IN HET HUIS VAN MIJN VADER

Logan en ik liepen giechelend als schoolkinderen de trap van het vliegtuig af op de luchthaven van Boston. We waren allebei zo opgewonden dat de stewardess de opmerking maakte dat we eruitzagen als een jonggetrouwd paar.

'O?' zei Logan plagend. 'En hoe ziet een jonggetrouwd paar er dan wel uit?'

'Hoopvol, lachend en zo duidelijk verliefd, dat zelfs de ongevoeligste mens die naar hen kijkt moet glimlachen,' citeerde de stewardess.

'Zoals wij dus,' antwoordde Logan. Zo waren we tijdens de hele vliegreis geweest, we hadden elkaar omhelsd en gezoend, we hadden gegiecheld en smachtend gekeken. Telkens als een stewardess voorbij kwam, had ze even naar ons gelachen.

Nu liepen we snel hand in hand door de lange gang van de luchthaven; we hadden haast met ons bezoek, Tony's huwelijksreceptie voor ons en onze huwelijksreis. Toen we een hoek omgingen zag ik Tony staan bij de gate. Hij droeg een van zijn donkerblauwe pakken met twee rijen knopen en had een opgevouwen Wall Street Journal in de hand. Hij hief hem omhoog om me te wenken toen hij ons zag. 'Daar is Tony.' Ik zwaaide terug. 'Ik dacht dat hij ons gewoon door Miles, de chauffeur, zou laten afhalen.'

'Dat is geen manier om een jonggetrouwd paar te behandelen,' zei Logan spitsvondig.

'Je hebt gelijk,' zei ik, maar ik bleef even staan en klemde mijn vingers om Logans hand, omdat ik zoveel wist wat hij nooit zou weten.

Tony was wat grijzer geworden bij de slapen, maar dat verhoogde alleen maar zijn waardigheid. Toen we dichterbij kwamen veranderde de scherpe, doordringende blik in een geschokte uitdrukking.

'Leigh?' fluisterde hij bijna. Maar toen herstelde hij zich onmiddellijk. 'Heaven!' Hij kwam naar voren om ons te begroeten. 'Heaven, welkom thuis. Je hebt je haar in dezelfde kleur geverfd als je moeder. Blond...' Zijn stem stierf weg, alsof die ontvoerd werd door het verleden.

'O, ja, dat was ik vergeten, Tony,' zei ik snel.

'Ik heb haar gezegd dat ze er beter uitziet als een natuurlijke brunette,' kwam Logan snel tussenbeide, zijn hand uitstekend naar Tony.

'Tony, dit is mijn man, Logan,' stelde ik hem voor, terwijl ze elkaar de hand schudden. Ik kon zien dat Tony Logan scherp opnam, hem taxeerde, in zijn gezicht zocht naar sporen van zijn zwakheden en zijn kwetsbare plekken, om te zien waar en hoe hij hem zou kunnen manipuleren.

'Welkom, Logan,' zei Tony tenslotte. Toen richtte hij zijn blik op mij. 'Ik ben zo blij je hier weer terug te zien, Heaven. Ik heb je verschrikkelijk gemist...' Hij zweeg even en zijn stem werd vaag. 'Het is griezelig zoveel als je nu op haar lijkt. Ik vraag me af...' Toen beheerste hij zich en wendde zich tot Logan. 'En ik ben ook blij jou hier te hebben, jongen.'

'Dank u, meneer.'

'O, noem me alsjeblieft Tony.' Zijn blauwe ogen begonnen te stralen. 'Er zijn hier al genoeg mensen die me meneer noemen. Hebben jullie een goede reis gehad?'

'Prachtig. Maar natuurlijk is het altijd heerlijk met Heaven ergens naar toe te gaan,' zei Logan. Hij sloeg zijn arm om mijn schouders en drukte me even tegen zich aan om de nadruk erop te leggen. Tony knikte met een geamuseerde blik.

'Goed zo. Jullie gedragen je zoals een jonggehuwd paar zich hoort te gedragen. Ik ben blij dat jullie je huwelijksreis in Farthy zijn begonnen. De auto staat buiten. Maak je geen zorgen over je bagage. Ik heb iemand die ervoor zorgt. Laten we naar Farthy gaan, waar je kunt uitrusten en we elkaar gauw kunnen leren kennen,' zei hij tegen Logan.

Hij wendde zich weer naar mij; zijn blauwe ogen waren kalm en ondoorgrondelijk. Hij had zich weer beheersten was zoals altijd de situatie weer volkomen meester.

'Hoe gaat het met Jillian?' vroeg ik zachtjes.

'Dat zul je zelf wel zien,' zei hij. 'Laten we geen domper zetten op de vreugde van je aankomst. Ik heb een mooie receptie gepland en het weer belooft perfect te zijn,' zei hij, terwijl we naar de aankomsthal liepen. 'Mijn personeel heeft als een paard gewerkt om het terrein onberispelijk in orde te maken. Farthy heeft er nog nooit zo trots en majestueus uitgezien, maar het heeft ook zelden reden ertoe.'

'Ik brand van verlangen om het te zien,' zei Logan. Tony keek me met een zelfingenomen glimlachje aan toen we uit de luchthaven kwamen. Zijn lange zwarte limousine stond bij het trottoir. Miles stond ernaast en hield het portier voor ons open.

' Miles.' Ik holde naar hem toe om hem te omhelzen.

'Fijn u weer te zien, juffrouw Heaven. Iedereen is erg blij met uw bezoek.'

'Dank je, Miles. Dit is mijn man, Logan Stonewall.'

'Hoe maakt u het, meneer.'

'Goed. Dank u,' zei Logan, en we gingen gedrieën achterin de auto zitten. 'Dit is nog eens een manier om te reizen,' zei Logan, die zijn benen uitstrekte en achterover leunde op de zachtleren bank. Toen boog hij zich weer snel naar voren. 'Is dat een bar?'

'Ja. Wil je wat drinken?' bood Tony aan.

'Graag,' zei Logan, wat me verbaasde. Hij dronk niet vaak alcohol. Tony trok het drankkastje naar voren en Logan vroeg om een highball.

'Heaven?'

'Nee, dank je, Tony. Als ik nu iets dronk, zou ik in slaap vallen,' zei ik. Tony maakte Logans drankje klaar terwijl we over de drukke hoofdweg reden.

Tony keek naar me met een geamuseerde glimlach. Mijn hart begon sneller te kloppen. Het landschap buiten flitste voorbij, maar alles - geluiden, vormen, kleuren - was levendig, elektrisch.

'Is Curtis, de butler, er nog en Rye Whiskey, de kok?' vroeg ik aan Tony.

'Natuurlijk. Farthy zou Farthy niet zijn zonder die twee.'

'Rye Whiskey?' lachte Logan.

'Zijn echte naam is Rye Williams, maar iedereen noemt hem Rye Whiskey.'

'Niet iedereen,' zei Tony. 'Ik houd nog altijd een schijn van waardigheid op tegenover mijn personeel.'

Ik draaide me om en keek uit het raam. Ik wilde Farthinggale Manor net zo zien als die eerste keer. Ik wilde dezelfde opwinding voelen, hetzelfde gevoel van iets nieuws. Ik herinnerde me dat ik onder de indruk was van een huis dat een naam had, en nu dacht ik dat dat heel terecht was, want Farthy was iets dat leefde voor me; het had zijn eigen persoonlijkheid, zijn herinneringen en zijn verleden. Ook al wilde ik het niet bekennen, ik kwam thuis, keerde terug naar een deel van mezelf dat ik gehoopt had te overwinnen door met Logan te trouwen.

We reden naar het noorden, weg van de stad. Na een tijdje werd de weg omzoomd door hoge, sierlijke, schaduwrijke bomen en uitgestrekte groene gazons. Het was een heldere zomerdag en het gebladerte pronkte in volle glorie. Het was een dag om hoop te koesteren, een dag om een nieuw leven te beginnen.

'Weetje,' zei Logan terwijl we verder reden, 'ik heb het nooit zo beseft, maar New England lijkt veel op de Willies, zonder de bergen en de hutten. Deze huizen zijn allesbehalve hutten, hè, Heaven?'

'Ja,' zei ik. 'Maar de Willies zouden de Willies niet zijn zonder die hutten,' voegde ik er zachtjes aan toe.

'We gaan in Winnerow wonen,' legde Logan snel uit. 'We blijven voorlopig nog in de hut, maar we zijn van plan binnenkort een eigen huis te bouwen.'

'Is het heus?' vroeg Tony. Hij keek met half dichtgeknepen ogen naar Logan. Ik kon zijn gedachten bijna horen. Hij was bezig zijn oorspronkelijke mening over Logan te herzien, alsof hij een onverwachte ontdekking had gedaan. 'Je zult straks een heel mooi en groot huis zien,' ging hij verder. 'Farthy is gebouwd door mijn over-over-overgrootvader, en elke oudste zoon die het overneemt brengt een verbetering aan.'

'O, ja?' zei Logan met opengesperde ogen. Hij keek met zoveel opwinding en enthousiasme naar mij dat hij me even deed denken aan een kleine jongen die op het punt staat een prachtig nieuw stuk speelgoed te krijgen.

'Je kunt het direct zien,' kondigde Tony aan. Logan leunde naar voren om uit te kijken naar de opening tussen de bomen. Miles nam een bocht en reed de lange, smalle privé-weg op, aangegeven door de hoge, smeedijzeren hekken waarop met sierlijke letters stond FARTHINGGALE MANOR.

'Ik ben eens langs dit hek gereden,' zei Logan weemoedig. 'Toen probeerde ik genoeg moed te verzamelen om naar binnen te gaan en Heaven op te zoeken.'

'O? Het schijnt dat je geduld en doorzettingsvermogen succes hebben gehad,' zei Tony met een knipoog naar mij. Ik drukte mijn gezicht tegen de ruit en zag de balsem-, pijn- en sparrebomen voorbij zoeven, toen we de ronde oprijlaan naderden. Het grote huis van grijze steen doemde voor ons op. Het rode dak rees omhoog en vormde een schitterend silhouet tegen het kobaltblauw van de lucht. Het was nog even adembenemend als altijd. Toen ik naar Logan keek, zag ik dat hij onder de indruk was.

'Het ziet er echt uit als een kasteel,' zei hij.

'En de prinses komt thuis,' voegde Tony eraan toe, en legde glimlachend zijn hand op de mijne.

Miles stopte voor de brede trap die naar de gebeeldhouwde, poortvormige houten deur leidde.

'De rondleiding begint,' kondigde Tony aan. Ik kon Logans enthousiasme en opwinding voelen toen hij de rest van zijn drankje naar binnen sloeg en haastig uitstapte. Ik volgde hem een stuk langzamer, ik was plotseling bang. Ik keek even naar de hoge heggen van de doolhof. Aan het andere eind van die gangen lag Troys kleine bungalow. Ondanks de stralende zon en de heldere blauwe lucht leek het of er een nevel hing rond die heggen die hun geheim bewaakte.

Logan wist niet waar de doolhof naar toe leidde, maar hij wist wel hoeveel ik vroeger van Troy had gehouden. Hij was zelfs op de hoogte van onze korte en tragische verloving. Hij was dat allemaal te weten gekomen toen hij me had verpleegd toen ik met hoge koorts in de hut lag. Het was Troy om wie ik riep, Troy die ik meende te zien als ik mijn koortsachtige ogen opende en Logans bezorgde gezicht zag. Ik herinnerde me hoe gekwetst hij zich gevoeld had.

'Waarom vertrouw je me niet?' had hij gevraagd toen hij dacht dat ik sliep. Zijn stem klonk teder, zijn handen waren zorgzaam en liefdevol toen hij het vochtige haar van mijn voorhoofd streek. 'Ik heb je gezien met die Cal Dennison en ik had hem door de muur willen schoppen. Ik heb je één keer gezien met die Troy om wie je steeds maar roept, en ik haatte hem. Ik ben een idioot geweest, Heaven, een verdomde idioot, en nu ben ik je kwijt.'

Maar achteraf was hij me toch niet kwijtgeraakt, en nu voelde ik me schuldig als ik zelfs maar naar de doolhof keek en dacht aan Troy en de liefde die verloren ging toen hij zich van het leven beroofde. Ik kon er niets aan doen dat die herinneringen bij me opkwamen en de tranen in mijn ogen deden springen. Ik verborg mijn gezicht voor Logan, want ik wist hoe oneerlijk het was om te denken aan een andere man van wie ik had gehouden, zelfs al dacht ik maar een paar seconden aan hem.

'Ongelooflijk,' zei Logan, met zijn handen op zijn heupen. Zijn hoofd ging op en neer toen hij het land voor hem overzag.

'We zullen naar binnen gaan, jullie frissen je een beetje op en dan zal ik je rondleiden... of wil jij het liever doen, Heaven?' vroeg Tony snel.

'Wat? Nee, nee, het is goed. Ik ga eerst even naar Jillian,' zei ik, terwijl ik naar de donkere, hoge en brede ramen keek waarachter mijn grootmoeder van moeders kant zich had opgesloten.

'Natuurlijk,' zei Tony, en bracht ons naar de voordeur, die Curtis precies op het juiste moment, als op een wachtwoord, opende. Hij deed glimlachend een stap achteruit en ik liep naar hem toe om hem te begroeten.

'Welkom thuis, Miss Heaven,' zei hij, en ik bloosde. Tóen ik naar Tony keek, zag ik een tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Ik verdacht hem er half en half van dat hij Curtis had opgedragen dat te zeggen. Ik stelde Logan voor, die hem snel en oppervlakkig begroette en toen naar binnen ging. Logan liep langzaam rond; hij leek een beetje op een bergbewoner die voor het eerst uit de bergen afdaalt. Het deed me denken aan de eerste keer dat ik Farthy had gezien. Hoe lang geleden leek dat nu. Hoe snel was ik gewend geraakt aan al die rijkdom.

Ik tuurde in de enorme zitkamer en staarde naar de vleugel waarop Troy altijd speelde als hij naar het grote huis kwam. Even meende ik weer de melodieuze klanken te horen van Chopin, de muziek die me altijd weer verrukte en ontroerde. In gedachten zag ik Troy daar zitten, terwijl hij zijn lange, slanke vingers over het toetsenbord liet glijden. Bevend bleef ik in de deuropening staan.

'Heaven?'

'Wat?' Ik draaide me langzaam om en keek naar Logan en Tony.

'Je lijkt wel versuft!' zei Logan.

'Sorry. Wat zei je?'

'Ik vertelde Logan dat ik je oude kamer voor je in gereedheid heb laten brengen; ik dacht dat je je daar het prettigst zou voelen,' zei Tony.

'O, natuurlijk. Dank je, Tony. We gaan meteen naar boven.'

'Jullie koffers zijn aangekomen en worden nu naar boven gebracht,' ging hij verder. We liepen naar de marmeren trap.

'Ik heb nog nooit zoveel muurschilderingen in één kamer gezien,' zei Logan, toen hij in de muziekkamer keek. 'Het lijkt wel een museum.' Tony lachte. 'Mijn vrouw maakte illustraties voor kinderboeken. Dat was voordat ze gek werd...' Tony aarzelde, wilde kennelijk het woord terugnemen.

Hij schraapte zijn keel. 'Ik ben bang dat ik haar een beetje te veel de vrije hand heb gegeven hier.'

Logan spande zich in om het koepelvormige plafond te bekijken met de geschilderde lucht, de vliegende vogels, een man op een tovertapijt en een geheimzinnig kasteel dat half verborgen was achter de wolken.

'Kinderen zouden het hier prachtig vinden,' zei Logan.

'Dat ben ik met je eens,' zei Tony snel. 'Ik hoop dat er hier eens kinderen zullen zijn om ervan te genieten.' Weer keek hij me scherp aan. 'Ik stel voor dat de twee verliefde kinderen nu naar boven gaan om zich wat op te frissen. Jullie zullen vast wel even alleen willen zijn vóór het eten.'

Maar Logan bleef het plafond bestuderen of hij Tony niet gehoord had.

'Logan,'zei ik. 'Ik wil graag een douche nemen.' Ik liep de trap op. 'Logan?'

'Wat? O, ja, natuurlijk.'

Haastig liep hij achter me aan de trap op naar mijn oude kamers. 'Hemel, wat een suite,' zei hij, toen we door de brede dubbele deur naar binnen gingen. De bedienden hadden onze koffers boven gebracht en een van de dienstmeisjes was al bezig onze kleren in de kasten van de slaapkamer te hangen.

De heldere middagzon scheen door de ivoorkleurige gordijnen naar binnen, zodat de zitkamer nog warmer leek dan gewoonlijk. Het groen, violet en blauw in het ivoorkleurige, zijden behang leken nog levendiger dan vroeger. Het was of de kamer al zijn charme en schoonheid gebruikte om me terug te winnen. Logan had er maar een klein deel van gezien, maar hij was diep onder de indruk, bedwelmd door Farthy's majestueuze omvang en schoonheid. Hij plofte neer op een van de twee kleine bankjes en strekte zijn armen naar me uit.

'Je hebt inderdaad geleefd als een prinses,' zei hij. 'Ik kan niet geloven dat je dit alles hebt opgegeven om in een hut in de Willies te gaan wonen.'

'Toch is dat zo,' zei ik. 'En je hoort blij te zijn dat ik het heb gedaan. Anders hadden we elkaar misschien nooit meer teruggevonden.' Toen ging ik op zachtere toon verder: 'Ik ben zo blij dat ik je bruid ben, meneer Stonewall.'

Spontaan boog ik me naar hem toe en kuste hem.

'Heaven, schat,' zei hij. 'Ik weet niet wat ik zonder jou had moeten beginnen. .. Als jij niet...' Hij pakte mijn schouders beet. 'Ik zou je voorgoed verloren hebben.' We kusten elkaar weer, tot ik besefte dal het dienstmeisje op de drempel stond.

'Kan ik nog iets voor u doen, mevrouw Stonewall?' vroeg ze. Ze was nieuw, een vrouw van waarschijnlijk begin veertig, een beetje te stijf en netjes naar mijn smaak, maar waarschijnlijk een uitstekende hulp.

'Nee, ik geloof het niet. Hoe is je naam?'

'Donna.'

'Dank je, Donna. Hoe lang werkje al in Farthy?'

'Net een week, mevrouw.'

'Speciaal voor ons aangenomen,' zei Logan. Ik vroeg me af of dat waar

was.

'Dat is alles, Donna. Dank je.' Ik keek haar na toen ze wegging, terwijl Logan de slaapkamer inliep en zachtjes floot.

'Over slaapkamers voor prinsessen gesproken,' zei hij. Hij stond naast het reusachtige hemelbed met de kanten baldakijn.

'En een bed dat voor vorsten bestemd is,' zei ik plagend. Ik pakte zijn hand en trok hem naast me.

Hij wipte op en neer op de matras. 'Geweldig.' Hij stond ogenblikkelijk weer op en liep door de garderoberuimte naar de badkamer, terwijl ik me uitkleedde om een douche te nemen. 'Ik geloof niet dat er een mooiere huwelijkssuite bestaat in welk hotel dan ook,' zei hij.

'Dat weet ik nog zo net niet, meneer Stonewall. We zullen de proef op de som moeten nemen, hè?' Ik voelde me opgewonden. Hier was mijn eigen man. Ik verlangde naar de voltrekking van ons huwelijk. Al was ik geen maagd meer, ik was een maagd met hem en ik verlangde ernaar hem te kennen als mijn eerste minnaar - daar had ik al meer dan tien jaar naar verlangd. En nu waren we hier, en hij leek nerveus, onzeker hoe hij zijn jongensachtige liefde voor me moest omzetten in de rijpe hartstocht van een man voor een vrouw. Ik wachtte tot hij me in zijn armen zou nemen, met zijn lichaam zijn liefde zou bewijzen.

'Ik hoop maar dat de suite in Virginia Beach net zo mooi is!' zei Logan. Hij draaide zich om en keek naar me. Ik stond in mijn bustehouder en slipje voor hem.

'Ga je een douche nemen en je verkleden?' vroeg hij.

'Ik wilde wat gaan liggen en rusten. Voel jij je niet een beetje moe, schat?' Ik bracht een tedere en dromerige uitdrukking mijn ogen, wilde hem in gedachten dwingen bij me te komen.

'Nee, ik ben veel te opgewonden om te rusten. Ik denk dat ik naar beneden ga om met Tony te praten,' zei hij.

'Als je dat graag wilt,' antwoordde ik en probeerde de teleurstelling uit mijn stem te weren.

Hij gaf me een vlugge zoen en ging weg. Dit was niet de manier waarop ik onze middag had gepland. Ik verlangde ernaar dat hij me in zijn armen zou nemen en alle geesten van mijn liefde voor Troy, die in dit huis rondspookten, zou verjagen. Ik had er behoefte aan met hem alleen te zijn; ik wilde dat hij me zou bewijzen dat ik de hartstocht kon vinden in de armen van mijn echtgenoot. Waarom leek mijn man liever op onderzoek uit te gaan dan onze innige liefde te ervaren? Ik ging voor de toilettafel zitten en keek in de spiegel. Plotseling moest ik lachen.

'Dit is niet te geloven, Heaven Leigh Stonewall. Je bent jaloers op een huis. Dat is toch werkelijk al te gek, niet?' Mijn beeld in de spiegel reageerde niet.

Nadat ik had gedoucht en me aangekleed liep ik de gang af naar Jillians suite. Het was meer dan twee jaar geleden sinds ik haar die dag had verlaten, staande voor de boogvormige erkerramen, terwijl het zonlicht op haar haar scheen. Ik was haar gaan verachten en wilde haar nooit meer zien.

Martha Goodman begroette me in de zitkamer. Ze had in de stoel met de hoge rug zitten breien, rechts van de deur naar Jillians slaapkamer. Zodra ze me binnen zag komen, stond ze glimlachend op om me te begroeten.

'Heaven, wat goed u weer te zien,' zei ze, haar hand uitstekend. 'Gefeliciteerd met uw huwelijk. Meneer Tatterton vertelde me dat u zou komen.'

'Dank je, Martha. Hoe gaat het met... mijn grootmoeder?' informeerde ik. 'Beseft ze dat ik terug ben? Weet ze dat ik getrouwd ben?'

'O, ik ben bang van niet. Heeft meneer Tatterton u niet op dit bezoek voorbereid?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Ze is veranderd, heel erg veranderd.'

'Hoe?'

'Kijk zelf maar,' zei ze bijna fluisterend. 'Mevrouw Tatterton zit voor haar toilettafel, ze maakt zich klaar voor de gasten.' voegde ze eraan toe. Ze boog haar ronde gezicht naar rechts en knikte triest.

'Gasten?'

'Mensen die ze zegt te hebben uitgenodigd om een oude film te bekijken in haar privé theatertje.'

'O.' Ik keek naar de deur van de slaapkamer. 'Ik kan het maar beter zo gauw mogelijk achter de rug hebben.' zei ik, en klopte zachtjes op de deur. Na een ogenblik hoorde ik Jillians stem, die zachter, jongeren gelukkiger klonk.

'Ja?'

Ik keek naar Martha Goodman, die even haar ogen sloot en knikte, voor ze terugliep naar haar stoel. Ik ging naar binnen.

Jillian zat achterhaar marmeren toilettafel, gekleed in een van haar wijde ivoorkleurige gewaden, afgezet met perzikkleurige kant. Ze zag eruit als een circusclown. Haar haar was helgeel geverfd en opgestoken in dunne, stijve pieken. Haar gezicht leek op gebarsten porselein, op haar wangen waren felrode plekken rouge. Over haar oogleden was eyeliner gesmeerd; de lijn liep omlaag in de gerimpelde ooghoeken. De vuurrode lippenstift was dik opgebracht en zat aangekoekt in haar mondhoeken.

Maar toen ik langs haar heen keek naar de spiegel, zag ik tot mijn afschuw een ovaal stuk kale muur. Het glas in de spiegel boven de toilettafel was eruit gehaald. Jillian zat voor de lege lijst en staarde naar een herinnering van zichzelf.

Ik keek naar haar bed en zag de ene jurk na de andere uitgespreid op de deken liggen. Tientallen paren schoenen stonden op de grond naast het bed. Laden van kasten stonden open en ondergoed en kousen hingen over de zijkanten. Al haar juwelenkistjes stonden open. Glinsterende kettingen, met juwelen bezette oorhangers, armbanden met diamanten en smaragden lagen verspreid op de ladenkast.

De kamer zag eruit of hij overhoop was gehaald door een krankzinnige. Ik wist niet wat ik moest doen. Jillian was veel meer achteruitgegaan dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Toen zag Jillian me en ze glimlachte, een demonische glimlach, die haar clowneske uiterlijk nog angstaanjagender en pathetischer maakte.

'Leigh,' zei ze met geforceerde opgewektheid. 'God zij dank dat je er bent. Ik word helemaal gek; ik weet gewoon niet wat ik vandaag aan moet trekken. Je weet toch wie er komen, hè?' ging ze hardop fluisterend verder.

Ze keek om zich heen in de kamer, alsof iemand haar kon afluisteren. 'Iedereen die belangrijk is. Ze komen mijn theater bekijken.'

'Hallo, grootmoeder,' zei ik, haar woorden negerend. Als ik er niet op inging, zou ze er misschien wel mee ophouden. Maar in plaats daarvan leunde ze achterover en keek me kwaad aan, alsof ze heel iets anders had gehoord.

'Wat bedoel je, dat je er niet bij wilt zijn? Ik heb met opzet invloedrijke mensen uitgenodigd op Farthinggale, zodat zij en hun zoons kennis met je kunnen maken. Je hoort belangstelling te hebben voor jongens van je eigen leeftijd. Het is niet gezond voor je om... om alleen maar met Tony om te gaan.'

'Grootmoeder, ik ben Leigh niet. Ik ben Heaven, je kleindochter,' zei ik, terwijl ik een stap de kamer in deed. 'Ik ben getrouwd, grootmoeder. Hij heet Logan, Logan Stonewall, en we zijn teruggekomen in Farthy omdat Tony een receptie voor ons geeft.'

Ze schudde haar hoofd, hoorde blijkbaar geen woord van wat ik zei.

'Ik heb je zo vaak gezegd, Leigh, datje niet half gekleed naar mijn slaapkamer moet komen. Je bent geen kind meer. Je kunt niet zo rondlopen, vooral niet waar Tony bij is. Je moet meer zelfrespect hebben, discreter zijn. Een dame, een echte dame, doet zoiets niet. Ga je nu aankleden.'

'Jillian.' Ik dacht dat ze zou inzien dat ik het was als ik haar voornaam gebruikte. Ik wist hoe verschrikkelijk ze het vond om grootmoeder te zijn. 'Leigh is weg; Leigh is dood,' zei ik zachtjes. 'Ik ben Heaven.'

Ze knipperde met haar ogen en ging stijf rechtop zitten.

'Dit is de laatste keer dat ik zoiets verdraag,' zei ze met schorre stem. 'Je stookt iedereen tegen me op. Maar iedereen kent de waarheid, Leigh, de waarheid over je verachtelijke, verleidelijke gedrag. Jaloers? Ik?' snoof ze verontwaardigd. 'Jaloers op mijn eigen dochter? Belachelijk.' Ze draaide zich om, keek in de denkbeeldige spiegel en glimlachte kalm en zelfverzekerd. 'Je zult nooit met mijn schoonheid kunnen wedijveren, Leigh, de schoonheid van een rijpe vrouw. Je bent nog een kind.'

Ze bekeek zichzelf in de zogenaamde spiegel en begon haar haar te borstelen. 'Ja, ik weet wel wat je doet, Leigh,' zei ze. 'Tony heeft erover geklaagd en ik heb het je zien doen, dus probeer maar niet het te ontkennen. Je lichaam is bezig zich te ontwikkelen. Dat zal ik niet ontkennen. Per slot ben je mijn dochter. Je zult mooi worden, opwindend mooi, en als je goed luistert en goed je best doet met je haar en je make-up, en voor jezelf zorgt zoals ik, zul je op een dag even mooi zijn als ik.' Plotseling hield ze op met borstelen en sloeg met de borstel op de rand van de toilettafel. 'Wat verwacht je dat Tony doet? Natuurlijk kijkt hij naar je, maar dat betekent niet wat jij denkt dat het betekent. Ik heb gezien hoe je verleidelijk met je lichaam langs hem strijkt, o, ja. dat heb ik heus wel gezien!'

'Jillian...' Ik kon niet geloven dat ze nog steeds mijn moeder de schuld gaf van alles wat er gebeurd was. 'Je bent gek, oud wijf, je bent stapelgek! Dat heeft mijn moeder nooit gedaan! Jij was het! Jij was de oorzaak van alles. Mijn moeder was puur en onschuldig! Ik weet dat ze dat was!' Ik trilde van woede. Ik weigerde te geloven dat mijn eigen moeder Tony had uitgedaagd. Ik wilde, ik kón het niet geloven! 'Jouw jaloezie heeft mijn moeder het leven gekost. Zelfs je waanzin kan daar niets aan veranderen.'

Ze zweeg en richtte zich met een ruk op. 'Waarom kijkje me zo aan? Je hebt nooit geweten dat ik je volgde, hè? Je hebt nooit geweten dat ik daar stond, vlak voor zijn deur, in de schaduw. Maar dat heb ik gedaan... Ik kon mezelf niet ertoe dwingen naar binnen te gaan en er een eind aan te maken, maar ik stond er. Ik was er,' fluisterde ze.

Ik staarde haar aan. Kon het waar zijn wat ze zei? Kon mijn moeder Tony hebben verleid? Ik weigerde het te geloven. En toch... toch... Ik had Troy verleid. Ik kende de hartstocht die me in het bloed zat; had ik de hartstocht van mijn moeder geërfd? Misschien was dat wat dominee Wise in me had gezien toen hij voorspelde dat ik alles wat ik lief had en iedereen die mij liefhad zou vernietigen.

Ik holde naar buiten, naar Martha Goodman, die kalm in haar stoel zat te breien.

'Je moet haar tegenhouden!' riep ik uit. 'Ze wordt krankzinnig daarbinnen; ze maakt zich op met lagen en lagen rouge en lippenstift.'

'O, ze wordt straks wel moe,' zei Martha met een flauwe glimlach.' Dan haal ik haar over haar medicijnen te nemen, overtuig haar ervan dat het een vitamine is die haar eeuwig jong zal laten blijven, en dan maak ik haar gezicht schoon en ruim de rommel op en gaat ze slapen. Maakt u zich maar niet ongerust.'

'Maar beseft Tony dan niet hoe erg het met haar is? Zijn er geen artsen bij geweest?'

'Natuurlijk wel. De artsen willen dat ze naar een inrichting gaat, maar meneer Tatterton wil er niets van weten. Het kan geen kwaad. Meestal is ze heel gelukkig.'

'Ze herinnert zich mij niet, hè?' Ik liep naar haar slaapkamer.

'Nu niet, nee. Ze praat veel over uw moeder,' zei Martha en staarde naar haar breiwerk. Ik begreep dat ze veel van de afschuwelijke waarheid had gehoord in het waanzinnige gepraat van mijn grootmoeder.

Ik liep snel Jillians suite uit, vluchtte voor de beelden die ze had opgeroepen. Toen ik terugkwam in onze suite zocht ik het dikke fotoalbum op van mijn moeder. Ik bekeek aandachtig haar schoolfoto's, in de hoop mijn mening te kunnen bevestigen dat ze mooi was maar onschuldig, wild maar zuiver. Als ik maar één ogenblik, één enkel ogenblik, diep in die blauwe ogen kon kijken, dacht ik, dan zou ik de waarheid weten. Maar wilde ik die weten?

'Vertel me niet dat je al die tijd hier hebt gezeten.' Ik schrok op toen Logan binnenkwam. Ik had me niet gerealiseerd hoe lang ik daar had gezeten, denkend aan het verleden. Ik sloeg snel het fotoalbum dicht.

'Nee,' mompelde ik. 'Ik ben een tijdje bij mijn grootmoeder geweest. Toen keek ik naar mijn Logan en toverde een stralende glimlach te voorschijn. 'En wat heeft Tony je laten zien?'

'Alles,' zei Logan, vol bewondering het hoofd schuddend. 'Dit hele paradijs dat Farthinggale Manor heet. Ik kan gewoon niet geloven dat er bin- oen een zwembad is! Die doolhof, het meer, de stallen, al dat land en een privé-strand.'

'Tony heeft je de grote rondleiding gegeven.'

'Dat mag ik wel zeggen. Natuurlijk is hij er erg trots op, trots op wat het is, trots op wat hij ervan gemaakt heeft, en trots op wat het nog kan worden, ' ging Logan verder. Hij is een fascinerende man, intelligent, heel sluw in zaken en politiek. Ik heb nooit beseft wat Tatterton Toys eigenlijk is, tot hij het me net heeft uitgelegd.'

'Is het heus?' Ik leunde met een flauw glimlachje achterover. Logan gedroeg zich als een verrukte kleine jongen.

Hij glimlachte en ik sloeg mijn armen om hem heen en kuste hem. Het was een lange, hartstochtelijke kus. Zijn omhelzing werd inniger en ik voelde de tinteling die maakte dat ik me dichter tegen hem aandrukte.

'Altijd als ik je zoen,' fluisterde ik in zijn oor, 'moet ik aan onze eerste zoen denken. Weet je nog?'

'Ja, ik weet het nog,' mompelde hij. Maar ik was degene geweest die het had uitgelokt. Hij had me naar huis gebracht en was op het pad blijven staan. Ik was zo opgewonden door de manier waarop hij die dag voor me had gevochten, dat ik stond te popelen dat hij de moed zou opbrengen me in zijn armen te nemen.

'Je zei: "Logan, lijk ik niet te veel op Fanny als ik je een zoen geef, omdat je zo precies bent wat ik wil?" En toen zoende je me, maar zo hartstochtelijk. ..'

Ik wendde me af.

'Wat is er?'

'Niets,' zei ik. Toen keek ik naar hem met mijn verleidelijkste glimlach.

'We hebben nog wat tijd voor we gaan eten,' zei ik flirtend.

'Om de huwelijksreis te beginnen,' voegde hij eraan toe met een wellustige blik.

'O,Logan, ik...'

Hij nam me in zijn armen en kuste me. Toen begon hij me uit te kleden. Ik sloot mijn ogen en liet de sensualiteit van zijn aanraking al mijn gedachten uitwissen. Ik liet me volledig gaan en gaf me over aan het verlangen van onze lichamen.

Toen Logan en ik naast elkaar lagen voerden zijn zoenen en liefkozingen me mee in een zee van tederheid. En toen hij in me kwam joeg de glans van zijn liefde alle schaduwen weg van mijn duistere, verboden liefde. Zo zou het voortaan zijn, Logan en Heaven, Logan die me aanraakte, Logan die me zoende, Logan die me liefkoosde, Logan die zo vol tederheid met me vrijde. Niet de wilde, verboden hartstocht die ik had gekend met Troy, niet het soort alles verterende liefde die de wereld had laten verdwijnen en maakte dat je je vastklampte aan de liefde als aan een reddingsvlot in een woelige zee, maar de zachte, kabbelende golfjes van een liefde die koesterend en teder was als een warme vijver in de zomer, zoals mijn leven met Logan zou worden.

Daarna viel Logan in mijn armen in slaap. In de vage nevel van de schemering keek ik om me heen. Ik was weer in Farthy en ik had net gevrijd met mijn echtgenoot. Had mijn moeder jaren geleden, binnen deze zelfde muren, haar jonge lichaam even gretig geperst tegen dat van haar moeders echtgenoot en mij daarbij verwekt?

Ik sloot mijn ogen. Ik begreep nu hoe het kon dat geesten voortleefden. Ze leefden voort in onszelf, kwelden ons door ons naar dezelfde dingen te laten hunkeren. Mijn moeder leefde voort in mijn begeertes. Maar mijn begeertes waren puur en gezond, want nu begeerde ik alleen mijn man, en ik zou nooit meer iemand anders begeren. Ik nestelde me tegen Logans warme, slapende lichaam.