Hoofdstuk 10

Op maandagochtend, vlak nadat Marnie aan het werk was gegaan, bracht Jericho een bezoek aan Gus’ kantoor en sloot de deur achter zich. Na een kwartiertje of zo kwam hij weer naar buiten.

In reactie op haar vragende blik, trok hij alleen maar een wenkbrauw op, iets loslaten deed hij niet.

Ze drong niet aan. Aangezien ze het prima met elkaar konden vinden, hoefde ze niet bang te zijn dat hij het met Gus over haar had gehad. Als hij een privékwestie met zijn partner had te bespreken, dan was dat zijn zaak.

Met de lunch ging Gus naar huis. Hij kwam terug in een pick-up met een aanhangwagen. Marnie zat op het stenen bankje onder de pistacheboom een cola te drinken toen hij aan kwam rijden. Nieuwsgierig stond ze op om de prachtige chopper die hij bij zich had wat beter te bekijken. De motor was iets kleiner dan de gemiddelde chopper. Van dichtbij zag ze de naam die op het frame gespoten was: Karen.

Het was de chopper van Karen McNair.

‘Hij is schitterend,’ zei ze nadat Gus was uitgestapt.

Gus zette zijn pet af en gooide die in de cabine van de pick-up. Zijn kale hoofd glom in de middagzon. ‘Rico zegt dat je wilt leren rijden.’

Haar mond viel open. Ze kon haar oren nauwelijks geloven.

Zijn donkere ogen boorden zich in de hare. ‘Als ik je Karens motor te leen geef, pas je er wel heel goed op, hè?’

‘Ja, n-natuurlijk,’ zei ze met een brok in haar keel.

‘Je doet wat Rico zegt. Geen uitsloverij, geen geintjes.’

‘Ik zweer het je, echt.’

‘Blijf steeds goed opletten.’

‘Dat zal ik doen. Ik zal echt heel voorzichtig zijn.’

‘Nou, meid, dan heb je mijn zegen.’

Marnie slaakte een vreugdekreet en wierp zich in zijn armen. Ze mocht van Gus Karens motor lenen. Ze was echt diep vereerd. En ze zou leren motorrijden. Hiep hoi!

Meteen na het werk kreeg ze de eerste les van Jericho, op het parkeerterrein van de San Antonio Choppers.

Die dag mocht ze alleen in de laagste versnelling rijden. Aan het eind van de les kon ze zonder haperen bochten nemen en in een keurig nette rechte lijn rijden zonder te slingeren.

De volgende dag leerde hij haar schakelen, en op woensdag mocht ze voor het eerst de weg op.

Op donderdag reed ze op volle snelheid over de snelweg, en op vrijdagavond, in bed, na een lange rit, spraken ze af dat ze op zondag een tochtje door de heuvels zouden gaan maken.

Eigenlijk had ze wel twee dagen weg gewild, maar ze had nog steeds een jurk nodig voor het liefdadigheidsbal van de week daarop. Gelukkig kreeg ze van Gus de zaterdagochtend vrij, zodat ze die kon gebruiken om te gaan shoppen met Tessa.

‘Ik wou dat we eerder weg hadden gekund,’ klaagde ze voor de zoveelste keer tegen Jericho.

Jericho begon te lachen. ‘Voor je het weet, is het zondag.’

Pruilend stak ze haar onderlip naar voren. ‘Dat is me niet snel genoeg.’

‘We kunnen ook zaterdagmiddag weggaan, als je op tijd terug bent.’

Ze stak haar vuist in de lucht. ‘Yes! Dat wilde ik horen. En ik zweer je dat ik die jurk voor twaalf uur ’s middags heb.’

‘Nou, oké dan.’

‘Dus dat betekent dat we ergens in de Hill Country overnachten?’

Als ze ergens zouden overnachten, zou hij tenminste niet midden in de nacht opstaan en weggaan. Bovendien kon ze dan langer op Karens chopper rijden. Ze vond het heerlijk om te rijden, om de zon op haar schouders te voelen en de wind in haar haren.

Motorrijders noemden alle gesloten voertuigen ‘gevangenissen’, en inmiddels begreep ze wel waarom. Er ging niets boven rijden in de buitenlucht, het gevoel van vrijheid dat je op een motor had.

Hij lag op zijn rug, en ze kroop dichter naar hem toe. Omdat hij niets zei, haar alleen maar streelde, vroeg ze: ‘Heb je me gehoord?’

‘Ja.’

‘Dus we blijven overnachten?’

‘We hebben een huisje in de Hills, voor de familie. Ik zal de huisbewaarder vragen of hij de ijskast vult.’

‘O, ik vind dit leuk, ik vind dit echt geweldig leuk.’

‘O ja? Laat dan eens zien hoe dankbaar je bent.’

Ze bracht haar hoofd naar beneden, tot ze vlak bij zijn erectie was. ‘Ik laat je nog veel meer zien dan dat,’ fluisterde ze, en dat was precies wat ze deed.

Marnie vond haar jurk in de eerste de beste vintagewinkel waar Tessa haar mee naartoe nam. Omdat de jurk niet al te duur was, kocht ze ook nog bijpassende schoenen en sieraden. Tessa had al een jurk en kocht alleen een paar oorbellen. Zoals afgesproken gingen ze tussen de middag samen lunchen.

Marnie vertelde haar zus over het motortochtje met Jericho naar de Hill Country. ‘We blijven overnachten,’ zei ze, stralend als een kind dat naar Disney World gaat. ‘In het huisje van de familie, zei Jericho.’

Tessa keek haar onderzoekend aan. ‘Je ziet er zo gelukkig uit.’

‘Nou, dat ben ik ook.’

‘Ik bedoel dat je helemaal straalt. Ik geloof niet dat ik je zo gelukkig heb gezien sinds…’ Tessa fronste haar wenkbrauwen. ‘Nu ik erover nadenk… ik geloof niet dat ik je ooit zo gelukkig heb gezien.’

‘Is dat niet goed?’

‘Ja, natuurlijk wel. Het is alleen, nou ja, is het serieus aan het worden tussen jou en Jericho?’

‘Nee, het is fantastisch, maar we zijn het erover eens dat het niet iets serieus is, geen vaste relatie of zo.’

Over de tafel heen leunde Tessa dichter naar haar toe. ‘Jullie kunnen allebei van mening veranderen.’

Marnie maakte een nonchalant gebaar met haar hand en sloeg daarbij bijna haar glas om. ‘O, dat denk ik niet. Ik denk dat als de vaste kracht terug is van zwangerschapsverlof, dat ik dan zoals we hebben afgesproken terugga naar Californië.’

‘We?’

‘Ik. Jij. Weet je nog wel? Ik heb je beloofd dat ik niet eeuwig zou blijven.’

‘Maar dat zou wel kunnen. Ik zou het heerlijk vinden als je bleef.’

Plotseling zag Marnie Jericho’s gezicht voor zich, die vastberaden sexy mond, die zware wenkbrauwen, die diepe, oplettende groene ogen. Ze hoorde zijn stem, hoorde wat hij die eerste keer had gezegd dat ze met elkaar naar bed waren geweest, namelijk dat hij graag op zichzelf was en niet iemand was voor iets langdurigs.

Hij was altijd midden in de nacht vertrokken. En ze had nog niet eens gezien waar hij woonde…

‘Marnie?’ Bezorgd keek Tessa haar aan.

Ze hield zichzelf voor dat ze een geweldige tijd had. Dat haar relatie met Jericho een uiterste houdbaarheidsdatum had, betekende niet dat dit niet precies was wat ze nodig had op dit moment. Bovendien waren ze pas anderhalve week minnaars, dus zeker niet lang genoeg om te gaan fantaseren over ‘eeuwig en altijd’.

Dat ze naar een wat vastere relatie met Jericho verlangde, kwam gewoon doordat ze nog steeds niet over de breuk met Mark heen was. Wat ze deed, was haar gevoelens voor Mark op Jericho projecteren, en daar moest ze mee ophouden. Ze moest vooral niet vergeten dat ze Jericho had om over Mark heen te komen, en dat ze het zo wel best vond.

Trouwens, vanavond zou hij wel degelijk de hele nacht bij haar blijven.

‘Er is niets,’ zei ze, ‘hoewel ik af en toe wel zou willen…’

Tessa leunde nog dichter naar haar toe. ‘Wat? Vertel op.’

Marnie schudde haar hoofd. ‘Nee, niets. Ik vind het prima zoals het nu gaat en dat het maar voor even is. Ik zou het niet anders willen.’

Marnie stond al helemaal klaar toen Jericho haar om drie uur af kwam halen bij het gastenverblijf. Ze droeg een spijkerbroek, laarzen, een T-shirt en een spijkerjasje dat ze om haar middel kon knopen. Ze had ook een tas bij zich waarin een paar noodzakelijke spullen zaten, zoals geld en een tandenborstel.

Eerst ze reden naar de werkplaats, waar ze zijn auto verruilden voor de choppers. Nadat Jericho het hek had afgesloten en het alarm had ingeschakeld, gingen ze op weg.

Binnen een mum van tijd waren ze de stad uit en reden ze via de snelweg naar het noorden. Hoe dichter ze de Hill Country naderden, hoe groener het werd.

Ze stopten een tijdje in Fredericksburg om er een museum te bezoeken en iets te drinken. Jericho vertelde haar dat in Fredericksburg en een groot deel van de Hill Country immigranten van Duitse origine woonden.

Ze vervolgden hun weg naar Luckenbach, wat eigenlijk niet veel meer voorstelde dan een paar verweerde schuren en wat picknicktafels die in de schaduw van oude eiken stonden.

Na Luckenbach nam Jericho haar mee naar het huisje, dat een paar kilometer ten noorden van Fredericksburg lag, midden in een prachtig veld met wilde bloemen. Het huis zag er vanbuiten eenvoudig uit, binnen was het van alle gemakken voorzien.

Zoals afgesproken was de huisbewaarder langs geweest en had hij de ijskast gevuld met eten en drinken. Ze pakten een paar biertjes en gingen ermee op de blauwgeverfde stoeltjes op de veranda zitten. Daar bleven ze een tijdje zitten praten over de werkplaats en de nieuwe spullen die Marnie had besteld voor de giftshop.

‘En?’ vroeg Jericho op een gegeven moment. ‘Heb je nog een jurk gevonden?’

‘Jazeker.’

‘Dan ben je helemaal klaar voor het bal, hè?’

‘Dat klopt. En jij? Heb je een smoking?’ vroeg ze om hem te plagen.

Tot haar verbazing zei hij echter: ‘Toevallig heb ik er eentje, ja. Ik mag dan de herrieschopper van de familie zijn, af en toe moet ik me ergens in een net pak vertonen.’

‘Ik durf te wedden dat je er hartstikke sexy in uitziet.’

‘Dat moet je zelf maar beoordelen volgende week.’ Hij nam een slok bier. ‘Heb je trek?’

Ze schudde van nee. ‘Laten we nog een stukje gaan rijden.’

Ze zetten hun helmen op en klommen op hun motoren. Hij nam haar mee naar Kerrville en Bandera en vervolgens naar Boerne. Ze genoot van iedere minuut en iedere meter.

Het was al na achten toen ze terugkwam in het huisje. Tegen die tijd deed haar rug pijn en rammelden haar botten, zelfs nadat ze van de motor was gestapt. Niet dat ze klaagde. Choppers waren nu eenmaal stug, het ging om het uiterlijk en de snelheid, en die van Karen was geen uitzondering. Wie comfort wilde, moest op een toermotor gaan rijden.

Jericho stak de gasgrill achter het huis aan en grilde een paar steaks, terwijl Marnie een salade maakte van sla, tomaten en avocado’s. Ze aten met smaak. Marnie had zich niet gerealiseerd hoe hongerig ze was tot ze de eerste hap nam. Lachend vertelde Jericho haar dat hij van vrouwen met een gezonde eetlust hield.

Na het eten vrijden ze, hard en snel. En daarna nog een keer, langzaam en teder. Het was een perfecte dag geweest, dacht Marnie, perfecter kon niet.

Jericho keek naar haar terwijl ze sliep.

Ze had haar kussen vastgepakt en glimlachte in haar slaap. Waarschijnlijk droomde ze van een rit op Karens chopper. Ze reed goed en had anders dan de meeste vrouwen echt een passie voor motoren. Het zou nog heel lastig worden om afscheid van haar te nemen.

Maar dat afscheid zou er wel komen.

Ze werkte nu drie weken voor hem. Nog drie weken en ze zou teruggaan naar Californië. Nog drie weken voor Het Einde.

Want zo was hij erover gaan denken, als Het Einde.

En Het Einde kwam hem veel te snel.

Met een zuchtje nestelde ze zich dieper in het kussen. Een zijdezachte lok haar viel over haar mond en veerde bij iedere ademhaling op. Hij veegde de lok weg. Het gevoel van haar huid tegen zijn vingers was magisch. Alleen al door die oppervlakkige aanraking raakte hij weer opgewonden.

Maar hij zou haar niet wakker maken. Geen denken aan. Hij zou haar lekker laten slapen.

Liggend op zijn rug staarde hij naar het plafond. Eigenlijk had hij haar hier niet mee naartoe moeten nemen. Dat was stom, want zo raakte hij veel te veel aan haar gehecht.

Hij had veel stomme dingen gedaan in zijn leven. En het stomste was nog wel dat hij zich gek liet maken door een vrouw die Marnie Jones heette.

Die nog steeds van ene Mark Drury hield.

Ze beweerde dat die vent geen idioot was. Nou, als hij inderdaad geen idioot was, dan was de kans groot dat hij haar weer terug zou proberen te krijgen.

Jericho maakte zich geen enkele illusie. Hoe leuk ze het samen ook hadden, als haar vriendje haar zou komen halen, zou ze met hem meegaan. En als het vriendje niet kwam, zou ze ook gaan.

Ze kreunde in haar slaap. Hij zag dat ze op haar buik rolde en het kussen weer greep. Zachtjes fluisterde ze een naam.

Niet de zijne.

‘Mark…’