Hoofdstuk 17

‘Hoe durf je!’

Hij was al op weg naar de deur, maar toen hij haar woorden hoorde, draaide hij zich om naar Maya die woedend van de sofa sprong.

Ze sloeg het laken om zich heen, en haar prachtige haren golfden wild om haar schouders. De vorige dag was ze rood van woede geweest, maar vandaag was ze bleek van razernij.

‘Hoe durf je,’ brieste ze nogmaals. ‘Hoe dúrf je zo over mij te denken? Als je me ervan wilt beschuldigen dat ik een rijke vent probeer te strikken –’

‘Maya,’ onderbrak hij haar met diezelfde stalen stem, ‘bel me gewoon als dat nodig is.’

‘Het enige wat je had hoeven doen, was me een afscheidskus geven, dan was dit de mooiste herinnering van mijn leven geweest,’ zei ze, en ze stikte haast in haar woede. Meer had ze niet van hem gewild, en het maakte haar misselijk dat hij blijkbaar iets heel anders dacht. ‘Waarom kon je het niet gewoon daarbij laten?’

Toen hij niet reageerde, raasde ze verder: ‘Hoe kun je nou denken dat ik probeerde om jou in de val te laten lopen? Jij bent naar míj toegekomen! En nu beschuldig je mij ervan dat ik een opportunist ben?’

Aan zijn koele gezichtsuitdrukking te zien vond hij dat inderdaad.

Ongelovig staarde ze hem aan. ‘Is het niet bij je opgekomen dat we misschien gewoon twee mensen zijn die zich tot elkaar aangetrokken voelden en daaraan toe hebben gegeven?’

Zijn reactie maakte pijnlijk duidelijk dat dat het laatste was waar hij aan dacht.

‘Waarom ben je aan de pil, Maya?’

‘Niet relevant. Ik teken bezwaar aan tegen deze vraag!’

Haar antwoord deed hem bijna glimlachen. Ook al hadden ze ruzie, haar gevoel voor humor sprak hem nog steeds aan. Maar toen ze verderging, verging het lachen hem snel.

‘Ik zal je vertellen waarom ik aan de pil ben. Behalve een simpel stálmeisje ben ik toevallig ook een gerespecteerd ruiter. Ik begeleid paarden op vluchten van vijftien uur of langer. Het is niet bepaald handig als ik –’

‘Ik snap het.’ Luka voelde zijn argwaan wankelen. Hij begon haar te geloven, en zijn herinnering aan de magie van de vorige avond keerde terug, waarop zijn houding iets verzachtte. ‘Ik wil alleen dat je weet dat ik het juiste zal doen als er gevolgen zijn.’

‘En wat is precies het júíste, Luka?’

‘Maya –’

Dit keer onderbrak Maya hém. ‘Weet je wat, Luka?’

Net zoals gisteren toen hij haar voor het eerst had gezien, ging ze woedend tegen hem tekeer. Maar nu waren ze geen vreemden meer. Ze hadden elkaar in vertrouwen genomen. En ze zei iets wat hij niet kon ontkennen.

‘Zelfs als ik had gezegd dat ik niet aan de pil was, denk ik dat we ons daardoor niet hadden laten tegenhouden.’ Daar was ze van overtuigd. ‘Dat is de werkelijke reden waarom je zo boos bent, nietwaar? Je hebt jezelf gisteravond laten gaan. Dat is wat je niet uit kunt staan.’

Hij reageerde niet, staarde haar alleen maar zwijgend aan.

‘O, ga alsjeblieft wég!’ beet ze hem toe. ‘En je hoeft echt niet negen maanden lang nagelbijtend naast de telefoon door te brengen. Al zou ik in verwachting zijn, dan nog was jij de laatste persoon die ik daarvan op de hoogte zou stellen.’

Luka stond op het punt om haar een leugenaar te noemen, toen hij een onverwachte reactie voelde op wat ze zei.

Hij zou het nooit weten…

Het was niet eens de gedachte aan een voorbehoedmiddel dat al of niet had gewerkt wat hem verontrustte. Het was de gedachte aan Maya zelf. Hij zou nooit weten of ze Dubai achter zich zou laten of waar ze dan zou gaan wonen. Hij zou nooit met haar uit eten gaan, nooit samen met haar kunnen genieten van een lange ochtend in bed.

Ze had gelijk. Hij had zichzelf gisteren laten gaan, omdat hij dat allemaal wilde meemaken.

Het was absoluut veiliger om weg te gaan.

Maar Maya vuurde nog een laatste schot op hem af. ‘Probeer van je leven te genieten, Luka,’ zei ze. ‘Ik ga dat in ieder geval zeker doen.’