67

‘En, inspecteur, wat kan ik voor je doen?’ zei Dennis Agnew glimlachend. Hij legde de papieren op zijn bureau recht, graaide een rommelig stapeltje penisringen bij elkaar en liet ze als muntjes van de ene hand in de andere en vervolgens op het bureau glijden.

‘Ik weet niet wat voor spelletje jij speelt,’ zei ik, ‘maar waar ik vandaan kom, is iemand van de weg af rijden een misdrijf.’

‘Nou ja, Lindsay. je hebt er toch geen bezwaar tegen dat ik je Lindsay noem?’ Agnew vouwde zijn handen en wierp me een van zijn spierwit gebleekte glimlachjes toe. Ik weet niet waar je het over hebt.’

‘Je kletst. Twintig minuten geleden heb je me van de weg af gereden. Voor hetzelfde geld was er iemand verongelukt. Ik had wel dood kunnen zijn.’

‘O. Nee. Kan ik niet geweest zijn,’ zei Agnew met opgetrokken wenkbrauwen en hij schudde zijn hoofd. ‘Dat had ik toch wel gemerkt. Nee, ik denk dat je hier bent omdat je me wilde zien.’

Het was om woest van te worden. Agnew was niet alleen een engerd met een snelle auto die overal schijt aan had, maar hij stak de draak met me en dat bracht me echt in alle staten.

‘Zie je die meisjes?’ zei hij met een gebaar van zijn duim naar de foto’s van zijn roemrijke verleden. ‘Weet je waarom ze deze films doen? Ze hebben zo‘n slechte dunk van zichzelf, dat ze denken dat ze zich machtiger zullen voelen als ze zich met mannen verlagen. Is dat niet belachelijk? En kijk nou naar jou. Jezelf verlagen door hierheen te komen. Voel je je nu machtig?’

Ik verslikte me in deze lading onzin en sputterde: ‘Arrogante klootzak dat je bent,’ toen ik een stem hoorde zeggen: ‘Wauw. Zeg alsjeblieft dat je hier komt solliciteren.’

Een kleine man met een goedkoop groen, over zijn bierbuik dichtgeknoopt colbert verscheen in de deuropening. Hij leunde, een armlengte van waar ik stond, tegen de deurpost en nam me van onder tot boven op met een blik die zo walgelijk was, dat ik bijna kippenvel kreeg.

‘Rick Monte, dit is inspecteur Lindsay Boxer. Ze is van de afdeling Moordzaken van de politie in San Francisco,’ zei Agnew. ‘Ze is met vakantie, althans dat beweert ze.’

‘En geniet u van uw vrije dagen, inspecteur?’ vroeg Rick aan mijn boezem.

‘Heel erg, maar ik zou hier elk moment een officieel bezoek van kunnen maken.’

Ik had het nog niet gezegd, of ik kreeg een steek recht in mijn hart. Waar was ik mee bezig?

Ik was geschorst en buiten mijn district. Ik had in mijn privé-auto een burger achtervolgd. Ik had geen ondersteuning en als een van deze twee rukkers een klacht indiende, zouden me disciplinaire maatregelen te wachten staan.

Het was wel het laatste wat ik kon gebruiken vóór mijn rechtszaak.

‘Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat je boos was,’ zei Dennis met zijn zalvende stem. ‘Ik heb je niets misdaan, weet je.’

‘De volgende keer dat je me ziet,’ zei ik tussen opeengeklemde kaken door, ‘draai je dan om en loop de andere kant op.’

‘O Sorry. Ik heb het zeker verkeerd begrepen. Ik dacht dat jij achter mij aan zat.’

Ik wilde hem dolgraag van repliek dienen, maar deze keer slikte ik mijn woorden in. Hij had gelijk. Hij had me in feite niets gedaan.

Hij had me niet eens uitgescholden.

Ik liep Agnews kantoortje uit. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik me op het terrein van deze schooier had laten zien.

Ik had mijn neus vastberaden naar de winkeldeur gericht om dit akelige wereldje zo snel mogelijk achter me te laten, toen de doorgang werd versperd door een gespierde jonge vent met blonde strepen in zijn matje en getatoeëerde vlammen die boven het boord van zijn T shirt uit schoten.

‘Uit de weg, gozer,’ zei ik en ik probeerde me langs hem heen te wurmen.

De kerel deed zijn armen wijd en bleef als een blok midden in de winkel staan. Hij glimlachte uitdagend.

‘Kom maar, mama. Kom maar bij Rocco,’ zei hij.

‘Laat maar, Rocco,’ zei Agnew. ‘Deze dame is bij mij te gast. Ik zal je even uitlaten, Lindsay.’

Ik wilde de deur opentrekken, maar Agnew ging ertegenaan staan en hield me tegen. Hij stond zo dicht bij me, dat ik alleen zijn gezicht kon zien: elke porie, elk haarvaatje in zijn bloeddoorlopen ogen. Hij drukte een videoband in mijn handen.

De omslag verhaalde van Randy Loves heroïsche optreden in  Een lange harde nacht.

‘Bekijk hem eens als je tijd hebt. Ik heb mijn telefoonnummer achterop geschreven.’

Ik deinsde achteruit en de video viel kletterend op de grond.

‘Uit de weg,’ zei ik.

Hij stapte net ver genoeg opzij om me door te laten en ik duwde de deur open. Agnew had een grijns op zijn gezicht en zijn hand op zijn kruis toen ik de winkel uit liep.