Hoofdstuk 25

 

 

 

Na de confrontatie met Dean had Butch zijn plannen gewijzigd. Hij besloot niet naar Chandler te rijden, maar bracht in plaats daarvan de middag en vroege avond door in de Pour House. Intussen had hij heel wat mineraalwatertjes en maar twee bier achter de kiezen, wat niet genoeg was, maar meer durfde hij niet te drinken. Hoe onaangenaam het ook was, hij had werk te doen.

In zijn truck liet hij eerst een tijdje de motor stationair draaien, terwijl hij voor de laatste keer zijn hersens afpijnigde over een levensvatbaar alternatief. Maar hij kon niets anders bedenken. Francesca had het slipje misschien wel meegenomen, maar nog niet naar de sheriff gebracht. Anders had Hunsacker dat wel vermeld toen hij hem eerder die dag belde. De rechercheur had echter alleen gezegd dat Francesca Moretti van de zaak was gehaald en dat Jonah Young was ontslagen. Dat was natuurlijk mooi. Butch was hartstikke ziek van het constante rondneuzen van die lui. Maar het wilde nog niet zeggen dat hij nu rustig achterover kon leunen. Want als Francesca nou eens in haar eentje nog wat verder ging speuren? Misschien zou ze dan op het spoor van Julia komen, en erachter komen dat ze vermist was. Zo moeilijk zou dat niet zijn. Ze had een paar maanden bij hen gewoond. Men had haar opgemerkt. En wat als Francesca het slipje liet analyseren? Als het lab een DNA-monster wist te bemachtigen en de politie dat via familie of iets dergelijks kon koppelen aan Julia, hadden ze gerede grond voor een huiszoekingsbevel. Dan zouden ze de sloperij binnenstebuiten keren en haar lichaam in de vrieskist aantreffen…

Hoe hij het probleem ook benaderde, hij kwam steeds uit op één en dezelfde oplossing.

‘Verspil je tijd nu niet, sufkop,’ gromde hij binnensmonds. Toen zette hij de truck in zijn achteruit, reed het parkeerterrein af en zette koers naar de autoweg.

 

Francesca zat in haar woonkamer en staarde naar de televisie. Ze had zojuist naar het nieuws gekeken, met beelden van het massagraf in Dead Mule Canyon. Een commentaarstem had het over zeven lichamen, gevonden op deze ‘mijlenver van de bewoonde wereld gelegen locatie, tussen de ranches van Skull Valley’. Vervolgens was er een correspondent in beeld gekomen, die Ms. Price interviewde, ‘de forensisch antropologe die dag en nacht aan het werk is in een tijdelijk laboratorium dat is opgezet in het gemeenschapshuis, waar zij probeert zo veel mogelijk informatie te verzamelen over de stoffelijke overschotten’. Vervolgens sprak dezelfde verslaggever met rechercheur Finch, die met een gladde glimlach het publiek verzekerde dat de Yavapai County Sheriff’s Office een speciaal team aan het opzetten was om deze moorden te onderzoeken, en dat ze er alles aan zouden doen om de veiligheid van de inwoners te waarborgen.

‘Nu voel ik me een stuk geruster.’ Met opgetrokken wenkbrauwen zette ze de televisie en daarmee rechercheur Finch de deur uit. Ze moest rusten, maar ze kon met geen mogelijkheid in slaap komen. Ze bleef zich afvragen of ze naar Jonah had moeten luisteren toen hij had geprobeerd zijn excuses te maken, al die jaren ervoor. Zouden ze, met een flinke dosis vergeving, erin zijn geslaagd hun relatie voort te zetten na zijn verraad?

Wat was zijn kant van het verhaal? Wat was de werkelijke reden achter zijn gedrag? Hij had Adriana niet de schuld gegeven voor zijn ontrouw, dat wist ze. Hij had alle verantwoordelijkheid op zich genomen. Maar misschien had Francesca’s eigen gebrek aan vertrouwen – in mannen, in liefde, in het geluk dat ze voelde als ze bij Jonah was, ervoor gezorgd dat ze veel minder behoefte voelde om te begrijpen, en ook veel minder in staat was om zich eroverheen te zetten.

Adriana en Jonah hadden beiden schuld. Seks was iets tussen twee partijen. En toch… bepaalde nuances hadden invloed op haar inzicht in de situatie, en pas nu begon ze in te zien hoe ver dat reikte. Toen zij samen opgroeiden, was Adriana altijd zo’n ingoed mens geweest, zo aardig en behulpzaam, dat Francesca veel eerder geneigd was geweest háár het voordeel van de twijfel te geven, dan Jonah.

Of was ze veel genereuzer ten opzichte van Adriana, omdat ze zich altijd schuldig had gevoeld over het feit dat haar beste vriendin zo vaak over het hoofd werd gezien of naar de achtergrond verdrongen als er mannen in het spel waren? Maar Adriana leek er altijd vrede mee te hebben gehad dat Francesca alle aandacht kreeg. En het was ook niet zo dat Francesca haar opzettelijk het gras voor de voeten weg maaide. De respons die ze kregen, was de respons die ze kregen. Maar als Adriana het haar nou stiekem toch kwalijk had genomen? Als ze ergens diep in haar binnenste al die tijd Jonah voor zichzelf had gewild?

In feite had ze zojuist toegegeven dat ze verliefd op hem was…

En Jonah dan? Had hij problemen gehad die ze had moeten opmerken, maar die ze niet had gezien? Hij had nooit iets gezegd over een huwelijk en een scheiding. Was het zo’n pijnlijke ervaring geweest dat hij er niet op wilde terugkijken? Was het zo vernederend? Wat was er verkeerd gegaan? Hij gaf zijn hart niet zomaar. Ze kon zich niet voorstellen dat hij een dergelijke verbintenis aanging zonder echt iets te voelen voor de ander. Ook vond ze het een beetje vreemd dat Jonah pas afwijkend gedrag had vertoond – veel drinken, minder betrouwbaar zijn, zonder reden ruziemaken – nadat hun relatie serieus was geworden.

Na het overspel had ze gedacht dat hij een oppervlakkig en onbetrouwbaar sujet was. Dat had ze zichzelf aangepraat, opdat ze zich nooit meer op zo’n manier zou laten beetnemen. Maar misschien zat er toch meer achter…

Ik had met haar willen trouwen, oké? Wil je dat horen? Iets anders zul je toch nooit geloven, dus bij deze. Ik was een harteloze klootzak, die wild om zich heen sloeg. Ik probeerde jouw leven en ook dat van haar kapot te maken, gewoon omdat ik daar zin in had. Ik heb jullie gebruikt. Dat doe ik met vrouwen.

Nee, hij was niet iemand die vrouwen gebruikte. Daar moest ze heel eerlijk in zijn. En het was ook niet zo dat hij met iedereen de koffer in dook. Ze had vaak genoeg gezien dat hij vriendelijk ongewenste aandacht van vrouwen afwees. Ze had hem nota bene zelf laatst de kans gegeven om haar te gebruiken, maar hij was er niet op in gegaan, hoewel ze wist dat hij naar haar had verlangd. Waarom?

Ze wierp een blik op haar mobieltje, dat naast haar op de bank lag. Een rechtstreekse vlucht naar Californië duurde niet meer dan twee uur. Jonah zou nu wel thuis zijn. Zou ze hem bellen? En als ze hem belde, zou hij haar dan geloven als ze zei dat ze belde om te praten over wat ze zojuist op het nieuws had gezien? Finch had geen nieuwe informatie verstrekt. De politie had zich, zoals gebruikelijk, opzettelijk op de vlakte gehouden.

Waarom moest ze een reden hebben? Wat maakte het uit als hij wist dat ze met hem wilde praten? Wat was daar zo erg aan? Moest ze haar hart werkelijk zo dicht inpakken? Of was het haar trots die ze probeerde te beschermen?

Waarschijnlijk beide. Maar ze was op een punt aanbeland dat ze niets te verliezen had.

Behalve alles wat ze de afgelopen tien jaar met zoveel kracht had beschermd…

Ze herinnerde zich hun kus bij het motel, hoe snel het verlangen was opgelaaid, een verlangen dat ze in het verleden alleen bij hem had gevoeld. ‘Ik ben bang,’ zei ze, maar ze pakte toch haar mobieltje op en toetste zijn nummer in.

 

Jonah was juist in slaap gevallen toen zijn mobieltje rinkelde. Bijna besloot hij het telefoontje aan de voicemail over te laten. Hij voelde zich niet zo prettig bij zijn ontslag als hij zich had proberen voor te houden toen hij Phoenix verliet. Hoe meer hij nadacht over de bijeenkomst in de vergaderruimte, hoe bozer hij werd dat Hunsacker en Finch Francesca en hemzelf niet hadden gesteund.

Toch kon het een belangrijk telefoontje zijn, en daarom keek hij op het scherm wie hem belde. Toen hij het nummer herkende, nam hij gelijk op. Het was Francesca. Had Butch weer geprobeerd contact te maken? Was ze bang? Gewond?

‘Is alles in orde?’ Hij viel met de deur in huis.

‘Ja, prima. Of nu ja, soort van.’

Ze klonk niet in orde. Er was iets. ‘Hoe bedoel je, soort van? Heb je iets van Butch gehoord?’

‘Nee.’

‘Maar je hebt je pepperspray bij de hand?’

‘Op mijn nachtkastje.’

‘Waar ben je?’

‘In de woonkamer.’

Toen hij haar nummer had gezien op het scherm, had hij doodsangsten uitgestaan. Hij besefte dat hij er helemaal niet zo zeker van was dat ze zonder hem veilig zou zijn. Ontkenning was een menselijk trekje, dat met name de kop opstak als je uit alle macht probeerde vaste grond onder de voeten te krijgen. Dat was wat hij had geprobeerd.

Nu had hij er bijna spijt van dat hij het zover had laten komen. Wat overdag een redelijk besluit had geleken, zag er nu, bij avond, heel anders uit. ‘Ga het ding pakken. Nu. Daarna kun je me vertellen wat eraan schort.’

Toen ze weer sprak, was ze kennelijk aan het lopen. ‘Toen Adriana eerder vandaag bij me was, heeft ze wat opmerkingen over jou gemaakt die toch iets anders vertelden.’

Adriana! Hij zou er heel wat voor over hebben als hij die naam nooit meer zou horen.

Hij draaide zich op zijn zij en bestudeerde de foto van zijn dochter in het maanlicht dat door de over de stad uitkijkende ramen binnen stroomde. Wat zou er nu anders zijn? En wilde hij het eigenlijk wel weten? Hij had zoveel mensen gekwetst… ‘Wat zei ze dan?’ vroeg hij ten slotte.

‘Je hebt helemaal geen zin om dit te horen.’

Nee, hij wilde het niet horen. Maar het moest maar. ‘Je wilt je gram halen. Dat is je goed recht, weet je nog?’

Ze lachte niet. Ze was in een serieuze stemming die avond en dus niet in voor grapjes. ‘Adriana heeft me verteld dat ze verliefd op je was toen ze tien jaar geleden met je naar bed ging.’

Hij zei niets, wist ook niet wat te zeggen. Nu hij dit zo hoorde, voelde hij zich nog beroerder. Voor hem was ze helemaal niets geweest, een naamloze, gezichtsloze entiteit. Hij had alleen gereageerd op de wanhoop en paniek die in hem waren gevaren toen hij besefte hoe diep zijn liefde voor Francesca ging. Hij had het gevoel gehad dat hij geen controle had, te kwetsbaar was. Dat gevoel was gekoppeld aan zijn huwelijk, en daar kon hij niet mee uit de voeten.

‘Dat verbaast je niet?’ vroeg ze.

‘Ik denk dat ik het ergens wel heb geweten dat ze iets voelde, of dacht te voelen.’ Hij was er nog niet zo zeker van of ze ooit meer dan een prille verliefdheid voor hem had gekoesterd. Tot die ene avond was het nooit verder gegaan tussen hen tweeën dan een oppervlakkige flirt.

Dat zou hij allemaal aan Francesca willen uitleggen, maar hij was bang dat dat haar de indruk zou geven dat hij zijn fout probeerde goed te praten of excuses probeerde te verzinnen voor zijn eigen handelingen. Op beide fronten weigerde hij. Francesca had een juiste beslissing genomen toen ze hem uit haar leven had verbannen. Ze verdiende beter.

‘Had je al zo’n vermoeden vóór jullie samen…’ vroeg ze.

Hij wendde zijn blik af van Summers lachende gezichtje en kwam overeind. ‘Heb je de pepperspray nu bij je?’

‘Ja, nu wel.’

‘Goed.’

‘Kunnen we ons weer concentreren op het gesprek?’

Hij masseerde zijn linkerslaap en zakte achterover in zijn kussens. ‘Moet dat?’

‘Wil je dat niet?’

Hij zuchtte. ‘Ik had wel door dat ze… geïnteresseerd was. Waarom?’

‘Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Zoiets krijg je niet iedere dag van je beste vriendin te horen.’

Adriana had Francesca opnieuw gekwetst. Hij zag nog levendig voor zich hoe vreselijk overstuur Francesca was geraakt tijdens de rit naar Prescott en besloot dat het tijd was om minder zelfzuchtig te zijn en, indien mogelijk, haar pijn helemaal weg te nemen. ‘Luister, die nacht was geheel en al mijn fout, oké? Alle aspecten ervan. Misschien heb ik wel eens iets anders beweerd, maar dat was om de schuld af te schuiven. Ik wist dat ze me wel zag zitten en ik heb er mijn voordeel mee gedaan. Mij mag je haten, maar haat haar niet.’

Even was het stil. Hij meende verstikte snikken te horen. ‘En als ik je nu niet kan haten?’

Plotseling kreeg hij het zo benauwd, dat hij amper adem kon halen. ‘Je doet er beter aan dat wel te doen. Dat is makkelijker voor je,’ zei hij vriendelijk. Toen hing hij op en schakelde zijn telefoon uit, zodat hij niet in de verleiding kon komen haar terug te bellen. Als hij alle schuld op zich nam voor wat Adriana en hij tien jaar ervoor hadden gedaan, dan zouden die twee vrouwen hun vriendschap kunnen behouden en samen verder kunnen gaan, net zoals toen. Over een paar maanden had Francesca weer nieuwe foto’s op haar barretje en schoorsteenmantel, foto’s van haar met een andere man. Iemand als Roland Perenski.

Ze zou gelukkig zijn, veel glimlachen, misschien wel denken aan trouwen…

 

Toen de telefoon ging, hoopte Francesca tegen beter weten in dat het Jonah was. Ze wist niet zeker wat er nog te zeggen viel, maar hun gesprek leek haar toch nog niet afgerond.

Toen ze het toestel pakte, zag ze op het scherm haar vaders naam staan.

Ze probeerde haar teleurstelling te verbergen door overdreven enthousiast op te nemen. ‘Ha die pa.’

‘Francesca? Bel ik je wakker?’

Ze wierp een blik op de wekker op haar nachtkastje. ‘Het is nog niet eens elf uur, pap. Wat is er? Alles goed met jou en mam?’

‘Ja, prima.’

‘Fijn. Waarom bel je?’

‘Ik ben bezig geweest met die achtergrondinformatie waar je om vroeg.’

Met alles wat er speelde, was Francesca bijna vergeten dat ze hem had gevraagd om research te doen. Nu hij haar belde met de resultaten, had ze het hart niet hem te vertellen dat ze van de zaak was gehaald. Het kon ook geen kwaad om hem aan te horen. Als hij wat belangrijks te melden had, zou ze het doorgeven aan iemand van het onderzoeksteam – zolang het maar niet Finch of Hunsacker was – net zoals ze van plan was te doen met de DNA-resultaten van het slipje. Als Walts bijdrage niet belangrijk leek, kon ze hem in ieder geval bedanken en aangeven dat ze het fijn vond dat hij er tijd in had gestoken. ‘O ja, van Butch Vaughn,’ zei ze.

‘En die andere vent, Dean Wheeler.’

Ze trok het dekbed naar achteren zodat ze zich eronder kon nestelen. ‘Wat heb je kunnen vinden?’

Ze hoorde geritsel van papieren aan zijn kant van de lijn.

‘Butch Vaughn is geboren en getogen in Queen Creek. Hij woonde eerst bij zijn moeder en is later bij familie van een vriend gaan wonen.’

‘Wat is er gebeurd met zijn ouders?’

‘Zijn echte vader ging ervandoor vóór hij geboren werd, heeft ook nooit alimentatie betaald. Butch kon het niet goed vinden met zijn stiefvader, of met zijn jongere halfbroertjes en -zusjes. Toen zijn stiefvader ontslagen werd, moest Butch’ moeder aan het werk. De situatie was onhoudbaar. Een van de mentoren die met Butch heeft gewerkt, wilde me onofficieel wel vertellen dat hij ernstige gedragsproblemen had. Hij had hevige woedeaanvallen en haalde voor de meeste van zijn vakken onvoldoendes. Pas toen hij bij de Stathams ging wonen, ging het beter.’

Francesca noteerde die naam. ‘Heette de vader Harry?’

‘Nee, maar Butch’ vriend wel. Hoezo?’

‘Hij heeft de naam Harry Statham als alias gebruikt. Nu weet ik waar hij die vandaan heeft.’

‘Zijn halfzus, ene Marcie Reed, vertelde me dat hij hun moeder nooit heeft vergeven voor het feit dat ze haar echtgenoot boven hem verkoos. Hij heeft nog steeds geen contact met zijn broers en zussen. Zijn broer wilde ook niet met me praten. Wat hem betreft, is Butch gestorven op de dag dat hun moeder stierf.’

Ze floot. ‘Dat is wreed. Hoe is de moeder gestorven?’

‘Verdronken in bad.’

‘Was er een vermoeden van een misdrijf?’

‘Er is wel een onderzoek geweest, maar het was een uitgemaakte zaak. Haar bloed had een hoog alcoholpromillage. Het leek erop dat ze het bewustzijn was verloren door de drank. Een ongeluk dus.’

Francesca schikte haar kussens om het zich wat gemakkelijker te maken. ‘Hoe oud was ze?’

‘Zesendertig.’

Zou de politie het toentertijd verkeerd hebben gezien? Was het de eerste in de reeks moorden die Butch had gepleegd? ‘Is Butch naar de begrafenis geweest?’

‘Nee. Nadat hij bij de Stathams was ingetrokken, heeft hij nooit meer contact gezocht met zijn echte familie. Zij hebben ook nooit pogingen gedaan. Hij speelde football op de middelbare school, ging vervolgens naar de Universiteit van Arizona met een sportbeurs. Dat duurde maar een jaar – vanwege een fatale knieblessure.’

Francesca zag Butch weer voor zich uit lopen naar zijn kantoortje. ‘Hij loopt anders niet mank.’

‘Misschien dat de doktoren hem hebben weten op te lappen. Er zullen wel een aantal operaties overheen gegaan zijn. Maar goed, het letsel was ernstig genoeg om definitief een einde te maken aan zijn footballcarrière.’

‘Heeft hij Paris daar ontmoet? Op de universiteit?’

‘Nee. Zonder die beurs had hij niet genoeg geld om zijn studie voort te zetten. Tegen die tijd had hij ook het contact verloren met de Stathams. Ik heb een paar minuten geleden nog gesproken met de vader, John Statham. Hij zegt dat ze er alles aan hebben gedaan om Butch te helpen, maar dat hun geduld op was toen Butch tijdens een ruzie met hun zoon Harry diens kaak brak. Butch was toen net klaar met de middelbare school, zou een paar weken later achttien worden. Meer konden ze niet voor hem doen, vonden ze. Hij was te lichtgeraakt. Ze vroegen hem om te vertrekken.’

Dat moest geen gemakkelijk gesprek zijn geweest – ze wisten immers hoe gewelddadig hij kon zijn. ‘Ging hij zonder tegenstribbelen?’

‘Blijkbaar wel. Hij vertrok zonder nog een woord te zeggen. Daarna hebben ze nooit meer iets van hem vernomen.’

‘Het lijkt bij hem een patroon te zijn, relaties voorgoed verbreken.’

‘Gelukkig is er van dit gezin niemand gestorven.’

De airconditioner schakelde zichzelf in. Ze kroop dieper onder de dekens terwijl ze speelde met de bus pepperspray die ze van Jonah in de buurt moest hebben. ‘Hoe heeft hij de Wheelers ontmoet?’

‘Volgens de man die het perceel naast de sloperij in bezit heeft –’

‘Hé, wacht eens even. Er zijn geen andere huizen in de buurt van de sloperij.’

‘Ik zei ook perceel. Het is agrarische grond. De eigenaar bewerkt zijn land zelf, hij kweekt er alfalfa. Ik heb hem opgespoord via de provinciale kadasters. Hij vertelde me dat Butch ooit heeft gereageerd op een advertentie die de Wheelers in de krant hadden geplaatst. Ze wilden met pensioen en zochten iemand die de sloperij voor hen wilde bestieren. Butch was op zoek naar een baan. Ik denk dat hij Paris pas ontmoet heeft toen ze hem in dienst hadden genomen.’

Dat leek haar logisch. Paris leek een jonge en naïeve vrouw. Het had er alle schijn van dat ze nooit geproefd had van het leven buiten de sloperij waar ze opgegroeid was. ‘Hoe is hij in Prescott terechtgekomen?’

‘Geen idee. Ik vermoed dat hij een beetje aan het rondtoeren was, op zoek naar de juiste locatie. Ik heb ook gesproken met een voormalig vriendinnetje. Zij woont nog steeds in Phoenix.’

Francesca glimlachte. Wat een inzet! ‘Ik ben diep onder de indruk. Hoe ben je haar op het spoor gekomen?’

‘Zijn footballcoach werkt nog steeds bij de Universiteit van Arizona. Hij vertelde me over haar – ze woont bij hem in de straat – en heeft haar mijn nummer gegeven. En ze was zo aardig om mij te bellen.’

‘Goh. Wat een bof. Had je er wat aan?’

‘Ja zeker. Ze zei dat hij een verschrikkelijk temperament had. Dat het een egocentrische, ongevoelige klootzak is. Ook zei ze dat hij seksueel onverzadigbaar is.’

Francesca had Paris iets horen zeggen over Butch’ seksverslaving, maar daar had ze haar vader nog niets over verteld. ‘Heeft ze dat laatste uit zichzelf verteld?’

‘Dacht je dat ik daarnaar zou vragen?’

Ze lachte. ‘Nee, maar… het is niet iets wat een vrouw uit zichzelf zou zeggen.’

‘Kun je nagaan hoe vreemd zijn gedrag in feite was.’

‘Heeft ze nog gezegd of hij ooit gewelddadig is geweest, haar heeft gedwongen tot seks?’

‘Zover is het nooit gekomen, volgens haar. Maar zijn overmatige seksuele lust voerde hij wel aan als excuus om achter andere vrouwen aan te zitten, en daarom heeft ze het uitgemaakt.’

Gezien zijn geschiedenis met Paris verbaasde het Francesca niet dat Butch ook toen al vreemdging. ‘Heb je een verband kunnen vaststellen tussen Butch en Bianca Andersen?’

‘Nog niet. Ik ben ermee bezig. Maar nu komen we bij het interessante gedeelte – Dean.’

Francesca vond alles wat ze tot nu toe gehoord had ook heel interessant. ‘Vertel?’

‘Hij heeft een ziekelijke interesse in dood en geweld.’

‘Wie heeft je dat verteld?’

‘Een paar van zijn klasgenoten. Ze zeiden dat hij groteske tekeningen van kadavers en duivels maakte, met messen enzovoorts. Al in groep vijf van de lagere school.’

Bijzonder alarmerend. Francesca had genoeg over profielschetsen gelezen om tot die conclusie te komen. ‘Had hij vrienden?’

‘Nee. Het was een eenzaam kind. De anderen vonden hem raar, misschien zelfs gevaarlijk. Hij heeft ooit een meisje van school gevraagd om op te draven op zijn verjaardagsfeestje. Hij “moest” haar laten zien aan zijn moeder. Als ze zou komen, zou hij haar ervoor betalen.’

‘En?’

‘Ze voelde zich er niet lekker bij en weigerde. Toen ze na de volgende les bij haar kluisje kwam, zaten haar boeken onder het bloed. Toen hoorde ze dat Dean in het ziekenhuis was opgenomen. Hij had zijn polsen doorgesneden.’

Francesca probeerde die feiten te verenigen met de indruk die zij van Dean had gekregen. ‘Hoe wist hij de code van haar kluisje?’

‘Hij was zo geobsedeerd door haar dat hij in de gang op haar stond te wachten tussen de lessen. Soms leek hij helder. Op andere momenten stond hij zachtjes mompelend heen en weer te wiegen. Maar hij hield haar nauwlettend in de gaten. Hij zal de code op die manier wel hebben afgekeken.’

Plotseling laaide het interne conflict dat Francesca voelde over het al dan niet voortzetten van dit onderzoek in alle hevigheid op. De schuldige was op de een of andere manier verbonden met die sloperij, daar was ze honderd procent zeker van. ‘Misschien wist je het al, maar Dean heeft een schizoaffectieve stoornis.’

‘Ja, ik heb hier zijn volledige medische dossier. Wil je dat nog hebben?’

Ondanks alles had ze medelijden met Butch’ zwager. Het was niet makkelijk om te leren omgaan met dat soort problemen. Ook was het niet makkelijk om met Butch samen te leven – zeker niet als je een psychische handicap had. Was Dean daardoor veranderd in een moordenaar? Er waren wel meer seriemoordenaars met een soortgelijke achtergrond. Dahmer, bijvoorbeeld, pleegde moorden om ervoor te zorgen dat mensen hem niet in de steek konden laten. Hij had gezocht naar een manier om hun lichamen te behouden en dacht die gevonden te hebben door kannibalisme. ‘Natuurlijk wil ik dat dossier hebben. Kun je het naar kantoor faxen?’

‘Ik stuur het straks als we klaar zijn meteen door, met alle andere gegevens die ik genoteerd heb.’

‘Hartstikke fijn. Dank je, pap. Je bent een geweldige hulp.’

Ze wist niet wat ze aan moest met de informatie die hij achterhaald had. Zou ze het zelf gebruiken, of zou ze het doorgeven aan het nog te vormen onderzoeksteam? Toch was ze werkelijk dankbaar voor zijn research.

‘Nog één ding,’ zei hij.

Aan zijn stem kon ze horen dat er nu iets werkelijk belangrijks kwam. ‘Wat?’

‘Over Dean.’

‘Ja?’

‘Hij heeft vijf jaar geleden een tijdje op het postkantoor gewerkt. Voor zover ik heb kunnen nagaan, is dat het enige baantje dat hij ooit heeft gehad. Zijn ouders zullen de chef daar wel gekend hebben, of misschien heeft iemand anders een goed woordje voor hem gedaan, zodat hij een betaalde baan kon krijgen.’

‘Ik neem aan dat het niet naar behoren verliep?’

‘Nee. In de tijd dat hij er werkte, had hij contact met een medewerkster, een oudere vrouw – wel vijftien jaar ouder. Haar naam is Sherrilyn Gators.’

‘En met contact bedoel je…’

‘Ze hadden een relatie.’

‘Dus het was serieus.’

‘Het leek er wel op. Ze waren nog niet zo lang samen, niet meer dan een paar maanden, toen Dean al met haar wilde trouwen. Maar Sherrilyn had drie kinderen. Haar zoon Neal was maar een paar jaar jonger dan Dean. Neal vond het maar niks dat zijn moeder een jong blaadje aan de haak geslagen had en begon her en der te informatie in te winnen over zijn toekomstige stiefvader. Toen hij ontdekte dat Deans geestelijke gezondheid te wensen overliet, ging hij naar zijn moeder en wist haar te overtuigen de relatie te verbreken.’

‘Hoe reageerde Dean daarop?’

‘Zoals te verwachten viel. Hij was er kapot van, kon het niet loslaten. Maandenlang gluurde hij bij hen naar binnen, liet cadeautjes achter bij hun voordeur of in haar auto, belde haar op, volgde haar op weg van haar werk naar huis.’

‘Hij was haar aan het stalken.’

‘Ja, daar kwam het wel op neer. Het kostte hem zijn baan.’

‘Slikte hij geen medicijnen?’

‘Wie zal het zeggen? Hij kreeg ze wel voorgeschreven.’

‘Heeft ze een straatverbod aangevraagd?’

‘Ja, maar desondanks bleef hij haar lastigvallen. De laatste keer stond hij op de stoep met een fles wijn en een bosje bloemen. Sherrilyn was veel te bang om hem binnen te laten, maar –’

‘Waarom krijg ik het gevoel dat dit niet goed is afgelopen?’

‘Omdat dat ook niet zo is. Toen ze hem weigerde binnen te laten, dreigde hij haar te vermoorden. Hij zei dat hij op een avond terug zou komen en het hele gezin zou doden. Hij kon op elk gewenst tijdstip hun huis binnen dringen, zei hij.’

Francesca kwam langzaam overeind. ‘Hij heeft haar met de dood bedreigd?’

‘Ja.’

‘Mijn god. Zeg me dat ze nog in leven is.’

‘Geen idee. Ze is vier jaar geleden spoorloos verdwenen.’