Hoofdstuk 10

‘Mijn voorbereiding voor de wedstrijd heeft onder jou te lijden.’ Abby rekte zich met een zucht uit en probeerde niet aan de verleiding toe te geven in slaap te vallen.

Aan slapen waren ze niet meer toe gekomen, en als ze zich nu alsnog daaraan overgaf, zou ze waarschijnlijk wakker worden van een telefoontje van Pedro die ongerust vroeg waar ze in hemelsnaam uithing.

‘Ik ga koffie bestellen,’ zei ze. Voordat ze de wereld aankon had ze cafeïne nodig. ‘Wil je ook?’

‘Nee.’ Matteo gaapte. ‘Dan valt mijn plan om heel lang uit te slapen in duigen.’

‘Hoelang?’ Ze kreunde en grimaste dapper toen Matteo zijn ogen weer dicht deed.

‘Nou, het is nu bijna vijf uur en Kedah komt pas rond het middaguur, dus zo’n zeven uur…’ zei hij, waarmee hij haar onder de neus wreef hoe weinig slaap ze had gehad.

Ja, het was ongelooflijk moeilijk om zichzelf uit bed te slepen. Maar het lukte haar, en ze nam een douche en probeerde haar hoofd helder te krijgen voor deze dag. De dag waarvan ze had gedacht dat het de belangrijkste dag van haar leven zou zijn.

Dat was het nog steeds, dacht Abby terwijl ze het water over zich heen liet stromen. Door wat er de afgelopen nacht was gebeurd, was vandaag nog belangrijker geworden, maar om een andere reden.

Tegen de tijd dat ze uit de badkamer kwam, was haar koffie gebracht. Op het balkon dronk ze een kop koffie en keek ze naar de prachtige oude gebouwen en de sprankelende Middellandse Zee. Monte Carlo was echt heel erg mooi.

Nu had ze herinneringen die net zo mooi waren.

En wat er ook vanaf nu tussen haar en Matteo zou gebeuren, ze zou er vrede mee hebben. De laatste keer dat ze samen wakker waren geworden was moeilijk en ongemakkelijk geweest. Dat was het nu niet, en ze zou ervoor zorgen dat het altijd zo bleef. Ze had geen spijt en dat zou ze ook nooit krijgen, want afgelopen nacht was een heel bewuste keuze geweest.

Nadat ze haar koffie ophad, liep ze terug naar binnen. Ze zag dat Matteo nog lag te slapen, dus trok ze haar donkergroene werkkleding aan en verliet op haar tenen de hotelkamer om aan de belangrijkste dag van haar leven te beginnen.

De belangrijkste dag van haar carrière, corrigeerde ze zichzelf.

Er was nu veel meer.

De opbouw naar de wedstrijd ging in een waas voorbij.

Pedro ging helemaal in zijn videospelletjes op en Bernadette hield zich met haar eigen dingen bezig, onderhield haar sociale contacten op haar telefoon en was aanwezig zonder in de weg te lopen.

Het was fijn dat zij in de buurt was, dacht Abby.

Toen Matteo en Kedah net na één uur aankwamen, hing er een kalme sfeer in het Boucher-kamp.

Ook als ze als laatste zouden eindigen, hadden ze al gewonnen.

Ze waren nu hechter dan ooit. Pedro zou blijven, en ze hadden twee fantastische wedstrijden achter de rug.

Toen de starttijd van de laatste race voor de Henley Cup naderbij kwam, kwam Pedro in zijn leren kleding tevoorschijn. Hij zag er eerder vastbesloten dan gespannen uit. Bernadette wenste hem geluk met een kus en alle anderen wensten hem veel succes. Daarna hielden hij en Abby nog een kort laatste overleg voordat hij zijn plek innam.

Dit keer klapperden zijn tanden niet van de zenuwen, en Abby hoefde hem niet met woorden te kalmeren. Toch zei ze alles wat ze van plan was geweest te zeggen: dat het meedoen aan de wedstrijd het belangrijkste was, dat hij niet mocht niet vergeten hoe ver ze waren gekomen, dat de Henley Cup alleen maar de kers op de taart was…

‘Jij eet de kers altijd als eerste op.’ Pedro zette grijnzend zijn helm op.

‘Oké, ik lieg,’ bekende Abby. Ze gaf haar verliezers-zijn-ook-winnaars-benadering op. ‘Geef alles wat je hebt!’

Het werd een spectaculaire race.

Hoe kon het ook anders in deze omgeving die zo uit een reisgids kwam, met perfect weer en de wagen waar Abby zoveel van hield die als een kanonskogel vooruit schoot en direct de helft van de deelnemers achter zich liet.

Ze waren begonnen.

Matteo jongleerde met een fles cola en een verrekijker terwijl de auto’s door de prachtige heuvelachtige straten reden. Later wilde hij dat hij niet zoveel cola had gedronken, want met nog maar een paar ronden te gaan, en de top vijf die dicht op elkaar reed, moest hij zich even terugtrekken precies op het moment dat Pedro op de vierde plaats lag.

Bij zijn terugkomst vertelde Kedah dat Pedro nu derde was.

Het Lachance-team met Hunter lag voorop en het Carter-team met Evan aan het stuur op een tweede plaats vlak achter hem.

Matteo keek naar Abby en zag dat ze geconcentreerd in haar microfoon sprak.

Nog niet één keer hadden ze een blik uitgewisseld.

En dat was wat hij zo geweldig aan haar vond – haar doorzettingsvermogen en focus – dus richtte hij zijn aandacht weer op de race, maar toen hij dat deed, gebeurde er iets.

Niet op de baan.

Nou, ja, er gebeurde wel iets op de baan, want Pedro haalde Evan in, maar terwijl dat gebeurde, werd Matteo’s eeuwige angst door hoop vervangen.

In één verstilde seconde in een luidruchtige wereld raakte Matteo de angst kwijt die hij nooit liet zien, of liever gezegd die hij maar aan één persoon had laten zien – aan Abby.

En als Pedro won, zou hij het doen, zei Matteo tegen zichzelf.

Dan zou hij op de een of andere manier alles rechtzetten.

‘Kom op!’ schreeuwde hij, en het leek alsof Pedro het had gehoord, want vlak voor de laatste bocht haalde hij Hunter niet alleen in, hij blies hem bijna van de baan.

‘Breng haar naar de finish!’ riep Matteo, en ja, zelfs hij had het nu over de auto alsof het een vrouw was.

En ze won!

Terwijl Hunter zijn wagen probeerde recht te trekken, raasde Evan hem voorbij en pikte het Carter-team de tweede plaats in.

Het was geweldig. Het was één grote chaos.

Er was muziek, er was champagne, de cup werd hoog in de lucht gehouden, en het voltallige team gaf zich over aan de heerlijke en welverdiende roes van het behaalde succes tot het tijd voor de persconferentie was.

Abby ging op zoek naar Pedro en vond hem in een druk gesprek verwikkeld met een van de organisatoren. Dus toen Pedro de zaal in liep, hadden Hunter en Evan hun plaats al ingenomen.

Er ging een luid applaus op toen de winnaar binnenkwam.

Matteo, die midden in de ruimte stond, keek naar Abby die aan de kant was gaan staan. Bij het zien van haar ondoorgrondelijke gezichtsuitdrukking vroeg hij zich af wat er in haar hoofd omging.

‘Mijn felicitaties aan Pedro,’ zei Hunter. ‘Hij heeft ongelooflijk veel talent. Zonder hem – ‘ Hij maakte de zin niet af, maar hij keek Abby recht in haar gezicht en vertelde haar op die manier zij niets voorstelde. Dat ze alleen maar had gewonnen dankzij haar coureur.

En Matteo keek toe terwijl zij… Nee, ze had geen moeite om adem te halen, en ze vormde ook geen obsceen woord met haar mond. Ze deed niets van de dingen die ze had kunnen doen en waar ze recht op had.

Ze was uit beter hout gesneden.

Abby glimlachte.

Om slechts een reden – ze was gelukkig.

En net als blikken konden doden, zo kon een glimlach op het juiste moment iemand diep verwonden, want tot Matteo’s opluchting ging het vliegtuig van Hunter er na de persconferentie nog sneller vandoor dan de Lachance-wagen.

Eindelijk kwam het moment waarop Matteo met haar alleen was.

‘Je hebt hem verslagen,’ zei Matteo.

‘Nee.’ Abby schudde haar hoofd. ‘Wij hebben gewonnen.’

Ze wilde hem uitleggen wat er bij haar vanbinnen was veranderd. De veranderingen in haar hart die zich dankzij hem hadden voltrokken. Ze zou het verleden altijd koesteren.

Maar daar was nu geen tijd voor, want Pedro kwam naar hen toe.

‘Hé, Matteo!’ riep hij. ‘Hoe zit het?

‘Hoe zit wat?’

‘Ik heb net toestemming gekregen, voordat ze de barrières weghalen. Wil je nu een ritje maken?’

‘Matteo moet weg,’ zei Abby om hem een ruggensteuntje te geven, want ze wist dat alleen de gedachte aan een ritje in een racewagen hem al ziek maakte. Maar zoals altijd, verraste hij haar.

‘Dat lijkt me gaaf, Pedro.’

Matteo trok een leren pak aan, en het gezicht dat in de helm verdween was grijs. Maar dit was iets wat hij wilde, nee, móést doen.

Onder het toeziend oog van Abby kwam hij de werkplaats uit. Haar blik gleed over zijn in leer gehulde lichaam, precies zoals hij die eerste dag bij haar had gedaan.

‘Is het heel erg verkeerd als ik zeg hoe aantrekkelijk ik je nu vind?’ vroeg ze.

‘Je helpt me niet, Abby,’ zei Matteo. Hij ademde diep in en uit.

‘Je hoeft dit niet te doen.’

‘Ik vind van wel.’

Hij klom in de wagen en trok het harnas naar beneden, en toen deed Pedro iets. Hij liep naar hem toe en keek zorgvuldig Matteo’s helm en harnas na voordat hij zelf in de wagen plaatsnam.

En daarin lag het verschil.

Pedro leek in niets op Matteo’s vader.

Pedro was een expert.

Hij trainde, leefde en sliep voor het rijden. Elke hap eten die hij in zijn mond stopte was om zichzelf te verbeteren, en hij hield zich aan de regels.

En dus kon Matteo dat ook.

Matteo leek ook in niets op zijn vader.

Al die gedachten gonsden luider dan de motor door Matteo’s hoofd toen hij aan den lijve ondervond hoe fit je moest zijn om met G-krachten en hitte om te gaan. Bij elke bocht die de wagen nam werden er zware eisen aan het lichaam gesteld, en daarnaast moest Pedro zich ook nog concentreren.

Ja, het was angstaanjagend, maar verschrikkelijk opwindend en stimulerend, en het was een van de mooiste ervaringen van zijn leven.

Toen Matteo uit de auto klom, zag de wereld er anders uit.

‘Ik heb het gevoel alsof ik een geest heb begraven,’ bekende hij aan Abby nadat hij zijn helm had afgezet.

Abby knikte.

Dat had zij de afgelopen nacht ook gedaan.