20

Niets pepte Heleen zo op als goede seks. Bij de gedachte alleen al kon ze in normale omstandigheden blij worden. Deze avond, vermoedde ze, zou het er niet van komen. Ze zat in de rode loveseat met een bord op schoot en was ondersteboven van wat ze had gelezen. Twee stokjes met restjes kip eraan lagen naast de rijst in een plasje pindasaus.

Ronald was klaar met eten. Hij las in deel 1 van de dagboeken.

‘Heftig,’ had hij een keer gemompeld. En: ‘Zo zo.’

Heleen keek hoe Ronald zat te lezen. Totaal op zijn gemak, voeten op tafel, zichtbaar genietend van de ontboezemingen van een stadsgenoot die hij niet kende.

Heleen had het helemaal gehad met de dagboeken. Ze had de rest van het tweede deel nog doorgebladerd en gezien dat tante Bea na haar ontboezemingen vooral schreef over dagelijkse zaken. Daar doorheen schemerde vooral de behoefte om boete te doen. Ze richtte zich weer op de kerk en een tijdje later op de Bijbellezingen van De Levensbron. Bert had haar en Ed gevraagd om mee te doen en ze had niet durven weigeren, uit angst dat hij alsnog uit de school zou klappen. Ze genoot niet van de bijeenkomsten, zoals de anderen dat wel leken te doen. Ze voelde zich een buitenstaander. Toch sloot tante Bea best optimistisch af: ze had besloten haar leven in Gods handen te leggen. Haar woorden ademden overgave, vertrouwen en de overtuiging dat het allemaal goed zou komen. Met Bert, La Refuge en de geldproblemen. Ook bad ze elke dag vurig dat haar relatie met Francine verder zou verbeteren.

Zonde, vond Heleen, dat het er nooit meer van gekomen was. Ze nam zich voor de dagboeken zo snel mogelijk bij Francine te bezorgen. Hoe zou het met haar zijn? Heleen dacht met afschuw aan de manier waarop de jonge kinderen in La Refuge werden gedrild. Die kleine Juliet, wat zou er van haar terechtkomen? Voor haar geen carrière naar keuze. Haar eigen Julia mocht alles worden wat ze maar wilde. Ze had er nooit zo diep over nagedacht, haar dochter was nog zo jong. Het kostte haar moeite zich voor te stellen dat ze minzaam ‘dag mam’ zou roepen voordat ze op haar scooter naar haar vriendje vertrok.

Heleen hoorde dat er een bericht binnenkwam op haar iPhone. Ha, een foto. Ze zag haar dochter tevreden slapend in haar slaapzak, met haar speen in haar mond. Wat was ze nog heerlijk klein en onschuldig, zeker als ze sliep. Met een steek realiseerde ze zich dat ze het kleine meisje alweer dagen niet bij zich had gehad. Ze miste haar. ‘Geef haar maar een kus van me. Veel plezier daar. X Heleen’ stuurde ze terug. Alleen tekst, haar ouders hoefden niet te weten waar zij was. Het had wel iets huiselijks, zo samen op de bank met Ronald. Ouderwets. Ze wreef in haar ogen. Terugrijden naar huis was het laatste waar ze zin in had.

‘Zal ik vannacht maar hier blijven?’ zei ze terloops, terwijl ze voor de laatste keer haar glas vulde.

‘Ga maar in mijn bed liggen,’ bood Ronald aan.