LIEFDE GEGIJZELD

Ik was wanhopig. Zwijgend wachtte ik samen met Logan, terwijl de patrouillewagen van de Winnerow Politie een snelle inspectietocht maakte in de omgeving van de fabriek. We hadden Logans ouders gevraagd in Hasbrouck House te wachten, voor het geval Drake daarheen zou komen of iemand die hem had gevonden zou bellen.

'Misschien is hij naar iemands huis gegaan,' zei Jimmy Otis, een van de agenten, toen de politieauto voor de fabriek stopte.

Ik keek naar Logan, die peinzend knikte.

'Misschien heb je gelijk, Jimmy,' zei Logan.

'Als hij over een uur of zo nog niet is gevonden, zal ik de inspecteur thuis bellen. Dan willen we graag de gastenlijst hebben van het feest, om te zien of iemand hem ergens heen heeft zien gaan.'

'Oké,' zei Logan. Zodra de politie wegreed om weer te gaan zoeken vertelde ik Logan waar ik bang voor was.

'Fanny kan hier achter zitten,' zei hij. 'We hebben haar niet uitgenodigd voor het feest.'

Noch Logan, noch ik had Fanny's naam genoemd toen we de lijst van gasten opstelden. Zijn reden was duidelijk, en ik wilde haar gewoon niet meer zien.

'Geloof je dat werkelijk?' vroeg hij sceptisch.

'Ze hoefde alleen maar langs te rijden en hem te zien. Ze kon stoppen om even met hem te praten en hem over te halen in te stappen, met de belofte dat ze hem meteen terug zou brengen. Ik weet dal hij slim is voor zijn leeftijd, maar hij is nog maar een kleine jongen, Logan, en hij weet dat Fanny zijn zusje is.'

'Dat is natuurlijk mogelijk,' zei Logan peinzend. Ik keek omhoog naar de maan, die gedeeltelijk verborgen was achter donkere wolken, een slecht voorteken, dacht ik.

'Ik ga naar haar huis,' zei ik en liep snel naar de auto.

'Zal ik meegaan?' vroeg hij zachtjes.

'Nee. Jij kunt beter hier blijven voor het geval Jimmy Otis gelijk heeft en Drake naar iemands huis is gegaan. Ik kom zo terug,' zei ik. Logan bleef in de fabriek en ik stapte in de auto en reed naar Fanny.

Zodra ik stopte kwamen die scharminkels van waakhonden naar buiten gestormd, omringden de auto en blaften hysterisch, als jachthonden die een vos in zijn hol belegeren. Fanny's huis was helder verlicht en ik kon zien dat ze bezoek had. Er stond nog een auto. Mijn woede en bezorgdheid voor Drake waren sterker dan mijn angst voor de honden.

Ik sloeg het portier van de auto dicht en bleef rechtop staan toen de honden me omringden en naar me hapten. Ik week geen duimbreed en ze bleven op een afstand, blaften alleen nog wat hysterischer toen ik naar de voordeur van Fanny's huis liep. Toen ik op de bel drukte blaften de honden nog luider, maar ze bleven op een meter afstand. Ik moest nog een keer bellen voor Fanny opendeed. Ze bleef staan met haar armen over haar borst gevouwen, net als oma altijd deed, met een strak gezicht, op elkaar geknepen lippen en glinsterende blauwe ogen.

'Wat wil je, hoogheid?' vroeg ze zonder een stap achteruit te doen om me binnen te laten. De honden bleven blaffen.

Zelfs al trok Fanny zo'n woedend gezicht, toch kon ik door haar masker heenkijken, en ik wist dat ik gelijk had. 'Laat me binnen, Fanny,' zei ik. 'Ik ben niet van plan hier te blijven staan om met je te praten, terwijl die honden als gekken staan te blaffen.'

'O, dus mijn huis is goed genoeg voor jou, maar ik ben niet goed genoeg om op je feest uit te nodigen, hè?'

'Laat me binnen, Fanny,' herhaalde ik streng. Ze staarde me even aan en ging toen achteruit, zodat ik binnen kon komen en de deur achter me dicht doen. Ik ging onmiddellijk naar links en zag Randall in de deuropening staan van de zitkamer. Hij keek zo verontrust als een man die wordt gekweld door een schuldig geweten. Zijn wenkbrauwen waren gefronst, zijn hoofd was gebogen en zijn schouders zakten omlaag.

'Wat wil je?' snauwde Fanny. Aan de manier waarop ze snel naar Randall keek zag ik dat ze een toneelspel voor hem opvoerde.

'Fanny, Drake wordt vermist,' zei ik zo beheerst mogelijk. Ik wist hoe belangrijk het was geen zwakte te tonen, want ze zou erop afspringen als een kat op een hulpeloze muis. is hij hier?'

Fanny gaf niet onmiddellijk antwoord. Ze glimlachte stralend, waarbij haar flonkerende witte tanden te zien kwamen. Het was een gemene glimlach, maar heel zelfverzekerd. En iets in Randalls gezicht zei me dat ze hem had weten over te halen haar te helpen. Ze wist dat ik hier zou komen.

'En wat dan nog? Hij is ook mijn broertje. Ik heb het recht hem in mijn huis te hebben. Hij hoort hier meer dan bij jou en die brave Hendrik van je.'

'Fanny, heb jij hem meegenomen?' vroeg ik. Ik liet alle zelfbeheersing varen en in mijn stem lag een hysterische klank.

'Hij is waar hij thuishoort,' gaf ze toe.

Ik liep op haar af. Mijn woede, angst en haat rolden ineen als een bol prikkeldraad. Ze opende verbaasd haar ogen toen ik naar voren stormde en haar bij de kraag pakte van haar dunne katoenen blouse en haar ruw naar me toetrok.

'Waar is hij? Hoe heb je zoiets kunnen doen? Verdomme, kreng!'

Fanny verzamelde haar moed en greep een pluk van mijn haar. Haar nagels drongen diep in mijn schedel. We vochten maar heel even, toen kwam Randall tussenbeide en trok ons uit elkaar.

'Hou op! Stop! Hou op!' schreeuwde hij. 'Heaven, alsjeblieft. Fanny! Stop!'

We stonden tegenover elkaar en staarden elkaar hijgend en woedend aan.

'Hou je handen thuis, Heaven. We zijn niet in de hut in de Willies en je kan me niet commanderen,' zei ze, haar blouse rechttrekkend.

Ik haalde diep adem en richtte me tot Randall.

'Waar is Drake?' vroeg ik.

'Je hoeft het bij hem evenmin te proberen. Hij weet ook watje bent.'

'Randall!'

'Jullie zullen het samen moeten uitvechten,' zei hij somber. 'Ze heeft evenveel rechten als jij,' voegde hij eraan toe. Hij keerde me de rug toe en liep terug naar de zitkamer.

'Dat is zo, Heaven, dat heb ik. Ik heb zelfs meer rechten. Pa hield meer van mij dan van jou en hij zou willen dat ik een moeder was voor Drake, en niet jij. Je haatte hem en dat weet Drake nu.'

'Wat?'

'Ik heb hem alles verteld,' zei ze, met haar handen op haar heupen.' Hoe je die dag naar het circus bent gegaan, verkleed als je moeder, om hem te straffen, en hoe je dat ongeluk hebt veroorzaakt waarbij die arme Tom is gedood en Luke bijna. Drake weet wat je bent. Hij weet het.' Ze glimlachte weer. 'Hij denkt dat jij zijn vader en moeder naar de hemel hebt gestuurd.'

'Waar is hij?' vroeg ik met nog meer paniek in zijn stem. 'Je kunt hem niet bij me vandaan houden!' Ik wilde naar binnen gaan, maar Fanny versperde me de weg.

'Dit is mijn huis, Heaven Leigh, en ik wil je hier niet, begrepen?'

'Je kunt Drake niet vasthouden,' zei ik. 'Ik heb de politie gewaarschuwd en die zal ik hier naar toe sturen. Je kunt me niet beletten Drake te halen.'

'O, nee? Nou, ik ben bij een advocaat geweest, Wendell Burton, en die zegt dat ik net zoveel recht heb op Drake als jij. Vooral.' ging ze verder, terwijl ze zich omdraaide naar Randall, 'omdat Randall en ik gaan trouwen en we Drake een thuis kunnen geven.'

'Wat?' Deze keer keek Randall me recht in de ogen, en ik besefte dat hij zo verliefd was op Fanny dat hij alles zou doen wat ze wilde. Fanny leek erg zeker van hem.

'Ze heeft gelijk, Heaven. Je had het recht niet om zonder meer aan te nemen dat je Drake in huis kon nemen. Fanny heeft ook rechten. Zij is ook familie.'

Ik staarde hem even aan en keek toen naar Fanny, die zich weer beheerst had en nog voldaner keek dan een wilde kat met een vis tussen zijn poten.

'Je kunt dit niet zo maar doen... Drake ontvoeren en hem allerlei verhalen vertellen om hem tegen me op te zetten. Dat kun je niet.'

'Dat kan ik best. Ik heb rechten. Je hebt Randall gehoord en we hebben met een advocaat gesproken,' herhaalde ze, alsof ze een litanie opzegde.

'Fanny, dit kun je niet willen,' zei ik, op zachtere en redelijke toon. 'Je wilt toch niet echt een proces en alles aan de grote klok hangen, zodat iedereen ons uitlacht? Zou je dat leuk vinden?'

'En jij? Jij bent degene die zo graag duur en deftig wil zijn hier. Hoe zou je nieuwe Stonewall-familie dat vinden? Denk je dat Logans ma er blij mee zou zijn? Denk je dat Logan al die dingen openbaar wil maken?'

'Je probeert me te chanteren om Drake op te geven,' zei ik. Ik keek naar Randall, maar de uitdrukking op zijn gezicht bleef onveranderd. 'Nou, daar trap ik niet in. Ik zal me met hand en tand verzetten, en jij zult degene zijn die het berouwt, dat verzeker ik je.'

Ze glimlachte alleen maar.

ik vervloek je,' zei ik. Haar glimlach verdween, haar gezicht werd vuurrood en haar ogen schoten vuur.

'Verdwijn uit mijn huis,' beval ze. 'Drake wil je niet eens meer zien sinds ik hem de waarheid heb verteld.'

'Mijn God, wat heb je met hem gedaan?'

ik heb hem thuisgebracht bij zijn eigen familie,' zei ze trots. 'En daar zal hij blijven.'

Ik keek weer naar Randall. Mijn hele lichaam beefde. Fanny had het nooit zo tegen me kunnen opnemen als Randall er niet bij was geweest, dacht ik. Ze speelde toneel voor hem, zowel als voor mij. Het was een kwestie geworden van haar ego en trots, en als ego en trots op het spel staan, konden lafaards en bedelaars helden en koningen worden.

ik voel me erg teleurgesteld in je, Randall,' zei ik zachtjes. 'Je leek me zo'n gevoelige en intelligente jongen. Je weet niet waar je in betrokken raakt.'

'O, ja, dat weet hij wel. Hij studeert aan de universiteit, weet je. Je bent niet de enige met hersens, Heaven.'

Ik voelde mijn keel dichtknijpen en mijn ogen vochtig worden, maar ik wist dat ik geen zwakte mocht tonen. Ik beet op mijn onderlip, keek woedend van Randall naar Fanny en zei dreigend: ik zal tegen je vechten met alle middelen en macht die voor geld te koop zijn, en als dit voorbij is zul je pas begrijpen wat wraak betekent.'

Ze moest haar blik afwenden. Ik wierp nog een laatste nijdige blik op Randall, maakte toen de deur open en ging naar buiten. Ik smeet de deur achter me dicht, waarop die ellendige honden weer begonnen te blaffen. Maar ik hoorde het nauwelijks toen ik naar de auto liep.

Ik kon me later niet meer herinneren dat ik ben weggereden. Ik herinnerde me alle bochten en stoplichten niet meer, en hoe ik bij de fabriek ben teruggekomen, maar plotseling was ik er.

Logan die me hoorde stilhouden, kwam snel naar buiten.

'En?' vroeg hij. Ik bleef als versuft achter het stuur zitten en staarde voor me uit. 'Heaven?'

'Ze heeft hem,' fluisterde ik als in trance. 'En ze wil hem houden.'

'Wat? Dat meen je niet!'

'Jawel. We moeten het voor de rechter brengen als we het voogdijschap willen hebben.'

'Nou, dat is niet zo moeilijk. We zullen - '

'Het zal verschrikkelijk zijn, Logan,' zei ik snel. 'Alles zal aan het licht komen. Alles,' voegde ik er nadrukkelijk aan toe. Hij begreep het en keek instinctief achterom naar zijn nieuwe imperium.

ik begrijp het,' zei hij.

'Maar het kan me niet schelen,' ging ik vastberaden verder. Hij knikte, maar ik voelde zijn angst en tegenzin.' Ik vind niets belangrijker dan Drake terug te krijgen, Logan. Begrijp je dat?' Mijn stem schoot hysterisch uit.

'Ja, ja, natuurlijk, maar laten we nu naar huis gaan en de politie waarschuwen dat we Drake gevonden hebben, en mam en paps vertellen wat er gebeurd is. Daarna zullen we ons beraden over onze volgende stap.'

Toen we terugreden naar Hasbrouck House, maalden de afgelopen weken door mijn hoofd - hoe ik langzamerhand Drakes liefde en vertrouwen had gewonnen en door het pantser was heengedrongen dat hij om zich heen had opgetrokken na de dood van zijn ouders. Hij was langzaam maar zeker vooruitgegaan, en nu was Fanny bezig dat teniet te doen.

Zou ik dan eeuwig door het leven moeten gaan met de Dood en het Verdriet aan mijn zij, tweelingzusters die zich op hun gemak voelden in mijn huis? Of misschien was het geluk, dat ik eindelijk in mijn hand meende te hebben, als een mooie vogel. Als je hem te stevig vasthield brak je zijn vleugels en verpletterde je hem, zodat hij doodging; en als je hem te losjes vasthield vloog hij weg.

Was hij weggevlogen?

Het ging goed, tot ik naar boven ging en langs Drakes kamer kwam. Toen barstte ik weer in tranen uit en holde mijn slaapkamer binnen, waar ik me op bed liet vallen. Even later kwam Logan binnen en deed de deur zachtjes achter zich dicht. Ik kon mijn tranen niet bedwingen en bleef snikken. Ik voelde zijn hand op mijn schouder en keek naar hem op.

'Kom,' zei hij. 'Je moetje niet zo van streek maken. Je weet hoe Fanny is.'

'Hoe bedoel je, Logan?'

'Ze houdt ervan om valse dingen te doen, en later, als ze tevreden is, of denkt dat ze tevreden is, houdt ze ermee op. Hoe lang denk je dat ze een kleine jongen tot last wil hebben?' Hij lachte. 'Fanny? Ik kan het me niet voorstellen.'

'Randall Wilcox gaat met haar trouwen, Logan.'

'Randall Wilcox? Dat geloof ik niet. Zijn vader zal hem onterven. Dat is maar een verhaaltje dat ze heeft verzonnen om het erger te maken voor jou.'

'Nee, het is waar. Hij was bij haar thuis. Ze heeft hem onder de duim. Ze heeft zelfs gemaakt dat hij een hekel aan me heeft. Maar het belangrijkste is dat Fanny een echtgenoot zal hebben en kan beweren dat ze een goed tehuis heeft voor Drake.'

ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ze de zorg wil hebben voor -'

'Logan, wat verwacht je van me? Dat ik rustig blijf zitten en wachten tot ze genoeg heeft van Drake? Ze heeft hem nu al allerlei afschuwelijke verhalen over mij verteld en hem tegen me opgezet. Elke dag die voorbijgaat maakt de ramp groter.'

Hij knikte peinzend.

'Goed, ik zal mijn advocaat aan het werk zetten en met een proces laten dreigen. Ze heeft geen idee wat ze moet doen en - '

'Ze heeft al een advocaat,' viel ik hem in de rede. 'Wendell Burton.'

'Wendell Burton?'

Ik knikte. 'Hij heeft haar al juridisch advies gegeven.'

'Wendell Burton. Een ambulancejager van het ergste soort, een parasiet. Als iemand bij een ongeluk om het leven is gekomen, staat hij in de rouwkamer en deelt zijn kaartje uit, in de hoop dat ze hem zullen aannemen om iemand een proces aan te doen.'

'Het kan me niet schelen wat voor soort advocaat hij is en hoe goed hij is. Waar het om gaat is dat ze die stap heeft genomen. Het is minder eenvoudig als je denkt. We zullen haar voor de rechter moeten dagen.' Hij staarde me even aan.

ik kan het niet geloven... net nu we klaar zijn met de fabriek en we iets gaan betekenen in de gemeenschap, krijgen we een familietwist die in het openbaar moet worden uitgevochten.'

'Het is meer dan een familieruzie, Logan. Veel meer. Het leven van een kleine jongen staat op het spel.'

'Dat weet ik, dat weet ik,' zei hij. Hij stond op en liep heen en weer. 'Misschien kunnen we nog een oplossing vinden achter gesloten deuren.'

'Dat kunnen we niet. Dat zul je je goed moeten realiseren.'

'Lieve God, Heaven, kan ik niet in ieder geval proberen een gemakkelijkere uitweg te vinden? Ik zal een paar mensen bellen, zien wat ik kan doen.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Je bent net als Tony. Je denkt dat je alles kunt oplossen met een telefoontje of een conferentie van advocaten achter gesloten deuren.'

'Ik wil het alleen maar proberen.'

'Probeer maar,' zei ik. 'Maar ik wacht niet langer dan een dag.'

'Ze zullen hem niet mishandelen,' zei hij, in een poging het wat minder ernstig te maken.

'Logan.' Ik keek hem recht in de ogen. 'Je hebt me beloofd dat je Drake zou beschouwen als je eigen kind.'

'Dat weet ik en dat doe ik ook.'

'Zou je iemand dit met je eigen kind later, doen? Hem laten weghalen en hem allerlei verschrikkelijke dingen over je laten vertellen?' Hij gaf geen antwoord. 'Zou je dat goedvinden?'

'Natuurlijk niet.'

'Goed dan... Morgen bel ik J. Arthur Steine en vraag zijn advies en de naam van een advocaat in Virginia. Ik haal de beste juristen erbij die ik kan krijgen en besteed al mijn tijd eraan.'

'Natuurlijk, dal begrijp ik,' zei hij zacht.

'En als het betekent dat ik al onze vuile en gescheurde was buiten moet hangen, dan zal ik het doen om Drake terug te krijgen. Het kan me niet schelen wat de mensen van ons denken.'

'Je hebt het magische woord gezegd, Heaven,' zei Logan. 'Ons. We moeten aan andere mensen denken... mijn ouders bijvoorbeeld.' Ik voelde me zo heet worden van binnen, dat het leek of ik in brand stond. De warmte steeg naar mijn gezicht en mijn wangen begonnen te gloeien.

'Je dacht ook niet aan ze toen je met Fanny vrijde, hè, Logan?' vroeg ik. Hij verbleekte. 'Nou?'

ik heb je verteld hoe dat gebeurd is. Moet ik dan mijn leven lang daarvoor boeten?' klaagde hij.

'Ik weet het niet,' zei ik. Ik veegde de tranen van mijn wangen. 'Misschien wordt het tijd dat we allemaal ons verleden en onze daden opbiechten. Misschien is dit wel gebeurd zodat we eindelijk schoon schip kunnen maken,' zei ik. 'Wat de reden ook is... ik ben vastbesloten te doen wat noodzakelijk is, met of zonder je steun.'

Logan staarde even voor zich uit en knikte toen.

'Het spijt me. Ik wilde niet egoïstisch klinken. Natuurlijk heb je mijn steun, en natuurlijk sta ik naast je. Ik hou te veel van je om je ooit iets alleen te laten doormaken,' zei hij. 'Ik zal morgenochtend doen wat ik kan om hier een eind aan te maken, en als dat niet kan, zal ik alles doen wat je wilt om Drake terug te brengen waar hij thuishoort.'

'Dank je, Logan.' De tranen sprongen weer in mijn ogen.

'Je hoeft me niet te bedanken omdat ik zoveel van je hou, Heaven. Het is wat ons leven de moeite waard maakt.'

Hij strekte zijn armen naar me uit en we omhelsden elkaar.

'Het komt allemaal in orde,' fluisterde hij en kuste mijn voorhoofd. 'Je zult het zien.'

ik hoop het,' antwoordde ik.

De volgende ochtend ging Logan meteen na het ontbijt naar zijn advocaat en hield een paar telefoongesprekken. Ik kwam niet beneden om te ontbijten. Mevrouw Avery bracht me een blad met koffie en toast; meer kon ik niet naar binnen krijgen. Ze zei niets, maar ik kon merken dat ze wist dat er iets ergs was gebeurd. Waarschijnlijk had ze naar Drake geïnformeerd en had Logan haar een en ander verteld. Ze was te discreet om iets te vragen, maar even verlangde ik naar iemand van haar leeftijd om mee te kunnen praten, een echte moeder aan wie ik mijn angst en problemen kon toevertrouwen. Wat gelukkig waren die meisjes die een moeder hadden en zusters van wie ze hielden en die ze konden vertrouwen, dacht ik.

Toen ik mijn koffie op had, nam ik mezelf stevig in de hand en deed wal ik tegen Logan had gezegd dat ik zou doen - ik belde J. Arthur Steine. Hij kwam onmiddellijk aan de telefoon en onderbrak een bespreking die hij met zijn partners had. Hij luisterde vol medeleven.

' Kan ze dat zo maar doen?' vroeg ik, nadat ik hem in het kort had verteld wat er gebeurd was.

'Tja, naar wat u me vertelt is ze een volwassen vrouw en een zuster van het kind. Toen we die bespreking hadden in mijn kantoor is het niet bij me opgekomen om te informeren naar uw broers of zusters. U regelde alles.'

'Maar Fanny heeft niet de achtergrond, de stabiliteit, het verantwoordelijkheidsgevoel,' zei ik, en vertelde hem iets over haar leven.

'Ik begrijp het,' zei hij. 'En u zegt dat ze nu gaat trouwen?'

'Ja.'

'Tja, ik denk dat er een hoorzitting over het voogdijschap zal moeten komen, mevrouw Stonewall. En alles zal voor de rechter naar voren moeten worden gebracht, zodat hij zich een oordeel kan vormen. Maar met het soort thuis dat u hem kunt geven en uw eigen achtergrond, denk ik dat de beslissing in uw voordeel zal uitvallen.'

ik wil er zeker van zijn,' zei ik. 'Beveelt u alstublieft een advocaat in Virginia aan die een deskundige is op dit gebied. Ik heb veel achting voor uw opinie en alle vertrouwen in u,' voegde ik eraan toe.

'Dank u. Ja, ik weet wel iemand. Hij heet Camden Lakewood. Als u even geduld hebt, zal ik hem zo spoedig mogelijk bellen.'

'Dank u, meneer Steine,' zei ik.

'Geen probleem, mevrouw Stonewall. U kunt me altijd bellen als ik u ergens mee kan helpen. Nogmaals, het spijt me dat u zoveel moeilijkheden hebt, en ik zal Camden vragen zich onmiddellijk met u in verbinding te stellen. Doe mijn groeten aan meneer Tatterton.'

Ik bedankte hem nogmaals. Even later belde Logan, die hetzelfde juridische advies had gekregen - Fanny had rechten en er zou een hoorzitting moeten volgen over het voogdijschap. Hij wilde dat ik zijn advocaat zou nemen.

'Dat is al geregeld, Logan,' zei ik. ik heb met Mr. Steine gesproken en hij weet een advocaat die gespecialiseerd is op dit gebied. Hij zal hem vragen mij te bellen.'

'O, als je vindt dat we dat moeten doen...'

ik zal je bellen zodra ik hem gesproken heb,' zei ik. Ik wist dat Logan de touwtjes in handen wilde nemen, dat hij het waarschijnlijk een taak voor de man vond, maar de enige manier waarop ik kon voorkomen dat ik de hele dag huilend rondhing was me ermee bezig te houden.

Even later belde Camden Lakewood. Ik verspilde geen tijd aan de telefoon.

'Mr. Steine heeft u aanbevolen, meneer Lakewood,' zei ik. 'Kosten zijn geen overweging. Hoe gauw kunt u bij mij thuis zijn?'

'Mevrouw Stonewall,' zei hij, met een duidelijk Harvard-accent. ik heb net met Mr. Steine gesproken en hij heeft me een en ander verteld over uw familie en het probleem. Ik ben er binnen twee uur.'

Dit was de eerste keer sinds ik in de schoot van mijn moeders familie met al hun rijkdom en macht was teruggekeerd, dat ik pas echt waardeerde wat die allemaal konden doen. Het verhoogde mijn zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. De woorden die ik Fanny voor de voeten had gegooid zouden waarheid worden, dacht ik. Alles wat ze had gedaan toen we kinderen waren, alle egoïstische dingen en uitspraken, en alles wat ze daarna had gedaan, zelfs haar verleiding van Logan, vielen in het niet bij haar ontvoering van Drake en het feit dat ze hem tegen mij opzette. Vroeger had ze op een of andere manier altijd weer mijn sympathie weten te wekken, maar dat zou nu niet gebeuren. Voor de eerste keer wilde ik terugslaan, haar pijn doen. Ik wilde wraak.

En zo intens dat ik mijn bloed voelde koken. Ik bekeek mezelf in de spiegel en zag hoe rood mijn wangen waren geworden. Woede en verdriet, haat en wanhoop waren de ingrediënten die ik in gedachten mengde tot een heksenbrouwsel. Ik kon het bijna proeven op mijn lippen.

Ik slikte, om me voor te bereiden op de beproeving die ons te wachten stond.

Zoals Logan al had voorspeld verspreidde het nieuws van het proces zich als een lopend vuurtje door Winnerow en omgeving. Dank zij de fabriek en het openingsfeest was alles wat we deden voorpaginanieuws. Ik sloot me op in Hasbrouck House en kwam alleen tot leven als Camden Lakewood me bezocht om het proces voor te bereiden. Hij had een secretaresse bij zich om aantekeningen te maken. We zaten in Logans kantoor en ik somde alles op wat ik dacht dat in het nadeel van Fanny kon werken. Er werd een lijst van getuigen opgesteld en Camden stuurde een detective erop uit om bewijzen te verzamelen.

Net als J. Artur Steine was Camden Lakewood een man die succes uitstraalde. Hij was een lange man van in de vijftig, mager en Fit, met intelligente, helderblauwe ogen, die je zo scherp aankeken als je met hem zat te praten dat je zijn hersens bijna kon zien werken - onderzoeken, feiten en gegevens tegen elkaar afwegen, conclusies trekken.

Hij had wat reclamemensen een gedistingeerd uiterlijk noemen, de man in een advertentie voordure auto's of kleding. Hij had een kaarsrechte, gezaghebbende houding. Ik had alle vertrouwen in hem.

Al waren sommige dingen die ik hem vertelde lelijk en onaangenaam, hij liet nooit iets van afkeer blijken. Het was of hij het allemaal al eerder had gehoord. Zijn houding hielp me te ontspannen, en eindelijk was ik in staat hem het moeilijkste van alles te bekennen.

'Fanny is zwanger,' zei ik. 'En het lijkt vrijwel zeker dat mijn man de vader van haar kind is.' Mijn keel werd dichtgeknepen zodra de woorden eruit waren en de tranen sprongen in mijn ogen. Ik moest mijn blik afwenden om te kunnen ademhalen. Mr. Lakewoods secretaresse keek even op van haar stenoblok en sloeg toen snel haar ogen weer neer. Camden stond op en ging mevrouw Avery halen en vroeg haar me een glas water te brengen, wat ze ogenblikkelijk deed.

'Hoe nadelig is dit?' vroeg ik.

'Als u zegt "vrijwel zeker", hoe bedoelt u dat dan?' vroeg hij, om me bewuster te maken van mijn woordkeuze.

'Logan heeft toegegeven dat hij met haar naar bed is geweest.' Ik beschreef het incident zoals Logan het had beschreven. Mr. Lakewood vertrok geen spier van zijn gezicht.

in het slechtste scenario,' zei hij, 'is het een inruil. Ze kwam naar hem toe in de hut, en naar wat we over haar gehoord hebben, gaat Fanny met Jan en alleman naar bed. Om te beginnen moet u alle betalingen aan haar stopzetten. We geven niet langer zomaar toe dat Logan verantwoordelijk is voor de zwangerschap. We zullen staan op een bloedproef als de baby is geboren. Wat ik van u gehoord heb, zult u er financieel niet veel op achteruitgaan, ook al blijkt uit de bloedproef dat Logan verantwoordelijk is.

'Omdat ze nu met Randall Wilcox trouwt, en het algemeen bekend is dat ze al een tijdlang met hem samen is, al is het aan en uit, zullen we de mogelijkheid naar voren brengen dat het kind van hem is. In ieder geval zullen we Fanny afschilderen als een lichtzinnige vrouw, en dat pleit dan natuurlijk weer tegen haar.

'Logans indiscretie is niet bepaald bevorderlijk voor onze zaak, maatmannen wijken wel vaker van het rechte pad af. De rechter, Bryon McKensie, is een man en zal geen vonnis in ons nadeel uitspreken op grond van Logans ene nacht met Fanny. Helaas komt overspel tegenwoordig heel wat vaker voor, of laten we zeggen, komt vaker aan het licht.

'Afgezien van dat incident lijkt het me duidelijk dat in uw gezin een veel morelere sfeer heerst. Maar, mevrouw Stonewall, ik zou mijn plicht verzaken als ik u niet erop zou wijzen dat dit niet bepaald een prettige zaak zal worden. Ik heb laten informeren naar die andere advocaat, Wendell Burton, en zijn methoden en stijl lijken me... zal ik zeggen van twijfelachtige aard? Als u in de getuigenbank zit zal hij alle gelegenheid hebben u te ondervragen. Ik zal er natuurlijk zijn om te protesteren, maar u moet zich voorbereiden op de ergste soort capriolen en behandeling die in een rechtszaal mogelijk zijn.'

ik zal erop voorbereid zijn,' zei ik.

'En uw man?' vroeg hij, zijn ogen half dichtknijpend. Hij had Logan ontmoet en zijn angst aangevoeld.

'Hij zal er ook op voorbereid zijn,' antwoordde ik vastberaden.

Ik weet dat ik het alleen maar hoopte, want toen de datum van de hoorzitting naderde, werd hij steeds zenuwachtiger, en al had ik sinds Fanny Drake had meegenomen maar een paar korte telefoongesprekken gehad met zijn moeder, ik wist dat Logan en zijn moeder veel over het proces hadden gesproken. De middag vóór de zitting kwam Loretta Stonewall naar Hasbrouck House. Ik ging mijn herinnering aan de gebeurtenissen na zoals ik die aan Camden Lakewood had verteld, zodat mijn getuigenverklaring consequent zou zijn.

Mevrouw Avery verscheen in de deuropening van het kantoor om Loretta's komst te melden.

'Laat haar maar binnenkomen, mevrouw Avery. En wilt u wat thee voor ons zetten?'

Het was nogal koud die dag. In de afgelopen nacht was de temperatuur enorm gedaald, en het was een van die dagen die, zoals oma altijd zei, "zelfs te koud waren voor sneeuw". Loretta droeg de lange bontjas van zilvervos die Logan voor haar verjaardag had gekocht. Ze kwam met een rood gezicht en opgewonden de kamer binnen, alsof ze de hele weg hier naar toe had gehold.

'Wat is het koud!' zei ze. 'Hoe gaat het, lieverd? Hou je het een beetje vol?' Ze ging in een van de fauteuils voor het bureau zitten.

ik maak het best,' zei ik. 'Mevrouw Avery komt direct met de thee.'

'Wat attent van je. Je bent altijd zo attent en slim. Dat was een van de eerste dingen die ik tegen Logan zei toen hij me vertelde dat hij jou zo aardig vond. Ze is een heel slim meisje, zei ik, om zichzelf zo snel te hebben opgewerkt.'

'Dank u, moeder Stonewall.'

'O, alsjeblieft, zeg alleen moeder. Moeder Stonewall klinkt als iemands overgrootmoeder,' voegde ze eraan toe en liet een kort, schril lachje horen.

Gewoonlijk zou ik hebben gelachen om haar woorden, maar het deed me denken aan Jillian toen ik haar voor het eerst had ontmoet en ze me had gevraagd haar geen grootmoeder te noemen, omdat ze haar ware leeftijd zo goed verborgen had weten te houden voor haar vrienden. Zou ik net zo ijdel zijn als ik zo oud was? vroeg ik me af. Ik hoopte van niet. IJdelheid is een zware last en ketentje aan een wereld vol valsheid en bedrog. Ik leunde achterover zonder antwoord te geven.

'Het proces begint morgen dus?' vroeg ze.

'Ja. Ik was net bezig me erop voor te bereiden.'

'O, mijn God, wat een afschuwelijke situatie voor jou en Logan. Is er echt geen manier om dit te vermijden?' vroeg ze, zich naar voren buigend.

'Alleen als Fanny Drake terugbrengt en afstand doet van alle rechten op hem. Maar aangezien ze dat niet heeft gedaan, kunnen we er zeker van zijn dat ze doorzet. Ze denkt dat zij minder te verliezen heeft en ze wil me op die manier een hak zetten.'

Loretta wachtte tot mevrouw Avery de thee had binnengebracht voor ze verder ging.

'Het is het enige waar de mensen op het ogenblik over praten,' zei ze, toen mevrouw Avery weg was.

'Dat weet ik.'

'Heaven,' zei ze na een lang stilzwijgen. 'Logan heeft me alles verteld, omdat het bij het proces toch aan het licht zal komen. Ik weet dat het verkeerd is wat hij heeft gedaan, heel erg verkeerd, en ik vind het geweldig van je dat je zo vergevensgezind bent, maar om dit bekend te maken in de gemeenschap, vooral deze gemeenschap, zou een grote fout zijn. Winnerow is altijd de gesp van de bijbelriem geweest. Het zal hierna zo moeilijk zijn voor jullie beiden, hoeveel succes de fabriek ook mag hebben. De mensen zullen gnuiven en roddelen en -'

'Dal kan me niet schelen,' zei ik snel. 'Drake is belangrijker dan de zorg over roddels of godsdienstige huichelaars.'

'Maar, lieverd, je moet ook aan je eigen kind denken. Hij of zij zal hier school gaan en met de andere kinderen omgaan, die alle verhalen zullen horen van hun ouders. Het zal zo moeilijk worden.'

'Wat wil je voorstellen, moeder?' vroeg ik. Ik kreeg genoeg van die klaaglijke stem van haar.

'Kun je geen manier vinden om dit op discrete wijze op te lossen? Als je Fanny eens toestond de jongen een deel van het jaar te houden en jij krijgt hem het andere deel?' vroeg ze met een glimlach, of ze een prachtige oplossing had gevonden.

'Om te beginnen zou ze het niet eens zijn met zo'n regeling. Ze is vastbesloten me te treffen, en dit is haar methode. Ik heb je al gezegd... ze is altijd jaloers op me geweest. Verder zou ik niet met mezelf kunnen leven als ik wist dat Drake zes maanden van het jaar onder haar invloed stond. Ik zou de volgende zes maanden nodig hebben om alle schade die ze had aangericht weer goed te maken. Ze heeft zijn brein nu al vergiftigd.'

'Maar zoals Logan zegt, ze zal er waarschijnlijk genoeg van krijgen om voor hem te zorgen, vooral nu ze zelf een kind verwacht. En als ze niet een hoop geld te verwachten heeft...'

'Er is geen sprake van, Loretta.' Iemand die me een dergelijk voorstel kon doen wilde ik geen "moeder" noemen. De glimlach verdween van haar gezicht of ik haar een klap in haar gezicht had gegeven.

'Je denkt niet aan je eigen familie, aan Logan en je eigen kind,' zei ze streng.

'Drake is mijn eigen familie,' zei ik.

'Maar, kindlief,' zei ze, achteroverleunend, 'jij en ik weten allebei dat hij dat niet is.'

Ik staarde haar aan. Blijkbaar had Logan niets voor haar verzwegen. Ik vroeg me af of hij haar ook had verteld wat er tussen Tony en mij was gebeurd.

'Drake is ook mijn familie,' zei ik langzaam. Ik kneep mijn ogen samen en richtte ze op haar als een paar vlijmscherpe messen, ik neem het je kwalijk als je iets anders zegt.'

ik probeer alleen maar te helpen,' zei ze. ik denk alleen maar aan je welzijn.'

'Dank je, moeder,' zei ik glimlachend. Mijn gezicht droop van dezelfde valse hartelijkheid. 'Het was erg lief van je om hier naar toe te komen in die kou.'

De valse vriendelijkheid verdween snel uit haar ogen. Haar hand trilde en ze liet haar kopje bijna vallen.

'Nou, ik vind het een grote fout als je dit doorzet, maar als je vastbesloten bent het te doen, kan ik er verder ook niets aan doen.' Ze zette haar kopje zo hard neer dat het bijna brak. Toen stond ze op en zei: 'Zeg alsjeblieft niet tegen Logan dat ik hier ben geweest. Hij heeft me gevraagd het niet te doen.'

'Waarom deed je het dan?' vroeg ik snel.

'Soms weet een moeder wat goed is voor haar kind... instinctief.'

'Dat is precies zoals ik erover denk, moeder,' zei ik. 'Ook al ben ik niet Drakes moeder, ik weet instinctief wat goed voor hem is, en net als zijn moeder doe ik wat zij juist zou achten. Ik ben van plan hem terug te krijgen. Ik hoop dat je er morgen zult zijn om ons in die moeilijke periode bij te staan.'

'Natuurlijk kom ik,' zei ze snel. 'Arme kinderen. Natuurlijk.' Ze liep om het bureau heen en gaf me een zoen. Haar lippen voelden koud op mijn wang. 'Bel me wanneer je maar wilt. Wij staan achter je,' zei ze.

Ze schudde haar hoofd en zuchtte en ging weg.

Ik leunde achterover en keek uit het raam. Het moest wat warmer zijn geworden, dacht ik, want het was gaan sneeuwen. Maar ik had nog steeds het gevoel of een koude hand zich om mijn hart had gesloten. Natuurlijk was ik bang voor morgen. Natuurlijk maakte ik me bezorgd over de toekomst van mijn eigen kind, maar ik kon de gedachte niet verdragen dat Drake zou opgroeien en op een dag naar me zou kijken met Lukes verwijtende ogen. Ik wilde zo graag dat hij van me zou gaan houden als zijn zuster. Fanny voelde dat, en daarom was ze vastbesloten hem van me af te nemen.

Ik kreeg er genoeg van alle mensen van wie ik hield te verliezen.

'Nee, Loretta,' fluisterde ik. 'Er is geen andere manier. Deze reis vol verdriet en leed is geëindigd waar het allemaal is begonnen... in de Willies. En zo hoort het ook. Zo hoort het.'

Ik richtte mijn aandacht weer op de papieren op mijn bureau en bereidde me voor op het proces.