Hoofdstuk 8

 

 

 

Toen hij zijn ogen opende, keek hij neer op haar blozende gezicht. ‘Ik heb geprobeerd je te waarschuwen.’

‘Dat wist ik, maar ik wilde niet stoppen.’ Ze ging staan, pakte zijn hand en duwde hem op het bed.

Zijn spijkerbroek zat nog steeds op zijn enkels, en hij had zijn laarzen nog aan. Op dat moment kon het hem niet schelen dat hij er waarschijnlijk belachelijk uitzag. Marnie knielde weer voor hem en trok zijn broek en laarzen uit. Daarna kwam ze naast hem liggen.

Haar warme, zachte huid tegen de zijne. Ze rook zoet en ook muskusachtig nu. Wat ze met hem had gedaan had haar opgewonden. Ze lag met haar kin op zijn borst, en hij bracht zijn hand naar haar hoofd en streelde haar haren.

Ze drukte een kus op zijn linkertepel, ging op haar rug liggen en legde haar hoofd op zijn buik. ‘Je bent een geweldig kussen.’

‘Fijn dat ik nog ergens goed voor ben.’

‘O, maar ik denk dat je voor een hoop dingen goed bent.’

Met zijn vinger volgde hij de lijn van haar wenkbrauwen, eerst de ene en daarna de andere. ‘Geef me een paar minuten, dan gaan we de andere dingen doen waar ik goed voor ben.’

Ze gleed van hem af, ging op een elleboog steunend naast hem liggen en legde haar vrije hand op zijn borst. Langzaam zakte haar hand omlaag.

Hij wist waar ze naar op weg was, niet naar iets wat sexy was. Haar vingers vonden het litteken vlak naast zijn navel.

‘Wat is dit?’ vroeg ze.

Hij was niet van plan haar antwoord te geven. Hij wilde haar hand pakken en haar vingertoppen kussen en zeggen dat het niets was. Maar waarom zou hij dat doen? Waarom zou hij liegen? Ze zouden niet voor eeuwig samen blijven, maar zolang ze dat wel waren, konden ze wel eerlijk tegen elkaar zijn.

‘Dat is gebeurd in de gevangenis. Met een mes gemaakt van een beddenspijl. Dat maakt geen fraaie wonden.’

Ze zei niets, waar hij blij om was. Ze keek hem alleen maar aan met die grote blauwe ogen van hem.

‘Ik sloot me nergens bij aan, en dat is de snelste manier om vermoord te worden.’ Hij streek haar haren achter haar oren. ‘Niemand houdt van eenlingen. Die steek in mijn buik betekende bijna mijn einde, maar ik heb het gehaald. Soms vraag ik me af hoe.’

Ze bracht haar hoofd naar het litteken en drukte er een kus op voor ze weer met haar hoofd op zijn buik ging liggen.

Hij keek naar haar profiel. Ze had haar ogen dichtgedaan. Ze glimlachte niet en keek ook niet bedenkelijk. Ze lag daar gewoon, met haar benen opgetrokken.

Hij streek haar haren glad, kamde ze en genoot van het gevoel van die zachte lokken tussen zijn vingers. ‘Toen ik de gevangenis in ging,’ zei hij, ‘zei ik tegen mijn familie dat ze me niet op mochten zoeken. Mijn moeder is een paar keer geweest, en ook Ash en Caleb, en Gabe, de familie-advocaat, maar ik wilde ze niet zien. Uiteindelijk kwamen ze niet meer. Met uitzondering van Gus. Ook tegen hem had ik gezegd dat hij niet moest komen. Het enige wat ik van hem wilde, was dat hij op mijn chopper paste, mijn eerste zelfgebouwde motor.’

Ze zuchtte en streelde hem, maar ze zei niets en deed haar ogen niet open.

Dat stelde hij op prijs. Dat ze alleen maar luisterde en niet het gevoel had dat ze hem vragen moest stellen of haar medeleven moest tonen. ‘Gus kwam me toch opzoeken,’ vervolgde hij. ‘Eén keer per week, zonder één keer over te slaan, en dat twee jaar lang. Hoewel ik iedere keer weigerde hem te spreken. Maar Gus is een taaie rakker, die geeft niet snel op.’

Nu glimlachte ze wel, heel vaag. Blijkbaar herkende ze wat in die woorden.

‘Uiteindelijk werd ik daar zo kwaad om, dat ik erin toestemde hem te ontmoeten. Voor die ene keer. Om hem te zeggen wat een sukkel hij was, dat hij zijn tijd verspilde en ik toch niet met hem wilde praten. Ik wilde met niemand praten. Ik ging helemaal op in mijn eigen drama, vond mezelf zo stoer en nobel dat ik het in mijn eentje opknapte, ik wilde niet dat iemand me hielp.’

Het was even stil. ‘Het eerste wat hij tegen me zei was dat Karen was overleden. Ik wist niet eens dat ze ziek was geweest. Ze had me brieven gestuurd, en ik had ze nooit gelezen. En Gus, naast dat hij iedere week naar me toe kwam, had me ook geschreven. Hoe konden ze me het vertellen als ik hun brieven linea recta in de prullenbak gooide, als ik nooit met hen wilde praten? Toen Gus me vertelde dat Karen dood was, zag ik plotseling in hoe kleinzielig ik was geweest, hoe stom om iedereen buiten te sluiten.’

Ze legde haar hand op de zijne.

‘Gus zei dat ik met die flauwekul moest ophouden. “Je moet eens gaan nadenken over wat die stomme houding van je je anders heeft opgeleverd dan problemen en eenzaamheid. Je moet je daar overheen zetten”, zei hij. Ik knikte en zei hoe vreselijk ik het vond van Karen. Ik was behoorlijk van de kaart. Gus vond dat ik het moest bewijzen. “En doe dat door haar herinnering te respecteren en toe te staan dat ik je van nu af aan bezoek”. En dat deed ik. Hij sloeg nooit één bezoek over. En ik was zelfs blij hem te zien.’

Marnie ging zitten. Ze draaide zich om en ging naast hem liggen. Ze kuste hem en streelde hem met haar hand. Toen hij er klaar voor was, ging ze op hem liggen. Terwijl hij in haar bewoog en naar haar blozende gezicht keek, wenste hij bijna dat dit tussen hen nooit voorbij zou gaan.

 

Pas na middernacht ging hij weg.

Ze keek naar hem terwijl hij opstond om zich aan te kleden en zei: ‘Je kunt hier ook blijven als je wilt. Ik zou het fijn vinden als je bleef.’

Hij schudde zijn hoofd. Het was beter om te gaan, om niet te vergeten dat hoe goed het ook tussen hen tweeën was, het niet langer zou duren dan een paar weken.

Toen hij zich naar haar toe boog voor een laatste kus op die heerlijk volle lippen, zei ze: ‘Zaterdagavond geven Gabe en Mary een groot feest op hun ranch.’ De Lazy H was feitelijk Mary’s ranch, ze had hem van haar eerste echtgenoot geërfd. Gabe had haar geholpen hem op te knappen, en nu leidde hij samen met Mary en haar dochtertje Ginny een echt boerenleven, en blijkbaar genoot hij ervan. ‘Ik wil dat je me meeneemt,’ voegde Marnie eraan toe.

Hij wist van het feest en had net als de rest van de familie en vrienden een uitnodiging gekregen. Mary had een gezinskookboek geschreven, en ze gaven het feest om de publicatie van het boek te vieren.

Marnie legde haar hand om zijn nek en liet hem niet gaan. ‘Jericho.’

‘Ja?’

Ze sprak langzaam en duidelijk, alsof er iets mis wat met zijn oren. ‘Neem je me mee naar Mary’s feest?’

Hij trok aan haar arm tot ze hem losliet en ging rechtop staan. ‘Ik loop achter met mijn werk.’

Ze vertikte het het daarbij te laten. ‘Jammer voor je, maar ga je zaterdag met me mee?’

Hij dacht aan Ash, die hem op zijn lazer had gegeven omdat hij met Tessa’s zus rotzooide. Hij wilde niet dat zijn familie zich bemoeide met wat er tussen hem en Marnie was. Hij wilde niet in hun ogen zien dat ze zich zorgen maakten of dat ze zijn gedrag afkeurden. Die tijd had hij gehad. ‘Ik heb de familie vorig weekend nog gezien, op de Bravo Ridge.’

‘Een deel van de familie, ja. Maar is dat een antwoord op mijn vraag?’ Ze sprak zacht, net als hij deed wanneer hij kwaad was.

‘Luister nou, ik heb net gezegd dat ik het druk heb.’

‘Met andere woorden: nee, je gaat niet met me mee.’

‘Wat wil je dat ik zeg? Dit is iets tussen ons. Ik mag je. Oké, dat is te zwak uitgedrukt. Ik geil op je, om het plat uit te drukken. Maar daar heeft de familie niets mee te maken.’

‘Ik begrijp het niet. Gisteravond wilde je per se dat ik met je meeging naar dat liefdadigheidsbal.’

‘Ja, en misschien moeten we daar nog maar eens goed over nadenken.’

‘Wil je niet dat ik naar het bal ga?’

‘Nou, ik bedoel alleen dat we niet samen hoeven te gaan. Dat we elkaar ook daar kunnen zien.’

Vijf tellen lang keek ze hem aan. Toen draaide ze haar hoofd weg. ‘Dag.’

 

De volgende dag op het werk verwachtte hij min of meer dat ze naar hem toe zou komen.

Het grootste deel van de ochtend was hij samen met Big Jake en een aantal andere monteurs in de hoofdwerkplaats bezig met de motor voor de veiling. De motor kon bijna naar de airbrusher, zodat hij zich ook eindelijk eens kon wijden aan de motoren van de andere klanten.

Zoe, zijn jongste zusje, was er die morgen ook. Ze had haar camera’s, zowel een foto- als een videocamera, meegebracht. Zoe was vijfentwintig. Ze had verschillende opleidingen gevolgd, maar er nog nooit een afgemaakt. Ze was echter een talentvol fotograaf en filmer en legde de wording van de chopper voor de veiling vast.

Terwijl Jericho aan het werk was en zijn zus foto’s nam, bleef hij maar denken dat Marnie ieder moment kon komen om hem mee naar boven te nemen en met hem te zoenen tot ze allebei geen adem meer overhadden. Ze zou tegen hem zeggen dat ze begreep dat hij haar niet wilde meenemen naar Mary’s feest en het liefdadigheidsbal en dat die flauwekul haar niet interesseerde.

Maar ze kwam niet. Zoe ging om elf uur weg. Even later zag hij haar staan praten met Marnie. Marnie zei iets waar Zoe om moest lachen. Zo te zien konden ze het goed met elkaar vinden.

Marnie ging met Gus lunchen. Daar kwam hij achter toen hij om een uur of één naar voren liep met de bedoeling haar te vragen of ze zin had een hapje met hem te eten.

Rond twee uur ging hij weer naar voren. Zoals verwacht zat ze achter de balie. Ze was bezig met een klant die een klein jongetje bij zich had en ze vroeg hem of hij iets nodig had uit de giftshop. Het kind keek blij op en kreeg uiteindelijk een San Antonio Choppers T-shirt, helm en sleutelhanger.

Jericho sloeg het allemaal gade. Ze was goed, moest hij toegeven. Niet opdringerig, gewoon vriendelijk en professioneel.

Terwijl ze bezig was met een tweede klant, begon hij zich steeds ongemakkelijker te voelen. Ze had hem natuurlijk allang gezien – hem kon je onmogelijk over het hoofd zien – maar deed net alsof hij lucht was.

De klant ging weg, en Gus kwam zijn kantoor uit. Marnie draaide zich naar hem om en begon een gesprek over de website van San Antonio Choppers, dat die niet up-to-date was, dat de nieuwe spullen die ze had ingekocht er nog niet op stonden en er nog geen foto’s waren van de onlangs gebouwde choppers.

‘Met name de chopper voor de veiling,’ zei ze. ‘We kunnen nu een paar foto’s plaatsen van zoals hij nu is en weer een paar zodra hij klaar is.’

‘Bel de webmaster en zeg hem wat je precies wilt en dat ik ermee akkoord ga,’ zei Gus, waarna hij terugliep naar zijn kantoor en de deur achter zich dichtdeed, waarschijnlijk in de hoop dat ze hem niet achterna zou komen met nog meer dingen waar ze een update van wilde.

Toen ze zich weer omdraaide in Jericho’s richting dwaalden haar ogen langs hem heen. Er stond een nieuwe klant bij de balie, en ze liep naar hem toe om hem te woord te staan.

Tegen die tijd had Jericho er genoeg van. Dus ging hij weer aan het werk. De rest van de dag probeerde hij haar bestaan te vergeten.

Hij bleef tot acht uur werken. Zolang hij zich daar maar op concentreerde, kon hij niet al te lang stilstaan bij het feit dat ze hem waarschijnlijk niet binnen zou laten als hij zich nu bij haar gastenverblijf liet zien en dat het ernaar uitzag dat het na twee hete nachten al afgelopen was tussen hen.

Uiteindelijk ging hij naar huis. Onderweg kocht hij een paar burrito’s en wat biertjes. Hij at en dronk alles op en zat de halve avond wezenloos naar de televisie te staren en zijn best te doen om niet te denken aan waar hij het liefst zou zijn.

Zaterdag was San Antonio Choppers maar een halve dag open, hoewel sommige monteurs wat langer bleven om hun werk af te maken. Jericho was om vijf uur begonnen, lang voor de anderen. Om halfacht kwamen Little Ted en Gus, Marnie om negen uur. Jericho wist dat omdat hij de ingang in de gaten had gehouden. Hij zag ook dat ze hem zocht, omdat ze door een kiertje de werkplaats in keek en zich snel terugtrok toen ze merkte dat hij op hetzelfde moment naar haar keek. Dus ze was niet zo onverschillig als ze wilde doen voorkomen, dacht hij met enige voldoening.

Op dat moment besloot hij dat hij genoeg had van die onzin. Tenslotte hadden ze niet eeuwig. Hun tijd samen was beperkt, en ze had al een hele nacht verpest met mokken vanwege het feit dat hij haar niet mee wilde nemen naar dat verrekte kookfeestje van Mary.

Verdorie, hij ging het nu met haar uitpraten! Meteen legde hij zijn gereedschap weg en waste de smeer van zijn handen. Daarna liep hij naar voren, waar ze aan Desirees bureau achter de computer zat.

Ze had in ieder geval het fatsoen om naar hem op te kijken toen hij voor haar stond. ‘Wat is er?’

‘Ik wil met je praten.’

‘O, nou, ik ben aan het werk. Ik heb pauze om –’

Hij stak zijn hand op. Toen ze ophield met praten, liep hij naar de deur van Gus’ kantoor en klopte aan.

‘Hij staat open,’ riep Gus.

Hij stak zijn hoofd naar binnen. ‘Kun jij de balie even overnemen?’

‘Natuurlijk.’

‘Mooi. Het duurt niet lang.’

‘Hé,’ zei Gus glimlachend, ‘doe rustig aan.’

Marnie was al opgestaan.

‘Naar mijn werkplaats,’ zei Jericho. ‘Nu.’ Zonder te stoppen of om te kijken of ze wel achter hem aan kwam, liep hij vlak langs haar naar boven.

In zijn kantoor gekomen gebaarde hij dat ze op het logeerbed moest gaan zitten. Ze schudde echter haar hoofd, en dus bleven ze bij de tekentafel staan.

Met een felle blik in haar ogen keek ze hem aan.

Wrijvend over zijn nek zei hij: ‘Luister…’ Daar liet hij het bij. De meeste vrouwen hadden aan één woord genoeg om te gaan praten.

Maar Marnie was niet als de meeste vrouwen. Ze bleef stilzwijgend naar hem staan kijken.

‘Wat wil je van me?’ Zo. Hij had een vraag gesteld. Nu zou het wel komen.

Het enige wat ze deed, was haar lippen op elkaar persen en haar schouders ophalen.

Hoe moest het nu verder? ‘Het spijt me, oké? Ik wilde je niet kwetsen.’

Ze hief haar kin hoog op. Dat was alles.

‘Of je kwaad maken,’ voegde hij eraan toe voor het geval ze eerder kwaad was dan gekwetst.

Ze vertikte het nog steeds om iets te zeggen.

Hij ging dichter bij haar staan om te zien of ze achteruit zou deinzen. Uiteraard deed ze dat niet. Dat genoegen zou ze hem niet gunnen. Hij stond nu zo dicht bij haar dat hij haar kon ruiken. Regen. Nou ja, als ze niets zou zeggen, zou hij in ieder geval nog het genoegen smaken haar te ruiken.

Er gingen enkele momenten voorbij. Hij snoof haar geur op, en zij bleef hem koel aan staan kijken.

En dat deed hem echt wat. Ze was kwaad op hem geweest, bang voor hem geweest, ze had met hem gelachen, had tegen hem geschreeuwd en hem hartstochtelijk bemind.

Maar tot dat moment had ze hem nooit koel aangekeken.

Die koele blik maakte hem zo woest dat hij te ver ging.

Met zijn wijsvinger tikte hij tegen het klepje van de pet die ze ophad, waardoor hij op de grond viel.

Toen zei ze eindelijk wat. ‘Dat was grof.’

‘Ik ben een grove vent.’

‘Ik ga.’ Ze bukte zich en pakte haar pet op.

Ze was al op weg naar de trap. ‘Marnie.’

Zonder zich om te draaien bleef ze staan. Aan de manier waarop ze haar schouders hield, stijf en trots, zag hij dat als hij nu niet iets deed, dit het einde was, en dat wilde hij niet.

‘Marnie, wil je met me mee naar Ash’ liefdadigheidsbal? En mag ik je vanavond meenemen naar Mary’s feest?’

Ze draaide zich naar hem om. Op haar gezicht was niets af te lezen.

‘Alsjeblieft.’

Ze knikte. ‘Vanavond om zes uur kun je me ophalen.’

‘Ik zal er zijn.’

Weer knikte ze. Toen draaide ze zich om en liep de trap af naar beneden.