Hoofdstuk 19

Vandaag was met recht de zwaarste dag van haar leven, dacht Maya toen ze op Turn On A Dime langs de oogverblindend mooie waterkant reed en de zilte lucht inademde.

Ze had gehoord hoe Luka zijn auto startte, en hem door het zolderraam zien wegrijden. En ze had niet gehuild.

In de verte kon ze Luka’s huis en de vervallen pier zien liggen, en ja, ze zou nu naar hem toe kunnen rijden om hem te vertellen hoe erg hij het mis had, maar het had geen zin.

Bovendien had hij wel een béétje gelijk gehad.

Ondanks haar dappere ontkenning, wilde ze heel graag deel uitmaken van zijn leven. Ze wilde zich opnieuw mooi aankleden, maar dit keer speciaal voor hem. Ze wilde hem beter leren kennen en ze had graag meer dan alleen deze ene nacht met hem doorgebracht. Dat was haar droom, die begonnen was voor de grote passpiegel op zolder.

Langzaam reed ze verder in de richting van het huis. Het kwam steeds dichterbij, en daarmee leek ook haar droom tastbaarder te worden. Hoe was het mogelijk dat ze zulke diepe gevoelens kon hebben voor een man die ze gisteren om deze tijd nog nooit had ontmoet?

Op dat moment zag ze hem, en haar adem stokte.

‘Ho!’ Ze trok aan de teugel om Turn On A Dime tot stilstand te brengen en keek naar Luka die naar het eind van de pier liep, waar hij bleef staan en over het water staarde.

‘Ik heb tegen hem gelogen,’ fluisterde ze in het oor van haar paard, haar geliefde vriend en vertrouweling. ‘Een afscheid met een kus zou niet genoeg voor me zijn geweest. Zelfs zonder onze ruzie zou ik me net zo ellendig voelen als ik nu doe.’

Haar leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Ze zou Luka missen, zo lang als ze leefde.

Ineens draaide hij zich om. Hij zag haar naar hem kijken, en één lang moment hielden hun ogen elkaar vast, alsof ze op deze manier hun wrede afscheid van die morgen iets wilden verzachten.

Zelfs met zoveel afstand tussen hen voelde Maya de kracht van haar gevoelens voor deze vreemde, gecompliceerde man oplaaien. Het joeg haar angst aan, dus in plaats van naar zijn huis te galopperen en te vechten voor een toekomst samen, zette ze haar hielen in de flanken van haar paard en reed terug naar het huis van de familie Di Sione.

Luka keek haar na.

Net als de avond ervoor en ondanks de afstand had hij gevoeld dat ze aarzelde. Ze had daar roerloos op die magnifieke hengst gezeten, maar ook als hij haar gewenkt had, zou ze er onmiddellijk vandoor zijn gegaan. Dat wist hij zeker.

En hoe kon hij haar dat kwalijk nemen?

Ze spoorde het paard tot korte galop aan en was al snel uit het zicht verdwenen. En net zo snel leek hij een probleem minder in zijn leven te hebben.

‘Heel erg bedankt.’

Gekleed in een schone rijbroek en shirt nam Maya afscheid van Alma en Giovanni. Zelfs haar laarzen waren gepoetst.

‘Graag gedaan,’ verzekerde Alma haar hartelijk. ‘Hier, stop dit nog even in je tas. Ik heb een ontbijt voor je gemaakt om mee te nemen. Voor onderweg.’

Ze waren zo vriendelijk voor haar geweest. Ze waren zelfs naar buiten gekomen om toe te kijken terwijl ze het paard in de luxueuze transportwagen laadde die Luka voor haar had geregeld. Het Equine Centre bevond zich op slechts een paar kilometer van het huis, en Maya verwachtte dat Turn On A Dime nog voor de middag in zijn nieuwe stal zou zijn gehuisvest.

En daarmee was ze vrij om te gaan. Maar waar naartoe? Zou ze teruggaan naar Dubai, naar haar familie? Daar had ze een leven dat ze kende, maar wat ze niet echt prettig vond.

Of zou ze opnieuw beginnen?

Ja, dit was echt een zware en moeilijke dag.