Hoofdstuk 18

‘Wat wil je daarmee zeggen?’ Luka fronste zijn voorhoofd. ‘Wat bedoel je met “probéér van je leven te genieten”?’

‘Daarmee bedoel ik dat ik betwijfel of iemand die altijd het ergste van andere mensen verwacht werkelijk van zijn leven kan genieten.’

‘Dat is mijn werk.’

‘Maar ik ben je werk niet, Luka,’ verzuchtte Maya. Ze was nog steeds boos en gekwetst, hoewel ze nu wel iets beter begreep hoe iemand met zijn karakter en professie conclusies uit hun gesprek had kunnen trekken die totaal niet in haar waren opgekomen.

Ze keek hem recht in de ogen en zei: ‘Ik vroeg of je het huis wilde verkopen omdat ik aannam dat je je schuldig voelde aangezien je geen tijd hebt om het op te knappen. En in tegenstelling tot wat jij duidelijk gelooft, probeer ik me echt niet in jouw leven te wurmen. Jij was degene die naar mij toe kwam.’ Ze stond op het punt om in tranen uit te barsten, maar ze vertikte het om hem dat genoegen te gunnen. Ze liep naar de deur en hield hem demonstratief voor hem open. ‘En kun je nu alsjeblieft weggaan?’

Duidelijker kon ze niet zijn, dacht Luka, dus deed hij wat ze vroeg.

Achter hem viel de zolderdeur met een zachte klik in het slot.

Hij zou opgelucht moeten zijn, dacht hij, terwijl hij de grote trap afliep en zijn colbert ophaalde. Maar hij voelde zich helemaal niet opgelucht. Hij vond het verschrikkelijk dat ze met ruzie uit elkaar waren gegaan.

Hij zag dat er nog steeds licht brandde in de zitkamer waar hij Giovanni de vorige avond had achtergelaten. Toen hij bezorgd naar binnenliep om te kijken wat er aan de hand was, zag hij dat de oude man roerloos in zijn stoel zat en uit het raam naar het meer staarde.

‘Giovanni?’ Omdat de oude man niet reageerde, liep Luka snel op hem af.

‘Het is al goed, ik ben nog niet dood,’ zei Giovanni schor, terwijl hij zijn hoofd naar Luka toe draaide.

‘Gelukkig,’ verzuchtte Luka. Hij zag dat er tranen in de ogen van de oude man blonken.

‘Waarom sluip jij op dit uur van de dag de deur uit?’ wilde Giovanni weten. ‘Ik had gisteravond die oude grammofoon van je aangezet en de fles wijn opengemaakt die je aan me had gegeven,’ zei Luka. ‘En toen ben ik in slaap gevallen.’

‘Ja, ik dacht al dat ik muziek hoorde.’ De oude man glimlachte. ‘Ik dacht dat ik droomde. Ik heb hier allerlei herinneringen op zitten halen. Nadat ik gisteren weer al die foto’s van mijn souvenirs d’amour heb gezien, verlang ik er nog meer naar om ze weer in het echt te kunnen bewonderen.’

‘Zou je niet op zoek moeten zijn naar rust, in plaats van het verleden op te rakelen?’

‘Maar ze brengen mij rust,’ zei Giovanni. ‘Toen ik de liefde van mijn leven vond, was ik de gelukkigste man op aarde…’

Luka fronste, want zover hij wist was het huwelijk van Giovanni en Marie niet bepaald gepassioneerd geweest. ‘Er is nog een heleboel wat je me niet hebt verteld, hè?’

‘Ja,’ gaf Giovanni toe. ‘En die vertel ik je ook niet, op één ding na. Ik heb liever spijt van de dingen die ik wel heb gedaan dan van de dingen ik niet heb gedaan. Ik hoop nog steeds dat mijn familie weer een geheel kan worden.’

‘Door het verleden op te rakelen?’

‘Het is een prachtig verleden.’

Luka zuchtte. ‘Je gaat mijn advies zeker niet opvolgen?’

‘Ik heb je gehoord, maar het is te laat. De zoektocht is al begonnen.’

Het was niet wat Luka had gewild, maar ondanks dat legde hij even zijn hand op Giovanni’s schouder en zei glimlachend: ‘Dan wens ik je veel succes.’

Nadat ze een volgende afspraak hadden gemaakt, verliet Luka het huis, maar Giovanni’s woorden speelden door zijn hoofd: ik heb liever spijt van de dingen die ik wel heb gedaan dan van de dingen ik niet heb gedaan…

Even overwoog Luka terug te gaan. In feite was hij al halverwege de zoldertrap voordat hij opnieuw van gedachten veranderde.

Giovanni mocht zijn advies dan negeren, gebaseerd op zijn eigen ervaringen was het beter de zaak te laten rusten. Dit intermezzo met Maya zou snel genoeg deel van het verleden zijn.

Maar wel een mooi stukje verleden…