Dankwoord

S ommige boeken zijn pure fictie, andere zijn juist gebaseerd op feiten. Dit boek behoort tot die tweede categorie. Hoewel het verhaal fictief is, is de wetenschap die erin bedreven wordt dat duidelijk niet. Ook de plekken en gebeurtenissen zijn lang niet allemaal verzonnen. Veel van de echte forensische zaken die mijn postdoctorale studenten en ik de afgelopen 35 jaar hebben bestudeerd, hadden te maken met gebeurtenissen in East Tennessee, de streek waarin ook dit verhaal zich afspeelt. Het zou onmogelijk (om niet te zeggen dwaas) zijn een verhaal te schrijven zonder die ervaringen daarin te betrekken.

Er zijn zoveel mensen die een bijdrage aan dit boek hebben geleverd dat het onmogelijk is om alle namen te vermelden. Om te beginnen zou Het lijkenhuis nooit kunnen zijn geschreven zonder Jon Jefferson, een prima medewerker met een gretige belangstelling voor de forensische antropologie. Daarnaast wil ik de honderden studenten bedanken, net als de vele agenten met wie ik heb samengewerkt. En de media, die accurate documentaires van onze onderzoeken hebben geproduceerd. En ten slotte de duizenden trouwe lezers die in mijn werk en mijn verhalen zijn geïnteresseerd. We hopen dat de lezers dit boek met net zoveel plezier zullen lezen als wij eraan hebben gewerkt.

dr. Bill Bass

De werkelijkheid overtreft vaak niet alleen de verbeelding, maar laat zich bovendien een stuk gemakkelijker in woorden vangen, zo besef ik nu, dankzij de velen die me op dit nieuwe terrein op weg hebben geholpen. Arthur Bohanan – de echte Art – gaf ons zijn vriendelijke en ruimhartige toestemming om zijn naam, zijn reputatie en enkele van zijn verdiensten voor dit boek te gebruiken. En dat slechts in ruil voor wat broodnodige aandacht voor de dringende behoefte aan meer onderzoek naar manieren om vingerafdrukken van kinderen te achterhalen. Bedankt Art, aan die belofte willen we ons graag houden. Dr. Jim Corbin, verbonden aan de landbouwfaculteit van de universiteit van North Carolina en als wetenschapper een pionier in de strijd tegen de illegale ginsengkwekerij, beantwoordde talloze vragen over deze wortel. Laat het de lezer duidelijk zijn dat de dichterlijke vrijheden in dit boek met betrekking tot de teelt van ginseng geheel en al voor mijn rekening zijn. Wat de informatie over helikopters en ambulances betreft, gaat mijn dank uit naar de bemanningen van de Smoky Mountain Helicopters en de LifeStar-traumahelikopterdienst van het Tennessee Medical Center. Verder gaat mijn dank uit naar dr. Sandra Elkins van het Regional Forensic Center en naar dr. Ed Uthman voor zijn website en e-mails.

Veel politiekorpsen, zowel regionaal, landelijk als federaal, gaven bereidwillig antwoord op mijn vele vragen. Enkele namen: wapeninspecteur Patty Resig, politiekorps Knoxville; Art Wolff, hulpsheriff Cooke County (en meesterinstructeur speurhondeneenheid); procureur-generaal Al Schmutzer; hulpofficier van justitie Marsha Mitchell; hulpofficier van justitie Guy Blackwell; Tim Wilson, agent narcoticabrigade; tbi -agent Greg Monroe; en acht leden van het fbi -districtskantoor van Knoxville: speciaal hoofdagent Joe Clark, hulpagent Tim Cox, speciaal agenten Gary Kidder, Beth O’Brien en Robert Gibson III, en districtsadvocaat James Van Pelt.

Verder bedank ik mijn stiefzoons (en vuurwapendeskundigen) Adam en Lee Robinson; onze onvermoeibare en vakbekwame literair agent Giles Anderson; en ten slotte onze onverschrokken redacteur bij William Morrow, Sarah Durand.

Zoals altijd is werken met dr. Bill Bass een groot plezier, buitengewoon leerzaam en een enorme eer.

Jon Jefferson