Hoofdstuk 24

‘Is dit Butch?’

Francesca haalde alle niet gedragen kleding uit de weekendtas die Heather voor haar had ingepakt en hing die weg in de kast. Ze draaide zich om. Adriana lag op haar bed te bladeren in het dossier dat ze over Butch had aangelegd.

‘Ja, dat is ’m.’

Adriana kwam overeind en bestudeerde de persoonsgegevens die hij op de datingsite had ingevoerd. ‘Is hij echt twee meter lang?’

‘Ja. En honderdvijftien kilo, schoon aan de haak.’

‘Tjemig.’

‘Hij werkt in de buitenlucht, en dat is hem aan te zien. Die kom je niet graag tegen in een donker steegje.’

Adriana bestudeerde zijn foto aandachtig. ‘Het lijkt me een vervaarlijke tegenstander in de boksring, maar een moordenaar… nee, daar ziet hij niet naar uit.’

Hoewel ze zich die foto tot in details kon herinneren – tot aan de lach in Butch’ ogen toe, kwam Francesca toch bij Adriana staan om er nog eens een blik op te werpen. Zo gelukkig had ze hem in levenden lijve nooit gezien. Maar ja, hun contacten waren niet echt positief geweest. ‘Moordenaars zien er zelden als monsters uit. Bovendien ben ik niet eens zo bang voor zijn lichaamskracht.’ Ze beet op haar lip, trachtend voor zichzelf na te gaan waarom Butch haar zo’n ongemakkelijk gevoel gaf. Het moest iets anders zijn dan haar eigen verdenkingen. ‘Hij bezit geen enkel menselijk trekje.’ Nou ja, op het gegeven na dat hij Hunsacker geld had geleend om zijn huis te kunnen behouden. Maar dat zei Francesca er niet bij. Die gulle gift kon ze niet rijmen met de Butch Vaughn die zij dacht te kennen, en daarom zette ze het maar weg als iets abnormaals. Wie weet had Paris er bij hem wel op aangedrongen om de Hunsackers te helpen, en had hij toegegeven om van het gezeur af te zijn.

‘Hoe is zijn vrouw?’ wilde Adriana weten.

Francesca wist nog maar bitter weinig over Paris en alle anderen die dicht bij hem stonden. Het was haar taak echter niet meer om de puzzelstukjes op hun plek te leggen. Dat moest ze overlaten aan het onderzoeksteam dat de Yavapai County Sheriff’s Office aan het samenstellen was. ‘Ze heet Paris.’

‘Hoe ziet ze eruit?’

De weekendtas was nu leeg, en Francesca schoof hem onder haar bed. ‘Ze is slank, op het magere af, met lang vlasachtig blond haar. Niet bijzonder aantrekkelijk, maar ook niet echt lelijk.’ Francesca schokschouderde. ‘Een jonge moeder die bij een sloperij woont aan de rand van Prescott.’

‘Hoe is zij ooit in een relatie met Butch verzeild geraakt?’ vroeg Adriana.

Francesca deed haar oorbellen af en legde ze in haar juwelenkistje. Daarna kwam ze bij Adriana op het bed zitten. ‘Geen idee. Maar ze is jong getrouwd, misschien wel te jong om beter te weten. Ze heeft een kind van vijf, maar ze is drieëntwintig, hooguit vierentwintig.’

Adriana legde een kussen in haar rug en leunde tegen het hoofdeinde. ‘Hoe oud is Butch?’

Francesca gebaarde naar het dossier. ‘Staat het daar niet in?’

‘Even kijken…’ Adriana bladerde wat in de papieren. ‘Eenendertig? Klopt dat?’

‘Dat lijkt me wel. Op de valse naam van zijn personage “Harry Statham” na, lijkt het erop dat hij verder vrij eerlijk over zichzelf is geweest.’

Met een sceptische gezichtsuitdrukking nam Adriana zijn profiel in zich op. ‘Als jij een seriemoordenaar was, zou je dan ook zo openlijk een profiel op een site plaatsen?’

‘Het lijkt allemaal heel onschuldig, en dat maakt het zo effectief.’

‘Hij haalt die vrouwen allemaal binnen via internet?’

‘Precies. Dé oplossing voor praktische problemen als het feit dat hij getrouwd is en op een afgelegen plek woont. Een computer geeft veel meer mogelijkheden dan hij zou hebben zónder. Bovendien kan hij met behulp van de computer anoniem blijven.’

‘Als je het zó stelt, zijn datingsites ideaal. Waar is hij de fout in gegaan, vanuit zijn perspectief bekeken?’

‘Hij had met April verder van huis moeten afspreken, ergens waar hij minder kans liep te worden herkend. Maar hij liet haar naar een kroeg komen waar hij zelf vaak kwam, en de barman zag haar bij hem in de truck stappen. Zonder die feiten had ik Harry nooit kunnen herleiden tot Butch.’

‘Hmm… Datingsites bieden niet alleen een ruime voorraad vrouwen, maar ook flink wat voorspel,’ grapte Adriana.

Francesca knipoogde. ‘Dat is de gedachtegang van de psychopaat. Ja, dat kan best onderdeel zijn van zijn ritueel. Voorpret.’

‘Hij is dus eigenlijk net een visser die beet heeft, en de vis dan heel langzaam binnenhaalt, zodat hij ondertussen nog wat kan genieten van zijn vangst.’

‘Dat lijkt mij een redelijk nauwkeurige omschrijving.’

‘Schokkend!’

‘De werkelijkheid is wel vaker schokkend,’ zei Francesca.

Adriana tikte met een vinger op de pagina. ‘Waar heeft hij de naam Harry Statham vandaan?’

‘Ik weet het niet. Maar ik wil het wel graag uitzoeken.’

Adriana liet het vel dat ze zojuist gelezen had, tussen hen in op het bed vallen. ‘Ik dacht dat je niet meer aan deze zaak mocht werken?’

‘Dat klopt.’

‘Maar je legt je daar niet bij neer?’

Als ze het onderzoek zou voortzetten, zou men haar een misdrijf ten laste kunnen leggen. Finch was daar heel duidelijk over geweest. Maar als ze het liet gaan, zou ze het idee hebben dat ze Jillian en Vince – en April – in de steek liet. ‘Misschien.’

‘Die Butch is een enge man, Fran,’ zei Adriana. ‘En zijn zwager ook. Ik zou ermee stoppen. Je hebt toch nog andere zaken? Je hebt toch werk genoeg?’

‘Ja, ik heb werk genoeg. Ik heb mijn voicemail al dagen niet helemaal kunnen afluisteren.’ Ze had ook al dagen niet hardgelopen, of een van de andere dingen gedaan die ze gewoonlijk deed. ‘Maar…’

‘Maar niets,’ onderbrak Adriana haar. ‘Voorzichtig aan.’ Ze hield Butch’ foto omhoog. ‘Waarom zou je hem provoceren? Hij is al eens eerder hier bij je huis geweest.’

Bij de herinnering aan Butch’ laatste bezoekje reikte Francesca over het bed heen om haar vaste lijn te controleren. Het toestel gaf nog steeds geen beltoon. Maar ze had haar iPhone, ze was niet van de wereld afgesloten, zoals daarvoor. ‘Het zou kunnen dat hij weer hier komt.’

Jonah had de kans daarop niet hoog ingeschat. Francesca wilde hem dolgraag geloven, maar ze wist dat Butch haar nog wel een tijdje zou blijven haten. Als zijn verlangen naar wraak nu eens niet gestild was door het televisie-interview waarin hij haar voor gek had gezet? Als hij daardoor juist méér wilde? Hij had haar immers pijn willen doen, misschien wel willen doden, door Demon los te laten de avond ervoor…

Adriana kwam overeind en trok haar knieën tegen zich aan. ‘Zal ik vannacht bij je blijven?’

Francesca dacht aan het damesslipje dat ze aan Jonah had gegeven. Zou Butch merken dat het ding weg was? Zou hij vermoeden dat zij het had meegenomen? En zo ja, wat zou hij er dan aan doen? Als hij gewelddadig werd, wilde ze niet dat Adriana ook gevaar liep. ‘Je kunt niet blijven slapen. Je hebt een gezin. Stan vertrekt om… wat is het, halfzeven ’s ochtends naar zijn werk. Wie is er dan bij de jongens als hij weg is?’

‘Hij kan wat later naar zijn werk gaan.’

‘Dat zou hij niet leuk vinden. ’s Ochtends vroeg verdiept hij zich in de dossiers van zijn patiënten.’

‘Eén ochtend zal hem niet zoveel achterstand opleveren.’

‘Eén nacht hier maakt ook niet veel uit. Er is geen enkele reden om hem hiermee lastig te vallen.’

‘Wat ga je dan doen? Ik wil je hier niet alleen laten. Of… komt Jonah terug?’ Ze bracht Butch’ dossier weer netjes op orde, met zo’n intense aandacht alsof het de interessantste taak ter wereld was.

Francesca wist niet zeker wat het precies was waarmee Adriana zich verried. Ze had lang genoeg gewacht voor ze Jonah ter sprake bracht. Het was heel terloops gebeurd. De afgelopen jaren hadden ze wel vaker dit soort gesprekken over mannen gehad. Hebben jullie een nieuw afspraakje gemaakt? Je gaat me toch niet vertellen dat hij vannacht bij jou heeft geslapen? En, hoe was het? Is het serieus?

En toch… dit gesprek voelde anders. Als Francesca Adriana niet zo door en door had gekend, had ze misschien kunnen blijven doen alsof Adriana’s interesse in Jonah niet anders was dan de belangstelling die ze had gehad voor mannen met wie Francesca in voorgaande jaren was uitgegaan. Maar dit had ze al eens eerder met Adriana meegemaakt. Ze liet zich geen tweede keer voor de gek houden.

Plotseling twijfelend aan het beeld dat ze had van datgene wat er tussen Adriana en Jonah was voorgevallen, en alles wat daaruit was voortgekomen, behalve dan de baby, legde ze haar handen in elkaar gevouwen in haar schoot. ‘Je houdt toch van je echtgenoot, Adriana?’

Adriana begon ongedurig te schuiven. ‘Uiteraard. Je weet dat Stan en ik heel gelukkig zijn met elkaar. Waarom vraag je dat?’

Waarom? Omdat je liefde had, en Liefde met een hoofdletter L. Adriana ontkende en protesteerde er op los. De vraag was of ze misschien toch nog gevoelens koesterde voor Jonah.

Hoewel Francesca nooit graag over hem gesproken had met haar vriendin, bang dat hun vriendschap eraan onderdoor zou gaan, voelde ze zich nu verplicht om er toch over te beginnen. Ze wilde horen wat Adriana te zeggen had over Jonah en Stan, wilde weten waarom tien jaar ervoor was gebeurd wat was gebeurd – waarschijnlijk omdat het nu niet meer redelijk leek dat Jonah daarvoor voor het grootste deel de schuld in de schoenen geschoven had gekregen. In eerste instantie had ze dat gedaan omdat zijn verraad zoveel pijn had gedaan. En bovendien kon ze zo ten minste een van de twee relaties redden die zoveel voor haar betekenden. Maar door de tijd die ze deze week met hem had doorgebracht, was ze ervan overtuigd geraakt dat hij niet alleen kon worden vastgepind op dat ene incident.

Wilde ze eerlijk zijn – tegenover Jonah, tegenover Adriana en tegenover zichzelf – dan moest ze het verleden iets objectiever bekijken dan ze tot op heden had gedaan.

Omdat ze zich wel ervan bewust was dat de antwoorden op de vragen die ze wilde stellen niet altijd even welkom zouden zijn, nam ze Adriana’s hand in de hare, alsof lichamelijk contact een emotionele verwijdering kon tegengaan. ‘Wat is er die avond gebeurd?’

Adriana’s vingers bleven roerloos liggen. Ze trok haar hand niet terug. ‘Ik… Dat heb ik je allemaal al verteld.’

‘Je hebt me verteld dat je een fout hebt gemaakt. Dat jullie beiden hadden gedronken en de dingen uit de hand liepen. Je zei dat het je speet en dat dit nooit de bedoeling was geweest.’

‘En zo is het ook.’

‘Maar hoe zijn de dingen dan uit de hand gelopen? Waarom? Wat was jou aandeel in dat slippertje met mijn vriend? Gaven jullie om elkaar? Stond ik tussen jullie in? Heb je hem om mij opgegeven? Hoe zat het?’

Adriana staarde naar hun ineengestrengelde handen en zweeg.

‘Ga je het me nog vertellen?’ drong Francesca aan.

Toen Adriana haar ogen opsloeg, stond er niets dan pijn in te lezen. ‘Hij gaf niet om mij. Jij was zijn alles –’

Francesca liet haar hand los. ‘Waag het niet!’

‘Wat?’

‘Waag het niet te stellen dat hij van mij hield, alleen omdat jij denkt dat ik dat wil horen!’

‘Ik wou dat het zo zat, maar… je schat me te hoog in.’

Omdat haar beste vriendin altijd zo’n deugdzaam meisje was geweest, was Francesca ervan uitgegaan dat Jonah de leiding had gehad, maar… ‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Dat het de waarheid is. Hij hield van jou.’

Ze had moeite om dat te accepteren. ‘Waarom deed hij het dan?’

‘Wie weet? Daarvoor was hij er nog nooit op ingegaan.’

Francesca’s adem stokte. ‘Daarvoor? Hoe bedoel je?’

Adriana’s schouders kwamen omhoog in een halfhartig schouderophalen.

‘Addy?’

De tranen stroomden nu over Adriana’s wangen. ‘Ik weet ook niet alle antwoorden. Wat ging er door hem heen? Was hij wel zo dronken als het leek? Ik geloofde wat ik wilde geloven. Snap je?’

‘En dat was…’

Adriana sprong overeind. ‘Moet ik het helemaal voorkauwen? Er is maar één ding dat zo sterk is dat ik jou ervoor zou willen bedriegen, Fran.’

Plotseling was het haar helemaal duidelijk. ‘Je was verliefd op hem. Het was geen ongelukje. Het was een kans.’

Ze wist een zielig glimlachje op haar gezicht te toveren. ‘En ergens ben ik nog steeds verliefd op hem.’

Alle excuses die ze had ontvangen, alle verontschuldigingen. Francesca’s hoofd stroomde ervan over. En dat was allemaal niet oprecht geweest? En Adriana koesterde nog steeds gevoelens voor hem? ‘Je bent getrouwd! Je hebt kinderen!’

Adriana sloot haar ogen. ‘Ken je het boek De bruggen van Madison County”?’

Francesca had het boek niet gelezen, maar haar moeder had haar er wel over verteld. Het was het verhaal van een vrouw, die getrouwd was met een goede man, maar onverwacht, toen haar gezin er niet was, in contact kwam met een rondreizende fotograaf. Het was een veel interessantere man dan haar eigen hardwerkende en betrouwbare echtgenoot, en ze viel als een blok voor hem. Ze hadden een stormachtige verhouding, maar in de wetenschap dat haar echtgenoot weldra terug zou zijn, koos de vrouw ervoor afscheid te nemen van de fotograaf en bij haar gezin te blijven. Haar korte relatie met deze man was een geheim dat ze verborgen wist te houden tot aan haar dood. De waarheid kwam pas aan het licht toen haar kinderen haar dagboek en wat krantenknipsels ontdekten.

En Adriana kon zich dus in deze hoofdpersoon vinden? Zag ze Jonah als de fotograaf, en zichzelf als de tragische figuur die ervoor gekozen had haar ware liefde op te offeren voor haar gezin?

Francesca legde haar hoofd in haar handen en lachte bitter. ‘Ga weg,’ zei ze. Toen ze opkeek, was Adriana inderdaad verdwenen.