen ook andere onderdelen masseerde. Weet jij of Dean wel eens bij zo’n salon langsging? Heeft hij het wel eens gehad over een vrouw genaamd Wanda?’

Wat was dit voor nachtmerrie? Butch kende Wanda maar al te goed. Drie of vier jaar ervoor had hij op een oud huisje vlak bij het oude centrum het bord ‘Massages’ gezien. Hij was erop afgestapt om te zien wat ze daar te bieden hadden, en kwam er altijd helemaal in zijn sas vandaan. Ze was goed verzorgd en heel goedkoop. Bovendien had ze een zakelijke instelling. Als hij wat geld op zak had en een goed excuus kon vinden om boodschappen te doen, ging hij altijd even bij haar langs. De laatste keer dat hij erheen was gegaan, was hij de eigenaar van het huisje tegen het lijf gelopen. De man had hem verteld dat ze was verkast. Hij had aangenomen dat ze terug was gegaan naar Nevada, om voor haar zieke moeder te zorgen. Het was nooit bij hem opgekomen dat ze spoorloos verdwenen was, of naar nu bleek, vermoord. Wat was er met haar bezittingen gebeurd? De verhuurder had niets gezegd over spullen die ze had achtergelaten.

‘Nee,’ zei hij gauw, voor Hunsacker weer zou aandringen. ‘Nee, ik heb Dean nooit gehoord over ene Wanda.’

‘Naast Bianca Andersen is er nog één andere vrouw van wie we de identiteit hebben vastgesteld. De laatste drie zijn we nog mee bezig. Deze vrouw heette Jane Pew. Ze kwam uit Phoenix.’

Hunsacker vertelde wat meer over haar, net als bij de anderen, maar Butch luisterde niet. Jane had hij, net als April, via een online datingservice leren kennen. Het kon geen toeval zijn dat hij alle vrouwen die waren vermoord had gekend en zelfs met hen had geslapen.

Sherrilyn had hij ook gekend, schoot het hem te binnen. Maar met haar was hij niet naar bed geweest. Als zij ook dood was, dan paste dat niet binnen het patroon.

En toch… Wat was hier aan de hand? Wie had deze vrouwen vermoord? Wat het die nichterige Dean? Was Dean hem gevolgd, had hij alle vrouwen gedood die hij had aangeraakt? Waarom? Wat kon het hem schelen wat hij deed? Dean en Paris waren niet zó hecht…

‘Sorry.’ Het was moeilijk om woorden uit zijn strot te krijgen nu hij zo’n moeite had met ademhalen, maar hij moest ontkennen dat hij deze vrouwen kende, en wel met een zo groot mogelijke overtuigingskracht. Anders zou de politie weer op de stoep staan, dit keer om hém in de boeien te slaan. Iedereen zou denken dat hij de moordenaar was. Deze vrouwen hadden allen een andere achtergrond, kwamen uit verschillende hoeken van het land. Wie kende hen nog meer?

Dean? Hij kon toch niet al Butch’ wederwaardigheden volgen? Soms was Dean het huis al uit als hij zelf de hort op ging.

Toen begon het hem te dagen. Paris. Hij dacht aan haar gigantische woedeaanval toen ze hem betrapt had met zijn hand op Julia’s billen en schoot zo snel overeind, dat de stoel omviel. Misschien was het die avond wel helemaal geen ongelukkige samenloop van omstandigheden geweest. Misschien had ze zo heftig uitgehaald omdat ze dat gewend was…

Krachteloos viel zijn arm naar beneden. De draadloze telefoon glipte net niet uit zijn hand. Hoe had ze de tijd en de gelegenheid kunnen vinden om zijn minnaressen te grazen te nemen? Hoe had ze dat allemaal geregeld?

Hij hoopte vurig dat hij het bij het verkeerde eind had en probeerde tevergeefs zijn kalmte te herwinnen. Ze had natuurlijk de berichten op zijn mobieltje nagevlooid, in zijn kantoor rondgespeurd, zijn zakken geleegd. Waar en wanneer ze maar kon, was ze zijn gangen nagegaan. Gesprekken afgeluisterd. De privédetectives van wie hij dacht dat ze door Kelly’s echtgenoot waren ingehuurd, hadden misschien wel voor zijn eigen vrouw gewerkt. Paris moest de vrouwen hebben opgezocht tijdens de uren die Champ op de kleuterschool doorbracht. Er was volgens Butch geen enkel ander moment gedurende de dag waarop ze er zonder zijn medeweten een paar uur tussenuit kon knijpen. Tenzij ze op pad was gegaan als hij zelf de deur uit was. Hij was er vrij zeker van dat ze April had opgepikt langs de autoweg waar hij haar had achtergelaten. Dat moest haast wel. Anders had iemand anders de vrouw vóór haar verdwijning nog wel gezien.

‘Butch? Ben je er nog?’

Hunsacker was nog aan de lijn. Wat moest hij doen? Als hij uit de school klapte, zou Paris voorgoed achter slot en grendel verdwijnen. Ze zou verdwijnen uit zijn leven, en in dat van Champ.

Dat moest hij voorkomen. Het was zijn schuld dat ze tot zulke vreselijke daden was overgegaan. En hij kon haar laten stoppen. Als hij niet meer vreemdging en meer tijd met haar doorbracht, haar voor de verandering eens in de gaten hield.

‘Als je er nou maar mee ophield, zoals je mij beloofd had…’

Wie had ooit kunnen denken dat dat ze dat letterlijk bedoeld had?

Aprils lichaam, waar hij zich een beeld van had gevormd na de beschrijving door Hunsacker en Finch, dreef zijn gedachten binnen. April was op de stoep neergezet, waar iedereen haar kon zien. Alleen iemand die haar intens haatte, zou dat doen. Dat had de politie ook gezegd. En wie haatte haar meer dan Paris?

‘Butch?’

‘Ik ben hier.’ Met moeite perste hij de woorden langs de brok in zijn keel. ‘Ik… Ik wilde dat ik je kon helpen, maar ik heb nog nooit van die vrouwen gehoord.’

‘Geen probleem. Het was het proberen waard. Als je het niet erg vindt, kom ik later vandaag langs met wat foto’s.

‘Prima. Nou, succes ermee.’ Hij hing op en staarde uit het raam. Waarom had Paris Kelly niet vermoord? Ze wist immers al wéken van hun affaire.

Misschien had ze het wel geprobeerd…

Hij veerde op en toetste het nummer in van het mobieltje van zijn ex-vriendin.

‘Ik mag toch hopen dat dit niet is wie ik denk dat het is,’ fluisterde ze.

‘Kelly, luister naar me –’

‘Nee, jij luistert naar mij,’ onderbrak ze hem. ‘Hoe durf je me opnieuw te bellen! Je hebt heel duidelijk gemaakt dat het over is. Ik mocht geen contact meer zoeken, Paris wist van ons af, ze betekende meer voor je dan ik. En nou kom je met hangende pootjes terug?’

Hij was niet aardig geweest toen hij de relatie had verbroken. Dat had hij met opzet gedaan. Het moest duidelijk zijn dat hij écht alle contact wilde verbreken. ‘Ik vroeg me…’ Hij worstelde nog steeds met de ontdekking die hij zojuist had gedaan. ‘…ik vroeg me af of je ooit iets van Paris hebt gehoord. Heeft ze je wel eens gebeld?’

‘Natuurlijk heeft ze me gebeld. Ik neem gewoon niet op. Je denkt toch niet dat ik achterlijk ben? Wat moet ik dan tegen haar zeggen? Sorry dat ik met je echtgenoot naar bed ben geweest?’

Hij drukte het toestel nog dichter tegen zijn oor. ‘Is ze wel eens bij je langsgeweest?’

‘Een paar keer. Dan zat ze vanuit haar auto ons huis in de gaten te houden. Een keer is ze ook aan de deur geweest. Ze wilde dat ik met haar meeging, voor een ritje. Dan konden we onderweg praten. Maar net op dat moment kwam Matt eraan, en ze vertrok.’

‘Als ze dat nog eens probeert: niet met haar meegaan,’ drukte Butch haar op het hart.

‘Waarom niet?’

Hij gaf geen antwoord. Er was hem net iets anders te binnen geschoten. Hij was met heel wat meer vrouwen naar bed geweest, en die had Paris niet vermoord. Was dat omdat ze niet van hun bestaan af wist? Of omdat ze, net zoals Kelly, ervoor hadden gewaakt haar te dichtbij te laten komen?

En hoe zat het met Sherrilyn Gators? Die leek van de aardbodem verdwenen, en toch was hij nooit met haar naar bed gegaan.

Maar de dag dat Sherrilyn bij hen op de sloperij was gekomen, had hij haar wel met haar auto geholpen, omdat die niet wilde starten. Hij had haar aantrekkelijk genoeg gevonden voor een losse flirt, maar ze had amper iets tegen hem gezegd. Ze had uitsluitend oog gehad voor Dean. Had Paris in het simpele feit dat hij haar accu had omgewisseld meer gezien dan het was geweest?

De geur van koffie maakte hem misselijk. Hij moest het apparaat uitzetten. Hij kon nu toch geen hap of slok door de keel krijgen.

‘Wat bezielt jou?’ klaagde Kelly. ‘Het lijkt wel alsof je aan de drugs bent. Alsof je high bent.’

Ze had tegen hem gepraat, en hij had niet gereageerd. ‘Stap niet bij haar in de auto,’ herhaalde hij, en hij verbrak de verbinding. Binnen de kortste keren zou Hunsacker weer aan de lijn hangen, daar was hij van overtuigd, met de mededeling dat Sherrilyns stoffelijk overschot was geïdentificeerd. Het leed geen twijfel dat zij een van de slachtoffers was. En als ze niet in Dead Mule Canyon lag, dan lag ze vast ergens anders weg te rotten, net als de anderen. En dat allemaal omdat Paris dacht dat zij een vluggertje hadden gemaakt.

Waarom kon Paris niet inzien dat die vrouwen geen snars voor hem betekenden? Ze fungeerden als spannende tussendoortjes, niets meer en niets minder.

Hoewel, hun functie was nu heel anders. Omwille van hem waren ze gestorven. En tenzij hij Paris zover kon krijgen om er een punt achter te zetten, zouden Kelly en alle vrouwen naar wie hij keek of glimlachte, of die hij op straat tegenkwam, op de nominatie staan als volgend slachtoffer.

Hij depte het zweet van zijn voorhoofd met een stuk keukenpapier en liep terug naar de slaapkamer. Hij moest zijn vrouw met deze informatie confronteren, haar uithoren over de verdere details, zodat hij haar kon helpen. Hij kon haar alleen redden door te verbergen wat ze had gedaan. Alleen dan kon hij het gezin bij elkaar houden. Misschien moest hij met haar en Champ naar Mexico vluchten. Gezien de hoeveelheid moorden die ze had gepleegd, was het aannemelijk dat ze de doodstraf zou krijgen…

Hij stiet een bitter lachje uit. Elaine had geen idee wat ze had gedaan toen ze Paris’ medeplichtigheid aan Julia’s dood had bekendgemaakt. Als ze het wél had geweten, zou zijn schoonmoeder het dan toch hebben gedaan? Waarschijnlijk wel. Ze zou Paris niet in bescherming nemen als het om moorden ging. Zelfs Elaine had haar grenzen. Maar Butch niet. Hij had eindelijk iemand gevonden die van hem hield – dat liet hij zich niet ontnemen. Door niets of niemand niet.

De deur kraakte bij het openen. Hij stapte naar binnen en draaide de sleutel om in het slot. De gordijnen waren nog dicht, en in het duister kon hij slechts vaag de contouren van een lichaam onderscheiden onder het dekbed. ‘Paris?’

Geen reactie.

Hij ging op de rand van het bed zitten. ‘Hé, word eens wakker. We moeten praten.’ Hij wilde de antwoorden niet horen die ze op zijn vragen zou geven, wilde niet dat ze zijn ergste vermoedens zou bevestigen. Maar als ze het ontkende, zou hij haar toch niet geloven. Hij zag nu eindelijk in hoezeer hij haar boosheid had aangewakkerd, en hoe ver ze was gegaan in haar pogingen om die woede af te reageren. Ook wist hij nu wat ze had gedaan tijdens de uren dat Champ op school zat. Winkelen was maar een smoes geweest.

‘Paris?’ Hij strekte zijn arm om haar een duwtje tegen de schouder te geven, maar het beddengoed zakte weg onder zijn hand. Hij had een kussen aangeraakt. Ze lag niet in bed.

Hij kwam overeind en keek gespannen om zich heen. Haar tas, die ze bij hun thuiskomst de avond ervoor op het dressoir had gezet, was weg. Ook haar mobieltje lag er niet meer.

Met wild kloppend hart beende hij naar het raam en rukte het gordijn open. Ook de Impala stond er niet meer.