14. Tony's bekentenis

'Annie', begon hij, met ogen als twee blauwe glazen knikkers, 'ik wil niet vergoelijken wat ik heb gedaan en ik vraag je niet me te vergeven. Het enige wat ik van je vraag is trachten te begrijpen waarom ik het heb gedaan en hoe ik het mezelf later kwalijk heb genomen, vooral toen Heaven er achter kwam en me haatte.'

Hij zweeg even, wachtte tot ik zou antwoorden, maar ik zei niets. Misschien hoopte hij op een aanmoediging voor hij begon, maar ik was alleen maar bang dat ik op het punt stond iets zo verschrikkelijks te horen, dat ik onmiddellijk zou vragen - nee, eisen - uit Farthinggale Manor te vertrekken.

Ik besefte dat Tony in één opzicht in ieder geval gelijk had - dit was de perfecte plaats om het verhaal te horen. Er hingen nog kleren van mijn moeder in de kasten, en naar het uiterlijk te oordelen had Tony ze allemaal laten stomen en persen - het hoorde bij zijn obsessie om het verleden in stand te houden, maar alleen gelukkige herinneringen te bewaren. Ik rook de vertrouwde geur van jasmijn, en al wist ik dat het verbeelding moest zijn, ik meende zelfs het getinkel van een muziekdoos te horen die een melodie van Chopin speelde.

'Annie, je kunt je niet voorstellen hoe ik me voelde toen mijn broer gestorven was. Ik had altijd gehoopt dat hij over zijn fatalisme en depressie heen zou komen en iemand zou vinden van wie hij kon houden. Dat hij zou trouwen en kin- deren krijgen, en er weer kleine Tattertons in huis zouden rondhollen en lachen en plezier maken. En er erfgenamen zouden zijn, zodat het geslacht werd voortgezet.'

'Waarom hadden jij en Jillian zelf geen kinderen, Tony?' De vraag leek logisch en voor de hand liggend, maar ik kon zien aan de reactie in zijn ogen en de manier waarop hij zijn lippen samenkneep dat hij zich onrustig voelde. Hij schudde langzaam zijn hoofd.

'Jillian was niet jong meer toen ik met haar trouwde, en ze was een heel ijdele vrouw die geloofde dat ze na haar bevalling van Leigh iets van haar schoonheid had verloren. Ze beweerde dat ze haar uiterste best had moeten doen om haar figuur weer terug te krijgen.

Kort gezegd, Jillian wilde geen kind meer. Natuurlijk smeekte ik. Ik vroeg haar te denken aan de Tatterton-erfenis en mijn verlangen naar een erfgenaam.'

'Hoe reageerde ze?'

'Jillian was net een kind, Annie. Ze kon zich niet voorstellen dat ze ooit zou sterven; ze kon zelfs niet accepteren dat ze oud zou worden. Dat probleem bestond gewoon niet voor haar.

In het begin scheepte ze me af met de opmerking dat Troy degene hoorde te zijn die erfgenamen kreeg. Toen hij stierf... was Jillian zo in zichzelf gekeerd, dat ze al bijna in de wereld van de waanzin vertoefde waarin ze tot aan de dag van haar dood zou blijven.

Toen Heaven voor het eerst hier kwam, kun je je voorstellen hoe mijn hart opsprong van vreugde toen ik haar zag: Jillians kleindochter. Troy verkeerde toen al in een diepe depressie, hij woonde in z'n eentje in de bungalow en was ervan overtuigd dat hij spoedig zou sterven. Jillian had alleen maar aandacht voor haar schoonheidsregime.

Heaven was intelligent en levendig en wilde leren en iets bereiken. Zoals je weet stuurde ik haar naar een dure particuliere school, overlaadde haar met dure kleren, zorgde ervoor dat ze alles had wat haar hartje begeerde. Toen ze terug wilde naar Winnerrow om te proberen de Casteels weer te verenigen, heb ik haar gefinancierd.' Hij boog zich naar haar toe en liet zijn stem dalen, alsof hij niet wilde dat zijn voorouders het zouden horen. 'Ik zou haar zelfs hebben toegestaan de hele clan hiernaartoe te brengen, als ze maar wilde blijven en mijn erfgename wilde worden.

Ze brak mijn hart toen ze besloot terug te gaan naar Winnerrow om onderwijzeres te worden. Ik kon niet geloven dat ze dit alles had opgegeven voor een baantje als onderwijzeres in een klein stadje, waar de mensen haar niet eens waardeerden, waar ze nog steeds op haar neerkeken en haar het uitvaagsel Casteel noemden.'

'Het was de droom van haar leven om voor de kinderen daar te zijn wat haar onderwijzeres voor haar was geweest', zei ik. 'Ik herinner me nog hoe trots ze was op wat ze als onderwijzeres had kunnen doen.'

'Ja, ja, ik weet het. En het was verkeerd van me om dat te kleineren. Dat besefte ik pas te laat.

In ieder geval, toen ik hoorde dat ze met je vader ging trouwen, raakte ik in paniek. Ik dacht dat het haar voorgoed van Farthinggale zou verwijderen. Ze zou trouwen en in een bescheiden huisje in Winnerrow gaan wonen, en...' Hij slikte. 'En ze zou zich verzoenen met haar vader Luke Casteel en zich weer door die wereld laten opnemen.

Kun je begrijpen hoe ik me voelde?' pleitte hij. 'Alles zou met mij eindigen... Tatterton Toys, Farthy, alles. Wat was de zin van alles geweest? Nachten lang zwierf ik door die donkere gangen en voelde de verwijtende ogen van mijn voorouders vanuit hun portretten op me gericht. Ik begon een hekel te krijgen aan de echo van mijn eigen voetstappen, het gezicht te haten dat me in de spiegels aanstaarde, te wensen dat ik nooit als een Tatterton was geboren.

En toen op een dag vroeg ik me af of er geen manier bestond om Heaven en haar wereld naar Farthy te brengen.

Toen ik hoorde van Heavens verloving met Logan, zocht ik contact met hem en sprak met hem over zijn toekomst. Ik zag dat hij intelligent en scherpzinnig was, ambitieus en verlangend om vooruit te komen. Ik bood hem een belangrijke positie aan in mijn bedrijf en vroeg zijn en Heavens toestemming om hier een huwelijksreceptie voor ze te geven.'

'Ik weet het. Ik heb de foto's gezien. Het moet een geweldig feest zijn geweest.'

'Er is sindsdien niet meer zo'n feest gehouden. Op de dag van het feest stelde ik Logan en Heaven voor in het bedrijf te komen en de fabriek in Winnerrow te bouwen. Je moeder stemde toe, en toen liet ik hun de suite zien.' Hij zweeg bij de herinnering aan die triomf. 'En ze was overweldigd. Ik had haar teruggewonnen. Ik had al mijn hulpbronnen ingeschakeld, alles gebruikt wat ik was en wat ik had, om het zover te krijgen.'

'Maar, Tony, waarom haatte ze je?'

Hij tuurde naar zijn handen of hij naar littekens zocht.

'Ze haatte me om iets wat ik had gedaan om mijn plan veilig te stellen.' Hij keek op.

'Wat was dat, Tony?' vroeg ik ademloos.

'Ik was bang voor de relatie die zou ontstaan tussen haar en Luke Casteel. Ik wist hoeveel ze van hem hield en wilde dat hij van haar zou houden. Na al die jaren waarin ze elkaar niet hadden gezien, wilde ze hem vergeven dat hij haar en haar broers en zusters had verkocht; ze wilde hem en zijn nieuwe vrouw Stacie uitnodigen op haar huwelijk in Winnerrow. En ik wist dat Luke zou gaan. Ik wist zeker dat als ze zich eenmaal met hem verzoend had, ze mij niet meer nodig zou heb- ben - mijn geld niet, de fabriek niet - niets zou enig verschil hebben gemaakt. Ik wist dat ik dat zou moeten voorkomen.'

'Wat heb je gedaan?' vroeg ik, aanvoelend wat er komen

ging-

'Ik wist uit mijn gesprekken met Heaven dat Luke er altijd van had gedroomd zijn eigen circus te bezitten. In die tijd werkte hij voor een zekere Windenbarron. Ik kocht het circus van Windenbarron en bood het Luke aan voor één dollar.'

'Eén dollar?'

'Eén dollar en een voorwaarde... hij mocht niet naar het huwelijk gaan en hij mocht op geen enkele manier contact hebben met Heaven. Als hij dat deed, zou hij het circus kwijtraken.'

Ik staarde hem aan; ik kon geen woord uitbrengen, maar de gedachten tolden door mijn hoofd. Eén dollar! Tony was de duivel die de ziel kocht van een man, hem verleidde met alles wat hij zich had gewenst en gedroomd, maar hem dwong af te staan wat het kostbaarst voor hem had moeten zijn. Ik voelde me misselijk en vol walging, alsof ik net had gehoord dat mijn eigen vader me had ingeruild voor een circus.

De stilte leek eeuwig te duren. Ik wilde dat ik kon opstaan en weghollen uit die kamer, weghollen van die verschrikkelijke onthullingen. Wat voor soort man was Luke Casteel? Luke Jr. had die eigenschappen toch alsjeblieft niet geërfd, bad ik in stilte. Niet de Luke Jr. die ik kende en van wie ik hield.

'Luke stemde toe?' vroeg ik ten slotte. Maar ik kende het antwoord al.

'Ja, en hij hield zich aan de overeenkomst tot op de dag waarop hij en zijn vrouw om het leven kwamen. Toen pas... ontdekte Heaven wat ik had gedaan. Ik probeerde het haar uit te leggen, zoals ik het jou uitleg. Ik smeekte haar me te vergeven, maar ze was zo woedend dat ze Farthinggale onmiddellijk verliet en nooit meer terugkwam.'

Hij boog zijn hoofd.

'Ze liet me achter als een gebroken, schuldbewuste man, die rondzwierf door de gangen van dit enorme huis om over zijn zelfzuchtige daden na te denken. Toen ik dacht dat er voldoende tijd was verstreken om de wonden te doen helen, probeerde ik Heaven zover te krijgen dat ze met me sprak, mijn telefoontjes en brieven beantwoordde, maar ze wilde niets meer met me te maken hebben, en al mijn pogingen strandden op haar stijfkoppigheid.

Ik trok me terug in de schaduw, en daar heb ik sindsdien geleefd.' Hij keek naar zijn handen en hief toen snel zijn hoofd weer op. 'Maar wat me in leven hield, was wat ik hoorde over jou en over Heaven en Logans leven in Winnerrow. Ik liet me door mijn mensen op de hoogte houden van je vorderingen, hoorde hoe je opgroeide tot het mooie jonge meisje dat je geworden bent, kreeg berichten over het succes van de "Willies Toy Factory" en Heaven en Logans gelukkige leven in Winnerrow, waar ze nu werden gerespecteerd en benijd. Ik... ik wilde zo graag jou zien, over jou horen.

'Vaak speelde ik met het idee gewoon daarheen te gaan en het risico te nemen eruit gegooid te worden. Ik was zelfs van plan in vermomming naar Winnerrow te gaan en je van korte afstand op te nemen', zei hij, maar op zo'n manier dat ik me afvroeg of hij dat niet had gedaan.

'Je kunt je niet voorstellen hoeveel het voor me heeft betekend in al die barre, eenzame jaren met jou en Heaven te leven, al was het maar uit de tweede hand, door verhalen', zei hij. Ik zag de tranen in zijn ogen en besefte hoe oprecht hij was. Hij had al die jaren gewacht op mama's of mijn komst in Farthinggale. Hóe had hij daarnaar verlangd... Ik had onwillekeurig medelijden met hem, met zijn wanhopige verlangen.

'O, Annie, je moet me geloven als ik zeg dat ik alles zou hebben opgegeven als ik het ongedaan had kunnen maken, maar dat kon ik niet. Alsjeblieft... alsjeblieft, haat me niet. Geef me de kans mijn fout te herstellen door jou te helpen, door jou weer gezond en gelukkig te maken.'

Hij nam mijn handen in de zijne, zijn ogen pleitten, smeekten me hem te accepteren. Ik wendde mijn blik af en haalde diep adem. Mijn hart bonsde. Ik dacht dat ik weer zou gaan flauwvallen als ik niet gauw naar bed ging.

'Ik wil terug naar mijn kamer, Tony. Ik moet rusten en nadenken.'

Hij knikte triest en berustend.

'Ik neem het je niet kwalijk dat jij me ook haat.'

'Ik haat je niet, Tony. Ik geloof dat je spijt hebt van hetgeen je gedaan hebt, maar ik begrijp nu ook waarom mijn moeder zo triest was als het gesprek op haar vader kwam en waarom ze zo van streek was als we het over Farthinggale en jou hadden. Hij stierf voordat ze de kans hadden zich met elkaar te verzoenen na zoveel jaren van scheiding. Mijn grootvader heeft nooit de kans gehad haar om vergeving te vragen, Tony.'

'Ik weet het, en die wetenschap zal me tot in de hel blijven achtervolgen.' Hij veegde een traan weg.

Vergeef me, mama, dacht ik, maar op dit moment moest ik wel medelijden met hem hebben.

'Laat me eerst wat rusten, Tony. Drake komt vanmiddag om de lijst te halen van de dingen die ik uit Winnerrow wil hebben, hè?'

'Ja.'

Hij stond op en liep om mijn stoel heen. Ik hoorde hem diep ademhalen en zuchten. Toen reed hij me de suite uit, het verleden uit, terug in het heden.

Tony stuurde mevrouw Broadfield naar boven zodra hij me teruggebracht had naar mijn kamer, en ze hielp me in bed.

'Ik kom zo terug', zei ze, toen ik eenmaal lag, 'dan beginnen we met je therapie.'

'Ik wil vandaag geen therapie', antwoordde ik.

'Natuurlijk wel. Je mag geen dag overslaan. We moeten een ritme vinden waarop je lichaam zich instelt', beleerde ze me. 'Rust nu een paar ogenblikken uit, dan kom ik terug voor je oefeningen. Je benen moeten gemasseerd worden. Het bloed moet door je spieren circuleren. Je wilt toch niet datje benen verrotten en afvallen, hè?' vroeg ze. Ze glimlachte weer, deze keer als een boze heks. Ze draaide zich om en liep weg voordat ik kon antwoorden, maar dat groteske beeld bleef me bij.

Toen ze terugkwam was ik als was in haar handen. Al die tijd waarin ik op haar had gewacht, had ik aan mijn moeder gedacht, die ontdekte dat Tony haar vader had omgekocht om haar huwelijk en haarzelf te negeren. Ik herinnerde me nu hoe droevig en afstandelijk haar ogen werden als ze over Luke praatte. Wat afschuwelijk, dat ze niet nog één keer met hem had kunnen praten, zodat ze elkaar konden vergeven.

Maar het was niet alleen Tony's schuld, dacht ik. Luke had ingestemd met de voorwaarde. Hij was bereid geweest afstand te doen van mijn moeder om zijn dierbare circus in handen te krijgen. Toen mijn moeder de waarheid ontdekte, moest ze dat ook hebben beseft, en dat had het ongetwijfeld nog pijnlijker gemaakt. Ik kon begrijpen dat ze woedend was. En omdat Luke dood was, richtte ze al haar woede op Tony.

Maar toen ik eraan dacht hoe Tony zichzelf had beschreven - alleen in dit grote huis, met diepe spijt over hetgeen hij gedaan had, terwijl mijn moeder weigerde hem te vergeven - had ik toch ook medelijden met hem. Als mijn moeder hem nu had gezien, zou ze zich misschien hebben laten vermurwen. Ze was veel te medelijdend en zorgzaam om zo'n gekwelde man de rug toe te keren.

Nee, besloot ik, ik zou niet uit Farthinggale Manor vertrekken. Ik zou Tony de gelegenheid geven zijn fout goed te maken. Vertrekken zou betekenen dat ik hem nog meer zou straffen, hem misschien wel tot dezelfde fatale beslissing zou drijven als zijn broer Troy.

Die gedachten gingen me door het hoofd terwijl mevrouw Broadfield mijn dijen kneedde en mijn kuitspieren masseerde. Het prikkende gevoel kwam nog sterker terug, maar ik zei niets. Ik zou wachten tot de dokter kwam.

Ze tilde mijn benen op en draaide ze in alle richtingen. Toen ik omlaag keek zag ik haar sterke handen mijn benen mangelen en wrijven tot de blanke huid rood zag. Toen haar vingers mijn billen bewerkten nadat ze me op mijn buik had gelegd, voelde ik ze... zonder pijn. Ik voelde ze alleen. De druk was zelfs irriterend.

'Ik voel uw vingers en ik voel geen pijn, mevrouw Broadfield.'

'Heus?' Ze ging verder, drukte nog harder.

'Ja. Is dat niet belangrijk?'

'Misschien. Ik zal het in mijn rapport vermelden.' Ze bleef masseren.

'Is het zo nog niet genoeg?' vroeg ik ten slotte.

Ze liet me los of ik haar een klap had gegeven, en trok onmiddellijk mijn nachthemd naar beneden, zodat het me tot aan mijn enkels bedekte. Haar gezicht zag rood van de inspanning en haar ogen waren zo klein als van een rat. Op dat moment hoorden we stemmen op de gang.

Drake en Tony kwamen eraan. Haastig ging ik liggen en trok de deken over me heen om ze te begroeten. Drake straalde toen hij naar me keek. Ik beantwoordde zijn glimlach, maar kort en vluchtig. Luke zou onmiddellijk hebben ge- merkt dat me iets dwars zat, dacht ik. Drake zag niets.

'Hallo, Annie.' Hij gaf me een zoen op mijn wang. Tony bleef bij het voeteneind van het bed staan. 'Ik kom je lijst halen. Moet ik een vrachtwagen meenemen?' Hij lachte en keek naar Tony, die weer helemaal de oude was.

'Zoveel wil ik niet, Drake. Ik blijf hier niet eeuwig', zei ik. Ik zag Tony even ineenkrimpen, maar Drake knikte nadrukkelijk.

'Natuurlijk. Je moet positief denken.'

'Ik ben beneden', zei Tony plotseling. 'Blijven jullie maar samen.'

'Ik blijf niet lang', antwoordde Drake. 'Ik moet op weg.'

'Dit is de lijst, Drake.' Ik haalde hem onder een van mijn kussens vandaan. Ik had hem daar bewaard omdat me telkens weer iets anders te binnen schoot en ik mevrouw Broadfield niet lastig wilde vallen door steeds om pen en papier te vragen.

'Mevrouw Avery zal je helpen alles te vinden', zei ik. Hij knikte en bestudeerde de lijst.

'Beide bedelarmbanden? Zijn dat alle sieraden die je wilt hebben?'

'Meer heb ik niet nodig, Drake. Ik ga immers toch nergens naartoe?'

'Maar misschien wil je je voor een of andere gelegenheid netjes aankleden. Ik weet niet. Wat dan ook. Als ik iets anders zie waarvan ik denk dat je het misschien zou willen hebben, neem ik het wel mee', zei hij. Hij vouwde het papier op en stopte het in de binnenzak van zijn jasje. En eindelijk zag hij de verontruste blik in mijn ogen. 'Er is iets mis, hè, Annie?'

'O, Drake.' Ik begon te huilen.

'Annie, o, Annie.' Hij ging op het bed zitten en omhelsde me zo goed en zo kwaad als het ging. 'Wat is er? Heb je het gehoord van Luke?'

'Luke?' Ik slikte haastig het brok in mijn keel weg. 'Wat is er met Luke? Drake... vertel! Wat is er?' Mijn hart begon te bonzen.

'Ik wilde het je vertellen, zodat je niet zou piekeren waarom hij niet heeft gebeld en niets heeft laten horen, maar -'

'Maar wat!' Ik voelde me misselijk worden van angst.

'Rustig, Annie. Er is niets met hem gebeurd. Toen ik gisteren bij je was geweest, ben ik naar Harvard gegaan om uit te vissen wat hij deed. Het duurde even voor ik hem had opgespoord. Ik vond hem in de lounge van het studentenhuis... in een onderonsje met een studente.' Hij wendde zijn blik af zodat ik de rest van zijn gedachten niet kon lezen.

'Wat bedoel je, Drake? Ik begrijp het niet.' Ik was duizelig en had moeite met spreken, maar ik wilde niet dat Drake het zou zien.

'Hij heeft een vriendin gevonden. Het is wel een beetje vlug, dat besef ik, maar hij ging erg in haar op.'

'Een vriendin? Maar hij heeft toch zeker wel naar mij gevraagd?' informeerde ik hoopvol. Het klonk bijna als een gebed.

'O, ja, en toen beloofde hij Tony vandaag te bellen. Ik vroeg hem ernaar toen we net op de trap liepen op weg naar jou, maar... Luke heeft nog niet gebeld. Ik denk dat hij het later wel zal doen. Even dacht ik', ging hij verder, met een blik op de deur, 'dat Tony iemand naar Haj-vard had gestuurd om Luke voor je op te zoeken, en dat die met hetzelfde bericht terug was gekomen en dat Tony het aan jou had verteld.'

'Nee.' Ik wendde mijn ogen af. Mijn hart voelde als een brok cement. Luke, afgeleid door een nieuw meisje, was mij vergeten? Ik had mama en papa verloren en nu... nu zou ik ook Luke verliezen? Dat kón niet; dit kon niet waar zijn. Als Luke was afgeleid, dan kwam dat alleen omdat ik ziek was en niet bij hem kon zijn, dacht ik. Als ik weer beter en aangesterkt was en ik kwam weer terug, dan zou hij zijn belangstelling voor die studente wel verliezen. Niemand kon de dingen zo intens met hem beleven als ik. Zodra ik binnenkwam en hij me terugzag, zou alles weer zijn als vroeger. Ik bad in stilte dat het waar was. Het móest waar zijn!

'Ik weet wat je denkt, Annie, maar je begrijpt niet hoe opwindend het kan zijn voor iemand als Luke, die zijn leven lang in dat gat heeft gewoond, om in Harvard te komen, waar hij andere, veel modernere en meer ontwikkelde mensen ontmoet. Hij was ervan ondersteboven, net als iedereen dat zou zijn. Je kunt het hem niet kwalijk nemen', merkte Drake op.

Ik knikte. 'Ik weet het. Ik... ik mis hem alleen.' Ik kon Drake niet vertellen hoe ik me werkelijk voelde, en ik wilde niet dat hij het in mijn ogen zou zien.

'Nou, als hij niet gauw belt of komt, sleep ik hem eigenhandig hier naartoe.'

'O, nee, Drake. Hij moet hier uit zichzelf komen - omdat hij wil, niet omdat hij moet. Ik wil niet als een verplichting worden beschouwd!' Dat zou het ergste zijn van alles, dacht ik. Ik zou me een last voelen, in plaats van iemand van wie hij hield en bij wie hij graag wilde zijn.

'Natuurlijk. Het spijt me', zei Drake. Hij draaide zijn hoofd om.

'Arme Drake. Het was niet mijn bedoeling tegen je te schreeuwen. Het spijt me.' Drake scheen de enige te zijn die nu nog over was van mijn familie... Drake en Tony Tatterton.

'O, dat is niet erg. Maar, Annie, waarom keek je zo ongerust, als het niet vanwege Luke was?'

'Help me overeind, Drake', zei ik. Hij pakte mijn zitkussen en schoof het achter me, zodat ik comfortabel zat. Toen ging hij weer naast me op bed zitten. 'Drake, ik heb Tony gedwongen me te vertellen waarom mama en hij elkaar niet meer spraken.'

Drake knikte. Zijn ogen waren strak op me gericht, maar om zijn lippen speelde een flauw glimlachje.

'Ik wist wel dat je dat zou doen... hoe dan ook. Je bent niet te stuiten, Annie. Je lijkt te veel op je moeder. En? Wat voor duistere geheimen ben je te weten gekomen?'

Ik vertelde hem alles, probeerde eerlijk te zijn ten opzichte van Tony, door zijn beweegredenen over te brengen zoals hij ze mij had uitgelegd. Terwijl ik het hem vertelde, verbleekte Drakes gezicht. Diepe, donkere schaduwen verschenen rond zijn ogen. Toen ik uitgesproken was, wendde hij zich om en zweeg lange tijd.

'Natuurlijk', begon hij, 'kan ik me mijn vader niet zo goed meer herinneren. Ik was pas vijf toen hij en mijn moeder verongelukten, maar ik herinner me dat ik een mooie brandweerauto had, een Tatterton-auto, die Heaven me had gegeven, en als mijn vader me ermee zag spelen, keek hij altijd erg bedroefd.

"Weet je wie je dat heeft gegeven?" vroeg hij dan.

"Heaven," antwoordde ik. Natuurlijk was ik vergeten wie ze was en hoe ze eruitzag, maar de naam bleef me bij, omdat hij altijd antwoordde: "Ja, Heaven, je zuster." En dan glimlachte hij. Het is een feit dat Tony iets verschrikkelijks heeft gedaan, maar je hebt gelijk dat mijn vader de helft van de schuld treft, omdat hij zijn dochter opofferde om een circus te kunnen bezitten.

Ik geloof dat de tijd gekomen is om Tony te vergeven, Annie. Ik hield bijna net zoveel van Heaven als jij, en ik geloof niet dat ze ons erom zou haten.'

De tranen brandden op mijn wangen. Ik kon alleen maar knikken. Hij veegde mijn tranen weg en omhelsde me.

'Zo', zei hij, terwijl hij snel opstond. 'Ik ga er eens vandoor. Ik wil morgenavond terug zijn. Ik kom je alles meteen brengen.' 'Doe alsjeblieft mevrouw Avery en Roland en Gerald mijn groeten, en Drake... beloof me datje geen ruzie maakt met tante Fanny. Beloof het me, Drake.'

'Goed, ik beloof het. Ik zal net doen of ze er niet is, als ze er is.'

'En zeg tegen haar dat ze me kan komen bezoeken in Farthy.'

'Zeker.' Hij meesmuilde.

'En je zegt niets naars tegen Luke.'

'Tot uw orders, commandant.' Hij salueerde spottend.

'Wees alsjeblieft voorzichtig, Drake.'

'Ik beloof het je, Annie. We hebben nu alleen nog maar elkaar.'

'O, Drake.'

Hij omhelsde me en ging weg. Hoewel de deuren openstonden, was het net of hij ze dicht had gedaan en ik was opgesloten. De stilte die volgde na het wegsterven van zijn voetstappen was zwaar en drukkend. Rillend trok ik mijn deken rond mijn hals en staarde naar het hoge plafond.

Luke met een ander meisje, dacht ik, en al probeerde ik de beelden te weren, het lukte me niet. Ik zag hem met een knappe studente in de cafetaria zitten praten, ik zag ze hand in hand over de campus lopen en ik zag hem haar kussen, haar vasthouden zoals ik altijd had gedroomd dat hij mij zou vasthouden.

Alles ontglipte me, alles waar ik van hield. De hele wereld die ik had gekend en liefgehad leek op te gaan in een vuur van pijn en smart. Alles, zelfs mijn kostbare magnoliabomen, waren verschroeid. Ik voelde me als een kleine vogel, die uitgeput na een lange vlucht wanhopig zoekt naar een plaats waar hij veilig kan neerstrijken. Maar alle takken waren verbrand.

Ik sloot mijn ogen en droomde van papa, die met uitge- strekte armen op me wachtte. Maar toen hij me omhelsde waren zijn armen lucht.

'Nee! Nee!' schreeuwde ik. Ik werd gillend wakker. Tony stond naast me.

'Ik had een afschuwelijke nachtmerrie', zei ik.

'Dat is begrijpelijk, Annie.' Hij ging op de rand van mijn bed zitten en streek over mijn haar. 'Na alles watje hebt doorgemaakt. Maar als je wakker wordt, ben je hier, veilig bij mij.

In ieder geval', ging hij verder, terwijl hij met een teder gebaar over mijn haar bleef strelen, 'zal de wereld spoedig helderder en gelukkiger voor je zijn. Ik heb grote plannen voor je. Ik wil zoveel leuke dingen doen, veranderingen aanbrengen. Dit huis zal weer tot leven komen en jij zult het middelpunt zijn. Als een prinses', ging hij verder, en onwillekeurig moest ik denken aan Luke en onze fantasieën. De herinnering bracht een glimlach op mijn gezicht, en Tony dacht dat hij die had opgewekt.

'Zie je wel, je voelt je al beter. Hier', ging hij verder, terwijl hij mijn slaappillen van het nachtkastje pakte. 'Mevrouw Broadfield zegt dat je er hier een van moet nemen.' Hij gaf me de pil en schonk wat water in. Ik nam hem gehoorzaam in. Toen hij het glas weer neerzette, boog hij zich over me heen en kuste me op het voorhoofd. 'Doe je ogen dicht en probeer je rustig te houden tot je in slaap valt.' Hij stond op. 'Slaap is een soort medicijn op zichzelf, weet je', legde hij uit, blijkbaar sprekend uit persoonlijke ervaring. 'Ik spreek je later. Alles nu in orde?'

'Ja, Tony.'

'Mooi.'

Ik keek hem na toen hij wegging. Misschien was het korte tijd daarna, of misschien was het midden in de nacht - ik wist het niet, omdat de slaappil mijn gevoel voor tijd had verstoord - maar wanneer het ook was, toen ik mijn ogen open- deed meende ik een donkere, magere, schaduwachtige gestalte in de deuropening te zien staan.

Hij kwam naar mijn bed toe, maar om de een of andere reden was ik niet bang. Ik voelde hoe hij zacht over mijn haar streek en zich toen bukte en mijn voorhoofd kuste. Het gaf me een veilig gevoel en ik sloot mijn ogen. Ik deed ze pas weer open toen ik wakker werd door de stem van dr. Malisoff.