41

Hij zou het halen, vertelden de dokters hem toen hij wakker werd op de brandwondenafdeling van het ziekenhuis in Clyde. Maar zijn dagen als handmodel waren geteld. Toen hij de schade mocht bekijken, boezemde zijn eigen lichaam hem zowel fascinatie als afschuw in. De bleke, melkwitte huid had plaatsgemaakt voor glinsterend rood weefsel, vochtig en vers. Ze hadden zijn hand, arm en been verbonden en hij had niet meer gekeken.

Hij was aan zijn bed gekluisterd en kreeg een stroom bezoekers. Gerry en Barb brachten Charlotte mee, McMurdo smokkelde een biertje naar binnen en Barnes zat elke keer heel lang naast hem zonder iets te zeggen. Gretchen kwam niet op bezoek. Falk nam het haar niet kwalijk. Toen Falk weer op mocht, zat hij de meeste tijd naast Raco’s bed, die in slaap gehouden werd terwijl ze de grote brandwonden op zijn rug en borst behandelden.

Ook hij zou blijven leven, zeiden de dokters. Maar ze maakten geen grapjes zoals bij Falk.

Rita Raco duwde met een hand tegen haar buik en hield met de andere Falks goede hand vast terwijl ze samen zwijgend naast haar man zaten. Falk vertelde haar hoe dapper Raco was geweest. Rita knikte alleen maar en vroeg de dokter nog eens wanneer hij wakker zou worden. Raco’s broers waren een voor een uit andere delen van het land aangekomen. Ze zagen eruit als variaties op dezelfde persoon. Ze gaven Falk een hand en hij kon zien dat ze het ergste vreesden, ook al bestookten ze hun slapende broer met bazige bevelen om uit bed te komen.

Raco sloeg uiteindelijk zijn ogen op en Falk werd door de dokters voor een hele dag de kamer uit gebonjourd. Alleen familie. Toen hij weer naar binnen mocht, zag hij Raco onder zijn verband een zwak maar vertrouwd grijnslachje geven.

‘Wat je noemt een vuurdoop, hè?’

Het lukte Falk te lachen. ‘Zo ongeveer. Je hebt het goed gedaan.’

‘Ik moest zorgen dat Rita veilig was. Maar zeg eens eerlijk.’ Raco wenkte hem dichterbij. ‘Was je niet heel even in de verleiding om Kiewarra af te laten fikken na alles wat het jou heeft aangedaan?’

Falk glimlachte, nu welgemeend.

‘Dat kon ik niet laten gebeuren. Mijn huissleutels lagen nog in de pub.’

Whitlam was overgebracht naar het Alfred Hospital in Melbourne, waar hij onder arrest stond voor een hele reeks aanklachten, onder meer de moorden op Luke, Karen en Billy Hadler. Hij was bijna onherkenbaar, was Falk verteld. Zijn haar had vlamgevat. Hij bofte dat hij nog leefde. Dat viel nog te bezien, dacht Falk bij zichzelf. De gevangenis zou geen pretje voor hem zijn.

Na Falks ontslag uit het ziekenhuis werd hij aan de dankbare zorg van de Hadlers toevertrouwd om te revalideren. Barb vertroetelde hem en Gerry kon niet langs hem lopen zonder hem een hand te geven. Ze wilden dat Falk zo veel mogelijk tijd met Charlotte doorbracht. Ze vertelden haar hoe hij haar vader had geholpen. Hoe hij haar échte vader – de goede man, de liefhebbende echtgenoot – had teruggebracht uit de dood.

Gerry en Barbs zoon was nog steeds dood, maar ze waren nu op de een of andere manier minder bedrukt. Ze keken de mensen weer recht aan, merkte Falk. Hij ging met ze mee naar de begraafplaats. Met name Lukes graf was bijna niet meer te zien door de vracht verse bloemen.

Terwijl Barb de kaartjes en boeketten aan Charlotte liet zien, nam Gerry Falk apart.

‘Godzijdank had het niets met het meisje van Deacon te maken,’ zei Gerry. ‘Je moet weten dat ik nooit echt heb geloofd… ik bedoel, Luke zou nooit…’

‘Ik weet het, Gerry. Maak je geen zorgen.’

‘Heb je enig idee wat er met haar is gebeurd?’

Falk maakte een nietszeggend geluidje terwijl Barb naar hen toe kwam lopen.

Zodra Falk zich sterk genoeg voelde, wandelde hij het hele eind tot Gretchens huis. Ze stond weer aan de achterkant te schieten en toen hij naar haar toe liep, draaide ze het geweer naar hem toe en hield ze het iets langer gericht dan nodig was.

‘Gretchen. Het spijt me,’ riep Falk over het veld. Hij stak zijn handen uit. ‘Meer heb ik niet te zeggen.’

Ze keek naar zijn verband en liet het geweer zakken. Ze zuchtte en kwam dichterbij.

‘Ik heb je niet bezocht in het ziekenhuis.’

‘Ik weet het.’

‘Ik wilde wel, maar…’

‘Het is oké. Ben je niet boos meer?’

Ze haalde haar schouders op en ze stonden zwijgend tegenover elkaar, luisterend naar de kaketoes in de bomen. Ze wilde hem niet aankijken.

‘Luke hield van Karen,’ zei ze ten slotte. ‘Echt waar. En daarvoor van Ellie.’ Toen ze uitkeek over het veld, waren haar ogen vochtig. ‘Ik was nooit zijn eerste keus, denk ik.’

Falk wilde haar zeggen dat ze zich vergiste, maar wist dat ze daar te slim voor was.

‘En de dag dat Ellie stierf?’ vroeg hij.

Gretchens gezicht vertrok.

‘Ik heb altijd geweten dat Luke voor jou heeft gelogen.’ Haar stem klonk afgemeten en de tranen biggelden over haar wangen. ‘Omdat hij bij mij was.’

‘Hoorde je dat?’ Gretchen deed haar ogen open en kneep ze samen tegen het zonlicht dat door het gebladerte viel. Het stugge gras kriebelde in haar rug.

‘Wat bedoel je?’

Ze voelde Lukes adem tegen haar hals terwijl hij sprak. Hij bewoog zich niet. Zijn haar was nog nat en zijn stem klonk slaperig en gedempt. Gretchen wilde rechtop gaan zitten maar werd tegengehouden door zijn blote borst die tegen de hare drukte. Hun kleren lagen op een slordig hoopje aan de voet van de boom.

Ze hadden zich tot op hun ondergoed uitgekleed en waren toen in de koele rivier gedoken. Gretchen had de warmte van Lukes lichaam door het water gevoeld toen hij haar onstuimig kuste en tegen de oever drukte. Het ondergoed was uit gegaan en lag nu te drogen op een platte rots.

Het water stond hoog en het borrelde en spatte terwijl het over de stenen stroomafwaarts stroomde. Toch hoorde Gretchen het geluid opnieuw. Een droog, knappend geluid ergens diep tussen de bomen. Ze verstarde. En nog eens.

‘O, shit,’ fluisterde ze. ‘Volgens mij komt er iemand aan.’

Ze duwde Luke van zich af en ging rechtop zitten, fronsend en knipperend met haar ogen.

‘Vlug.’ Gretchen gooide zijn spijkerbroek naar hem toe en probeerde haar beha aan te doen, die ze in haar haast verkeerd vasthaakte. ‘Kleed je aan.’

Luke gaapte uitgebreid, wat in gelach veranderde toen hij de blik op haar gezicht zag.

‘Oké, ik kom al.’

Hij controleerde of zijn boxershort niet verkeerd om zat voor hij hem aantrok. Het pad was een eindje verderop en ging schuil achter een dik gordijn van bomen, maar ze hoorden de voetstappen nu duidelijker.

‘Toe nou, trek je broek aan,’ zei Gretchen. Ze trok haar topje over haar natte haar. ‘We moeten hier weg. Het kan iedereen zijn. Het kan mijn vader zijn.’

‘Dat lijkt me stug,’ zei Luke, maar hij trok niettemin zijn broek aan. Nadat hij ook zijn schoenen en T-shirt had aangetrokken, stonden ze schouder aan schouder zwijgend door het dikke gebladerte naar de opening van het pad te kijken.

Gretchen moest bijna lachen toen er een ranke gestalte tussen de bomen opdook.

‘Jezus, het is Ellie maar. Ze bezorgde me bijna een hartverzakking.’ Ze besefte dat ze fluisterde.

Het meisje liep snel, met haar hoofd gebogen. Ze hield halt bij de rivier. Ze staarde even naar de gezwollen stroom, een hand tegen haar mond gedrukt, en draaide zich toen om.

‘Is ze hier in haar eentje?’ vroeg Gretchen, maar haar stem werd verzwolgen door het geruis van de rivier. Ze dacht even dat ze opnieuw gekraak hoorde, maar het pad achter Ellie bleef leeg.

‘Het doet er niet toe.’ Luke fluisterde ook. ‘Je hebt gelijk. We moeten gaan.’

Hij legde een hand op haar schouder.

‘Waarom? Laten we naar haar toe gaan.’

‘Daar heb ik geen zin in. Ze doet zo raar de laatste tijd. Bovendien ben ik helemaal nat.’

Gretchen keek omlaag. Haar vochtige beha had door haar T-shirt gelekt.

‘Nou en? Ik ook.’

‘Laten we gaan.’

Gretchen keek hem strak aan. Het water had de geur van seks misschien weggespoeld, maar de daad was duidelijk van zijn gezicht af te lezen.

‘Waarom wil je eigenlijk niet dat ze ons ziet?’ vroeg ze.

‘Het kan me niet schelen of ze ons ziet, Gretch.’ Maar hij fluisterde nog steeds. ‘Ze is een arrogante trut. Ik heb er vandaag de puf niet voor.’

Hij draaide zich om en baande zich zachtjes een weg tussen de bomen door, weg van Ellie. Hij meed het pad dat zij had genomen en koos in plaats daarvan het zandweggetje dat naar de boerderij van Gretchens ouders leidde. Gretchen zette een stap achter hem aan, maar draaide zich toen om en keek naar Ellie. Ze zat naast een eigenaardige boom gehurkt met haar hand tegen een rots.

‘Wat is ze aan het doen?’ vroeg Gretchen, maar Luke was verdwenen.

‘Toen ik hoorde dat ze stenen voor in haar zakken had verzameld, heb ik drie nachten niet geslapen.’ Gretchen snoot haar neus in een papieren zakdoekje. ‘Ik zag haar. Als ik naar haar toe was gegaan, had ik haar kunnen tegenhouden. Maar dat deed ik niet.’

Haar woorden gingen bijna verloren in haar tranen. ‘Ik ben weggegaan. Natuurlijk. Voor Luke.’

Gretchen haalde hem in toen hij net het weggetje op was gelopen.

‘Hé.’ Ze trok aan zijn arm. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Niks, schatje.’ Hij pakte haar hand, maar stond niet stil. ‘Het is gewoon tijd om terug te gaan.’

Gretchen trok haar hand terug.

‘Ze weet dat jij en ik samen zijn, hoor. Ellie, bedoel ik. Het is geen geheim.’

‘Dat weet ik toch, schatje.’

‘Dus waarom wilde je dan niet dat ze ons zag? Wat maakt het uit als de anderen weten dat het serieus is tussen ons?’

‘Dat geeft ook niets. Laten we erover ophouden,’ zei Luke, maar hij stond stil en keerde zich naar haar om. Hij boog zich naar haar toe voor een kus. ‘Luister, het doet er niet toe. Maar wat wij samen hebben is zo mooi. Ik wil gewoon dat het iets bijzonders blijft. Iets van ons tweeën.’

Ze deed een stap terug.

‘Dat zal wel. En wat is de ware reden? Denk je dat er misschien een beter aanbod is?’

‘Schei uit, Gretch.’

‘Is dat het? Want in dat geval zit Ellie daar gewoon te wachten…’

Luke maakte een geluid in zijn keel en begon weer te lopen.

‘En er zijn hier heel wat jongens die…’

‘Doe niet zo vervelend.’ Zijn stem zweefde over zijn schouder. Ze keek hem na. Ze hield van die schouders.

‘Want anders?’

Hij gaf geen antwoord.

Het weggetje had hen naar de paddock van haar ouders’ boerderij gevoerd en ze liepen zwijgend door naar het huis. Gretchen wist dat haar moeder en zus nog niet thuis waren. Ze hoorde haar vader rommelen in de schuur.

Luke plukte zijn fiets van de boom waar hij hem tegenaan had gezet en stapte op. Hij stak zijn hand uit en zij pakte die.

‘Ik wil sommige dingen onder ons tweeën houden,’ zei hij terwijl hij haar in de ogen keek. ‘Maar het heeft geen zin als jij je telkens als een prinses gedraagt.’

Hij boog zich naar haar toe maar zij wendde haar gezicht af van zijn kus. Hij keek even naar haar en haalde toen zijn schouders op. Toen hij wegreed barstte ze in tranen uit.

Gretchen liet de tranen over haar mooie gezicht glijden tot ze besefte dat hij niet zou terugkomen, en stopte toen abrupt. Ze voelde een golf van woede en rende het lege huis in terwijl ze haar wangen afveegde. Ze griste de sleutels van de pick-uptruck van de boerderij mee. Ze had haar rijexamen niet gehaald, maar ze reed al jaren rond door de velden.

Gretchen sprong achter het stuur en reed weg in de richting waarin Luke was vertrokken. Hoe durfde hij haar zo te behandelen? Ze ontdekte zijn fiets verderop voor de kruising. Ze minderde vaart, hield wat afstand, wist nog niet wat ze zou zeggen als ze hem had ingehaald. Voor haar stak een auto in vliegende vaart de kruising over en ze trapte op de rem. Een moment later schoot ze zelf over de kruising in haar witte pick-up.

Luke Hadler diende niet zo tegen haar te spreken, hield ze zichzelf voor. Ze verdiende beter. Luke sloeg opeens links af en een ijselijk moment lang dacht ze dat hij terugging naar de rivier en Ellie. Als hij dat zou doen, mijn god, dan zou ze hem serieus vermoorden. Ze volgde op een afstand en hield haar adem in. Op het laatste moment minderde hij vaart en fietste hij zijn eigen oprit op.

Gretchen stopte op een afstandje en keek vanaf de weg toe hoe hij de voordeur opende en naar binnen ging. Achter het huis zag ze de contouren van zijn moeder die de was ophing.

Ze keerde de pick-up en huilde de hele weg naar huis.

‘Toen ik hoorde dat Ellie niet was thuisgekomen, ging ik terug naar de rivier om haar te zoeken. Ik verwachtte min of meer dat ik haar ergens verstopt met een slaapzak zou aantreffen, op de vlucht voor haar vader. Maar er was geen spoor van haar te bekennen.’ Gretchen beet op haar duimnagel. ‘Luke en ik ruzieden over of we iets zouden moeten zeggen. Maar we maakten ons toen nog niet echt zorgen, weet je. Ze was toen al zo teruggetrokken, dat ik echt dacht dat ze wel weer zou opduiken als ze er klaar voor was.’ Ze bleef lang stil. ‘Ik heb geen moment gedacht dat ze in het water lag.’

Ze draaide zich naar Falk toe en keek hem aan.

‘Toen ze zeiden dat ze was verdronken, kon ik het mezelf niet vergeven. Stel dat we waren gebleven en met haar hadden gepraat? Ik dacht al dat er iets niet in orde was en ik heb haar gewoon in de steek gelaten. Ik schaamde me diep. Ik klapte dicht. Ik beloofde Luke niemand te vertellen dat we haar hadden gezien. Ik wilde niet dat iemand zou weten dat we haar keihard hadden laten stikken.’

Gretchen veegde haar tranen weg.

‘En net toen ik dacht dat het niet erger kon worden, begon iedereen jou te beschuldigen. Zelfs Luke werd bang. Als ze dachten dat jij erbij betrokken was, wat zouden ze dan zeggen als ze wisten dat wij daar waren? Luke bedacht een plan. Hij zou zeggen dat hij bij jou was. Dat zou jou helpen en het zou ons helpen. En ik kon de rest van mijn leven doen alsof ik daar niet was geweest. Dat ik niet naar Luke was gegaan terwijl ik naar haar had moeten gaan.’

Falk gaf Gretchen een schoon zakdoekje uit zijn broekzak. Ze nam het met een glimlach aan.

‘Jij bent niet verantwoordelijk voor wat er met Ellie Deacon is gebeurd,’ zei hij.

‘Misschien niet. Maar ik had meer kunnen doen.’ Ze haalde haar schouders op en snoot haar neus. ‘Ik weet niet hoe het precies zat met Luke. Hij was geen slechte vent, maar hij was behoorlijk slecht voor mij.’

Ze bleven een tijdje naast elkaar staan uitkijken over de velden en zagen beiden dingen die allang waren verdwenen. Falk haalde diep adem.

‘Luister, Gretchen, het gaat me niets aan, maar Gerry en Barb, en Charlotte, zouden…’

‘Luke is niet Lachies vader.’

‘Maar als…’

‘Aaron. Alsjeblieft. Hou op.’ Haar blauwe ogen bleven op de zijne rusten, maar slechts heel even.

‘Prima.’ Hij knikte. Hij had het geprobeerd. Genoeg. ‘Het is goed zo, Gretch. Maar het zijn fijne mensen. En ze zijn onlangs veel kwijtgeraakt. Jij ook. Als er een kans is om iets positiefs uit al deze ellende te halen, dan moet je die met beide handen aangrijpen.’

Ze zei niets, maar keek hem strak aan en haar gezicht verried niets. Ten slotte stak hij de hand uit die niet was verbrand. Ze keek ernaar en toen trok ze hem tot zijn verrassing naar zich toe voor een snelle omhelzing. Niet flirterig, zelfs niet vriendschappelijk, maar misschien berustend.

‘Tot over twintig jaar,’ zei ze.

Deze keer dacht hij dat dat waarschijnlijk wel zou kloppen.