25

Het vliegtuig van Dianne zal om kwart over acht vertrekken, dus ze moet om uiterlijk kwart over zes op Schiphol zijn. Eva zit met Esmee en Rafael achter in de auto en kijkt naar het verkeer op de weg. Dianne en haar moeder praten over de lange vliegreis die Dianne te wachten staat. Ze zal er achtentwintig uur over doen om van Schiphol naar Melbourne te komen. Maar er schijnt voldoende afleiding te worden geboden aan boord in de vorm van films, eten en tijdschriften. Dianne is opgewonden. Dat is ze al een paar dagen en ze zegt dat het komt omdat ze zich verheugt op het weerzien met Larry. Ze kiest definitief voor hém. Toen ze die woorden uitsprak, wilde Eva vragen of haar zus niet gewoon voor zijn geld koos. Voor het luxeleven. Voor de status van een verwende echtgenote, die niet hoeft te werken. Ze herinnerde zich opeens een gesprek dat jaren geleden plaatsvond tussen Melanie, Dianne en haar met hun moeder. Die wilde weten wat hun grootste droom was. Melanie noemde een succesvolle carrière, Eva wilde kinderen en Dianne koos voor een rijke man. Eva hoort het haar nog zeggen: 'Ik wil een vent die een huishoudster kan betalen en mij volledig kan onderhouden.' Ze zag de gezichten van de anderen voor zich. Haar moeder schudde haar hoofd en Melanie keek openlijk afkeurend. Ze noemde Dianne een gemakzuchtige, luie dweil.

Eva kan op dit moment niet naar Dianne kijken zonder onpasselijk te worden.

Ze luistert niet naar het gebabbel op de voorbank en knuffelt de kinderen, die tegelijk willen worden omarmd. Nu ze maar één arm ter beschikking heeft, wordt dat moeilijk. Ze kijkt naar ze en schiet vol. Bijna hadden ze hier niet meer samen gezeten. Het moment dat de vinger van Melanie zich om de trekker spande, komt terug in haar herinnering en zorgt ervoor dat haar ademhaling stokt.

'Mama is lief,' zegt Esmee, en Eva ziet dat het kind heel voorzichtig het gips om haar hand aanraakt. 'Doet geen pijn, hè?'

Ze kust het kind op haar voorhoofd. 'Nee, doet geen pijn.' Ze verdrijft de herinnering onmiddellijk.

Ze gaan mee naar de incheckbalie. Eva's moeder draagt Rafael, en Esmee huppelt mee aan de vrije hand van Dianne. Eva loopt achter hen en kijkt naar hun vrolijkheid. Ze voelt zich leeg.

Dianne moet nu inchecken. 'We gaan elkaar gedag zeggen,' beslist hun moeder. 'Dan is het maar achter de rug.' Ze omhelst haar dochter stevig en klemt haar tegen zich aan. Ze fluistert een paar woorden in haar oor en Eva hoort Dianne zeggen dat ze eraan zal denken. Daarna knuffelt ze de kinderen en belooft dat ze een heel mooie kaart naar hen gaat sturen uit Australië. Dan is het Eva's beurt om afscheid te nemen. Ze trekt Dianne een eindje mee, zodat ze buiten het gehoor van hun moeder en de kinderen komen. 'Je had het me moeten vertellen,' zegt ze.

Dianne schrikt. Ze opent haar mond om een vraag te stellen, maar ze lijkt op hetzelfde moment te begrijpen waar Eva het over heeft. 'Ik wist niet hoe,' stamelt ze.

'Dat was toch heel eenvoudig? Je had me moeten opbellen en me moeten vertellen dat je verliefd was geworden op mijn man. En dat je met hem wilde samenleven. Trouwen, kinderen krijgen. Je had het eerlijk moeten zeggen.'

'Hij wilde dat nog niet.' Dianne herstelt zich direct. 'Sorry, ik wil de schuld niet op hem schuiven. We wisten aanvankelijk geen van beiden dat we met elkaar zaten te chatten, in het begin ging het nog onder nicknames. Pas toen we allebei digitaal stevig verliefd waren geworden, werd het duidelijk.'

'Toen had je ermee kunnen stoppen.'

'Dat klopt. En dat heb ik niet gedaan. Het gevoel was te heftig, het zat te diep. Het was bijzonder pijnlijk, Eva, om jou te troosten en zelf niets te kunnen laten merken. Ik weet me nog steeds geen raad van verdriet.'

'Waarom kwam je eigenlijk naar me toe?'

'Ik wilde in het huis zijn waar zijn geur nog hing, waar zijn kleren nog hingen, waar ik hem nog kon voelen.'

'Je sloop rond,' stelt Eva vast.

Dianne gaat daar niet op in. 'Het is voor iedereen het beste als ik terugga naar Larry. Hier is mijn toekomst voorbij. Maar ik wil dat je weet dat ik geen ruzie wilde en dat ik jou en de kinderen nooit iets in de weg had gelegd. Dat moet je geloven.'

'Ik geloof je.'

'Ben je niet boos?'

'Was ik maar boos, dat zou weer overgaan. Je zegt dat het voor iedereen het beste is als je teruggaat naar Larry. Ik zou me, als ik jou was, wat genuanceerder uitdrukken. Het is voor jóu het beste. Je ruilt de ene man met geld gewoon weer in voor de andere. Je bent een gebruiker, Dianne.'

'Je bent wél boos. Ik wil je niet kwijt.'

'Je bent me kwijt. Ik heb geen zussen meer.'

Dianne strekt haar hand naar Eva uit, maar die weet haar te ontwijken. 'Ga je eigen leven leiden en laat mij met rust. Wees blij dat je het hebt overleefd, het had heel anders met je kunnen aflopen. Stuur geen kaarten aan de kinderen. Ze zullen je snel vergeten en dat is ook het beste.'

Ze draait zich om en loopt terug naar haar moeder en de kinderen.

'Wat gebeurde daar?' wil haar moeder weten. 'Van alles,' antwoordt Eva. Ze pakt Esmee bij de hand wenkt haar moeder met haar hoofd. 'We gaan naar huis.' Ze kijkt niet meer om.