Hoofdstuk 1

‘Eindelijk krijg je dan mijn souvenirs d’amour te zien,’ zei Giovanni terwijl hij Luka moeizaam voorging, de wenteltrap op naar de zolder van zijn luxueuze Long Island-villa.

Hoewel Luka – gekleed in zijn nette zakenkostuum, zijn dikke zwarte haar keurig gekamd en zijn kaken gladgeschoren – eruitzag alsof hij een afspraak had met een nieuwe klant in zijn kantoor aan Fifth Avenue, waren Giovanni en hij al heel lang goed met elkaar bevriend. Maar de oude man had hem vandaag niet uitgenodigd voor een vriendschappelijk bezoekje. Vandaag was Luka hier voor zaken, en dat hield hij graag strikt gescheiden van zijn privéleven.

Bij het betreden van de zolder knipte de oude man het licht aan, ook al was dat niet echt nodig, dankzij het grote dakraam dat de middagzon volop binnenliet.

Luka bleef even staan om de ruimte in zich op te nemen. De zolder was ingericht met een verrassende mengeling van modern en antiek meubilair. Naast een grote ouderwetse kaptafel en een verbluffend mooie antieke passpiegel stond een verrijdbaar kledingrek waaraan een aantal modern uitziende japonnen hingen, en er lagen overal stapels modefoto’s. Het was duidelijk dat de zolder nog steeds regelmatig door iemand werd gebruikt.

Ineens viel zijn blik op een hem welbekende, oude wereldbol die in een hoekje stond. Met gemengde gevoelens staarde hij naar de contouren van landen die allang uiteen waren gevallen.

‘Ik wil dat jij die globe krijgt,’ zei Giovanni. ‘Je keek er altijd naar toen het ding nog in mijn werkkamer stond.’

Luka schudde zijn hoofd. ‘Dat hoeft niet,’ zei hij. ‘Dat zou het allemaal nog ingewikkelder maken.’

‘Jij verwacht altijd het ergste.’ Giovanni zuchtte.

‘En is dat niet juist de reden dat je me hebt gevraagd om te komen?’ pareerde Luka met een milde glimlach om zijn lippen.

Hij was een van de beste en meest gevraagde erfrechtadvocaten. Afstandelijk en cynisch als hij was, voorzag hij alle mogelijke problemen van rijke, in onmin levende familieleden omtrent de verdeling van een erfenis, en wist hij daarop te anticiperen. Luka’s grootvader was een goede vriend geweest van Giovanni, en vandaag was Luka hier om Giovanni’s testament aan te passen. Alle details omtrent het enorme zakenimperium van de Di Sione-familie waren al uitgebreid door anderen vastgelegd, maar de meer persoonlijke zaken waren aan Luka toevertrouwd.

Benito, Giovanni’s zoon, had een zeer losbandig leven geleid dat tot een abrupt einde was gekomen toen hij samen met zijn vrouw verongelukte. Giovanni had de taak op zich genomen Benito’s kinderen op te voeden en groot te brengen. Ze waren inmiddels allemaal volwassen, maar ondanks hun rijkdom en bevoorrechte levens, was er heel wat onenigheid tussen hen.

Luka en Giovanni hadden het grootste deel van de ochtend allerlei complexe onderwerpen besproken, toen op een bepaald moment het verhaal van de souvenirs d’amour ter sprake was gekomen. Giovanni had het verhaal al menig keer aan zijn kleinkinderen verteld, en zelfs Luka had het wel eens gehoord:

‘…vraag me niet hoe ik eraan ben gekomen, want een oude man heeft recht op zijn geheimen. Maar toen ik naar Amerika kwam, had ik een aantal waardevolle schatten in mijn bezit. Ik noem ze mijn souvenirs d’amour. Ze betekenden veel meer voor me dan iemand ooit zal kunnen begrijpen, maar helaas, om te kunnen overleven was ik gedwongen ze te verkopen. Zij zijn de grote liefdes van mijn leven. Alles wat we nu hebben, is aan hen te danken…’

Nu haalde Giovanni een sleutel uit zijn zak tevoorschijn en hij schuifelde naar een van de oude ladekasten. Hij haalde er een grote envelop uit waarin zeven foto’s zaten. Een voor een overhandigde hij ze aan Luka die ze aandachtig bekeek. De gefotografeerde onderwerpen varieerden van verbluffend mooie juwelen en een kunstig bewerkte Fabergé-doos tot aan de eerste editie van een antiek uitziend boek.

‘Er is er nog eentje. In totaal zijn er acht souvenirs d’amour.’ Giovanni’s stem klonk weemoedig, en Luka keek hem onderzoekend aan. ‘De achtste… woont hier.’ Giovanni tikte tegen zijn hoofd. ‘De rest is verkocht.’

‘Toen je vanuit Italië naar Amerika kwam?’

De oude man zei niets, wat Luka opvatte als een ontwijking van zijn vraag. ‘Giovanni?’ drong hij aan.

‘Ik… Ik was van plan om al mijn geheimen met me mee het graf in te nemen,’ verzuchtte de oude man. ‘Maar ik wil ze nog één keer zien – nog één keer vasthouden. Ach, misschien is het beter om geen onrust te veroorzaken…’ Hij liet zich in een versleten lederen fauteuil zakken en sloot zijn ogen. De tweestrijd die in hem woedde stond duidelijk op zijn gezicht afgetekend.

‘Neem alle tijd die je nodig hebt,’ zei Luka.

Giovanni’s ogen vlogen open. ‘Maar ik héb geen tijd!’ snauwde hij. ‘Dat heeft de dokter tegen me gezegd. Ik wil dat alles nu goed wordt geregeld.’

‘En ik zal ervoor zorgen dat dat gebeurt,’ beloofde Luka, wat hem een vermoeid, maar dankbaar glimlachje van de oude man opleverde. ‘Waarom gaan we niet terug naar je werkkamer,’ ging Luka verder. Hij hield helemaal niet van sentiment, en deze zolder bezorgde Giovanni te veel emoties om verstandige keuzes te kunnen maken. ‘Daar kunnen we –’

Hij werd onderbroken door de stem van Alma, Giovanni’s huishoudster.

‘Giovanni!’ riep ze op dringende toon. ‘Je moet nú komen. Schiet op!’

De oude man maakte een handgebaar in de richting van de deur. ‘Ga jij maar alvast…’ zei hij. ‘Jij hebt jongere benen dan ik.’

Zo snel hij kon rende Luka de trap af. Beneden stond Alma handenwringend te wachten. ‘Er is een vrouw… Ze is op zoek naar Matteo en ze is woedend. Ze dreigt een paard op het terrein los te laten en –’

‘Een wát?’ riep Luka verbaasd uit. Had hij het goed gehoord? Dreigde iemand een páárd los te laten? Daar moest hij het zijne van weten.

Met grote stappen beende hij de gang door naar de voordeur, terwijl Alma haar uiterste best deed hem bij te houden.

‘Voorzichtig, hoor,’ waarschuwde ze hem toen hij zijn hand uitstrekte om de deur open te doen. ‘Ze is echt heel erg boos.’

En dat was nog zacht uitgedrukt…