HET PROCES

De rechtszaal was gevuld als een kerstkalkoen. Er waren zoveel mensen dat de zaal bijna uit elkaar barstte. Verontrust vertelde Logans moeder me dat sommige mensen in Winnerow zelfs hun winkel hadden gesloten of een vrije dag genomen om het proces te kunnen bijwonen.

Deze dag in het begin van november bracht het eerste echte winterweer. Het had de hele ochtend gesneeuwd en een scherpe, felle wind joeg de sneeuwvlokken op. Ik had niet gedacht dat veel mensen zich in dit afschuwelijke weer buiten zouden wagen, maar het scheen dat het grootste deel van het dorp het schouwspel kwam bijwonen. Toen Logan en ik met Camden Lakewood de zaal binnenkwamen, staarden de mensen ons aan en er ontstond een druk gefluister. Hun stemmen klonken als dorre bladeren in de wind. Alles aan ons was voer voor hun malende kaken - de kleren die we droegen, de uitdrukking op ons gezicht en onze houding terwijl we over het middenpad naar de stoelen liepen die voor de tafel van de rechter stonden.

Camden Lakewoods opzet was van meet af aan een duidelijk contrast te bewerkstelligen tussen onszelf en Fanny en Randall, dus droeg Logan een van zijn dure donkerblauwe pakken en zijn overjas van lamswol. Ikzelf droeg een donkerblauwe wollen jurk, mijn diamanten set van armband, ketting en oorbellen, en mijn jas van zilvervos. Ik had mijn haar losgekamd, maar aan de zijkanten vastgestoken.

Logans ouders zaten vlak achter ons. Het gezicht van zijn moeder zag nu al rood, en ze keek of ze zich hevig zat op te winden. Zijn vader glimlachte warm en knikte bemoedigend.

Het geroezemoes van het publiek werd luider toen Fanny, Randall en hun advocaat, Wendell Burton, binnenkwamen. Ze waren twee weken geleden getrouwd in een snelle burgerlijke plechtigheid. Fanny liep een paar passen voor de beide mannen uit. Ze had haar zwarte haar in een wrong gekamd en droeg lange, zilveren oorbellen die als ijspegels aan haar oren bungelden. Het verbaasde me hoe chic ze eruitzag in haar donkergroene wollen jasje, waaraan een afneembare cape was bevestigd, die ze losmaakte zodra ze binnen was. Onder haar jas droeg ze een zwartwollen jurk met een hoge kraag en driekwart mouwen. Haar enige sieraden waren haar oorbellen.

Randall droeg een lichte overjas. Zijn haar was glanzend en nat van de sneeuw, en al keek hij angstig en gespannen, hij zag er keurig en gedistingeerd uit in zijn donkerbruine pak. Fanny glimlachte en zwaaide naar de mensen in de zaal. Enkelen zwaaiden terug, maar de meesten staarden haar vol ontzag aan. Randall hielp Fanny te gaan zitten. Ze zaten aan de andere kant van de rechtszaal. Ik voelde Fanny's blik op me gericht, maar keek niet op. Ik wilde dat ze weg was, dat ze niet meer bestond. Zou dit haar manier zijn om me eindelijk omlaag te halen naar haar niveau, onze schande openbaar maken? O, Fanny was zo jaloers op me, nog steeds even jaloers en wraakzuchtig, en nu kon ze zich laten gelden, en ik wist dat ze geen genade zou hebben. En ik had haar niets gedaan! Niets! Ze wilde Drake niet, ze wilde alleen maar mij vernederen.

Toen de rechter, Bryon MacKensie, de rechtszaal betrad, stond iedereen op en was stil, de mannen uit de Willies hielden hun pet in de hand. De rechter spreidde elegant zijn zwarte toga uit toen hij ging zitten en staarde naar het veelkoppige publiek. Hij leek een beetje onthutst over de enorme belangstelling. Hij was een zeer gerespecteerde rechter in deze streek, die veel zaken van de society behandelde en senatoren en staatslieden frequenteerde. Hij was een lange, slungelige man met donkerbruin haar en donkerbruine ogen.

Hij rommelde even in de papieren die vóór hem lagen, pakte toen zijn hamer en sloeg er hard mee op tafel. 'De zitting is geopend,' dreunde hij.

Een paar mensen kuchten zenuwachtig, maar behalve dat was het zo stil in de zaal als in een rouwkamer.

ik verwacht dat deze hoorzitting op ordentelijke wijze zal verlopen,' begon hij. 'Het publiek mag op geen enkele manier, ik herhaal, op geen enkele manier commentaar geven, applaudisseren of op andere wijze de feitelijke presentatie en verhoren van de getuigen storen. Wie dat toch doet zal uit de zaal worden verwijderd en zal in hechtenis worden genomen wegens contempt of court.

Hij keek weer naar zijn papieren.

'Deze hoorzitting heeft ten doel het voogdijschap te bepalen over Drake Casteel. De heer en mevrouw Logan Stonewall hebben een verzoek ingediend om het volledige voogdijschap te verkrijgen over Drake Casteel, die zich, voor zover wij hebben kunnen vaststellen, momenteel onder hoede en toezicht bevindt van de heer en mevrouw Randall Wilcox.

'Mr. Lakewood, daar uw cliënten dit proces hebben aangespannen, wil ik u verzoeken als eerste te beginnen.'

'Dank u, edelachtbare,' zei Camden, opstaande. 'Het is onze overtuiging, edelachtbare, dat niet alleen mijn cliënten, de heer en mevrouw Stonewall, in de beste positie verkeren om Drake Casteel een goede huiselijke omgeving te verschaffen, maar dat in het geval van de heer en mevrouw Randall Wilcox het tegenovergestelde het geval is. Wij zullen met onze argumenten bewijzen dat de omgeving van het gezin Randall moreel gesproken ongezond is, en dat de motivatie van mevrouw Wilcox om voogdijschap over het kind te verkrijgen niet in hel belang is van Drake Casteel.

Met het oog hierop, edelachtbare, zou ik enkele getuigen willen oproepen die niet alleen onze beweringen ondersteunen, maar de rechtbank kunnen overtuigen van de betere bedoelingen en huiselijke omgeving van mijn cliënten.'

'Heel goed, Mr. Lakewood,' zei de rechter automatisch.' U kunt uw eerste getuige oproepen.'

'Wij verzoeken de heer Peter Meeks, directeur van de Winnerow Scholen, naar voren te komen.'

Als getrainde zeehonden keerden alle hoofden van de inwoners van Winnerow zich naar Meeks, die snel opstond en naar de getuigenbank liep, waar hij de eed aflegde. Hij had een dossier in de hand. Camden Lakewood leunde met één elleboog op de getuigenbank, terwijl Meeks plaats nam.

'Wilt u alstublieft uw naam en positie opgeven?'

'Mijn naam is Peter Meeks. Ik ben directeur van de Winnerow Scholen.'

'En hoe lang hebt u deze positie bekleed, meneer Meeks?'

'Bijna achtentwintig jaar,' zei hij met kennelijke trots.

'Dus u was al directeur toen Fanny en Heaven Casteel de school bezochten?'

'Ja.'

'Meneer Meeks, ik verzoek uw gedachten terug te laten gaan naar die jaren en de rechtbank uw oordeel te geven over deze twee meisjes.'

'Nou,' begon Meeks, die het zich wat gemakkelijker maakte op de harde houten stoel, 'ik herinner me ze nog heel goed, omdat hun gezin tot de armste families uit de bergen behoorde, en helaas,' ging hij verder, terwijl hij zijn stem liet dalen alsof hij de rechter een geheim toevertrouwde, 'geven de kinderen uit die gezinnen vaak disciplinaire problemen. Ze komen ondervoed en slecht gekleed op school, en zijn weinig gemotiveerd als het op leren aankomt.'

'Komt u terzake alstublieft, Mr. Lakewood,' zei de rechter.

'Ja, edelachtbare. Meneer Meeks, hoe zou u Fanny Casteel willen karakteriseren in verhouding tot het soort leerling dat u zojuist hebt beschreven?'

'O, typerend. Een constant disciplinair probleem. Slechte cijfers.'

'U zegt "typerend", maar waren haar disciplinaire problemen zo typerend?' vroeg Camden snel.

'Feitelijk niet, nee. Ze was wat wij noemen een promiscueuze jongedame.'

'Gaat u verder alstublieft.'

'Ze werd vaak... berispt omdat haar gedrag onbetamelijk was voor een fatsoenlijk meisje, vooral een meisje dat pas twaalf, dertien of veertien jaar oud is.'

'Meneer Meeks, wilt u de rechtbank een voorbeeld geven van dit gedrag?'

'Edelachtbare,' zei Wendell Burton, die opstond, ik protesteer tegen deze manier van ondervragen. Hoe mevrouw Wilcox was als jong meisje hoort geen invloed te hebben op de uitspraak. Bijna iedereen in deze rechtszaal heeft wel eens wat uitgevlooid in zijn jonge jaren. Maar we worden allemaal ouder; we veranderen en worden volwassen, en we zijn vandaag hier om te praten over de volwassen mevrouw Wilcox en de volwassen mevrouw Stonewall.'

'Mr. Lakewood?'

'Edelachtbare, wij willen aantonen dat Fanny Wilcox niet is opgegroeid, niet volwassen is geworden, zoals Mr. Burton het omschrijft, maar dat in feite haar hele geschiedenis er een is van promiscuïteit.'

ik zal de getuige verder laten spreken,' zei de rechter, maar ik moet u erop wijzen, Mr. Lakewood, dat ik uitsluitend feiten wens te horen, en geen insinuaties.'

ik begrijp het, edelachtbare. Meneer Meeks, kunt u ons een voorbeeld geven?'

'Wel...' Hij sloeg zijn dossier open. 'Op een dag in maart tijdens haar tweede jaar op junior high school, werd Fanny Casteel in de jongenskleedkamer betrapt met twee jongens. Ze was slechts halfgekleed. Ze kreeg een berisping en werd de rest van de dag naar huis gestuurd. Een andere keer, tegen het eind van diezelfde maand, werd ze met een oudere leerling aangetroffen in de ruimte onder het toneel. De lerares die hen betrapte schreef in haar rapport dat ze elkaar op laakbare wijze omhelsden. Ze werd weer naar huis gestuurd.'

'Hoe oud was ze toen?'

'Dertien.'

'Aha. Hebt u nog andere voorbeelden?'

'O, ja, nog een stuk of zes.'

'Edelachtbare, ik wil de tijd van de rechtbank niet verspillen met het opsommen van verdere voorbeelden, maar ik verzoek Fanny Casteels schooldossier als bewijs op te nemen, zodat het in overweging kan worden genomen bij het vormen van uw oordeel.'

'Toegestaan.'

ik heb geen verdere vragen aan meneer Meeks.'

'Mr. Burton?' vroeg de rechter. Wendell Burton glimlachte. Hij had een pafferig gezicht met grote blauwe ogen en lippen die zich bewogen als twee repen rode drop. Boven zijn rechterwenkbrauw had hij een grote dikke moedervlek. Zijn haar was glad naar achteren gekamd met een scheiding vijf centimeter naast het midden. Hij was ongeveer 1.75 meter en zijn schouders waren enigszins gebogen. Ik zag dat hij de gewoonte had zijn handen tegen elkaar te wrijven voor hij sprak.

'Meneer Meeks,' zei hij, zonder van zijn tafel op te staan, 'ik neem aan dat u het dossier van Heaven Casteel ook hebt meegebracht?'

'Nee.'

'O, en waarom niet?'

'Er is me alleen gevraagd Fanny Casteels dossier mee te nemen.'

'Zo. Maar u wist wat het doel van deze hoorzitting was, dus ik veronderstel dat u ook het dossier van Heaven Casteel hebt nagekeken?'

Meeks draaide onrustig heen en weer op zijn stoel, keek naar mij en toen weer naar Wendell Burton.

ik heb er een snelle blik in geslagen, voor het geval mij een vraag zou worden gesteld met betrekking tot dat dossier.'

'Aha, mooi. Mooi,' zei Burton, naar hem toelopend. 'Wilt u de rechtbank vertellen wat u ontdekte toen u Heaven Casteels absentielijst controleerde?'

ik begrijp het niet,' zei Meeks, met een blik op de rechter.

' Vooral in haar laatste jaar in Winnerow. Hoe stond het met haar presentie?'

'Presentie?'

'Was ze niet vaak absent?'

'Absent?'

'Meneer Meeks,' zei de rechter, 'beantwoordt u de vraag alstublieft.'

'Ja. Ik geloof datje dat wel kunt zeggen, ja.'

'O, zou u dat wel kunnen zeggen?' Wendell keek met een brede glimlach naar het publiek en toen weer naar Meeks. is dat het gedrag van een goede leerlinge?'

'Nee, maar-'

is een grote mate van absentie niet een serieus disciplinair probleem?'

'Natuurlijk.'

'Ondanks haar onvolwassen gedrag op school heeft Fanny Casteel dat jaar de lessen in ieder geval vaker bijgewoond dan haar zuster, als we de absentielijsten bekijken, nietwaar?'

'Oppervlakkig gezien wel, ja.'

'Meneer Meeks,' zei Wendell medelevend, ik begrijp hoe u zich voelt. Beoordelen of de ene volwassen vrouw een betere moeder zal zijn dan een andere volwassen vrouw op grond van de middelbare-schooltijd is ongeveer of je in de kristallen bol van een waarzegster kijkt, nietwaar?'

ik protesteer, edelachtbare,' zei Camden. 'Hij vraagt de getuige een oordeel te geven over de waarde van zijn eigen getuigenis.'

'Maar, edelachtbare, Mr. Lakewood heeft niet anders gedaan dan waarde te hechten aan meneer Meeks oordeel.'

'Dat ben ik niet met u eens, Mr. Burton,' zei de rechter. 'Mr. Lakewood heeft feitelijke gegevens naar voren gebracht. U kunt gerust zijn, ik ben degene die de waarde van de informatie zal beoordelen. Protest toegestaan. Hebt u nog meer vragen voor deze getuige, Mr. Burton?'

'Nee, edelachtbare. O, ja... nog één,' zei hij, zich plotseling omdraaiend. 'Meneer Meeks, onlangs is mevrouw Stonewall bij u geweest met Drake Casteel om hem als leerling te laten inschrijven, nietwaar?'

'Ja.' Meeks leunde achterover en drukte zijn handen tegen elkaar als in een gebed.

'En u hebt de jongen geaccepteerd, al heeft hij nog niet helemaal de juiste leeftijd, nietwaar?'

'Ja, maar -'

'Met andere woorden, u hebt een uitzondering gemaakt om de heer en mevrouw Stonewall terwille te zijn.'

'Niet alleen om hen terwille te zijn. We kunnen een uitzondering maken voor een veelbelovende leerling.'

ik begrijp het. Dus de positie van de heer en mevrouw Stonewall in de gemeenschap had geen invloed op uw beslissing?'

'Protest, edelachtbare!'

'Of op uw getuigenverklaring hier vandaag?' voegde Wendell Burton er snel aan toe.

'Edelachtbare!' drong Camden aan. Ik was blij te merken dat hij even agressief kon zijn als Wendell Burton.

'Edelachtbare, ik probeer aan te tonen dat deze getuige bevooroordeeld is.'

' Mr. Burton, ik heb u al gezegd, dat ik uitsluitend belangstelling heb voor de feitelijke gegevens die meneer Meeks in de rechtszaal ten gehore heeft gebracht, niet met subjectieve beoordelingen. Het is derhalve onnodig enig vooroordeel in deze kwestie te bewijzen. Hebt u nog verdere vragen?'

'Nee, edelachtbare.'

'Ik heb nog één vraag, edelachtbare,' zei Camden.

'Gaat uw gang.'

'Meneer Meeks, enige tijd geleden is mevrouw Stonewall teruggekeerd naar de Winnerow Scholen om daar les te geven. Zuiver objectief beoordeeld, hoe waardeerde u als directeur haar werk?'

'Ze deed het heel goed. De leerlingen vonden haar aardig, ze beheerste haar onderwerp en de staf accepteerde haar.'

'Dus ze had een goede omgang met de kinderen?'

'O, zeker. Ze misten haar toen ze wegging en ik was teleurgesteld toen ze besloot niet meer terug te komen,' zei Meeks. De tranen sprongen in mijn ogen toen hij dat zei, en het herinnerde me eraan hoe bedroefd ik me

had gevoeld toen ik het lesgeven opgaf om in Farthy te gaan wonen. Logan voelde het en drukte mijn hand onder de tafel.

'Dank u. Geen verdere vragen, edelachtbare.'

'U kunt naar uw plaats terugkeren, meneer Meeks.'

'Edelachtbare,' zei Camden, 'wij zouden nu dominee Wayland Wise als getuige willen oproepen.'

Deze keer ging er een zacht geluid door de zaal, alsof iedereen tegelijk zijn adem inhield. Dominee Wise, die achterin de zaal stond, liep langzaam maar weloverwogen naar de getuigenbank. Hij had er nooit feller en gedistingeerder uitgezien. De mensen aan het middenpad bogen opzij, alsof hij tijdens het lopen de lucht voor zich scheidde, zoals Mozes de Rode Zee scheidde. Zelfs de rechter leek onder de indruk. Met luide, krachtige stem legde de dominee de eed af. Hij legde niet alleen zijn hand op de bijbel. Hij omklemde die. Zijn gezicht stond ernstig, zijn ogen waren scherp en doordringend, zoals in de kerk wanneer hij recht in het gezicht van de duivel leek te kijken en hem met zijn bijbelse woorden uitdaagde.

In afwachting van zijn getuigenis begon mijn hart hevig te bonzen, maar toen ik naar Fanny keek maakte ze een ontspannen en zelfverzekerde indruk. Ze fluisterde iets in het oor van haar advocaat en hij glimlachte en knikte en klopte haar op haar hand. Randall staarde recht voor zich uit. Hij keek als een man die in de val zat en niet goed wist wat hij hier deed of waarom hij zich hier bevond. Hij keek alsof hij zich tegenover mij wilde verontschuldigen. Maar Fanny gaf hem een por en hij wendde snel zijn blik af.

'Dominee Wise, wilt u de rechtbank vertellen onder welke omstandigheden u Fanny Casteel in uw huis hebt opgenomen en haar hebt behandeld als uw eigen dochter?'

'De Heer stelt ons in staat onze medemensen op vele manieren te helpen als ons hart ons dat ingeeft,' begon dominee Wise. 'Ik hoorde over de nooddruftige omstandigheden van het gezin Casteel, en dat de kinderen zonder moeder en voor een groot deel zonder vader leefden in een hut in de Willies, hongerig, koud en onverzorgd. Mijn vrouw en ik bespraken de situatie en besloten dat we althans een van die arme kinderen in ons huis zouden opnemen en ervoor zorgen zoals de Heer voor ons heeft gezorgd.' Sommigen van zijn parochianen knikten en glimlachten zelfingenomen.

'En dus hebt u Fanny Casteel in uw huis opgenomen als uw dochter. U hebt haar zelfs uw naam gegeven en haar voornaam vervangen, nietwaar?'

'Dat hebben we gedaan. Met genoegen.'

'Beschrijft u alstublieft hoe Fanny was toen u haar voor het eerst mee naar huis nam.'

'Ze was dankbaar en blij dat ze bij ons was. Natuurlijk begon ik haar te onderwijzen in de rechtschapen leer. Ik kende de omstandigheden waaronder ze had geleefd en hoe die haar morele opvoeding hadden beïnvloed.'

'En had u succes met Fanny?' vroeg Camden. Dominee Wises kraalachtige zwarte ogen gingen van Fanny naar het publiek in de zaal.

'Ze was een moeilijk kind, vaak promiscueus, zoals beschreven. Ik voelde dat de duivel haar in zijn macht had.'

ik begrijp het. Dus het gedrag dat meneer Meeks heeft genoemd bleef voortduren, ook al bevond ze zich nu in een goede omgeving, en was ze geliefd en verzorgd? Is dat correct?'

'De duivel is een sluwe vijand.'

'Dominee, beantwoord u de vragen alstublieft met ja of nee.'

'Ja.'

'En in die tijd werd Fanny een rijpe vrouw,' zei Camden. Hij zweeg dramatisch. Je kon een speld horen vallen, zo gretig spitsten zich alle oren om de schandalige waarheid te vernemen. Even liet Camden zijn blik over de zaal gaan, toen draaide hij zich plotseling om en keek de dominee aan. 'Dominee Wise, is Fanny zwanger geworden terwijl ze in uw huis verbleef?'

Lange tijd gaf de dominee geen antwoord. Hij boog zijn hoofd als in een stil gebed. Toen sloeg hij heel langzaam zijn ogen op en keek strak naar Camden Lakewood.

'Ja.'

'En wat hebt u aangeboden?'

'Mijn vrouw en ik, die in die tijd kinderloos waren, besloten de baby op te nemen zoals we Fanny hadden opgenomen, en als ons eigen kind groot te brengen. We besloten dat de Heer ons weer een nieuwe kans had gegeven en we voelden ons gezegend.' Er klonk een gemompel in de zaal, maar toen de rechter met zijn hamer sloeg werd het plotseling weer stil. Niemand wilde uit de zaal gezet worden en het drama missen. 'We deden het voorkomen of het kind van mijn vrouw was, maar het was een bedrog met goede bedoelingen, bestemd om het leven van de onschuldige baby gemakkelijker te maken. We wilden dat ze in de gemeenschap zou worden geaccepteerd. Zo had de Heer het bedoeld.'

ik wil uw motieven niet in twijfel trekken, dominee, maar hebt u Fanny Casteel niet tienduizend dollar geboden als ze afstand deed van alle rechten op haar kind?'

'Dat heb ik gedaan, maar het was niet mijn bedoeling haar kind te kopen. Mijn vrouw en ik vonden dat ze het geld nodig had om voor zichzelf te kunnen zorgen als ze ons huis verliet en de wereld introk om haar eigen weg te vinden.'

'Maar in de documenten staat dat het geheim van de afkomst van het kind voor eeuwig zal worden bewaard voor een bedrag van tienduizend dollar, is dat juist?'

'Ja.'

'En heeft Fanny Casteel bereidwillig haar eigen kind aan u verkocht?'

De dominee knikte slechts.

'In de stukken zal worden aangetoond dat het antwoord van de getuige bevestigend is,' instrueerde Camden. 'Geen verdere vragen, edelachtbare.'

Camden had me verteld dat hij zou vermijden de dominee in verlegenheid te brengen, in de hoop dat zijn bezwarende getuigenis zou impliceren dat Fanny met diverse mannen naar bed ging, zwanger werd en haar kind verkocht. Hij hoopte dat Fanny en haar advocaat niet de werkelijke omstandigheden zouden willen uitbazuinen omdat haar moreel in het geding was. Maar ze waren bereid het risico te nemen.

'Dominee Wise,' begon Wendell Burton, die als een kanonskogel omhoog schoot uil zijn stoel, 'was de zorg voor Fanny Casteels welzijn uw enige overweging om haar tienduizend dollar te geven?'

ik weet niet zeker, ik - '

'Bent u niet de vader van Fanny Casteels eerste kind?'

Het was zo doodstil in de zaal of alle lucht eruit was gezogen en een vacuüm had geschapen. Niemand durfde zelfs te hoesten.

'Dat ben ik,' bekende hij. Zijn stem haperde niet. Er ging een zacht gemompel op in de zaal, maar deze keer hoefde de rechter niet te hameren. Niemand gaf meer een kik. Iedereen boog zich gespannen naar voren om geen woord te missen.

'U maakte een tienermeisje zwanger in uw eigen huis, een onschuldig, vertrouwend kind, dat aan u was toevertrouwd om haar moreel te bewaken?' ging Burton verder.

'Mr. Burton, ik heb nooit beweerd iets meer te zijn dan een gewoon mens, die door de Here God is uitverkozen om Zijn woord uit te dragen naar andere gewone mensen. Ik heb mijn best gedaan Fanny Casteel te hervormen, maar het heeft niet mogen baten.'

'Dus u verleidde een veertienjarig meisje?' snauwde Burton.

'Geloof me, geen man hoeft ooit de moeite te nemen dal promiscueuze jonge meisje te verleiden. Dat slechte, zondige meisje,' zei hij, naar Fanny wijzend, zijn arm uitgestrekt als de arm van een profeet die op hel punt staat Gods eigen woorden uit te spreken, 'kroop in mijn bed en verleidde mij door haar wellustige, naakte lichaam tegen het mijne te drukken, want zoals ik al heb gezegd, ik ben maar een man, een mens van vlees en bloed.' Hij liet zijn arm zakken, boog zijn hoofd en schudde het langzaam. 'Jammerlijk, beschamend menselijk.'

'Maar het feit blijft dat u de volwassene was en u haar niet hebt weggestuurd?' vervolgde Burton.

'Nee, dat heb ik niet gedaan,' zei de dominee, en keek weer scherp op. 'Maar ik heb geen seconde eraan getwijfeld dat de duivel in haar huisde en via haar een manier had gevonden om het pantser van mijn geloof te doorboren, want mijn geloof bracht de duivel in Winnerow een fatale klap toe, zoals mijn gemeente kan getuigen. Ik was blij toen ze mijn huis verliet,' zei hij. 'En ik begrijp waarom de Heer me opdracht heeft gegeven haar baby te kopen. Hij wilde niet dat het kind zou worden grootgebracht in het huis van een dergelijke vrouw, een vrouw die in de greep van de duivel was.'

'Dus met tienduizend dollar bracht u een jong meisje ertoe haar kind te verkopen. Wat had ze anders moeten doen? Ze was pas veertien,' zei Burton.

'Protest, edelachtbare. Mijn confrère stelt en beantwoordt zijn eigen vraag.'

'Protest toegewezen. Mr. Burton, stelt u dominee Wise de vraag?'

'Nee,' zei Burton snel. 'Geen verdere vragen.'

'Dominee Wise, mag ik u de vraag stellen,' zei Camden toen er nauwelijks een seconde verstreken was. 'Had Fanny Casteel een andere keus dan haar kind aan u te verkopen?'

'Natuurlijk. Ze had het kunnen houden. Er bestaat een gezinszorg, er bestaat zoiets als bijstand.' Hij keek naar het publiek in de zaal. 'Ze had erop kunnen aandringen dat ik voor haar en het kind zorgde.'

'Het feit is dat ze haar kind niet wilde?'

'Ja. Ze wilde alleen het genot, het zondige genot, en niet de verantwoordelijkheid.'

'Geen verdere vragen, edelachtbare.'

De dominee verliet de getuigenbank. Toen hij terugliep over het middenpad hield hij het hoofd hoog geheven en zijn blik was even intens als toen hij naar de getuigenbank liep, maar ik zag opluchting in zijn gezicht, het begin van een vage glimlach. Hij had gedaan wat hij al die jaren waarschijnlijk al had willen doen, zijn zonde bekennen en op zo'n manier dat zijn gemeente hem zonder aarzelen zou vergeven. Ik wist zeker dat zijn volgende preek zou worden opgebouwd op de verklaring "ik heb de duivel gezien en ik ken zijn macht, maar ik heb de vergiffenis van de Heer gezien en ik weet dat Hij machtiger is."

Toen ik naar Fanny keek zag ik dat ze niet meer zo glimlachte als toen de dominee plaatsnam in de getuigenbank. Haar advocaat boog zich naar haar toe en fluisterde haar weer iets in het oor, maar wat hij haar vertelde maakte haar niet blij. Randall hield zijn hoofd gebogen en tekende figuurtjes met een potlood. Ondanks alles had ik medelijden met hen. Ze wisten het niet, maar we waren pas begonnen. Fanny had nooit moeten twijfelen aan de macht van geld en invloed, dacht ik.

'Edelachtbare,' zei Camden, 'wij willen nu mevrouw Peggy Sue Martin als getuige horen.'

Fanny's hoofd ging met een schok omhoog en haar advocaat keek verward. Ik zag een bezorgde blik verschijnen in Fanny's ogen. Randall en Wendell Burton vroegen haar wie Peggy Sue Martin was, zoals de meeste mensen in de zaal zich dat afvroegen. De rechter sloeg met zijn hamer en het werd weer stil toen Peggy Sue Martin, een vrouw van achterin de vijftig, begin zestig, in de getuigenbank plaatsnam.

Ze droeg een goedkope stola van imitatievossebont en haar gezicht was zwaar opgemaakt, bijna even zwaar als dat van Jillian in haar waanzin... rouge op haar wangen, dik uitgesmeerde lippenstift, haar wimpers zwaar onder de lichtblauwe mascara. Haar haar, dat lichtgeel geverfd was, zag eruit als stro. Ze had het naar voren geborsteld en gekruld, maar je kon zien dat het bezig was uit te vallen. Haar dunne, lavendelkleurige jurk plakte aan haar brede heupen en haar rok eindigde ergens halverwege haar knieën en enkels. We hadden haar tweeduizend dollar plus onkosten betaald om haar uit Nashville hier naar toe te krijgen.

Ze legde snel de eed af en leunde achterover, sloeg haar benen over elkaar en glimlachte naar Camden toen hij naar haar toekwam.

'Mevrouw Martin,' begon hij, 'vertelt u de rechtbank alstublieft waar u woont en wat u doet.'

ik woon in Nashville, waar ik zes huizen bezit en beheer.'

'Mevrouw Martin, kent u Fanny Casteel?'

'Ja. Fanny kwam een paar jaar geleden in een van mijn huizen wonen. Ze was naar Nashville gekomen om te proberen zangeres te worden, net als honderden andere meisjes.' Ze glimlachte naar de rechter, maar zijn gezicht bleef uitdrukkingsloos.

'Als u zegt dat ze in een van uw huizen kwam wonen bedoelt u dat ze een kamer huurde?'

'Jawel.'

'Had ze geld voor de huur?'

in het begin wel. Toen had ze soms geen geld meer. Ik ben niet harteloos, maar er is een grens aan de tijd die ik iemand onderdak kan geven. Ik moet geld verdienen. Ik moet ook leven.'

'Verdiende Fanny Casteel geen geld als zangeres?' vroeg Camden.

'O, hemel, nee.' Ze begon te lachen. 'Ze kon net zo min zingen als ik.'

'Dus u hebt haar op straat gezet?'

'Nee.'

'Wat,' vroeg Camden, zich langzaam omdraaiend naar Fanny en toen weer naar Peggy Sue Martin, 'wat deed ze dan om het geld voor de huur bij elkaar te krijgen?'

Peggy Sue Martin schoof heen en weer op haar stoel en trok haar imitatiebontstola om zich heen.

'Nou, ik wil niet vergoelijken wat erin mijn huizen gebeurt. Het gaat me niks aan zolang de huurders maar niks breken en op tijd de huur betalen.'

'Ja?'

'Nou, sommige vrouwen ontvangen van tijd tot tijd mannen.'

'En worden ervoor betaald?' zei Camden.

'Ja, ik moedig het niet aan,' zei ze snel, naar de rechter kijkend, maar hij bleef als een houten klaas voor zich uitstaren.

'Mevrouw Martin, spreken we over prostitutie?'

'Ja,' zei ze zachtjes.

'Mevrouw Martin, luider alstublieft,' zei de rechter.

'Ja,' herhaalde ze veel luider.

'En u weet zeker dat Fanny Casteel nu en dan haar geld op die manier verdiende?'

'Ja,' zei Peggy Sue Martin.

Ik herinnerde me de reis die ik had gemaakt naar dat vervallen huis met de afbladderende verf en scheefhangende luiken in Nashville. Hoe naïef was ik geweest om niet door te hebben wat daar gebeurde. Ik had moeten weten wat zich daar afspeelde toen ik dat knappe blonde meisje in een short en haltertop zag, met een sigaret tussen haar lippen.

Fanny was pas zeventien en helemaal alleen; ze had nauwelijks geld genoeg om iets te eten te kopen. Ik was zo bezorgd over de reactie van Jillian en Tony als Fanny zich ooit in Farthy liet zien, dat ik niet had gemerkt in welke deplorabele toestand ze verkeerde. Ik nam haar mee uit eten en beloofde haar geld te sturen, maar het was niet tot me doorgedrongen wat er met haar gebeurd was.

En nu kwam het allemaal aan het licht, het werd op tafel gegooid als de inhoud van een geheime la, en het was haar eigen schuld. Ik had haar gewaarschuwd, dacht ik, me weer verhardend. Ze had Drake niet mee moeten nemen.

'Geen verdere vragen, edelachtbare,' zei Camden. Ik keek naar Fanny. Ze keek naar me met ogen vol haat. Ik wendde me af.

'Mr. Burton?' zei de rechter. Wendell Burton sprak even met Fanny en wendde zich toen tot de rechter.

'Ik heb geen vragen aan deze getuige, edelachtbare.'

'Zo, de eerste ronde is voorbij,' zei Camden Lakewood, terwijl hij naast me ging zitten. 'Het is een makkie.'

'Er volgt nu een onderbreking tot na de lunch,' verklaarde de rechter, en sloeg drie keer met zijn hamer op de tafel.