Hoofdstuk 15

Na de automatische stuurinrichting ingesteld te hebben begaven de beide mannen zich naar het achterschip en bogen zich over de verschansing. Het water beneden hen weerkaatste het licht dat door een patrijspoort naar buiten scheen.

'Ze is in de radio-cabine,?mompelde Don. 'Wil je dat ik er naar toe ga?' 'In geen geval:'

Simon ging plat op zijn buik liggen en luisterde scherp toe, in de hoop een woord op te kunnen vangen. Niets drong evenwel tot hem door:. Hij wendde zich tot zijn gezel. 'Zet een kurkzak overboord. Ja, vlak boven de patrijspoort.'

Don deed zonder meer wat hem gevraagd werd. Zodra hij niet langer de charme van Milady-Olga onderging, herwon hij tenminste voor een groot deel zijn gezond verstand. Hij wierp een kurkzak over de verschansing en vierde het touw. Simon greep het touw, zette zijn voeten op de kurkzak en het zich naar beneden glijden tot hij zich op de hoogte van de patrijspoort bevond. Hij bracht zijn hoofd er vlak bij. En ditmaal drong de stem van de jonge vrouw verstaanbaar tot hem door. Zij sprak Spaans, en in haar stem ditmaal geen spoor meer van de laconieke toon die zij anders placht aan te slaan. Het was een scherpe en autoritaire stem. 'Alles komt in orde.'

Dan een stilte. Simon waagde het nog dichter bij te komen. Olga, zag hij, zat voor de kleine zender van het jacht. Via een kuststation had zij verbinding gekregen met haar correspondent, - die onbekende Juan, naar hij vermoedde.

Zij zei, steeds in het Spaans: 'Er valt niets te vrezen. Ze weten niets. Ze vermoeden niets.' Simon glimlachte. Hij wachtte tot het gesprek afgelopen was, klom dan haastig omhoog en voegde zich weer bij Don, die kennelijk allerminst op zijn gemak was. 'Met wie sprak ze?'

'Weet ik niet. Maar aangezien ze Spaans sprak, was het ongetwijfeld vriend Juan, de president van Antilla.' Met enkele woorden legde hij Don de situatie uit, en maande hem tot voorzichtigheid. Kort daarna begaf hij zich naar bed.

En het dubbele plan van Olga en de Saint zou zich vermoedelijk zonder enige strubbeling verder ontvouwd hebben tot het door de ene of de andere gekozen moment voor actie, indien ... Indien, om het maar ronduit te zeggen, de Robin Hood van deze Eeuw niet over zo'n grote persoonlijke charme beschikt had. Zijn vermomming kon zeker een man bedriegen, zelfs een vrouw, maar, in het laatste geval, slechts voor beperkte tijdsduur. Olga mocht dan lustig met Don Mucklow flirten, haar gedachten waren niettemin onophoudelijk bezig met de aantrekkelijke persoonlijkheid van haar scheepskok. Wat men hem ook vroeg, en ondanks zijn onnozel voorkomen, de gewaande Sebastian bleek tegen de opgedragen taak opgewassen.

Tot op de vierde avond van de reis wist zij zich te bedwingen. Die avond bevond Simon zich op het achterdek, alleen, en rookte een sigaret, denkend aan de volgende morgen en hun aankomst in Antilla. Tegen het vallen van de avond hadden zij in de verte de grillige heuvellijn van de kust van de kleine en onafhankelijke eiland-republiek kunnen onderscheiden.

Twee handen bedekten onverwachts zijn ogen. Hij herkende het parfum van Milady en liet zijn hoofd achterover zakken. Olga nam met een liefkozend gebaar haar handen van zijn gezicht en ging naast hem zitten. Er verliep een moment, en dan keken zij elkander aan. Zij mompelde:

'Zou je bereid zijn mij te helpen?' 'Ik ben in uw dienst, Madam,' antwoordde hij nederig. 'Sebastian, schei uit met die vertoning! Je bent niet degene die je beweert te zijn. Soms vraag ik mijzelf weleens af...'

Zij liet de zin onvoltooid. Maar door heel het wezen van Simon scheen plotseling een loeiende vlam op te slaan, zo fel en zo verblindend dat het hem een seconde lang duizelde: Greta Morgan! Zij was Greta Morgan! Eensklaps had hij haar herkend, ondanks haar donkere bril, ondanks haar ravenzwarte haar en ondanks de kleine veranderingen die zij in haar gezicht had laten aanbrengen, ondanks haar neus die zij langs chirurgische weg een enigszins andere vorm had laten geven. Greta Morgan! De Greta Morgan die hij had laten ontsnappen na de val van Anton Morgan en zijn Nazi-vrienden! ¹ Greta Morgan kruiste dus opnieuw zijn pad! Vreemde samenloop van omstandigheden! Veel was hem inmiddels duidelijk geworden, vooral haar aarzeling op het moment dat zij hem ter dood veroordeeld had. En in zijn oren schetterden de trompetten van avontuur. 'Waar zit je aan te denken?' vroeg zij plotseling. 'Pardon, Madam ... ik denk niet vaak.' 'Je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn vraag. Ben je bereid mij blindelings te gehoorzamen... wat ik ook van je eis?'

'Allemachtig!...' zei hij idioterig. 'Je stelt geen eisen?'

'Ik weet zeker dat Madam er goed voor betalen zal.' Zij stond op, bukte zich, drukte haar hoofd tegen zijn borst en kuste hem hartstochtelijk. Juist op dat moment hoorden zij dicht bij hen onverwachts een gerucht, een verdacht gerucht, alsof er iemand van de trap gevallen was. Milady nam een sprong als een roofdier dat plotseling gevaar bespeurt. In minder dan een seconde was zij op het dek midscheeps; en Simon, die haar onmiddellijk gevolgd was, zag tot zijn verbazing dat zij een over alle ledematen rillend matroosje bij de keel had. 'Wat de..begon zij, haar mond wreed vertrokken. Zij liet de zin onvoltooid, bekeek haar prooi nauwkeuriger, duwde de onbekende dan van zich af. Zij wendde zich tot de gewaande kok-hofmeester van de Blauwe Reiger. Hij stond op twee schreden van haar af. Langzaam zette Milady haar donkere bril af, scheen die vermomming van nu af aan als nutteloos te beschouwen. Haar blauwe, naar groen zwemende ogen fonkelden in haar donker gezicht.

'Don!' riep zij. 'Kom hier... onmiddellijk!' Hij kwam aanrennen en zette verbaasde ogen op toen hij haar voor het eerst zonder die eeuwige donkere bril zag. En wie was die matroos met zo'n meisjesachtig figuur?

'Ken je hem?' vroeg Olga, naar de verstekeling wijzend. 'Nooit gezien.'

'Roep de machinist en Willy. Ik wil precies weten waar ik aan toe ben.'

De Saint stond nog steeds onbeweeglijk toe te kijken. Hij had een sigaret opgestoken en rookte met groot vertoon van onverschilligheid. Shirley keek hem niettemin smekend aan. Zij snakte er naar hem een verklaring van alles te geven, hem te kunnen vertellen dat Willy haar was komen opzoeken, haar voorgesteld had een ogenblik aan dek te gaan, haar verzekerend dat er geen enkel risico aan verbonden was: "t Mens slaapt toch,' had hij haar verzekerd. 'Je loopt hoegenaamd geen gevaar.' Willy scheen vastbesloten een drama te ontketenen. Toen hij met zijn gore gezicht aan dek verscheen, moest hij zich geweld aan doen om zich niet van voldoening in de handen te wrijven. Wat Mr. Uniatz betreft, logger en hariger en vuiler dan ooit, leek hij nog het meest op een doofstomme gorilla. Milady keek hem geruime tijd scherp oplettend aan. Dan wendde zij zich tot de Saint: 'Handig gedaan, Simon.' Hij boog even.

'Hoogst gevoelig voor je compliment.'

'Ja, maar ik ben bang dat 't je berouwen zal.'

'Ik heb alle hoop op berouw al lang laten varen,' zei hij, onveranderlijk glimlachend.

'Kapitein, maak je van die man meester!' Zij wendde zich tot Don Mucklow: Meteen verscheen er in haar hand een klein kaliber pistool. Zij richtte het wapen op Simon: 'Saint, zeg tegen die gorilla van je dat hij naast je komt staan. Met de handen omhoog, natuurlijk.'

'Alles wat je verlangt, Greta:,' antwoordde hij luchtig.

Shirley kwam een stap naar voren. Milady zei, zonder het wapen van de Saint af te wenden: 'Blijf waar je bent. Met jou reken ik straks wel af. Ik weet zeker dat 't onze cavalier zeer zal mishagen als we z'n jonkvrouwe beschadigen. Ah, Simon ... de vrouwen worden nog eens je ondergang.'

'Kijk maar eens in de spiegel, darling,' spotte hij. Maar zij had zich opnieuw tot Mucklow gewend. 'Wel, waar sta je op te wachten?'

Don keek zijn vriend wanhopig aan, aarzelde, wrong een vinger tussen zijn hals en zijn boord. Hij probeerde tijd te winnen, zich het recht voorbehoudend Simon zo gauw mogelijk weer los te laten, toén deze onverwachts een stap dichter bij Milady kwam staan.

'Schiet, liefste ... Wat ik vragen wou, hoe heet je tegenwoordig feitelijk? Olga? ... Greta? ... Of Milady? ... Ja, Milady! Die naam ken je zelf nog niet, Madam.' 'Wees voorzichtig, Simon.'

'Griezelig, wat, in koelen bloede op een ongewapende man te schieten? Denk je soms dat ik m'n zakken volgestopt heb met kanons? Dan vergis je je. Kom, één enkele snelle beweging van de vinger aan de trekker. Wel. .. haal de trekker over! Vuur! ...' 'Je hebt het zelf gewild Simon.'

Zij haalde de trekker over. Geen ander gevolg dan een dorre tik van metaal op metaal. Zij haalde opnieuw de trekker over, tot viermaal toe, gooide dan het wapen neer.

'Wat had ik je gezegd, Greta?' Zij keek hem woedend aan.

'Hel... waarom is men er nog nooit in geslaagd jou onschadelijk te maken?'

'Je hebt 't zelf ook geprobeerd, darling, en zonder succes.' 'Ik verzeker je dat ik er ditmaal in slaag. Wacht je voor jaloerse vrouwen!'

'Ga naar je hut,' zei hij, bij wijze van antwoord. 'Don!' riep zij. 'Laat je mij in de steek? .. 'Schreeuw je niet schor, Greta, want Don is een oude vriend van mij. Toegegeven, je natuurlijke charme heeft hem een beetje het hoofd op hol gebracht, maar hij komt gauw genoeg weer bij...'

Zij draaide zich om, begaf zich naar haar hut. Willy scheen van plan haar te volgen. Simon kwam tussenbeide.

'Blijf hier, gore aap! ... Hoppy, ga naar beneden en sluit haar op.'

'Zou ze nog meer wapens bij de hand hebben, Saint?' vroeg Hoppy ongerust.

'Alle nodige voorzorgsmaatregelen zijn al getroffen,' antwoordde Simon.

Hij zag dat zijn woorden tot Olga-Greta-Milady doordrongen, en hij zag haar, als het ware, krimpen. Zij slaagde er niettemin in zich te beheersen en verdween. Simon legde zijn arm om de schouders van Shirley. 'En nu tussen jou en mij, kleine meid. Aan dek. Willy ook.'

Don vergezelde hen. Zwijgend begaven zij zich naar de brug. Don nam het roer weer over. De Blauwe Reiger voer snel voort, glijdend over het nachtdonkere water als een fantastische vogel.

'Ik maak me honderdduizend verwijten, Simon,' stamelde Shirley, over eigen woorden struikelend. Ik weet dat ik verkeerd gedaan heb. Maar het was mij te machtig. Toen ik de deur open zag staan. . . kon ik geen weer stand bieden aan de verleiding. Ik wou alleen even een luchtje scheppen. Toen ik aan dek kwam hoorde ik je met... met Milady praten.'

En dan, met een even uitdagende als verontwaardigde blik, voegde zij er aan toe: 'En toen heb ik jullie tweeën gezien! ...'

'. . . en toen ben je van de trap gevallen,' voltooide hij met een korte lach. 'Goed en best. Laten we er niet verder over praten ... tenzij je een been of een paar ribben gebroken hebt? In welk geval.. .'

Hij kwam naar haar toe, maar in werkelijkheid was het zijn bedoeling Willy een afstraffing te geven.

'Kameraad, je was gewaarschuwd ... geen dwaasheden uit te halen. Of anders ... een nachtelijk zeebad..

Onverwachts greep hij hem bij de kraag. Eer de ander zich te weer had kunnen stellen was hij geboeid. Dan tilde Simon hem op en slingerde hem overboord. Don waagde een poging tussenbeide te komen. Shirley slaakte een gil. Simon nam van geen van beide notitie. Met strakke armen hield hij het touw waaraan Willy vastgebonden zat. En reeds begon hij het touw in te halen en hees hij de ander weer op aan dek. Willy had het bewustzijn verloren. Shirley keek Simon verwijtend aan: 'Oh, Simon, hoe heb je zo'n gemene streek kunnen uithalen, alleen omdat hij een beetje medelijden met mij had!' 'Geloof je dat werkelijk? Het was zijn bedoeling zich op mij te wreken... en hij hoopte dat Greta hem er rijkelijk voor zou belonen. Nietwaar, kameraad?' Willy was inmiddels weer bijgekomen, keek Simon vals aan.

'En dat was nog maar een voorproefje,' waarschuwde de Saint. 'De volgende keer blijf je heel wat langer te water.' Hij strekte de arm uit naar de zee. Hier en daar boven het water zagen zij de vinnen van haaien die het jacht ; volgden. Willy huiverde.

'Okee, Saint,' verzekerde hij. 'Ik sta voortaan aan jouw kant.'

'Wel, ga je inmiddels verkleden, kameraad. En, luister goed, kom niet te dicht in de buurt van de hut van de Senora Olga Ramos.'

De nacht verstreek zonder dat er zich verdere bijzonderheden voordeden. Tegen het aanbreken van de dageraad zagen zij reeds de huizen van Antilla. Simon had Olga uit haar hut gelaten, maar bewaakte haar voortdurend. 'Probeer niet naar de kust te zwemmen, Milady. In de eerste plaats omdat de haaien bijzonder op vrouwenvlees gesteld zijn en in de tweede plaats omdat ik hun 't werk zou kunnen vergemakkelijken.'

Hij liet een automatisch pistool dansen op de palm van zijn hand. Zij keek hem giftig aan, maar gaf geen antwoord. Zij tuurde naar het landschap, het stadje met de grootse titel van hoofdstad. Boven de verspreide daken wuifden palmen zwakjes met hun groene bladeren. In de haven lagen enkele kleine schepen voor anker. Een motorboot scheerde over het water.

Greta wendde zich af, ging met onverschillige schreden naar beneden. Simon glimlachte. Shirley, die naast hem zat, slaakte een uitroep van verwondering.

'Je laat haar maar doen wat ze wil, Simon? Ze haalt vast nog een gemene streek uit voordat je haar door de politie van Antilla laat arresteren.'

'Ik laat haar niet arresteren.'

'Ben je helemaal gek geworden?' riep Shirley verontwaardigd uit. Na alles wat ze geprobeerd heeft je aan te doen? De Verenigde Staten zullen vast en zeker haar uitlevering eisen.'

'En wij zullen niets tegen haar kunnen bewijzen. Wat weten we feitelijk van Milady? Niets, behalve dat ze blond haar had. Welke wet verbiedt haar zich donker te laten verven? Om veroordeling, een schuldigverklaring door de Jury los te krijgen, heb je beter bewijsmateriaal nodig, geloof me.'

'Maar je hebt haar immers in dat huis in Long Beach gezien.'

'Nee. En jij evenmin.'

'Luke en Joe en Borg kunnen 't getuigen.'

'Daar ben ik nog zo zeker niet van. Het is in hun belang hun mond dicht te houden.'

Greta verscheen weer aan dek, kwam regelrecht naar de Saint toe.

'Hoelang denk je deze komedie nog voort te zetten, Simon?'

'Langer dan je denkt,' antwoordde hij glimlachend.