26

Ze weet dat ze haar woede niet meer moet opkroppen. Die woede vergiftigt haar leven, zet haar op slot, verhindert haar helder te denken. Ze moet verder met haar kinderen. Ze wil weer een toekomst hebben. Ze verlangt ernaar om door te gaan zonder achterom te kijken. Het verleden moet worden gewist.

Dianne verwacht dat Larry haar zal opwachten op het vliegveld. Hij zal wel rozen bij zich hebben. Die kosten een fortuin, maar Larry kijkt niet op een cent. Larry wil alleen dat zijn vrouw terugkomt. Hij zal geen moeilijke vragen stellen. Er is niets gebeurd, denkt hij. Dianne had een break nodig. Meer niet.

Eva heeft het bericht een paar minuten voordat ze naar Schiphol vertrokken gemaakt. Het was een kort, maar vooral krachtig bericht. Ze heeft haar zwager zonder al te veel uit te weiden op de hoogte gebracht van de ontrouw van zijn vrouw. En ze heeft erbij gezegd dat hij haar elk uur van de dag mag bellen om erover te praten.

Toen ze het bericht af had, moest ze opeens sterk aan Fons denken. Ze had het gevoel dat hij meelas over haar schouder. Dat vond ze een vervelend gevoel. Een hinderlijk gevoel. Ze maakte een schuddende beweging met haar bovenlijf.

Hij had haar vaak voor de voeten gegooid dat hij haar een watje vond. Een hopeloze bangerik, die altijd op safe speelde. Hij noemde haar dan een saaie doos. Een politiek correcte angsthaas.

Hij moest eens weten wat ze gaat doen als ze thuiskomt. Ze ziet zichzelf al naar de computer lopen en hem opstarten. Ze weet al hoe ze zich zal voelen als ze het bericht opzoekt dat nu nog een concepttekst is. En ze wordt al opgewonden als ze alleen maar dénkt aan het moment dat haar vinger op 'Verzenden' drukt. Misschien belt Larry haar en vraagt hij om opheldering. Ze is niet van plan om iets te verzwijgen. Ze denkt aan het moment dat Dianne door de douane komt en geen Larry treft. En aan het volgende moment: als ze thuis arriveert en dakloos blijkt te zijn. Misschien belt ze Eva en vraagt ze opnieuw om onderdak. Ze is er brutaal genoeg voor. Maar ze heeft geen schijn van kans. Eva meende het, toen ze zei dat ze geen zussen meer heeft.

Ze moet alleen op die knop drukken. Dat gaat ze doen. Dat zal ze durven. Ze is geen watje.

Ze prent het zichzelf in. Ze durft het. Ze gaat het doen.

Als ze weer op de snelweg rijden, wijst Esmee opeens naar de lucht. Hoog in de wolken is nog een glinsterend stipje van een vliegtuig te zien. 'Papa!' roept ze.

'Zwaai maar naar papa,' moedigt Eva haar aan. 'Zeg maar dat je hem ziet. Dat vindt hij leuk.'

Haar moeder raakt even haar hand aan. 'Alles in orde?'

'Ja. En met jou?'

Het gezicht van haar moeder betrekt. 'Ik dacht echt dat hij het toch wist,' zegt ze.

Eva gaat rechtop zitten. 'Waar heb je het over?'

'Larry belde vanmorgen. Jij was de kinderen aan het aankleden en Dianne stond onder de douche. Hij vroeg hoe het met haar ging. Of ze weer oké was. Ik dacht echt dat hij het wist. Daarom zei ik dat die andere man niet meer dan een misstap was geweest. Een huwelijksoprisping. Dat zoiets iedereen kan overkomen, en dat ze er volgens mij erg veel spijt van heeft.' Ze zwijgt.

Eva zwijgt ook.

'Hij reageerde heel koel,' gaat haar moeder verder. 'Hij bedankte me voor de mededeling. Toen hing hij op.' 'Nóg een papa,' joelt Esmee.

'Hoe zou het met Dianne zijn?' vraagt haar moeder zich hardop af.

'Voorlopig nog goed,' glimlacht Eva.