10

Ze heeft diep geslapen en vreemd gedroomd. Op het moment dat ze wakker wordt, weet ze nog dat Fons en Iris in de droom voorkwamen, maar ze kan niet vasthouden wat ze zeiden en wat er gebeurde. Als ze haar ogen opent, is alles weg. Ze wil de droom terugroepen. Het was niet af, er moest nog iets duidelijk worden. Maar het lukt niet, haar hoofd is leeg.

Het is doodstil in huis. De kinderen zijn nog niet wakker. Eva tuurt naar de radiowekker en ziet dat het halfzes is. Ze draait zich om en probeert weer in slaap te komen. Het lukt niet. Ze staat op, schiet een kimono aan en sluipt naar beneden. De rust die nu nog in huis heerst is heerlijk. Ze realiseert zich dat ze behoefte heeft aan deze rust.

Als ze de keuken binnenloopt, krijgt ze bijna een hartstilstand van schrik. Iris zit aan de keukentafel een boterham te eten. Ze loopt snel op Eva af en grijpt haar vast. 'Je schrikt je rot, hè? Je had me hier niet venvacht op dit tijdstip.'

Eva zucht een paar keer diep om haar ademhaling weer onder controle te krijgen. 'Ik stond er helemaal niet bij stil dat jullie ook in huis zijn.' Ze kijkt snel achterom. 'Ik dacht dat ik nog iemand hoorde lopen. Misschien is Dianne ook al wakker.''Die heeft zoveel gedronken dat ze voorlopig wel niet tevoorschijn zal komen,' grinnikt Iris. 'Je zusje kan hem stevig raken. Nou ja, we hebben alle drie goed ons best gedaan. Ik was misselijk toen ik wakker werd. Ik dacht: eerst iets eten en mijn maag een beetje afleiden van haar voornemen om mij een potje te gaan treiteren. Ik ben zo vrij geweest om op zoek te gaan naar een boterham. Wil jij er ook een?'

Eva heeft het opeens benauwd. Ze wil dat Iris weggaat. En Dianne ook. Ze wil alleen in huis zijn met haar kinderen. De vrouwen voelen aan als indringers. Maar ze heeft Dianne zelf uitgenodigd, en ze heeft Iris ervan weerhouden om nog naar huis te rijden. Eigen schuld. Ze maakt zich los uit de greep van Iris en loopt in de richting van de gang. 'Ik haal even de krant uit de brievenbus,' zegt ze. Ze schakelt het alarm uit en opent de voordeur. De wereld is stil. Er wipt een vogel over het grasveld, die direct zijn vleugels uitspreidt als hij haar ziet. Het is koel buiten, maar je kunt al voelen dat het weer een warme dag gaat worden. Eva loopt snel naar de brievenbus aan het begin van de oprit. De bus zit stampvol, ze is gisteren vergeten om de post eruit te halen. De dikke zaterdagkrant is erin gepropt en de voorpagina is behoorlijk gekreukt. Ook eigen schuld.

Ze draait zich om en kijkt naar haar huis. Dat slaapt. Ze glimlacht en loopt terug naar de voordeur. Als ze halverwege het pad is, wordt haar blik opeens naar de ramen van haar eigen slaapkamer getrokken.

Beweegt daar iets?

Ze staat stil en kijkt nog eens goed. Niets. Ze heeft het zich verbeeld. Als ze de voordeur sluit, hoort ze stemmen boven. Esmee. En Iris.

'Kom maar gauw mee naar beneden,' zegt Iris. 'Mama is ook al wakker.' Eva legt de krant op de keukentafel en schenkt een kop koffie in. Ze denkt weer aan wat ze net meende te zien. Dan schudt ze haar hoofd. Er was niets. Ze ziet spoken. Esmee stort zich boven op haar, en Eva voelt dat ze geëmotioneerd raakt door de warme kleinemeisjesgeur en de overweldigende affectie van haar kind. Ze kijkt op en ontmoet de ogen van Iris. Die wendt direct haar blik af. Eva denkt opeens terug aan het korte gesprek dat ze gisteravond met Iris voerde. Het gesprek dat over Fons ging. Over wat Iris voor Fons voelde en waar ze haar spijt over wilde betuigen. Gelukkig meldde Dianne zich al snel en konden ze niet verder praten. Eva wil niet weten wat Iris voor haar man voelde. Hij is dood. Het interesseert haar niet meer. Iris moet haar eigen rouw doormaken. Ze zal geen informatie meer krijgen over zaken waar zij niets mee te maken had. Ze hoeft geen goede raad meer te geven, geen steunpilaar meer te zijn. Als Eva aan de berichten denkt die Iris insprak, wordt ze razend. Dat was privé. Niemand had het recht om zich bezig te houden met wat zich tussen Fons en haar afspeelde. Niemand, ook Iris niet, al was ze dan een vertrouwenspersoon voor Fons. Ook al nam hij het initiatief om over zijn huwelijk te praten, hij vertelde niet alles. Hij heeft met geen woord gerept over zijn eigen gedrag. Over de woede-uitbarstingen die steeds erger werden. Over het fysieke geweld dat hij gebruikte. Op dit punt worden Eva's gedachten grimmig. Ze zou wel eens willen zien hoe Iris reageert als ze te horen krijgt dat Fons niet uitblonk in zelfbeheersing. Dat hij niet alleen verbaal agressief was.

Esmee raakt in haar enthousiasme de pijnlijke plek op Eva's arm aan. Eva kan een schreeuw niet onderdrukken. Het kind kijkt haar verschrikt aan. Eva trekt haar direct weer naar zich toe. 'Kom maar, schatje, het is jouw schuld niet.' Ze zou willen zeggen dat het niemands schuld is. Dat het nu eenmaal gebeurde. Dat het soms gewoon tegenzit. Dat mensen fouten maken. Ze zou zo graag in termen van begrip en vergeving denken, maar in plaats daarvan sist er een diepe woede in haar. In plaats daarvan ontkomt ze niet aan een gevoel van opluchting, omdat Fons dood is.

Het is opeens ijzig stil in de keuken. Eva kijkt naar Iris. Die heeft de krant opengeslagen en staart naar een pagina. Eva trekt de krant naar zich toe en ontdekt de rouwadvertentie.

Verslagen en verbijsterd zijn we door het plotselinge overlijden van

Eva Roelofs op de leeftijd van 34 jaar.

Ze heeft een onherroepelijk besluit genomen, dat voor ons onbegrijpelijk, is.

We zullen haar missen en nooit vergeten.

De crematie heeft in besloten familiekring plaatsgevonden.

Namens de familie: F. Mascini

Eva leest de tekst nog een keer. Ze heeft Esmee van haar schoot af geduwd. Het kind zeurt om limonade. Iris pakt een glas uit de kast en opent de koelkast.

Iris weet goed waar alles staat. Maar die ontdekking duwt Eva naar de achtergrond. Ze wil zich nu concentreren op de tekst die voor haar ligt. Het bericht dat haar eigen dood aankondigt en zelfs meldt dat haar stoffelijk overschot al uit niet meer bestaat dan as.

De crematie heeft in besloten familiekring plaatsgevonden.

Ze huivert.

'Welke gek verzint zoiets?' vraagt Iris zich hardop af. 'Die persoon moet een enorme hekel aan Eons hebben.'

'Of aan mij,' zegt Eva.