Het nieuwjaarsfeest van Lily was leuk en lekker rustig, gewoon een heleboel papieren bekertjes champagne bij haar thuis met een hoop vrienden van school en de mensen die zij weer meegebracht hadden. Ik ben nooit zo'n liefhebber van de feestdagen geweest. Ik weet niet wie oudejaarsavond als eerste 'Amateur Night' heeft genoemd (ik geloof dat het Hugh Hefner was, de baas van Playboy), omdat hij de andere 3 64 dagen van het jaar op stap ging, maar ik ben het wel met hem eens. Al die verplichte drank en lol garanderen nog geen leuke avond. Daarom had Lily het initiatief genomen en een feestje gegeven, waarmee ze ons allemaal honderdvijftig dollar voor een of andere club bespaarde of, erger nog, bevroren ledematen wanneer we het in ons hoofd hadden gehaald om naar Times Square te gaan. Iedereen had een fles niet al te sterke drank gekocht en ze had toeters en kroontjes met glitters uitgedeeld, en we hadden behoorlijk dronken en helemaal gelukkig op haar dak, met uitzicht op Harlem, het nieuwe jaar ingeluid. We hadden allemaal te veel gedronken, maar tegen de tijd dat iedereen vertrok, was Lily zo'n beetje laveloos geweest. Ze had al twee keer overgegeven en ik durfde haar niet alleen te laten, dus hadden Alex en ik een tas voor haar ingepakt en haar meegesleurd in onze taxi. We hadden met zijn drieën bij mij geslapen - Lily op de futon in de huiskamer - en de volgende dag waren we uitgebreid gaan brunchen.

Ik was blij dat de feestdagen achter de rug waren. Het werd tijd dat ik verderging met mijn leven en een echte, frisse start maakte met mijn nieuwe baan. Ook al had ik het gevoel dat ik al tien jaar bij Runway werkte, technisch gezien begon ik pas. Ik had goede hoop dat het allemaal veel beter zou gaan zodra ik écht met Miranda samenwerkte, en niet van een afstand. Door de telefoon kon iedereen een harteloos monster zijn, vooral mensen die moeite hadden met vakantie, ver weg van kantoor. Maar ik was ervan overtuigd dat de ellende van die eerste maand plaats zou maken voor een compleet nieuwe situatie, en ik verheugde me er al op om te zien hoe het allemaal zou lopen.

En nu was het een koude, grijze ochtend, 3 januari, een paar minuten over tien, en ik vond het zowaar leuk om op mijn werk te zijn. Leuk! Emily ratelde maar door over de man die ze op een nieuwjaarsfeest in LA had ontmoet, een of andere 'superpopulaire, aanstormende songwriter' die had beloofd haar binnen een paar weken op te zoeken in New York. Ik zat te kletsen met een van de beautyassistenten die een eindje verderop werkten, een schat van een jongen die pas was afgestudeerd aan Vassar en wiens ouders nog niet wisten - ondanks zijn studiekeuze en het feit dat hij op de beautyafdeling van een modetijdschrift werkte - dat hij, let op, het met mannen deed.

'O, ga alsjeblieft met me mee. Het wordt zó leuk, echt. Ik stel je voor aan de lekkerste mannen, Andy, let maar eens op. Ik heb een paar verrukkelijke heterovrienden. Trouwens, het is een feest van Marshall, dus het moet wel leuk worden,' zei James, die over mijn bureau geleund hing terwijl ik mijn e-mail aan het checken was. Emily ratelde vrolijk verder aan haar kant van het kantoor en gaf alle details over haar afspraakje met de langharige zanger.

'Ik zou best willen, dat weet je, maar ik heb vóór Kerstmis al voor vanavond afgesproken met mijn vriend,' zei ik. 'We zouden weken geleden een keer feestelijk uit eten gaan, maar de vorige keer heb ik afgebeld.'

'Dan spreek je na het feest met hem af! Kom op, je krijgt niet elke dag de kans om de allerbeste haarkleurspecialist van de beschaafde wereld te ontmoeten, of wel soms? En er komen een heleboel beroemdheden en iedereen ziet er altijd geweldig uit en... nou ja, het wordt gewoon het beste feest van de week! Harrison en Shriftman zijn ervoor ingehuurd, dat zegt toch genoeg? Zeg nou ja.' Hij trok een overdreven hoopvol jonge-hondjesgezicht en ik moest wel lachen, of ik wilde of niet.

'James, echt, ik zou het graag willen. Ik ben zelfs nog nooit in het Plaza geweest! Maar ik kan dit niet afzeggen. Alex heeft gereserveerd bij een Italiaans restaurantje vlak bij hem thuis. Ik kan hem nu niet meer bellen dat ik niet kom.' Ik kon het niet maken om af te zeggen en dat wilde ik ook niet; ik wilde een avond met Alex alleen zijn en horen hoe het nieuwe naschoolse programma vorderde, maar ik vond het wel jammer dat ons etentje uitgerekend op de avond van het feest viel. Ik had er de hele week al van alles over gelezen, en het leek wel of heel Manhattan in extase zat te wachten op het jaarlijkse post-nieuwjaarsfeest van Marshall Madden, kapper en kleurspecialist extra-ordinaire. Ze zeiden dat het dit jaar nog grootser zou zijn dan anders, want Marshall had pas een nieuw boek uitgebracht: Color Me Marshall. Maar ik ging mijn vriend niet afbellen om naar een sterrenparty te gaan.

'Nou, dan niet, maar dan moet je niet zeggen dat ik je nooit ergens mee naartoe neem. En kom niet bij me uithuilen als je morgen in Page Six leest dat ik gezien ben met Mariah of J-Lo. Oké?' En hij liep beledigd weg, half voor de grap, maar ook half serieus, aangezien hij zich altijd ontzettend druk maakte.

Tot dusverre was de week na nieuwjaar een makkie geweest. We waren nog steeds bezig kerstcadeaus uit te pakken en te catalogiseren - die ochtend had ik een adembenemend paar Jimmy Choo's met naaldhakken én Swarovski-kristalletjes uit de verpakking gehaald - maar we hoefden er zelf geen meer te versturen, en de telefoon zweeg grotendeels omdat veel mensen nog vakantie hadden. Miranda zou aan het eind van die week terugkomen uit Parijs, maar pas maandag weer naar kantoor komen. Emily had er alle vertrouwen in dat ik er klaar voor was, en ikzelf ook. We hadden alles doorgenomen en ik had bijna een heel notitieboek vol aantekeningen gemaakt. Ik keek er nog eens naar en hoopte dat ik het allemaal zou onthouden. Koffie: alleen van Starbucks, koffie verkeerd met twee klontjes rietsuiker, twee servetjes en een roerstaafje. Ontbijt: bezorgd door Mangia, 555-3948, een koffiebroodje met roomkaas, vier plakken bacon en twee worstjes. Kranten: kiosk in de lobby, New York Times, Daily News, New York Post, The Financial Times, Washington Post, USA Today, Wall Street Journal, Women's Wear Daily en op woensdag de New York Observer. Weekbladen, verkrijgbaar op maandag: Time, Newsweek, U.S. News, The New Yorker (!), Time Out New York, New York Magazine en The Economist. En zo ging het maar door; haar lievelingsbloemen en de bloemen waar ze een hekel aan had, de namen van haar artsen, met adres en privé-nummer, haar personeel thuis, haar geliefde hapjes voor tussendoor, favoriete merk drinkwater, en al haar maten, van lingerie tot skischoenen. Ik maakte lijstjes van mensen die ze wilde spreken: Altijd, en aparte lijstjes van mensen die ze niet wilde spreken: Nooit. Ik had me suf geschreven, telkens wanneer Emily in onze weken samen weer iets onthulde, en toen we klaar waren, had ik het gevoel dat er niets was wat ik niet wist over Miranda Priestly. Behalve natuurlijk wat haar zo belangrijk maakte dat ik een heel blok had volgeschreven met haar voor- en afkeuren. Waarom moest ik me daar eigenlijk zo druk om maken?

'Ja, hij is het einde,' zei Emily met een zucht, terwijl ze het telefoonsnoer om haar vinger wond. 'Ik denk dat dit wel het meest romantische weekend was dat ik ooit heb meegemaakt.'

Ping! Er is e-mail van Alexander Fineman. Klik hier om het bericht te openen. Ha, leuk! Elias-Clark had de rechtstreekse e-mailmelder geblokkeerd, maar op de een of andere manier kreeg ik nog steeds een mededeling als er een nieuw mailtje was. Even kijken.

Hoi schat, gaat het een beetje vandaag? Hier is het een gekkenhuis, zoals gewoonlijk.

Weet je nog dat ik je heb verteld dat Jeremiah alle kleine meisjes had bedreigd met een stanleymes, dat hij van thuis had meegebracht? Nou, blijkbaar was het menens, want hij heeft er vandaag weer een meegebracht en de armen van een meisje opengesneden en haar uitgescholden. Geen diepe snee, maar toen een van de leraren hem vroeg hoe hij het in zijn hoofd haalde, zei hij dat hij de vriend van zijn moeder hetzelfde had zien doen bij zijn moeder. Dat jochie is zes, Andy. Ongelooflijk, toch? Maar goed, de directeur heeft voor vanavond een spoedvergadering belegd, dus ik ben bang dat ons etentje niet door kan gaan. Het spijt me zo! Maar ik moet zeggen dat ik allang blij ben dat ze er nu iets aan gaan doen, dat is al heel wat. Je begrijpt het toch wel, hè? Wees alsjeblieft niet boos. Ik bel je nog wel, en ik beloof dat ik het zal goedmaken... Liefs, A.

Wees alsjeblieft niet boos? Ik hoop dat je het begrijpt? Een kind van zes had een klasgenootje met een més bewerkt en hij was bang dat ik het erg vond dat ons etentje niet doorging! Ik had de vorige keer afgebeld omdat ik moe was van mijn ritje in een auto met chauffeur en het inpakken van kerstpakketten. Ik kon wel janken. Ik wilde hem bellen om te zeggen dat het helemaal niet erg was, dat ik trots op hem was omdat hij zoveel om die kinderen gaf, en omdat hij zo'n baan had uitgekozen. Ik klikte op 'beantwoorden' en wilde het hem net gaan schrijven toen ik mijn naam hoorde.

'Andrea! Ze komt eraan. Ze is over een paar minuten hier,' verkondigde Emily luidkeels, en het kostte haar zichtbaar moeite om rustig te blijven.

'Hmm? Sorry, ik heb je niet ge...'

'Miranda is op dit moment onderweg hierheen. We moeten ons voorbereiden.'

'Op weg hierheen? Maar ik dacht dat ze pas zaterdag weer in het land...'

'Ze heeft zich kennelijk bedacht. Schiet op! Ga naar beneden, haal haar kranten en leg ze neer zoals ik je heb geleerd. En daarna maak je haar bureau schoon en zet je links een glas San Pellegrino neer, met ijs en een schijfje limoen. En zorg dat haar toilet is aangevuld, oké? Ze zit al in de auto, dus ze kan er binnen tien minuten zijn, afhankelijk van de drukte op de weg.'

Toen ik me het kantoor uit haastte, hoorde ik nog hoe Emily een voorgeprogrammeerd nummer intoetste en min of meer schreeuwde: 'Ze is onderweg, geef het door.' Het kostte me maar drie seconden om de gangen door te vliegen, langs de modeafdeling, maar ik hoorde al paniekerige kreten als: 'Emily zegt dat ze eraan komt,' 'Miranda komt!' en een bloedstollend: 'Ze is teruuuug!' Assistenten hingen zo snel ze konden de kleding in de rekken op de gangen recht en redacteuren raceten door hun kantoor. Zonder vaart te minderen zag ik hoe iemand haar schoenen met een klein hakje verwisselde voor een paar enorme naaldhakken en een ander haar lippen omlijnde, haar wenkbrauwen krulde en haar behabandje rechttrok. Toen een van de uitgevers de herentoiletten uit kwam, zag ik hoe James achter hem zijn zwarte kasjmier trui op pluisjes controleerde en intussen als een gek pepermuntjes naar binnen werkte. Ik vroeg me af hoe hij het al kon weten, tenzij er speciaal voor deze gelegenheid luidsprekers in de herentoiletten waren gehangen.

Ik zou dolgraag gebleven zijn om het hele spektakel te aanschouwen, maar ik had minder dan tien minuten de tijd om me voor te bereiden op mijn eerste ontmoeting met Miranda als haar assistente, en die wilde ik niet verpesten. Tot dat moment had ik nog mijn best gedaan om er niet uit te zien als iemand die echt rénde, maar nu ik het volledige gebrek aan waardigheid van alle anderen had gezien, zette ik een sprintje in.

'Andrea! Je weet toch dat Miranda onderweg is, hè?' riep Sophy van de receptie toen ik langsholde.

'Ja, dat weet ik, maar hoe weet jij dat nou?'

'Schat, ik weet alles. Schiet maar op. Eén ding is zeker: Miranda Priestly houdt niet van wachten.'

Ik dook de lift in en riep nog een bedankje. 'Ik ben over drie minuten terug met de kranten!'

De twee vrouwen in de lift staarden me vol afkeer aan en ik besefte dat ik had staan schreeuwen.

'Sorry, zei ik, terwijl ik probeerde op adem te komen. 'We hebben net te horen gekregen dat onze hoofdredacteur op weg is naar kantoor en we waren er niet op voorbereid, dus nu is iedereen een beetje gespannen.' Waarom stond ik hier tekst en uitleg te geven?

'O mijn god, dan werk jij voor Miranda! Wacht, laat me raden. Ben je haar nieuwe assistente? Andrea, was het niet?' De brunette met de lange benen lachte minstens vijftig spierwitte tanden bloot en kwam als een piranha op me af. Haar vriendin leefde meteen op.

'Eh, ja, Andrea,' herhaalde ik mijn eigen naam, alsof ik niet helemaal zeker wist of ik wel zo heette. 'Inderdaad, de nieuwe assistente van Miranda.'

Op dat moment had de lift de lobby bereikt en gingen de deuren naar het spierwitte marmer open. Ik ging snel voor de twee vrouwen staan en was de lift al uit voordat de deuren helemaal open waren. Ik hoorde een van de twee nog roepen: 'Jij boft maar, Andrea. Miranda is een geweldige vrouw, en er zijn miljoenen meisjes die een moord zouden doen voor jouw baan!'

Ik probeerde niet tegen een groepje ongelukkig kijkende advocaten op te botsen, die ongetwijfeld op weg waren naar een of andere grote zakenlunch, en ik liep bijna tegen de kiosk in de hoek van de lobby aan, waar Achmed, een klein mannetje uit Koeweit, waakte over een keurige uitstalling glanzende tijdschriften en een aanzienlijk kleiner assortiment voornamelijk suikervrij snoep en frisdrank. Emily had Achmed en mij voor Kerstmis aan elkaar voorgesteld, en ik hoopte dat hij me zou willen helpen.

'Ho, wacht!' riep hij toen ik een paar kranten uit het rek bij de kassa trok. 'Jij bent toch dat nieuwe meisje van Miranda? Kom hier.'

Toen ik me omdraaide, stond Achmed gebukt onder de toonbank te rommelen, en zijn gezicht liep een beetje te rood aan van inspanning. 'Aha!' riep hij toen, en hij sprong overeind, behendig als een oude man met twee gebroken benen. 'Voor jou. Zo hoef je mijn rek niet overhoop te halen. Ik hou ze iedere dag voor je apart, dan zijn ze ook nooit uitverkocht.' Hij knipoogde.

'Achmed, dank je wel. Je hebt geen idee hoe je me hiermee helpt. Denk je dat ik de tijdschriften ook moet meenemen?'

'Zeker weten. Het is al woensdag, en ze zijn maandag uitgekomen. Daar zal je bazin niet blij mee zijn,' zei hij veelbetekenend. En weer dook hij onder de toonbank, om boven te komen met een armvol tijdschriften. Alles wat ik moest hebben, zag ik met een snelle blik op mijn lijstje. Niet meer en niet minder.

Identiteitskaart, identiteitskaart... Waar was dat ding, verdomme? Ik graaide in mijn gesteven witte blouse en pakte het witte zijden sleutelkoord dat Emily voor me had gemaakt van een van Miranda's Hermès-sjaals. 'Je draagt de kaart nooit als ze in de buurt is, dat begrijp je,' had ze gezegd. 'Maar stel dat je vergeet om hem af te doen, dan loop je in ieder geval niet rond met die plastic ketting.' Die laatste woorden had ze vol minachting uitgespuugd.

'Alsjeblieft, Achmed. Hartelijk bedankt voor je hulp, maar ik heb heel veel haast. Ze is onderweg.'

Hij haalde mijn kaart door de lezer en hing de sleutelsjaal als een Hawaiiaanse bloemenslinger om mijn nek. 'Gauw, hollen!'

Ik griste de overvolle plastic tas mee, hield mijn kaart in de aanslag en rende naar het hekje bij de bewaking waar ik doorheen moest om bij de liften te komen. Ik haalde mijn kaart door de lezer en duwde tegen het hekje. Niks. Nog een keer, nu iets harder. Niks.

Eduardo, de ronde, enigszins bezwete beveiligingsman achter de balie begon met een hoog stemmetje de eerste regels van Material Girl te zingen. Shit. Ik hoefde niet naar hem te kijken om te weten dat hij met een brede, samenzweerderige grijns van me verlangde - zoals hij de afgelopen twee weken iedere dag had gedaan - dat ik het spelletje meespeelde. Hij had een schijnbaar onuitputtelijk repertoire aan irritante deuntjes die hij graag zong en liet me niet door het hekje voordat ik ze voor hem uitbeeldde. Gisteren was het I’m Too Sexy. Terwijl hij zong, moest ik door de lobby over een denkbeeldig plankier lopen. Soms was het best leuk, als ik in een redelijke bui was. Soms moest ik er zelfs om lachen. Maar dit was mijn eerste dag samen met Miranda en ik mocht niet te laat komen met haar kranten, absoluut niet. Ik had hem wel iets kunnen dóén toen hij me daar liet staan, terwijl aan beide kanten naast me iedereen vrolijk door de hekjes werd gelaten.

Ik mompelde een paar regels uit Material Girl, met een paar echte Madonna-uithalen.

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Waar is het enthousiasme gebleven?'

Ik was bang dat ik geweld zou gaan gebruiken als hij nog één woord zei, dus zette ik mijn tas met kranten neer, stak mijn armen in de lucht, draaide met mijn heupen en tuitte theatraal mijn lippen. 'A material! A material! A material! A material... GIRL.n gilde ik half, en hij kakelde, klapte in zijn handen en zoefff, het hekje ging open.

Onthouden: met Eduardo bespreken waar en wanneer het gepast was om mij totaal voor schut te zetten. Ik spurtte de lift weer in en rende boven langs Sophy, die zo vriendelijk was om ongevraagd de tussendeur voor me open te doen. Ik dacht er zelfs aan om in een van de keukentjes een groot glas van Baccarat-kristal met ijs te vullen. Dat ding stond in een speciaal kastje boven de magnetron, alleen voor Miranda. Met het glas in de ene hand en de tas met kranten in de andere vloog ik de hoek om, frontaal tegen Jessica, ofwel Miss Manicure, aan. Ze keek me geërgerd en paniekerig aan.

'Andrea, weet je wel dat Miranda onderweg is?' vroeg ze, en ze bekeek me van top tot teen.

'Jazeker. Ik heb hier haar kranten en haar water, en nu moet ik naar haar kantoor, dus als ik even...'

'Andrea!' riep ze me na toen ik wegrende en er een ijsblokje uit het glas op de grond viel. 'Vergeet niet om andere schoenen aan te doen!'

Ik bleef stokstijf staan en keek naar mijn voeten. Ik had hippe sportschoenen aan die helemaal niet bedoeld waren om te sporten, alleen maar om er flitsend uit te zien. De kledingvoorschriften - onuitgesproken - waren absoluut losjes zolang Miranda er niet was, en hoewel iedereen er even schitterend uitzag, droegen we allemaal iets waarvan we bij hoog en bij laag zwoeren dat we het nooit, maar dan ook nooit zouden dragen in Miranda's bijzijn. Mijn knalrode schoenen waren daar een heel goed voorbeeld van.

Het zweet stond op mijn rug toen ik terugkwam in ons kantoor. 'Hoi, ik heb hier alle kranten en voor de zekerheid ook maar de tijdschriften. Alleen denk ik niet dat ik deze schoenen kan aanhouden, hè?'

Emily rukte haar koptelefoon af en gooide hem op haar bureau. 'Nee, natuurlijk niet.' Ze pakte de telefoon, toetste een nummer in en riep: 'Jeff, breng me een paar Jimmy's in maat...' Ze keek me aan. 'Veertig. Nee, nu meteen. Jeff, ik meen het. Onmiddellijk. Andrea loopt verdorie op sportschoenen, róde sportschoenen, en Zij kan ieder moment hier zijn. Oké, bedankt.'

Toen pas viel me op dat Emily in de vier minuten dat ik beneden was geweest haar gebleekte spijkerbroek had verruild voor een leren broek en haar eigen hippe gympen voor schoentjes met een open neus en naaldhakken. Bovendien had ze ons kantoor helemaal opgeruimd, de spullen op onze bureaus in laden gegooid en alle binnengekomen cadeaus die nog niet naar Miranda's appartement waren gebracht in de kast gelegd. Ze had een vers laagje lipgloss aangebracht en haar wangen wat kleur gegeven, en nu gebaarde ze dat ik moest opschieten.

Ik pakte de tas met kranten en tijdschriften en legde de stapel in haar kantoor op de lichtbak, een soort van onderaf verlichte tafel waar Miranda volgens Emily urenlang filmmateriaal van fotosessies kon staan bekijken. Maar het was ook de plek waar haar kranten gerangschikt moesten worden, en ik keek maar weer eens in mijn notitieblok voor de juiste volgorde. Eerst de New York Times, gevolgd door de Wall Street Journal en dan de Washington Post. En zo ging het door, in een volgorde waar ik geen logica in kon ontdekken, allemaal een klein stukje over elkaar heen geschoven, uitgewaaierd over de lichtbak. Women's Wear Daily was de enige uitzondering: die moest midden op haar bureau liggen.

'Ze is er! Andrea, kom hier, ze is op weg naar boven,' hoorde ik Emily sissen. 'Uri belde me net om te zeggen dat hij haar heeft afgezet.'

Ik legde de WWD op haar bureau, zette het glas San Pellegrino in de hoek op een servet (welke kant? Ik wist niet meer aan welke kant het moest staan) en vloog het kantoor uit, met nog één laatste blik om me ervan te vergewissen dat alles in orde was. Jeff, een van de modeassistenten die de kledingkasten op orde hield, wierp me een schoenendoos met een elastiek eromheen toe en ging er meteen vandoor. Er zat een paar Jimmy Choo's in met hoge hakken en dunne bandjes van kamelenhaar dat alle kanten op piekte, en gespjes in het midden. Waarschijnlijk kostten ze zo'n achthonderd dollar. Shit! Ik moest ze nog aantrekken. Ik rukte mijn sportschoenen en - inmiddels - zweetsokken uit en gooide ze onder mijn bureau. Rechts ging vrij gemakkelijk, maar ik kreeg de korte nagel van mijn vinger niet onder de gesp van de linkerschoen, totdat... ja! Ik wurmde hem open en stak mijn linkervoet in de schoen. De bandjes sneden in mijn opgezwollen voeten. Nog een paar seconden om de gespjes vast te maken en ik zat weer rechtop, precies op het moment dat Miranda binnenkwam.

Verstijfd. Ik bleef volkomen verstijfd zitten. Mijn hersens werkten nog wel snel genoeg om te begrijpen hoe belachelijk ik eruit moest zien, maar niet zo snel dat ik iets dééd. Ze merkte me onmiddellijk op, waarschijnlijk omdat ze Emily nog aan haar oude bureau had verwacht, en ze kwam naar me toe. Ze leunde over het bureaublad, heel ver naar voren, tot ze me helemaal op mijn bureaustoel kon zien zitten, als verlamd. Haar felblauwe ogen gingen op en neer, heen en weer, over mijn witte buttondown blouse, mijn rode corduroy minirokje van de Gap en mijn zojuist vastgegespte kameelharen Jimmy Choo-schoenen. Ik voelde hoe ze me centimeter voor centimeter bestudeerde, huid en haar en kleding, en hoewel haar ogen heel snel bewogen, bleef haar gezicht uitdrukkingsloos. Ze kwam nog dichterbij, tot haar gezicht op dertig centimeter afstand van het mijne was en ik de verrukkelijke geur van kappersshampoo en duur parfum kon ruiken, zo dichtbij dat ik de heel fijne lijntjes rond haar mond en ogen kon zien, lijntjes die van een comfortabelere afstand niet zichtbaar waren. Maar ik kon niet te lang naar haar gezicht kijken, want ze bekeek het mijne intensief. Niets wees erop dat ze wist dat a) we elkaar al ooit ontmoet hadden, b) ik haar nieuwe assistente was of c) ik Emily niet was.

'Hallo, mevrouw Priestly,' piepte ik impulsief, hoewel ik ergens in mijn achterhoofd wist dat ze nog geen woord had gezegd. Maar de spanning was ondraaglijk en ik kon er niets aan doen, ik ratelde gewoon door. 'Ik vind het zo leuk om voor u te werken. Hartelijk bedankt voor de kans om...' Hou je mond! Hou verdomme je kop dicht! Over gebrek aan waardigheid gesproken.

Ze liep weg. Ze had haar inspectie afgerond, zette zich af tegen het bureaublad en liep gewoon weg terwijl ik nog halverwege mijn gestamel was. Ik voelde mijn gezicht gloeien, verbouwereerd, gekwetst en vernederd, allemaal tegelijk, en het werd er niet beter op toen ik Emily's woedende blik voelde. Ik hief mijn gloeiend hete gezicht op om te bevestigen dat Emily inderdaad kwaad naar me zat te kijken.

'Is het prikbord bijgewerkt?' vroeg Miranda aan niemand in het bijzonder toen ze haar kantoor in liep en, zo zag ik tot mijn tevredenheid, rechtstreeks op de lichtbak af ging waar ik haar kranten had gerangschikt.

'Ja, Miranda, hier is het,' zei Emily onderdanig, en ze rende achter haar aan met het bord waar we alle uitgetypte boodschappen voor Miranda ophingen zodra ze binnenkwamen.

Ik keek stilletjes toe hoe Miranda zich doelgericht door haar kantoor bewoog, in de ingelijste foto's aan de muur: als ik naar het glas keek en niet naar de afbeeldingen, kon ik haar daarin weerspiegeld zien. Emily ging meteen druk zitten doen aan haar bureau, en er viel een stilte. Mogen we niet met elkaar of met anderen praten als ze in haar kantoor is? vroeg ik me af. Ik stuurde snel een mailtje naar Emily om het haar te vragen, en ik zag dat ze het binnenkreeg en las. Haar antwoord kwam onmiddellijk: Inderdaad. Als wij iets tegen elkaar moeten zeggen, dan fluisteren we. Meer niet. Spreek haar nóóit zomaar aan; wacht tot ze jou aanspreekt. En noem haar nóóit mevrouw Priestly! Het is Miranda, begrepen? Ik kreeg weer het gevoel alsof ze me een klap in mijn gezicht had gegeven, maar ik keek op en knikte. En toen zag ik de jas. Daar lag hij, een enorme berg schitterend bont, helemaal in kreukels op mijn bureau, met één mouw over de rand. Ik keek Emily aan. Ze rolde met haar ogen, zwaaide naar de kast en zei geluidloos: 'Ophangen!' Hij was zo zwaar als een nat donzen dekbed dat rechtstreeks uit de wasmachine komt, en ik moest hem met twee handen van de grond houden, maar ik hing hem behoedzaam aan een van de zijden hangers en deed voorzichtig, zachtjes, de kastdeur dicht.

Ik zat nog niet toen Miranda weer naast me opdook, en deze keer kon ze uitgebreid mijn hele lijf bekijken. Het lijkt misschien onmogelijk, maar ik voelde ieder lichaamsdeel in brand vliegen zodra haar ogen erop gericht werden, en ik bleef stokstijf staan. Ik kreeg het niet voor elkaar om te gaan zitten. Net toen mijn haar op het punt stond vlam te vatten, bereikten die meedogenloze blauwe ogen de mijne.

'Mijn jas, graag,' zei ze zachtjes, terwijl ze me bleef aankijken, en ik vroeg me af of ze wist wie ik was, of het haar was opgevallen dat een betrekkelijk vreemde zich uitgaf voor haar assistente. Ik zag geen spoor van herkenning, ook al was mijn sollicitatiegesprek met haar pas een paar weken geleden.

'Natuurlijk,' wist ik uit te brengen voordat ik weer naar haar kast liep, hetgeen niet meeviel omdat ze er precies vóór stond. Ik deed een stapje opzij om niet tegen haar aan te lopen en probeerde langs haar heen te glippen, mijn arm uitgestrekt naar de deur die ik net dichtgedaan had. Ze ging geen centimeter opzij om me erdoor te laten, en ik voelde dat haar ogen nog steeds hun keurende werk deden. En toen eindelijk, godzijdank, sloten mijn handen zich om het bont en gaf ik haar jas voorzichtig zijn vrijheid terug. Ik had hem het liefst naar haar toe gegooid om te zien of ze hem zou vangen, maar kon me nog net inhouden en hield hem open zoals een echte heer dat voor een dame zou doen. Ze trok de jas met één vloeiend gebaar aan en pakte haar mobiele telefoon, het enige wat ze had meegebracht.

'Ik wil vanavond het Boek, Emily,' zei ze toen ze met geheven hoofd het kantoor uit liep, en waarschijnlijk zag ze niet eens dat de drie vrouwen die op een kluitje voor de deur hadden gestaan onmiddellijk uit elkaar stoven, de kin op de borst.

'Ja, Miranda. Ik laat Andrea het wel brengen.'

Dat was het dan. Ze was weg. Het bezoekje dat het hele kantoor in rep en roer had gebracht en had geleid tot verwoede voorbereidingen, verkleedpartijen en snel aangebrachte make-up had nog geen vier minuten geduurd en - voorzover ik dat als onervaren kracht kon beoordelen - geen enkel doel gehad.