Hoofdstuk 19

Simon keek naar de machine van het Yacht, en dan naar Hoppy die aan handen en voeten gebonden op de vloer lag; - en de behandeling die men hem had doen ondergaan was iets dat Hoppy niet licht zou vergeten.

Aan dek hield Lobo, pistool in de hand, Don onder bedwang. Hij glimlachte goedkeurend tegen Greta. 'Al mijn bewondering, darling! Ik had nooit gedacht dat een zwakke vrouw zo gemakkelijk Simon Templar de baas zou kunnen worden.'

'Dat zou je te denken moeten geven, kameraad President,' zei Simon als terloops. De dikzak begon te lachen.

'Daar zal ik later weleens over nadenken. Momenteel heb ik honger.' Greta knikte.

'Daar was ik al bang voor, Juanito. Onze uitstekende kok Simon Templar gaat dan ook meteen aan 't Werk . . . onder mijn toezicht, natuurlijk.'

Zij wenkte hem met haar pistool. Hij gehoorzaamde gedwee. Don kon zijn ogen niet geloven. Zelfs Shirley vroeg zich af of dit werkelijk dezelfde man was die zij had zien optreden tegen Luke en diens vrienden. Zij stond niettemin op het punt hem naar het kleine keukentje van het jacht te volgen.

Meteen hoorde zij echter weer de stem van Lobo: 'Blijf waar je bent. Kom naast mij zitten. We waren net zo gezellig bezig ..

Zij gehoorzaamde, doch slechts met tegenzin. Zij had alle hoop niet opgegeven, maar zij rilde van weerzin toen de dikke lobbes haar tot zich riep, — en zij dacht plotseling weer aan diens koelbloedige moord op Cabrito. De gewezen heerser van Antilla sloeg zijn linkerarm om de schouders van het jonge meisje, maar zijn rechterhand hield nog steeds het pistool vast. Enig verdacht gebaar van de kant van Don, en Lobo zou ongetwijfeld geschoten hebben.

Een vreemde reis! Een vreemde reis door de Caraïbische Zee! Soms vroeg Shirley zich af of zij feitelijk niet droomde. Een kort maar beslissend gevecht tussen de twee groepen aan boord van het Yacht had zij zich kunnen voorstellen, maar de sfeer van onwerkelijkheid waarin zij momenteel verkeerde...

Inmiddels was de Saint druk bezig in de keuken, bij zijn fornuis. Hij zette schotels op de elektrische verwarmingsplaat, haalde etenswaren uit de koelkast. Greta hield hem zorgvuldig in het oog. Zij stond met haar rug tegen de wand geleund, pistool in de hand, op alles voorbereid. Zij zei: 'Doe je best, Simon. Ik heb honger gekregen van al die opwinding...'

'Je kunt op mij rekenen, Greta,' zei hij luchtig. 'Straks... denk ik nog wel aan je,' mompelde zij.

'Een fraai schouwspel,' zei Simon. 'De terdoodveroordeelde verzorgt het avondmaal van de beul...' Greta onderdrukte een zucht:

'Erg jammer, feitelijk, Simon, dat wij het niet samen eens hebben kunnen worden. Wij, jij en ik samen, zouden de heersers der wereld moeten zijn. Wij, die grapjes kunnen maken onder de meest dramatische omstandigheden...'

' t Ene compliment is 't andere waard,' zei Simon. 'Greta, ik complimenteer je met je volkomen gebrek aan scrupules.'

Zij kwam een stap dichterbij. Langzaam roerde hij met een houten lepel in de saus, proefde er even van. De hand van de jonge vrouw viel op zijn schouder. Hij reageerde niet.

'Simon, weet je dat heel wat mannen bereid zouden zijn een misdaad te begaan om mij te bezitten? En jij... jij hebt alleen maar belangstelling voor dat domme schaap van een Shirley. En ... weet je, Simon ... dat ze zich op dit moment overgeeft aan de charmes van Juan Lobo?'

Hij gaf geen antwoord. Zij wachtte op enige reactie zijnerzijds, maar tevergeefs; hij bleef onverschillig, onaangedaan. Zij kwam nog dichter bij. Haar boezem rustte op zijn schouders.

'Het is nog niet te laat, Saint. Eén woord van jou en ik ben je slavin ... en vergeet ik al wat je me tot nu toe hebt doen doorstaan. De jouwe, Saint, met hart en ziel.. Haar beide handen rustten nu op zijn schouders. Hoe meer hij zich beheerste, hoe meer zij zich liet gaan. 'De door Juan geroofde schat zou de jouwe zijn... Twintig miljoen dollar, Simon! ... We zouden elders een nieuw leven kunnen beginnen ... Geen Templar meer en geen Greta, maar twee nieuwe wezens!.. Plotseling greep zij hem vast, keerde hem naar haar toe. Haar pistool telde niet langer mee. Eén enkel gebaar van de Saint zou voldoende geweest zijn om het op de grond te doen vallen.

'Simon, ben ik dan zo weinig begerenswaardig?'

'Nee,' mompelde hij, zijn lippen tegen de hare gedrukt. 'Maar ik moet nadenken ... Daar zijn de anderen ook nog, weet je ...'

'Maar daar kunnen we ons immers van ontdoen ... Nee, nee, Simon,' verbeterde zij haastig. 'Als jij dat niet wilt, zetten we ze hier of daar aan de kust af. En wij zetten samen de reis voort, jij en ik..

Zij kuste hem, lang en hartstochtelijk. Hij haalde diep adem:

Greta!... Greta, die hij indertijd bestreden had... maar die hij had laten ontsnappen. En ... bewees dat uiteindelijk niet dat hij voor haar zekere gevoelens koesterde? En in die seconden wankelde zijn wil. Hij herkende zichzelf amper. En wat zou Mr. Uniatz wel gezegd hebben als hij, op dit moment, zijn heer en zijn afgod gezien had? 'Simon, dit is onze laatste kans ... de laatste keer dat we alleen kunnen zijn..

Hij maakte zich langzaam uit haar omarming los, stootte daarbij een schotel van de tafel. Hij zag zich genoopt zich te bukken. Toen hij zich weer oprichtte waren zijn handen vuil. Glimlachend verontschuldigde hij zich. 'Ik moet even m'n handen wassen, Greta.' Hij ging naar de wasgelegenheid naast het keukentje. Daar bevond zich tevens de scheepsapotheek. Greta, nog geenszins hersteld van haar emotionele crisis, liet hem een ogenblik begaan, zonder hem onmiddellijk te volgen. Het liet hem net voldoende tijd. Simon had inmiddels zijn kans aangegrepen. In het medicijnkastje bevond zich een middel tegen zeeziekte. Een ogenblik later was hij terug.

'Simon?' vroeg zij.

Zij speelde met haar wapen, de loop naar beneden gericht, demonstratief.

'Bewijst dat niet, Simon, dat ik bereid ben jouw spel te spelen?'

'Na het eten krijg je mijn antwoord,' zei hij, met een diepe zucht.

Hij wijdde zich weer aan zijn kookkunst, nam een peperbus van de plank, maar, in één snelle goochellaarsbeweging, mengde hij tevens het middel tegen zeeziekte in het eten. Greta bemerkte het niet. Toen Simon het avondeten opdiende, stelde Juan Lobo zich steeds verliefder aan tegenover Shirley. Greta hield nog steeds een waakzaam oog op de Saint.

'Je hebt vanavond je uiterste best gedaan, Templar?' vroeg Lobo.

'Het staat aan u dat te beoordelen, kameraad,' antwoordde Simon.

'Gefeliciteerd,' zei Lobo, de goede geur van de dis opsnuivend. 'Je op handen zijnde verscheiden schijnt je kookkunst geenszins geschaad te hebben.'

'Een goede kok dient tegen alle wederwaardigheden des levens te zijn opgewassen,' luidde het antwoord van de Saint.

De dikzak bediende zich overvloedig, en Shirley eveneens, en sloeg dan gulzig aan het eten.

'Voortreffelijk! Een origineel en ongebruikelijk smaakje, maar dat mag ik wel.'

Hij wendde zich tot Shirley. 'Eet, kindlief!'

Simon keek Shirley aan, zich afvragend ... haar waarschuwen dat die schotel een voldoende hoeveelheid slaapmiddel bevatte om een hele kudde olifanten te doen inslapen? Nee, te gevaarlijk.

Greta had inmiddels ontdekt hoe moeilijk het is zich te voeden en meteen een gevangene te bewaken. Zij vond een eind touw, en de Saint met haar pistool in bedwang houdend, bond zij hem de handen op de rug. Vervolgens bracht zij Mucklow een bord met eten.

'Eet flink, Don, want we hebben een lange nacht voor ons.'

Willy kwam eveneens zijn portie opeisen. Greta nam de gelegenheid te baat om hem haar pistool toe te vertrouwen. 'Momenteel hou je 't oog op Templar. Na ons kun jij gaan eten.'

'Zoals u wilt, Madam,' antwoordde Willy, genietend van zijn rol als cipier.

Simon, van zijn kant, hield evenwel het oog op Lobo. De gewezen president at langzamer en langzamer. Hij begon te zuchten. Op dat moment zei Greta: 'De kookkunst van Templar lijkt mij niet erg goed voor jou, Juanito. Wat heb je?'

Zij schoof haastig haar bord weg en stond op. Juan keek haar vreemd starend aan. Hij streek zich met de hand langs het voorhoofd, deed herhaaldelijk zijn mond open en dicht, geeuwde dan alsof er geen eind aan kwam.

'Greta, eet!' commandeerde hij plotseling.

'Maar ..' stamelde zij, 'ik heb geen honger.' De korte en beringde vingers van Lobo sloten zich om haar pols. Lobo herhaalde: 'Eet!..

Toen zij probeerde haar pols los te rukken, bracht Lobo niet dan met moeite uit:

'Je hebt me bedwelmd, eh? ...'

'Ben je gek!'

Haar blik schoot in de richting van de Saint. Hij zat op zijn gemak achterover geleund, zonder zich druk te maken over Willy, en zat het hele gedoe te bekijken met in zijn ogen een spot die Greta plotseling deed uitroepen: 'Hij...!'

'Ja, samen met jou,' snauwde Lobo. 'Nou weet ik waarom je zo lang weggebleven bent. Jullie zijn het samen eens geworden. Maar mij krijgen jullie niet in je macht.'

Hij greep zijn pistool, probeerde het te richten. Shirley, die het dichtst bij hem zat, probeerde in te grijpen. Maar zij had eveneens van de door Simon bereide spijzen gegeten, en haar bewegingen waren onzeker. Lobo schoof haar met een driftig gebaar opzij. Simon keek zwijgend toe, met een stralende glimlach op zijn gezicht. Wat een wraak! Hij, een gevangene, voortdurend bewaakt, zelfs geboeid, was er niettemin in geslaagd paniek te zaaien in het vijandelijk kamp. Onnodig tussenbeide te komen, alles verliep zoals hij het voorzien had.

Greta probeerde tevergeefs zich los te rukken uit de vingers van Lobo die als stalen klemmen haar pols vasthielden. Zij begon heftig te protesteren. 'Maar begrijp je dan niet, Juan, dat 't een vuile streek van Templar is? ...'

'Ja, maar met jouw medewerking,' smaalde Lobo, die haar optreden scheen te hebben geraden. 'Jullie hebben afgesproken je van mij te ontdoen en er dan samen met de buit vandoor te gaan, eh!...'

'Hoe kom je er bijl Ben je gek, Juan? Ik heb Templar voortdurend in de gaten gehouden.'

Hij keek haar hoofdschuddend aan.

'Wel, hoe heeft hij mij dan kunnen vergiftigen?'

Hij hief zijn wapen op. Greta deed een bovenmenselijke poging zich los te rukken, slaagde er in elk geval in de hand die het pistool vasthield een onverwachtse draai te geven. Vrijwel op hetzelfde moment knalde het schot...en het trof Lobo zelf. Hij zakte in elkaar, de tafel in zijn val meeslepend.

Willy keek met uitpuilende ogen toe. Shirley was tot geen enkele reactie in staat. Simon glimlachte onophoudelijk, en des te opgewekter omdat hij koud staal tegen zijn geboeide polsen voelde. De verklaring was niet ver te zoeken. Hoppy had weten te ontsnappen. Simon bleef stil zitten, zelfs toen zijn handen vrij waren. Zijn vingers sloten zich om het heft van het mes dat hem in de hand gedrukt werd.

Greta stond tegen Mucklow aangedrukt; maar Don, eveneens bedwelmd, hing als een zoutzak over het roer. 'Je kookkunst heeft grote verwoestingen aangericht, Simon,' spotte Greta.

En dan gingen haar ogen wijd open van verbazing. Simon die zij toch zelf geboeid had, was opgestaan en in zijn hand glansde een mes.

'Je bent een duivel,' siste zij. 'Maar... ik ook!'

Zij gaf geen verdere uitleg. Zij had eenvoudig de loop van haar pistool tegen de slaap van Don gedrukt. Eens te meer waren de bordjes verhangen.

Greta lachte even, smalend, richtte zich dan tot Willy.

'Schiet op, stommeling!' riep zij hem toe. 'Ontwapen hem!'

Willy kwam één stap naar voren en zakte in elkaar. Hij had een vuistslag in de nek ontvangen, voldoende om een os te vellen. Zonder een zucht, zonder te beseffen wat hem was overkomen, zakte hij in elkaar. Mr. Uniatz kwam uit het duister te voorschijn. Hij kwam met dreigende langzaamheid dichter bij, als een tank die alles op zijn weg gaat verpletteren. Vuil en besmeurd als hij was, en met bloed op zijn gezicht, was Hoppy een angstaanjagende verschijning. Hij ging regelrecht naar de tafel toe, greep een fles en zette die aan de mond. Hij zag niets anders dan dat... drinken.

Greta was er dermate over verbaasd dat haar waakzaamheid één seconde lang verslapte. Voor Simon Templar was die ene seconde voldoende. Hij sprong, gooide met een stoot van zijn schouder Don omver, die tuimelde en Greta in zijn val meesleepte. 'Ieder op z'n beurt, darling,' mompelde Simon, terwijl hij haar weer op de been zette en de polsen vast bond.

'Simon ..fluisterde zij. Haar mond was vlak bij het oor van Simon. 'Dit is de laatste keer ..fluisterde zij. Hij tilde haar op en droeg haar naar haar hut, waar hij haar opsloot.

'Nog even geduld, Greta. Ik ben van plan de radio weer in orde te maken.'