2

Vrijdagavond rond halfnegen had de groep zich verzameld in de schuur. De deur zat op de knip en het enige raam in het vertrek was afgedekt met een laken. De wiet lag op de gammele eetkamertafel en ze stonden er in een kring omheen. Opgewonden werd het groene spul, dat in het plastic zat opgeborgen, bekeken. Dat was het dus. En wat nu? Niemand van de groep had ervaring met het roken van wiet. Hoeveel gram moesten ze in een joint verwerken? Hoeveel jointjes konden ze van drie gram wiet draaien? Ze wisten het niet.

‘Wat moeten we er nu mee?’ vroeg Sanne hardop. Bart en Idde haalden hun schouders op en keken Gopal verwachtingsvol aan. Het was tenslotte zijn idee, maar ook hij stond wat dommig naar het groene goedje te staren.

‘Fijn’, concludeerde Emma. ‘We weten niet eens hoe het verder werkt. Dat hebben we slim aangepakt.’

‘We kunnen het toch gewoon vragen’, meende Gopal, die zich nu ook wat onnozel voelde.

‘O, ja’, viel Emma schamper uit. ‘Aan wie dan? We mogen wel oppassen dat onze aankoop niet als een nieuwtje door de buurt rondzingt. Leuk als onze ouders het te horen krijgen.’ Emma en Sanne waren een twee-eiige tweeling van zestien jaar. Ze leken op elkaar, maar toch ook niet. Sanne had blond haar, net als haar moeder. Ze had kuiltjes in haar wangen en was ietsjes forser gebouwd dan haar zus. Emma had halflang donkerbruin haar en was vijftien centimeter langer. Ze was sportief en goedlachs en de minst opvallende van de twee. Emma speelde graag de baas, was zelfs wat opvliegend en soms ergerde Sanne zich mateloos aan haar gedrag. Desalniettemin waren ze onafscheidelijk.

‘We moeten er iemand bijhalen die het ook gebruikt’, stelde Erik voor. ‘In ruil daarvoor geven we hem wat wiet. Die persoon gaat het echt niet rondbazuinen, dan verraadt hij toch zichzelf.’

‘Dat vind ik een strak plan. Dat moeten we doen’, vond Gopal.

‘Wie kunnen we het beste vragen?’ Hij keek de kring rond.

‘We kunnen bijvoorbeeld Pim nemen’, zei Erik. ‘Pim Verhoeven gebruikt zeker. Hij heeft het me zelf verteld. En Pim zit altijd om geld verlegen, dus als we hem wat gratis wiet aanbieden…’

‘Is Pim wel een goed idee?’ Bart weifelde. ‘Hij gaat de laatste tijd met rare gasten om. Ik vind hem een gluiperd.’

‘Ach, dat valt wel mee’, wist Idde. ‘Hij zou ons in ieder geval nooit verraden.’

‘We hoeven hem niet als een vriend binnen te halen. Wat hij verder uitvreet, moet hij zelf weten. Hij hoeft ons maar één keer te helpen’, vond Gopal. De anderen waren het daarmee eens. Erik trok zijn mobiel uit zijn broekzak en zocht in zijn adressenbestand naar het nummer van Pim. Hij drukte op wat knoppen en het duurde niet lang voordat er aan de andere kant een stem klonk. ‘Met Pim.’

‘Pim, met Erik. Ik heb een vraagje…’ Erik viel even stil terwijl zijn ogen langs de gezichten van zijn vrienden vlogen.

‘En wat mag dat dan wezen?’ informeerde Pim.

‘We willen wiet roken, maar we hebben het nog nooit gedaan. Kun jij ons voordoen hoe dat moet?’

‘Wiet roken…’ De woorden werden spottend herhaald.

‘Het hoeft niet voor niks. We hebben drie zakjes gekocht en daar kun je wat van krijgen’, liet Erik er snel op volgen. ‘Als beloning voor je hulp.’

‘Bij wie heb je het gekocht?’

‘Bij Bolle Joop in de Kerkstraat.’

Pim snoof goedkeurend. ‘Die heeft goed spul.’

‘Doe je het?’

Er viel een stilte. Erik hoorde Pim op de achtergrond met iemand overleggen. ‘Luister… ik kom niet alleen’, zei Pim toen. ‘Ik neem Stijn mee. Hebben jullie vloei? Geen gewone vloei, die extra lange.’

‘Nee, dat hebben we niet. We hebben alleen maar wiet.’

‘Oké, dan nemen wij wel vloei mee. Waar, wanneer en hoe laat?’

‘Zaterdagavond bij De Rode Rakker om halftien?’ Erik zag dat de anderen goedkeurend stonden te knikken. ‘Komt dat uit?’

‘Dat is goed. Dan zien we jullie daar.’ De verbinding werd verbroken.

‘Zaterdagavond om halftien’, herhaalde Erik de afspraak terwijl hij zijn mobiel opborg.

Erik was met zijn negentien jaar de oudste van het stel. Hij was een lange, magere jongen met vlasblond haar dat aan weerszijden van zijn hoofd was opgeschoren. Afgezien van zijn wenkbrauwpiercing, die hij had nageaapt van Bart, had hij verder niets stoers over zich.

‘Mooi, dan stoppen we de zakjes terug onder de grond. Daar liggen ze voorlopig veilig’, meende Gopal.

Hij pakte een zakje van de tafel en keek gefascineerd naar de inhoud terwijl zijn vingers in het groene spul kneedden. Hij kon bijna niet wachten tot het zaterdag was.

‘Wil er nog iemand ruiken?’ Zonder het antwoord af te wachten had hij het zakje al geopend en snoof hij krachtig de geur op. Hij trok een bedenkelijk gezicht. ‘Het lijkt wel bedorven.’

‘Laat eens ruiken?’ Geërgerd trok Idde het zakje uit zijn handen. Straks ging hij nog beweren dat hij rotzooi had gekocht. Dat hij het risico voor niets had gelopen. Hij snoof en trok een vies gezicht toen de scherpe lucht zijn neusgaten vulde.

‘Misschien hoort het zo’, zei hij en hij duwde vervolgens het zakje in Emma's handen.

‘Moet je ruiken…’

‘Ik ken de geur ook niet.’ Emma rook voorzichtig aan het groen en gaf het zakje toen door aan haar zus. Het plastic zakje ging van hand tot hand en nadat ze allemaal hadden geroken en niet wisten of het zo hoorde, verdween het in een roestige, blikken trommel. Achter in de schuur, in de rechtse hoek werd de trommel in een gat onder de grond bewaard. Naast de fles met rum, twee seksboekjes, het uitbeenmes en een versleten portemonnee met een inhoud van zes euro en tweeëndertig eurocent. Het geld hadden ze speciaal gespaard voor noodgevallen. De bergplaats werd met een tegel afgedekt en een ladekastje werd eroverheen geschoven. Keurig verborgen voor overbezorgde ouders die, als ze erachter kwamen, het experiment zouden beletten. Voorlopig was de eerste stap gezet.

De Rode Rakker was in het stadje het sociale trefpunt voor jongeren tussen vijftien en tweeëntwintig jaar. Door de week werden er cursussen zoals toneel, muziek en schilderen georganiseerd en in het weekend werden er feesten gehouden. De feestzaal was een flinke ruimte van zeven bij elf meter en in het achterdeel was over de hele breedte een bar gebouwd. Langs de zijkanten stonden zilverkleurige tafeltjes met ijsblauwe stoelen en het midden was vrijgehouden als dansvloer. De Rode Rakker zat die zaterdagavond bomvol. Niet omdat de rockband Plebs speelde, een onbekende ruige popgroep uit de polder, maar omdat de consumpties die avond voor de helft van de prijs over de toonbank gingen.

Ze zaten aan de rechterkant van de dansvloer, aan twee tafeltjes, dicht bij het raam. Sanne en Emma speurden door het raam de straat af terwijl de bezoekers die via de ingang binnenkwamen door de jongens werden geobserveerd. Het was kwart over tien en Pim en zijn kameraad waren nog steeds niet gearriveerd. De groep was aan hun tweede consumptie begonnen en ze werden onrustig van het wachten. Idde en Bart waren ervan overtuigd dat ze niet meer kwamen opdagen en vonden dat er een oplossing moest worden gevonden. Want het was heel simpel: vanavond moest het gebeuren. Ze wilden niet nog een dag met het spul rondlopen. Er werd koortsachtig overlegd en Bart opperde om een ander uit te zoeken die het kon uitleggen. Hij spotte Feline op de dansvloer en meende dat zij een geschikte leermeester kon zijn. Maar de meisjes maakten bezwaar. ‘Binnen een minuut weet de hele zaal dat we wiet bij ons hebben’, beweerde Emma en Sanne knikte driftig dat dat klopte. ‘Ze is niet te vertrouwen, het is een roddeltante.’

‘Geert?’ zei Gopal en hij knikte naar de jongen aan de bar.

‘Rookt hij wiet dan?’ vroeg Erik met een gedempte stem. Ze wisten het niet zeker. ‘Mustafa?’ Nee, die rookte niet. ‘Felix?’

‘Daar heb je ze’, siste Idde en vijf paar ogen schoten naar de ingang.

Pim stond in de deuropening met een forse knaap van een jaar of vijfentwintig in zijn schaduw. Pim streek met een traag gebaar zijn haar uit zijn gezicht en schonk een groepje tieners een arrogante glimlach. Hagelwitte tanden en keurig in gelid. Een opvallende jongen die het zeker niet slecht zou doen in een of ander modeblad. Hij had tevens een goed stel hersenen. Het was alleen jammer dat zijn mentaliteit zo door en door verrot was, dat hij zijn intelligentie niet wilde gebruiken voor het goede maar juist voor het kwade. Zijn partner in het kwaad was Stijn, een combinatie van dom, gewetenloos en beresterk. Pim had hem totaal in de hand. Hij wist hem op een geraffineerde wijze te bespelen en gaf Stijn het gevoel dat hij de leiding had over alles wat ze ondernamen. Iets wat later van pas kon komen, als ze zouden worden gepakt. Pim zou zijn aandeel ontkennen en alle schuld in de schoenen van zijn maat schuiven om zo buiten schot te blijven. Pim keek de zaal door en ontdekte uiteindelijk het zestal aan de tafeltjes bij het raam. Hij slalomde op hen af en Stijn volgde. Voor de tafeltjes bleef hij staan en keek de groep taxerend aan. De blik van Stijn bleef strak op Gopal gericht en hij snoof afkeurend. Gopal gaf geen krimp. Het was wel vaker voorgekomen dat mensen op hem neerkeken omdat hij een donkere huidkleur had. Stijn zocht oogcontact met zijn maat, maar deze maakte een sussend gebaar dat het in orde was.

‘Dat is Stijn, een kameraad van de sportschool’, stelde Pim toen zijn vriend voor. De groep knikte bij wijze van groet naar de jongen en deze knikte stug terug. Het tweetal nam plaats en boog zich over de tafels naar voren.

‘Hebben jullie het bij je?’ vroeg Pim op een samenzweerderige toon.

Erik knikte, maar Emma viel hem in de rede.

‘Jullie zijn laat’, merkte ze nors op en demonstratief checkte ze haar horloge.

‘Ja, en…’ antwoordde Pim geamuseerd en totaal niet onder de indruk van haar uitval. ‘We zijn er nou toch? Of heb je liever dat we weer gaan?’

Gopal wierp haar een waarschuwende blik toe: ze moest zich koest houden. Het was nu het moment niet om ruzie te zoeken.

‘Ja, we hebben het bij ons’, zei Gopal snel.

‘Laat maar zien.’

‘Hier?’ De stem van Bart sloeg over en in paniek keek hij in het rond. ‘Ben je gek? De helft van wat hier rondloopt, zit bij mij op school. Niet iedereen hoeft het te weten.’

‘Dan gaan we naar buiten’, zei Stijn resoluut en hij sprong op. Zonder de reactie van de anderen af te wachten, beende hij de zaal door. Pim grijnsde breed en seinde met zijn hoofd dat ze zijn vriend moesten volgen. Stijn had zich in het fietsenhok aan de achterzijde van De Rode Rakker teruggetrokken en wenkte ongeduldig. Op de grond lagen twee schone servetten uitgevouwen als een witte stip in het donker. Stijn liet zich op zijn hurken zakken en gaf met een korte hoofdbeweging aan dat de anderen zijn voorbeeld moesten volgen. De smoezelige lamp aan het plafond verspreidde weinig licht en het was moeilijk om zijn handelingen goed te kunnen volgen. Hij trok een pakje shag uit zijn binnenzak en keerde het om op het midden van het servet. Ze keken geboeid toe terwijl Pim het ritueel voorzag van het nodige commentaar. Stijn plukte de tabak uiteen en keek geïrriteerd op van zijn werk. Hij stak zijn hand uit en bewoog driftig zijn vingers. ‘Waar blijft de wiet? Schiet eens op.’

Haastig frutselde Gopal de wiet tevoorschijn en legde hem met een verontschuldigende glimlach in zijn hand. Ruw werden de zakjes opengerukt en grondig gemengd met de berg tabak. Dat nam enkele minuten in beslag en toen werd de gehusselde, bruine berg terug in het shagpakje gestopt. Stijn veegde zijn handen schoon aan zijn spijkerbroek en keek de groep rond alsof hij een ingewikkeld goochelnummer had gepresenteerd.

‘Het is ongeveer drie gram wiet en daar haalt Stijn vier jointjes uit’, beweerde Pim. ‘Klopt toch, Stijn?’ Stijn knikte en met moeite hield hij zijn gezicht strak. Het was een regelrechte leugen. Uit drie gram wiet rolde hij zes jointjes, maar dat konden zij niet weten. Dat was de tol die ze betaalden voor hun onwetendheid.

‘Ik draai er nu drie voor jullie, en die ene van ons bewaar ik voor een ander moment’, zei Stijn. Hij lachte naar Pim en deze knipoogde onopvallend terug.

De extra lange vloei werd getoond. Rap rolde Stijn de drie beloofde jointjes en borg toen het restant in zijn jaszak op. Hij hield een sjekkie in de kom van zijn hand en stak een lucifer aan. De sigaret gloeide op en hij inhaleerde diep. Na een tweede hijs gaf hij de joint door aan Erik. Deze keek wat onzeker naar de joint, tuitte zijn lippen en trok de rook naar binnen. Hij werd gelijk overvallen door een hoestbui.

Kuchend en proestend duwde hij het sjekkie in Sannes handen. Sanne stak het met tegenzin in haar mond. Het idee dat iedereen aan het sjekkie zat te lurken, vond ze wat onsmakelijk. Ze hield haar zus in het oog terwijl ze langzaam de rook naar binnen zoog. Een misselijkmakend gevoel verspreidde zich door haar lichaam en met een vies gezicht gaf ze de sigaret uit handen.

‘Het effect van een jointje duurt maar twee tot drie uur en dan is het weg’, meldde Pim. ‘Het is een softdrug, dus eigenlijk is het kinderspul. Maar het is leuk om de avond mee te beginnen. Als je meer wilt, moet je het combineren met iets sterkers.’

‘Wat dan?’ wilde Erik weten.

‘Een pilletje, speed of GHB.’

‘GHB?’ herhaalde Emma bedenkelijk. ‘Wat is dat voor iets?’

‘Dat meng je met frisdrank, echt heftig spul’, antwoordde Pim wijs. ‘Geweldige drug. Binnen een paar minuten voel je de werking al. Een groot voordeel is dat als je het gemengd hebt, de politie het niet kan herkennen. Het is namelijk reukloos en bijna smaakloos. Het smaakt een beetje zout.’ Hij begon hard te lachen. ‘En proeven doen ze bij de politie niet.’ Uit beleefdheid lachten ze allemaal mee.

‘Je wordt er onwijs geil van’, vulde Stijn aan en hij knipoogde veelbetekenend naar Sanne. ‘Ik heb heel wat vrouwtjes gehad, dus ik heb ervaring zat. En als jij het wilt gebruiken, liefje, dan moet je mij effe bellen. Dan maken we er samen een feestje van.’ Hij wierp een suggestieve blik op haar borsten. Sanne was knalrood geworden, verslikte zich en keek snel de andere kant op. Stijn grinnikte en opende zijn mond, waarschijnlijk om weer iets obsceens te zeggen, maar Emma was hem voor.

‘Doe niet zo bijdehand’, snauwde ze. ‘Alsof ze op jou of op die rotzooi zit te wachten.’ Ze keek haar zus aan en wachtte op bijval. Maar die reageerde niet. Sanne was overdonderd door zijn boute directheid. Om zich een houding te geven stak ze de joint in haar mond en nam een flinke hijs. Ze had de blik in zijn ogen gezien, die plotselinge belangstelling voor haar en ze voelde zich enigszins vereerd. Vanuit haar ooghoeken observeerde ze zijn brede schouders, zijn vierkante gezicht en zijn gemillimeterde kapsel. Het was absoluut haar type niet, maar er was iets aan hem dat haar intrigeerde. Hij was in ieder geval zo anders dan de jongens uit haar klas.

‘Ben je haar moeder soms? Of ben je gewoon jaloers?’ vroeg Stijn met een geil glimlachje. ‘Ik neem jullie alle twee. Net zo makkelijk.’ Hij likte demonstratief zijn lippen af.

‘Val dood’, gromde Emma en ze draaide hem haar rug toe. Emma was niet zo geïnteresseerd in jongens en de jongens meestal niet in haar. Ze gebruikte geen make-up en kleedde zich wat jongensachtig: spijkerbroeken, slobbertruien en legerlaarzen. Sanne daarentegen hield zich graag bezig met haar uiterlijk en was erg modebewust. Ze ging beslist de deur niet uit voordat ze de perfecte combinatie van broek, shirt en schoenen had uitgezocht.

‘GHB is zeker niet geschikt voor watjes zoals jullie’, zei Pim en hij negeerde het hele voorval tussen Stijn en de meisjes. ‘Dan moet je wat meer ervaring met drugs hebben. De dosering van GHB is lastig en een paar milliliter kan al te veel zijn.’

Watjes? Sanne keek de jongen gekwetst aan. De rode kleur op haar gezicht trok nu tot ver achter haar oren. Wat een lulhannes, met zijn ervaring. Hoe oud was hij zelf?

Stijn stootte haar aan toen hij zei: ‘Maar wel een heel lekker watje.’

Ze lachte wat moeilijk.

‘Dan kun je beter een pilletje nemen’, ging Pim onverstoorbaar verder met zijn stoere praat. Hij sloeg de joint af die hem werd voorgehouden. ‘En een pilletje xtc is nog redelijk betaalbaar.

Voor vijf euro heb je er al een.’

‘Dat is waar’, gaf Stijn toe. ‘Op zo'n pilletje kun je lekker lang dansen en flikflooien met de meiden. Ik heb eens vijf uur lang gefeest op een pilletje.’

‘Vijf uur?’ Erik floot vol bewondering en stootte Gopal aan.

‘Dat is pas het echte spul.’ Gopal knikte terwijl zijn ogen glinsterden.

De drie jointjes waren op en Stijn en Pim stelden voor om binnen nog wat te drinken. De groep reageerde enthousiast, met uitzondering van Emma. Ze mocht Stijn niet en zag hem liever meteen vertrekken, met zijn vriend erbij. Ze probeerde Gopal te overtuigen van haar gelijk door in zijn oor te sissen dat het uitvreters waren. Ze hadden met hen de drie stickies opgerookt en hun eigen aandeel in hun zakken gehouden. Ze hadden meer gekregen dan was afgesproken. Maar Gopal wuifde haar opmerking weg. ‘Doe niet zo kinderachtig.’

Ze liepen achter de twee de feestzaal binnen, richting bar.

‘Wil er iemand wat drinken?’ vroeg Bart. Hij trok een biljet van twintig euro uit zijn broekzak en keek vragend de kring rond.

‘Een pilsje’, zei Pim terwijl hij een barkruk pakte en plaatsnam aan de bar.

‘Geef mij ook maar een biertje.’ Stijn gaf Bart vriendschappelijk een klopje op de rug. ‘Jij bent geweldig.’

Bart deelde acht pilsjes uit en na een halfuurtje gaf hij nog een rondje. Hij kon het zich gemakkelijk veroorloven. Hij had geld zat. Bart was enig kind en werd door zijn ouders gruwelijk verwend. Een soort compensatie omdat ze weinig tijd voor hem hadden. Ze runden een goedlopende sportwinkel in Utrecht en dat slokte hun tijd volledig op. Er waren zelfs plannen voor een tweede winkel in een andere stad. Elke week lag het zakgeld op de eetbar voor hem klaar en hij hoefde er nooit om te vragen. Hij was die avond een populaire vriend en kreeg alle aandacht. Aandacht die hij thuis zo miste.

Na een paar minuten richtte Stijn zijn aandacht op Sanne. Ze was met Erik en Idde in discussie over het nut van studeren. Erik vond een studie na de middelbare school onzin en Idde twijfelde. Hij wilde automonteur worden, net als zijn vader. Sanne probeerde aan te tonen dat doorstuderen geen slecht idee was. Ze had dit onderwerp vaak genoeg met anderen besproken en wist haar gelijk altijd helder uiteen te zetten. Maar dit keer kostte het haar moeite. Ze moest zoeken naar de juiste woorden. ‘De middelbare school is een basisopleiding.’ Dat was haar standaardopeningszin. ‘Je moet je specialiseren en… en… Neem mijn broer Paul nou.’ Ze dacht lang na. ‘Hij kan nooit architect worden als…’

‘Dat is toch geen vergelijking’, onderbrak Erik haar verontwaardigd. ‘Jouw vader verwacht dat zijn kinderen iets bereiken. Dat ze ergens in de top terechtkomen. Ik heb die steun nooit gehad. Die ouwe van mij is jaren geleden vertrokken en heeft ons gewoon laten stikken.’ Het leek er even op dat hij in tranen zou uitbarsten. ‘Jij hebt gewoon geluk dat je in het juiste bed bent geboren.’

‘Wat een onzin’, riep Sanne fel. ‘Als wij niet willen, dan kan mijn vader hoog of laag springen, maar dan gebeurt er niets.’

‘Dat is waar’, viel Stijn haar bij. ‘Mijn vader wilde dat ik voor de klas ging staan. Dat ik een of andere suffe docent werd omdat mijn neef voor die studie had gekozen. Ik voor de klas, zie je het voor je?’ Hij lachte voluit. ‘Nou, mijn vader heeft me behoorlijk onder druk gezet, maar ik vertikte het. Niet omdat de opleiding te zwaar was, maar gewoon om mijn vader dwars te zitten. Ik heb mijn eigen weg gevolgd en ik verdien genoeg geld. Ik heb mijn vader niet nodig gehad om wat te bereiken in deze klotewereld. Ik kan gaan en staan waar ik wil en ik ben niemand iets verschuldigd.’ Hij legde zijn hand op Sannes rug en nam strijdlustig een slok van zijn pils. ‘Je hebt het zelf allemaal in de hand, meid.’

Toen Sanne voorzichtig knikte, verscheen er een vreemde gloed in zijn ogen: een mengeling van spot en ernst. Hij genoot van zijn triomf. Ze slikten het voor zoete koek. Wisten zij veel. Stijn deed alles om indruk op haar te maken, vandaar dit belachelijke verhaal dat hij ter plekke uit zijn duim zoog. Hij was een gewone jongen, opgegroeid in de achterbuurten van Den Haag. Zijn vader had nog nooit iets van hem geëist.

Het was een zuiplap en hij dacht alleen maar aan drank. Leraar… Stijn zag daar de humor wel van in. Hij had zijn school niet eens afgemaakt. Hij had meer tijd in de bak doorgebracht dan op school. Twee jaar voor handel in verdovende middelen en zes maanden voor een verkrachting.