FANNY'S SPELLETJE

Ik kreeg kippevel op mijn armen en benen. Ik had het gevoel of twee uit ijs gehouwen armen me omhelsden. Fanny's korte lachje klonk over de lijn. Het geluid deed pijn, maar ook al had ik het gewild, ik had de hoorn niet van mijn oor kunnen nemen. Het leek of hij eraan zat vastgeplakt. Mijn stilzwijgen moedigde haar aan. In gedachten zag ik haar hatelijke en gemene blik, haar fonkelende ogen, haar blinkende tanden. Fanny had haar emoties altijd op commando kunnen in- en uitschakelen, even gemakkelijk van het een in het ander vervallen als ze van televisiekanaal wisselde.

'Als het een jongen is noem ik hem Logan,' zei ze. 'En als het een meisje is, denk ik dat ik haar Heaven noem.'

Lange tijd gaf ik geen antwoord; ik kon het niet. Mijn lippen waren verzegeld, mijn tanden waren zo stevig op elkaar geklemd, dat ik bang was er een te zullen breken. Ik voelde de spieren in mijn hals spannen toen ik een poging deed om te slikken. Mijn keel deed pijn.

Bliksemsnel gingen de gedachten door mijn hoofd. Misschien loog Fanny omdat ze jaloers op me was. Ik geloofde wel dat ze zwanger was, maar ik nam aan dat het kind van een ander was en niet van Logan. Waarschijnlijk was het van Randall, maar toen Fanny ontdekt had dat ze zwanger was, was dit plan bij haar opgekomen. Ze maakte gebruik van het feit dal Logan zo vaak in Winnerow was.

ik geloof je niet,' zei ik tenslotte. Mijn stem klonk zo iel en scherp dat ik hem zelf nauwelijks herkende. 'Je liegt, en dat is erg gemeen! Maar het verbaast me niets van je, Fanny,' ging ik iets beheerster verder. 'Het verbaast me niets datje nog steeds tussen mij en Logan probeert te komen. Dat heb je geprobeerd vanaf de eerste dag dat je hem ontmoette,' zei ik beschuldigend. 'En hij heeft je altijd duidelijk laten merken dat hij mij wilde en niet jou.'

Ze lachte neerbuigend.

'Ga je gang, lach maar. Moet ik je er nog aan herinneren? Moet ik je herinneren aan die keer toen Logan op me wachtte bij de rivier en jij je jurk uittrok en naakt heen en weer holde om te proberen hem naar je toe te lokken voordat ik kwam? Maar hij kwam je niet achterna, hè?'

'Alleen maar omdat hij jou hoorde aankomen, Heaven. Hij had me gevraagd mijn jurk uit te trekken. Ik zei dat ik het misschien zou doen en hij zei: toe dan, ik daag je uit, en dus deed ik het, maar toen werd hij bang omdat hij jou hoorde komen.'

'Weer een van je leugens,' antwoordde ik. 'Die eerste keer toen hij in onze hut kwam, liep je rond in je slipje met alleen een paar van oma's sjaals over je borsten. Had hij je dat soms ook gevraagd?'

'Nee, maar hij keek wel aandachtig, hè? Hij keek altijd naar me, hoopte altijd op een kans.'

'Dat is belachelijk. Dat is het belachelijkste... waarom... waarom ging hij dan niet met jou in plaats van met Maisie Setterton toen hij de kans had, hè?' vroeg ik. Ik haatte de jammerende toon in mijn stem en ik had er een hekel aan om dit kinderachtige spelletje met Fanny te spelen, maar ze maakte me zo woedend, dat ik er niets aan kon doen.

'Hij probeerde je alleen maar jaloers te maken door met de zuster van Kitty Dennison te gaan, omdat hij dacht dat jij nog steeds viel op Cal Dennison. Dat heeft hij me zelf verteld,' zei ze. 'Zo. Je hebt me gedwongen de lelijke waarheid over hem te vertellen, en ik zal voortaan niets meer verbergen. Ik denk alleen nog maar aan mezelf.'

'Je liegt,' was het enige wat ik kon zeggen. Hoe kwam het toch dat Fanny altijd de zwakke plekken wist te vinden in mijn verdediging? Ons leven lang had ze op mijn angst of op mijn geweten gewerkt.

'Ik heg niet. Vraag het maar aan Logan, laat hem de waarheid maar vertellen. Ik zal je vertellen wat je hem moet vragen. Je moet hem vragen waarom hij zo aardig tegen me was toen ik naar het terrein van de fabriek kwam. En waarom hij geen nee zei toen ik aanbood hem die avond in de hut iets te eten te brengen. En waarom hij me niet naar huis stuurde.

'Je hoeft het hem trouwens niet te vragen,' ging ze haastig verder, ik zal het je wel vertellen. Hij heeft me altijd gewild, maar hij vond me niet goed genoeg. Hij vond jou beter. Nou, je mag dan goed en slim en beschaafd zijn, maar je bent niet bij hem als hij dat wil. Een man wil zijn vrouw naast zich, begrijp je? Het gekke is dal je denkt dat je slimmer bent dan ik, maar je weet niet half zoveel als ik als het op mannen aankomt.'

ik geloof je niet,' zei ik zwakjes.

'O, nee? Hij heeft me alles verteld over jullie prachtige suite in Farthy, over dat schilderij van de Willies dat boven je bed hangt, over - '

'Hou je mond,' zei ik. ik wil er niets meer overhoren.'

'Oké, ik zal mijn mond houden - voorlopig. Ik verwacht Logans baby en

hij is verantwoordelijk, hoor je me? Ik wil dat hij eeuwig voor me zorgt.' Ze zweeg even. Ik kon nauwelijks ademhalen. 'Hij vroeg niet eens of ik wel een voorbehoedmiddel had die nacht. Hij nam me alleen maar in zijn armen en —'

Ik smeet de hoorn neer, in het besef dat Fanny waarschijnlijk zou staan te lachen in plaats van kwaad te zijn. Even bleef ik zitten staren naar het schilderij van de Willies boven het bed. Toen liet ik me op het bed vallen en huilde. Mijn lichaam schokte zo hard door mijn verdriet en pijn, dat de hele kamer leek te trillen.

Opnieuw verraden, door de enige man die ik gedacht had altijd te kunnen geloven. Die me had beloofd er altijd te zijn als ik hem nodig had. Hij was net als alle anderen! Het was niet eerlijk. Waarom werd ik altijd weer verraden door de mannen die ik vertrouwde en nodig had? Fanny had gelijk - ik was veel stommer dan zij als het op mannen aankwam. O, Logan, hoe kón je! Hoe kón je!

Langzaam minderden mijn tranen, tot ik rechtop ging zitten, snuffend en met mijn vuisten in mijn ogen wrijvend tot ze brandden. Ik haalde diep adem. Mijn hart ging weer normaler kloppen. Toen beheerste ik me en gaf mezelf een standje dat ik me door Fanny zo van streek had laten brengen. Er was nog steeds een goede kans dat ze het allemaal verzonnen had.

Met trillende vingers draaide ik het nummer van de hut in de Willies. De telefoon bleef rinkelen, maar Logan nam niet op. Ik belde het terrein van de fabriek, maar ook daar gaf niemand antwoord. Misschien was hij bij zijn ouders, dacht ik, en draaide hun nummer. Zijn moeder antwoordde.

'O, nee, lieve,' zei ze. 'Hij is hier nu niet. We hadden hem voor het eten uitgenodigd, maar hij is in het restaurant. Hij eet met zijn voorman en een van de aannemers. Is er iets? Kunnen wij iets voor je doen?'

'Zeg hem maar dat ik wil dat hij me belt zodra hij terugkomt,' zei ik. 'Op wat voor tijd dan ook.'

ik zal het doen. Onmiddellijk.'

Nog geen vijf minuten later ging de telefoon. Het was Logan die me belde uit het restaurant in Winnerow.

'Wat is er, Heaven? Is er iets met Tony?'

'Nee, Logan. Iets met Fanny,' zei ik koel.

'Fanny?' Ik hoorde hem diep slikken aan de andere kant van de lijn en hoorde de aarzeling in zijn stem. Mijn hart verkilde. 'Eh... eh... wat bedoel je?'

'Je weet wat ik bedoel.'

Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn. 'Heaven, ik weet echt niet watje bedoelt. Wat is er met Fanny?'

ik zou maar meteen thuiskomen, Logan.'

Weer een lange stilte. 'Heaven, wat heeft Fanny je verteld? Je weet dat ze onze verhouding wil vergiftigen.'

'Ze is zwanger,' zei ik. Ik voegde er verder niets aan toe.

'Zwanger? Maar -'

ik ben niet van plan dit over de telefoon te bespreken, Logan.'

'Goed,' zei hij met een zucht, ik kom zo gauw mogelijk.'

Het was zo goed als een bekentenis. Ik legde de telefoon voorzichtig neer. Toen draaide ik me om en bekeek mezelf in de spiegel. Mijn hals en borst waren bedekt met rode vlekken, een nerveuze uitslag. Mijn gezicht zag zo rood of ik hoge koorts had. Mijn ogen waren bloeddoorlopen en mijn haar, dat nog nat was van de douche, viel recht omlaag langs mijn gezicht. Ik zag eruit als Jillian tijdens een van haar momenten van waanzin.

Ik staarde vol verontwaardiging, woede en zelfmedelijden naar mijn spiegelbeeld. Mijn man had geslapen met mijn zuster. Fanny had eindelijk een bevredigende wraak gevonden en uiting gegeven aan haar knagende jaloezie. Ik voelde me gekwetst, diep gewond. Hoeveel kon een liefde verdragen? De mensen die in Farthy kwamen hoefden maar even naar me te kijken om te zien dat ik een bedrogen vrouw was. Stel je voor wat iemand als Amy Luckett met zo'n nieuwtje zou doen. Ik zag die arrogante meiden van Winterhaven al om me heen, zingend: 'Heaven is bedrogen! Heaven is bedrogen!'

En toen, even plotseling als het was opgekomen, viel het zelfmedelijden van me af als het cellofaanpapiertje van een verboden snoepje en werd het vervangen door schuldbesef. Troy. Mijn geliefde, mooie, hartstochtelijke Troy. Ik had Logan bedrogen met Troy. Maar dat was niet hetzelfde, nee, absoluut niet. Want ik hield van Troy, ik hield zielsveel van hem, met hart en ziel, ook al was hij meer een geest dan een man van vlees en bloed. Hoe had ik hem kunnen weigeren? En het was niet verkeerd, want hij was slechts een geest van mijn liefde, die een kostbaar, vluchtig moment was teruggekeerd. Als ik hem had afgewezen, zou ik alles wat puur en nobel in me was hebben afgewezen. Hij was even terug geweest en toen weer verdwenen naar die onbekende, geheimzinnige wereld van de vergetelheid, en ik zou nooit meer iets van hem horen of zien. Daarom was wat ik had gedaan iets anders dan wat Logan had gedaan. Ik kon niet geloven dat Logan echt van Fanny hield. Het was wellust, simpele wellust die hem naar haar toe dreef, en het was geen liefde, maar wraak en haat die haar naar hem toe dreven. Ze was een object van genot, een seksuele afleiding, een heks. Op dit moment haatte ik haar omdat ze mijn leven ordinair maakte, dat ze iets wat zuiver was veranderde in iets smerigs en laags, en mijn haat tegen haar gaf me de kracht de crisis onder ogen te zien.

Nee, besloot ik, ik zou mijn liefde voor Troy niet op één lijn stellen met Logans vleselijke lusten. Logan was een man van vlees en bloed, Troy een man van geest en dromen. Fanny had gelijk - ze wist meer over mannen dan ik. Maar ik wist beter hoe ik moest overleven.

Ik zei niets tegen Tony over de situatie met Fanny toen we die avond aan tafel zaten. Logan mocht zelf uitleggen waarom hij zo plotseling naar Farthy terugkwam. In ieder geval wilde ik niet dal Tony het ooit te weten zou komen. Aan tafel probeerde ik beheerst en kalm over te komen. Tony leek weer wat opgeleefd; hij droeg een van zijn lichtblauwe zomerpakken, zijn haar was keurig geborsteld, maar hij zei niet veel en staarde me van tijd tot tijd zwijgend aan. Er verscheen een starre uitdrukking in zijn ogen, als iemand wiens blik naar binnen gekeerd is en die naar een beeld of herinnering uit het verleden kijkt. Tussen de gangen door zat hij met zijn elegante, goed gemanicuurde handen onder zijn kin gevouwen, zonder iets te zeggen, en liet dan zijn handen zakken en trommelde gedachteloos op tafel en op mijn zenuwen.

Het weinige dat ik at, at ik omdat ik niet de aandacht wilde vestigen op mijn toestand. Ons langste gesprek kwam toen ik voorstelde dat Tony een tijdje met vakantie zou gaan.

'Een verandering van omgeving zou je een wereld van goed doen,' drong ik aan.

'Zou je met me meegaan?' vroeg hij snel.

'O, ik kan niet,' zei ik. 'Niet nu Logan het zo druk heeft met de nieuwe fabriek in Winnerow. Ik zal meer tijd met hem moeten doorbrengen. Net als elke man, weet hij niet wanneer hij te hard of te lang werkt.'

Tony knikte glimlachend.

'Jillian klaagde daar ook altijd over. Ze wilde dat ik een extra huwelijksreis met haar zou maken en als ik protesteerde dat ik te veel werk had, zei ze dat ik dat aan Troy moest overlaten. Troy was creatief; hij was een creatief genie, maar hij was niet goed in administratie, geen manager.

'Maar zonder Jillian zou ik niet al die vakantiereizen hebben gemaakt of naar feesten zijn gegaan, of hier diners hebben gegeven. Ze was zo'n stralend middelpunt, zo vol energie, ze wist iedereen aan het lachen te brengen.

'O, ik weet dat ze veel te veel met zichzelf was ingenomen, maar het was prettig om iets zachts en moois te hebben, en al was het maar een illusie, iemand die eeuwig jong bleef. Gek,' zei hij, terwijl hij achteroverleunde en mijmerend glimlachte, 'maar zelfs toen ze zich opsloot in haar suite en zich vol smeerde met make-up en begoot met parfum, was het een prettig gevoel te weten dat ze er was. Als ik langs haar kamer liep, kon ik haar parfum ruiken en kwamen alle herinneringen bij me op.' Zijn stem klonk plotseling weer triest en hij keek me met een verdrietige blik in zijn ogen aan.

'Nu zijn de deuren dicht, de gang ruikt als elke andere gang in dit grote huis, en er is alleen maar stilte.' Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn ogen neer.

'Tony, dat is de reden waarom ik vind datje verandering van omgeving nodig hebt, al is het maar voor korte tijd. Vertel me een paar dingen die in die tijd gedaan moeten worden, en ik zal het voor je doen. Ik kan het,' verzekerde ik hem.

Hij keek glimlachend op.' Ik weet dat je het kunt. Daar maak ik me geen zorgen meer over.' Hij haalde diep adem en zuchtte. 'Ik zal zien,' zei hij. 'Misschien.'

Na het eten trok hij zich terug in zijn kantoor om te werken. Ik probeerde wat afleiding te zoeken, maar Fanny's lach bleef door mijn hoofd spoken. Tenslotte ging ik naar boven om in onze suite op Logan te wachten.

Het was heel laat toen hij eindelijk kwam. Ik was met mijn kleren aan in slaap gevallen, maar zodra hij binnenkwam deed ik mijn ogen open.

Hij bleef op de drempel naar me staan kijken. Hij zag eruit of hij de hele weg hard had gelopen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, zijn schouders zakten omlaag en zijn haar zat in de war. Het leek of hij door een elektrische mixer was gehaald. Hij had zich niet geschoren en hij had een stoppelbaard. Zijn pak was gekreukt en zijn das zat los, het boord was losgeknoopt.

Even keken we elkaar alleen maar aan. Toen ging ik rechtop zitten, streek mijn haar naar achteren en haalde diep adem.

ik wil dat je me de waarheid vertelt, Logan,' zei ik, schijnbaar zonder enige emotie. 'Heb je de liefde bedreven met mijn zuster?'

'Liefde,' zei hij met een spottend lachje. Hij trok zijn jasje uit en hing het over een stoel, ik zou wat tussen ons gebeurd is niet met de naam liefde willen betitelen.'

ik wil geen woordspelletjes met je spelen, Logan,' zei ik, terwijl ik me omdraaide. 'Fanny heeft me gebeld om me te vertellen dat ze zwanger is en dat het kind van jou is. Is het kind van jou?'

'Hoe moet ik dat weten? Hoe kan één man dat zeker weten bij iemand als Fanny?'

'Vertel me wat er gebeurd is, Logan,' zei ik, naar de grond starend. Ik voelde me versuft. Mijn hele lichaam leek gevoelloos, alsof ik was uitgegleden en in een van de bosvijvers in de Willies was gevallen. Hoe diep zouden Logan en ik nu zinken?

'Het is gebeurd toen we pas met het werk aan de fabriek begonnen,' zei hij. ik ging zo op in mijn werk dat ik niet helder kon denken. Ze kwam een paar keer en bleef rondhangen, keek naar me terwijl ik aan het werk was, praatte met de arbeiders. Ik dacht er niet bij na. Ik wilde haar niet wegsturen, al heb ik haar wel een paar keer gevraagd de mannen niet af te leiden als ze bezig waren.'

'Ga door,' zei ik. Hij liep de kamer door en bleef bij de spiegel staan, met zijn rug naar me toe.

'Op een dag zei ze dat ze naar de hut zou komen met een warme maaltijd die ze zelf gekookt had. Ze zei dat ze iets goed wilde maken, omdat ze ons zoveel last had bezorgd; ze wilde weer als een zuster worden beschouwd, bij de familie horen.' Hij draaide zich met een ruk om.

ik geloofde haar, Heaven. Ze was erg overtuigend en ze leek zo zielig.'

'Fanny is een uitstekende actrice,' zei ik.

'Ze huilde bij me uit over het kind dat ze was kwijtgeraakt, vertelde dat het zo moeilijk was om in hetzelfde dorp als zij te leven, haar van tijd tot tijd te zien, maar niet als een moeder voor haar te kunnen zorgen. En toen begon ze over Jane en Keith en dat die niets met haar te maken wilden hebben. Ze vertelde me over haar verstandshuwelijk met de oude Mallory, dat ze een mooi huis en wat geld eraan had overgehouden, maar dat ze helemaal alleen was, zonder familie of gezin. Ze leek zo eerlijk dat ik dacht dat ze misschien veranderd was. Misschien had de tijd haar een en ander geleerd en was ze volwassen geworden.'

'Dus ging je met haar naar bed?' vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd.

'Nee, zo is het niet gebeurd. Ze kwam met haar warme maaltijd en we aten samen. Ze bracht me aan het lachen over haar verhalen van vroeger, de ondeugende streken die ze op school had uitgehaald.' Hij staarde me even aan, alsof hij overwoog of hij verder zou gaan. Er zou me geen afgrijselijk detail worden bespaard, dacht ik.

'En?'

'Ze had een paar flessen wijn meegebracht. Ik zocht er niets achter. We dronken de wijn aan tafel en bleven praten en drinken en praten. Ik denk dat ik een beetje dronken was. En ik had jou zo gemist. Maar ik wil dat niet als excuus aanvoeren,' voegde hij er haastig aan toe. ik weet dat het niet te rechtvaardigen is... ik wil alleen dat je begrijpt wat er is gebeurd en hoe het is gebeurd.'

ik luister,' zei ik. Ik was koud, streng en vastberaden. Hij wendde zijn blik af.

'Het was een warme avond en Fanny droeg een dunne katoenen jurk. Het drong eerst niet tot me door, maar terwijl we zaten te praten en te drinken zakte die jurk lager en lager van haar schouders tot... ' Hij schudde zijn hoofd, ik weet zelf niet meer hoe het precies in zijn werk is gegaan. Het ene ogenblik zaten we aan tafel en het volgende had ze haar armen om me heen geslagen en was ze halfnaakt.

'Ze bleef maar vertellen hoe eenzaam ze was en hoe eenzaam ik moest zijn en dat ze zo'n behoefte had aan liefde en dat één nacht er niet op aankwam. De wijn had me duizelig gemaakt. Voor ik het besefte lagen we in bed.

'Eerlijk, het was meer of ik verkracht werd dan dat ik met haar vrijde,' zei hij smekend.

'Ach, ach, wat moetje geleden hebben,' zei ik sarcastisch. Hij trok zijn handen terug en knikte langzaam.

ik weet het, je hebt geen ongelijk. Wat er is gebeurd, is op geen enkele manier te rechtvaardigen, maar je moet me geloven dat het alleen die ene keer was. Toen ik besefte wat we hadden gedaan, voelde ik me verschrikkelijk schuldig, en ik heb haar onmiddellijk weggestuurd en gezegd dat ze niet meer op het fabrieksterrein moest komen.

ik dacht dat het daarmee was afgelopen... een indiscretie van één nacht. Ik zette het van me af, overtuigde mezelf ervan dat het een nachtmerrie was geweest. Ik dacht dat ik er op die manier mee zou kunnen leven en het uiteindelijk vergeten.

'Alsjeblieft, Heaven, je moet me geloven. Dat is alles. Ik hou niet van Fanny. Ik vind haar niet eens aardig. Maar... maar ik ben ook maar een man en ze wist hoe ze daarvan moest profiteren, net als de duivel zou doen,' voegde hij er snel aan toe.

'Sinds die tijd heb ik haar gemeden als de pest. Ze is nog een paar op het fabrieksterrein geweest, maar ik heb haar zelfs niet bekeken.' Hij ging naast me zitten, ik weet dat het veel gevraagd is om me te vergeven, maar ik vraag het je toch,' zei hij. Hij strekte zijn hand uit en ik liet toe dat hij mijn hand in de zijne nam, maar keek hem niet aan. ik weet niet wat ik moet doen om het goed te maken. Ik kan je alleen maar zeggen dat jij mijn hele leven bent, en dat als je je van me afkeert of me wilt verlaten, ik niet weet wat ik moet beginnen. Dat meen ik.'

Ik zei niets. Hij boog zijn hoofd. Ik voerde een innerlijke tweestrijd. De ene kant van me wilde hard en gemeen zijn, allerlei boosaardige dingen zeggen en hem de kamer uitjagen. Mannen! dacht ik. Wat konden ze vals zijn. Het bleven kleine jongetjes, egoïstische kleine jongetjes. Dat deel van me wist dat Logan probeerde de gebeurtenissen te vervormen, de waarheid te verdoezelen, zich voor te doen als het slachtoffer. Alsof het alleen maar Fanny's schuld kon zijn.

De andere kant van me, het mildere, vergevende deel van me, zag de angst in Logans ogen, de gekwelde uitdrukking op zijn gezicht. Hij was bang me te verliezen. Misschien vertelde hij de waarheid; misschien was hij werkelijk maar één keer indiscreet geweest. Misschien had hij zich eenzaam gevoeld en was het verkeerd van me geweest niet met hem mee te gaan naar Winnerow.

En wat had me tegengehouden? vroeg mijn tweede ik. Was dat niet mijn verlangen naar Troy, mijn verliefdheid op het verleden, mijn pogingen om het onmogelijke mogelijk te maken? Ik had zelf ook schuld. Het was niet meer dan rechtvaardig dat ik hem zou vergeven.

'Heaven,' zei hij weer, terwijl hij mijn hand tegen zijn wang legde. 'Geloof me alsjeblieft. Het was fout van me en ik heb er spijt van. Ik wilde niets doen om jou te kwetsen.'

'Ze zegt dat de baby van jou is,' herhaalde ik.

'Wat moet ik doen? Vertel jij het me maar. Ik zal alles doen wat jij denkt dat juist is.'

'Bij Fanny is het geen kwestie van juist of niet juist. Fanny krijgt haar zin. Ze zal overal rondbazuinen dat jij met haar naar bed bent geweest.'

'Maar iedereen in Winnerow weet hoe ze is,' zei hij. 'Daarom - '

'Daarom zullen ze haar geloven,' antwoordde ik. 'Als Jan en alleman met haar naar bed gaat, waarom dan niet Logan Stonewall? Een hoop mensen zijn maar al te bereid slechte dingen over ons te geloven, omdat ze jaloers zijn of het nog steeds niet kunnen verdragen dat een Casteel zo rijk en machtig is in hun eigen dorp.'

'Wil je daarmee zeggen dat we ons door Fanny moeten laten chanteren?'

'Het zou jouw kind kunnen zijn, nietwaar?' vroeg ik. Hij sloot zijn ogen en perste zijn lippen op elkaar. 'Laat Fanny maar aan mij over,' zei ik. 'Ze zal tevreden zijn als ze weet dat er voor haar gezorgd wordt en als ze weet dat ze me intens verdriet heeft gedaan.'

'O, God, Heaven. Het spijt me zo. Het spijt me zo verschrikkelijk,' jammerde hij en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Een deel van me wilde hem troosten, maar een sterker, harder deel van me stond het niet toe.

'Bedenk maar vast een excuus voor je plotselinge thuiskomst,' zei ik. ik wil niet dat Tony het weet, voorlopig tenminste niet.'

'Goed. Ik zal hem gewoon vertellen dat ik je miste en -'

Ik draaide me zo snel om dat hij de rest van zijn woorden inslikte.

'Ik wil er op dit moment niets over horen, Logan. Ik wil gaan slapen en morgenochtend zien wat ik kan doen om mijn zelfrespect terug te krijgen. Begrijp je?'

Hij knikte. Hij zag er zo zwak en onzeker en berouwvol uit, dat ik moeite had mijn harde houding vol te houden.

'Goed,' zei ik en maakte me gereed om naar bed te gaan.

Later kroop hij naast me, en zorgde ervoor dat hij me niet aanraakte. Hij ging zover mogelijk aan de rand van het bed liggen, als een kleine jongen die ondeugend is geweest en zonder eten naar bed is gestuurd.

Onwillekeurig vroeg ik me af hoe het geweest zou zijn als het andersom was geweest. Hoe zou zijn reactie zijn geweest als ik hem mijn ontmoeting met Troy en onze liefdesdaad had opgebiecht? Zou hij me hebben vergeven of me hebben gehaat? Zou hij het begrepen hebben? Zou hij me gedwongen hebben ver bij hem vandaan te slapen in bed en me niet hebben aangeraakt, me geen enkele hoop hebben gegeven het ooit te kunnen goedmaken?

Die nacht huilde ik zachtjes om ons allemaal, zelfs om Fanny, die zo vol jaloezie en haat was dat ze bereid was zichzelf te vernietigen, alleen maar om het mij betaald te zetten. Ik wist dat ze dit kind in de komende jaren zou gebruiken als een zweep, me zou kwetsen wanneer ze maar kon, door me eraan te herinneren wiens kind het was. Mijn enige hoop was dat het zoveel op Randall Wilcox zou lijken dat het duidelijk zou zijn wie de vader was. Maar in mijn hart wist ik dat het er niet echt toe zou doen. Als ik Fanny die eerste cheque had gestuurd, had ze ons in haar macht.

Nou ja, in ieder geval dacht ik, rationaliserend, zou het naar de familie gaan.

Familie. Wat een vreemd en lelijk woord was dat geworden. Misschien was dat wel het droevigste van alles.

Tony verkeerde de volgende dag nog in zo'n versufte toestand dat hij nauwelijks stilstond bij Logans onverwachte terugkeer. Logan zei dat hij maar met een half oor had geluisterd naar zijn uitleg. In zekere zin was het zelfs beter dat hij thuis was gekomen, want hij ging met Tony naar het kantoor van Tatterton en kon een paar van Tony's taken overnemen die hij nog niet op zich kon of wilde nemen.

Elke dag tijdens de rest van de week bracht Logan een of ander geschenk voor me mee. Ik wist dat hij probeerde mijn hart te heroveren. Hij gaf me bloemen en kleren, bonbons en juwelen. Hij drong niet aan op mijn vergiffenis. Hij gaf me alleen maar de cadeaus en wachtte hoopvol op een teken of een hartelijk woord.

Op een keer, toen hij 's avonds boven kwam na de dag met Tony te hebben doorgebracht, trof hij me huilend aan. Ik liet toe dat hij me omhelsde en mijn haar streelde. Ik luisterde naar zijn smeekbeden en zijn woorden van liefde. Ik liet hem eeuwige trouw zweren en smeken om mijn vergeving en liefde. En toen liet ik me hard op de lippen kussen.

Ik was zelf bang dat we nooit meer met elkaar zouden vrijen, of dat als we het deden het zo mechanisch en onpersoonlijk zou zijn, dat het niets te betekenen had. Maar mijn verlangen om bemind te worden en alle verdriet en ellende van me af te zetten was groter dan ik had beseft, en Logans behoefte om te worden vergeven overwon alles. We vrijden hartstochtelijk en toen het voorbij was, lagen we snikkend in eikaars armen.

'O, Heaven,' zei hij. 'Het spijt me dat ik je zoveel verdriet heb gedaan. Ik zou liever door een brandende gang zijn gerend dan jou dit te hebben aangedaan.'

'Kus me alleen maar en hou van me en vergeet me nooit meer,' fluisterde ik ademloos.

' Nooit. Ik zal zo één met je worden dat als jij ziek bent, ik ook ziek ben en als jij moe bent, ik ook moe ben. Als jij lacht, zal ik ook lachen. We zullen zijn als een Siamese tweeling, verbonden door een liefde die zo sterk is dat zelfs Cupido verbaasd zal staan. Ik zweer het,' zei hij. Hij kuste me zo vaak dat mijn hele lichaam tintelde. Hij was zo dankbaar voor mijn liefde en mijn vergiffenis, dat hij me weer het gevoel gaf dat ik een prinses was, die hem de gave schonk van het leven en het geluk.

Die nacht sliepen we beter dan een van ons de hele week had gedaan. De volgende ochtend toen we gingen ontbijten, leek het of een lijkwade van het huis was weggenomen. Zelfs Tony leek energieker en verlangender om de dag te beginnen. Hij en Logan praatten weer over Winnerow. De oude energie en opwinding kwamen terug. We besloten diezelfde middag nog naar Winnerow te vertrekken en het terrein van de fabriek te bezoeken. En terwijl we daar waren zou ik mijn zuster Fanny een bezoek brengen.

Logan wist dat ik dat van plan was toen ik hem en Tony alleen liet bij de fabriek. Fanny had een modern huis laten bouwen hoog op een berghelling, recht tegenover de berg waar de blokhut stond. Ze had hem gebouwd met het geld dat ze van Mallory had gekregen, de oudere man met wie ze getrouwd was en van wie ze daarna weer was gescheiden. Hij had al die tijd haar alimentatie betaald. Haar twee grote Deense doggen sprongen blaffend rond de auto toen ik kwam aangereden. Ze moest ze eerst in de kennel opsluiten voor ik bereid was uit te stappen. Ze vond dat heel grappig-

'Het zijn goeie waakhonden,' zei ze. 'Je weet nooit wie hier komt, snap je wat ik bedoel, Heaven?'

'Als je ze maar uit mijn buurt houdt,' zei ik nijdig. Ze zagen er mager en slecht verzorgd uit. Fanny had nooit van dieren gehouden. Ze zei dat zij ze alleen maar als waakhonden hield, maar zelfs waakhonden hebben wat liefde en aandacht nodig.

'Wat een aangename verrassing,' zei ze, toen ik tenslotte uitstapte.

'Het is geen verrassing, Fanny. Niet voor jou.'

Ze gooide het hoofd in de nek en lachte.

'Geen haat en nijd tussen jou en mij, Heaven. Zusters moeten elkaar steunen, nietwaar?'

'Ja. En zusters proberen ook geen echtgenoot te stelen.'

Ze lachte nog harder.

'Kom je binnen of is mijn huis niet goed genoeg meer voor je?'

Zonder antwoord te geven liep ik naar binnen. Ze had er niet veel aan gedaan sinds ik hier de laatste keer was geweest. Haar ogen waren op mij gericht toen ik om me heen keek.

'Niet al te luxueus, maar comfortabel,' zei ze. 'Misschien kan ik me nu veroorloven een paar mooie, dure dingen te kopen.'

'Wat is er met je alimentatie gebeurd?'

'Heb je dat niet gehoord? De ouwe Mallory is de pijp uit en die ondankbare hond heeft alles aan zijn kinderen nagelaten. Of zij ooit iets om hem gegeven hebben. Maar hij was blind voor de waarheid, net als de meeste mannen.'

'Aha.'

ik bied je niks te eten of te drinken aan. Je denkt waarschijnlijk dat het niet schoon genoeg is bij mij nu je in een paleis woont en van zilveren schalen en borden eet.

'Dit is geen beleefdheidsbezoek, Fanny. Dat weetje. Je weet waarom ik hier ben.' Ik ging op de bank zitten en keek haar aan. Wat ik ook van haar vond, ik moest toegeven dat Fanny een aantrekkelijke vrouw was. Haar gitzwarte haar was modern gekapt en haar helderblauwe ogen waren levendiger en fonkelender dan ooit. Ze had een prachtige huid. Ze zag hoe ik naar haar keek en zette haar handen op haar heupen. Haar zwangerschap was nog niet te zien, en ze had nog steeds het volmaakte zandlopersfiguur.

'Ze zeggen dat zwangerschap een vrouw er gezond doet uitzien,' zei ze. 'Wat vind je?'

'Je ziet er uitstekend uit, Fanny. Ik neem aan dat je een dokter raadpleegt.'

'Dat neem je goed aan. Ik ga naar de duurste dokter die ik ken. Deze baby krijgt alleen het allerbeste. Ik heb hem al verteld waar hij de rekeningen naar toe kan sturen.

'Zo.' Ze glimlachte en ging tegenover me zitten, ik neem aan dat je je babbeltje hebt gehad met Logan.'

ik ben niet gekomen om met je te discussiëren, Fanny. Wat is gebeurd, is gebeurd. We kunnen er onmogelijk zeker van zijn of de baby inderdaad van Logan is, maar - '

'Mooie praatjes, hè? Je kan er onmogelijk zeker van zijn. Je bedoelt zeker dat ik met iedereen naar bed ga, hè? Maar het kan me niet schelen wat voor mooie praatjes je gebruikt, je kan niet om de waarheid heen. Ik heb Randall al in een maand niet meer gezien en ik ben met niemand anders naar bed geweest dan met Logan. Dokters kunnen je vertellen wanneer een kind is gemaakt, Heaven. En Logan Stonewall heeft dit kind gemaakt,' zei ze, op haar buik prikkend. Ik kromp ineen.

Ik was hier gekomen met de opzet hard en vastberaden te zijn, haar een bod te doen en met enige waardigheid te vertrekken, maar zoals gewoonlijk liet Fanny zich niet in verlegenheid brengen en geen angst aanjagen. Haar ogen boorden zich in de mijne met een koppig, arrogant plezier.

ik stel geen test voor om te weten wat waar is en niet waar, Fanny. Dat zou voor iedereen pijnlijk zijn.'

'Je stelt niet voor...' Ze leunde achterover, en glimlachte als een wilde kat. 'Wat stel je dan voor, Heaven Leigh?' Ze kneep haar zwarte ogen samen tot het wit fonkelde tussen de dikke wimpers.

'Natuurlijk nemen wij alle medische kosten voor onze rekening.'

'Natuurlijk. En?' 'En we geven een bedrag om te voorzien in het levensonderhoud van het kind...'

'En bij dat levensonderhoud ben ik ingesloten,' zei ze. ik ben geen speldenkussen waarin je prikt en dan weer vergeet, weet je. Ik wil behandeld worden als een vrouw van klasse, net als jij,' zei ze, met haar handen op haar heupen. 'Wie denk je trouwens wel datje bent, om me te durven aanbieden alleen voor het levensonderhoud van de baby te zorgen? Je man komt bij mij, omdat jij er niet bent als hij liefde en tederheid nodig heeft, en nu zitten we met de gebakken peren. Ik moet met het kind leven, hè? Ik ben gebonden, hè? Ik kan niet op zoek gaan naar een nieuwe man.'

'Fanny,' zei ik glimlachend. 'Weet je zeker dat je het kind wilt houden?'

'O, ja, ik snap al watje bedoelt. Je denkt datje hier kan komen en me in één klap afkopen, hè? De baby meenemen en net doen of die van jou is misschien? En dan zou ik nergens recht meer op hebben, hè? Slim hoor... alleen ben ik niet zo stom meer, niet zo stom als toen de dominee mijn Darcy afpakte.'

'Maar je zei zelf dat het zo moeilijk voor je zal zijn om een kind te hebben, en je hebt gelijk. Het zal een beletsel vormen.'

Ze glimlachte. Haar tanden staken fel af tegen haar donkere huid.

'Dat risico wil ik nemen,' zei ze.

'Maar wat voor soort moeder zul je zijn voor het kind?' vroeg ik, zo redelijk mogelijk, al had ik de grootste moeite mijn woede te bedwingen.

Ze kneep haar donkere ogen weer samen.

'Begin niet opnieuw, Heaven Leigh. Dat was het excuus waar je mee aankwam toen je mijn Darcy niet terug kon krijgen van dominee Wise.'

'Het is geen excuus, Fanny,' zei ik, nog steeds op zachte toon. Ze leunde achterover en nam me aandachtig op. Toen schudde ze haar hoofd. 'Je bent net pa, hè? Bereid om kinderen te kopen en te verkopen, om alles te doen wat het jou gemakkelijker maakt.'

'Dat is niet waar,' zei ik. Hoe kon ze zoiets zeggen? Ik zei het niet voor mezelf, ik maakte me zorgen wat zij met het kind zou doen.

'Natuurlijk wel. Je betaalt me een bedrag voor het kind en dan geef je het weg. Ja, toch? Ja, toch?' zei ze.

'Nee. Dat was helemaal niet mijn bedoeling.'

'Nou, het kan me niet schelen watje bedoeling is. Het antwoord is nee. Ik hou de baby, en Logan en jij zullen me betalen om het te onderhouden. Het zal net zo goed worden als jouw kinderen en naar de beste scholen gaan en de mooiste kleren dragen, begrijp je, Heaven?'

ik begrijp het,' zei ik. 'Dus wat stel jij voor?' De vraag, die een specifiek antwoord van haar verlangde, overviel haar. Ze knipperde even met haar ogen. 'Hoeveel vind je dat we je per maand moeten sturen, Fanny?'

ik weet niet. Ik denk... vijftienhonderd. Nee, tweeduizend.'

'Tweeduizend dollar per maand?'

Ze keek me aandachtig aan om te zien of ik tevreden of ontevreden was over het bedrag, maar mijn gezicht bleef uitdrukkingsloos.

'Nou, de ouwe Mallory stuurde me vijftienhonderd, maar dat was zonder kind. Ik zou er maar vijfentwintighonderd van maken,' zei ze. ik wil het prompt op de eerste van de maand hebben. Moet voor jou niet moeilijk zijn, Heaven. Niet nu jullie die grote fabriek bouwen hier in Winnerow.'

Ik stond abrupt op.

'Je zult je vijfentwintighonderd per maand stipt op tijd ontvangen, Fanny. Er zal een rekening worden geopend voor jou en het kind bij de Winnerow Bank, maar ik waarschuw je dat als je ooit probeert ons verder te chanteren door te dreigen de mensen in Winnerow verhalen te vertellen over jou en Logan... je geen cent meer van me krijgt en je voor jezelf zult moeten zorgen.

'En ik wil niet dat je met Logan spreekt of probeert hem te zien of op enige manier met hem in contact te komen. Als er problemen zijn, bel je mij rechtstreeks, begrepen?'

Ze staarde naar me met glinsterende ogen, vol haat en jaloezie. Toen werd haar gezicht verdrietig. Niemand kon zo snel van de ene emotie in de andere vervallen als Fanny.

'Ik ben zo teleurgesteld in je, Heaven. Ik had gedacht dat je medelijden met me zou hebben. Er is van mij geprofiteerd, weet je. Dat is het enige wat mannen kunnen doen, van je profiteren.'

'Je komt naar mijn huis, waar ik in mijn eentje woon, met twee stomme waakhonden, je komt uit een huis met al die bedienden en familie en een man en alle luxe, en wat doe je, je behandelt me als een dievegge, in plaats van als de zuster die samen met jou heeft geleden in de Willies. Je hoorde me heel wat meer aan te bieden.'

'Het leven is niet zo gemakkelijk voor me geweest als jij schijnt te denken, Fanny. Je bent niet de enige die heeft geleden, en toen ik het moeilijk had, was jij nergens te bekennen. Jij deed niets voor me. Ik was volkomen op mezelf aangewezen.'

'Je had Tom. Je hebt altijd Tom gehad. Hij hield van je en hij heeft nooit van mij gehouden, heeft nooit iets om me gegeven. En Keith en Jane geven ook niets om me.'

'Je krijgt je geld,' zei ik. Ik liep naar de deur. Ze stond op en kwam me achterna.

'Ze geven om je omdat je rijk en deftig bent. Zelfs toen je arm was en alleen maar vodden had, deed je of je rijk en deftig was en behandelde je mij als een arm familielid. Je hebt me nooit als zuster gewild; je hebt nooit om me gegeven!' krijste ze.

Ik liep de deur uit en holde bijna naar mijn auto. Ze volgde me.

'Je hebt nooit een zuster als ik gewild. Je hebt me nooit willen kennen op school of daarna of wanneer dan ook. Heaven!' gilde ze.

Ik draaide me naar haar om. We staarden elkaar even aan. Ik kon het niet ontkennen. Het was de waarheid. Ze had gelijk.

'Zal ik je eens wat zeggen, Heaven? Je was jaloers op me, omdat pa van me hield, me omarmde, me zoende. Ja, toch? Heb ik gelijk of niet?' vroeg ze. 'Omdat jouw geboorte zijn Angel heeft gedood, en daar kun je nooit onderuit, Heaven. Nooit. Niet door in een paleis te wonen of een fabriek te bouwen, door niks.'

Ze sloeg haar armen over elkaar en glimlachte.

'Ik heb medelijden met je, Fanny,' zei ik. 'Je bent als een bloem die in mest is geplant.'

Ik stapte in de auto, maar haar lach volgde me over de weg en dwong me zo vlug te rijden als ik kon.