Hoofdstuk 1

Matteo had op het eerste gezicht al een hekel aan de man tegenover hem.

Niet dat het van zijn gezichtsuitdrukking af te lezen was.

Hij zat ontspannen in de werkkamer van Ellison en keek naar de jachttrofeeën die aan de muren hingen, om vervolgens zijn blik weer op de man zelf te richten.

‘Zie ik eruit alsof ik het geld nodig heb?’ sneerde Ellison.

Matteo haalde zijn schouders op. Hij wilde de ander niet laten merken dat hij verrast was door diens reactie op zijn bijzonder royale bod.

Het was hem niet gelukt om de ontwerper of het juwelenhuis te vinden waar de ketting vandaan was gekomen, maar hij had wel ontdekt dat Roche het een jaar of twintig geleden aan Hugo Ellison had doorverkocht.

Matteo kende Ellison vaag van een paar liefdadigheidsevenementen waar hij bij aanwezig was geweest, en hij wist ook dat de man belust was op geld en macht. Daarom was hij ervan overtuigd geweest dat een gulle donatie ten behoeve van zijn politieke carrière genoeg zou zijn om de halsketting te kunnen bemachtigen. Hij was vol zelfvertrouwen naar Ellisons kantoor gekomen met het idee dat hij zou krijgen wat hij wilde.

Nu was hij daar niet meer zo zeker van.

‘Het was een cadeau voor mijn vrouw,’ zei Ellison.

Matteo had genoeg over dat huwelijk gehoord om te weten dat Ellison zich ’s avonds niet in slaap huilde nu zijn vrouw was overleden, maar hij speelde het spelletje mee. ‘Het spijt me,’ zei hij terwijl hij overeind kwam. ‘Het was gevoelloos van me om het te vragen.’ Hij stak zijn hand uit. ‘Bedankt dat u me wilde ontvangen.’

Ellison stak zijn hand niet uit, en nog voordat de man weer begon te praten, wist Matteo dat hij de troefkaart in handen had. Het was slechts een kwestie van tijd voordat de ketting van hem was.

‘Eigenlijk is het zonde om die ketting in een kluis verborgen te houden,’ zei Ellison. Hij keek Matteo aan. ‘Ga zitten, jongen.’

Matteo haatte het als mensen dat zeiden.

Het was gewoon een machtsspelletje, een kans om te laten zien wie er het sterkst was, maar Matteo wist dat hij de overhand had, dus speelde hij opnieuw mee en ging weer zitten.

Ik mag jou écht niet, dacht Matteo toen Ellison voor hen beiden een drankje inschonk.

‘Waarom heb je zoveel belangstelling voor die ketting?’ vroeg Ellison.

‘Ik hou van mooie dingen,’ antwoordde Matteo, en Ellison glimlachte zelfvoldaan.

‘Ik ook.’

Natuurlijk wist Ellison wie Matteo was. Iedereen kende de Di Siones en hij wist welke reputatie Matteo met vrouwen had. Ja, Matteo hield van mooie dingen.

‘Heb jij niet een aantal afspraakjes gehad met die prinses –’

‘Ik heb nooit afspraakjes,’ onderbrak Matteo hem.

Ellison lachte. ‘Heel verstandig. Dus, hoe ver ben je bereid te gaan?’

‘Hoeveel wilt u hebben?’ vroeg Matteo.

‘Niet hoeveel, maar hoe ver,’ corrigeerde Ellison hem. ‘Ik geloof dat jij wel van uitdagingen houdt.’

‘Inderdaad.’

‘En van wat ik over je heb gelezen, laat je je niet door een paar hindernissen afschrikken.’

‘Dat klopt.’ In feite vond Matteo dat juist opwindend.

‘Kijk hier eens naar.’ Ellison wenkte hem, en Matteo liep naar hem toe om naar een foto van Ellison met zijn overleden echtgenote Annette en hun twee dochters te kijken. ‘Deze is een jaar of twaalf geleden op ons liefdadigheidsbal genomen.’

‘Uw vrouw was erg mooi.’ En heel erg rijk, dacht Matteo. Een groot deel van Ellisons fortuin kwam van haar familie, en hij vroeg zich af hoe ver de politieke carrière van de man zou zijn gekomen als hij het zonder de miljarden van Annette had moeten redden.

‘Annette wist hoe ze zich moest gedragen,’ zei Ellison. ‘De dag voordat deze foto werd genomen hadden we verschrikkelijke ruzie gehad, maar dat zou je niet zeggen als je deze foto ziet.’

‘Nee.’ Matteo keek naar het glimlachende gezicht van Annette die naast haar echtgenoot stond. ‘Dat zou je inderdaad niet zeggen.’

De opmerking van Ellison schokte hem niet. In plaats daarvan werd hij nog behoedzamer. Hij keek naar de dochters van Ellison. Ze zagen er beiden onberispelijk uit. De een droeg een parelgrijze jurk, de andere een beige, en ze hadden beiden het onvermijdelijke parelsnoer om. De oudste had haar haren netjes opgestoken, en de jongste… Matteo glimlachte enigszins toen hij de jongere dochter beter bekeek. Haar donkere golvende haren zagen er wild uit, ondanks de fluwelen haarband, en haar ogen stonden boos. De glimlach op haar gezicht zag er geforceerd uit, en de hand die haar vader op haar schouder had gelegd leek niet zozeer een trots gebaar van affectie, als wel een poging om haar in te tomen.

‘Dat is Abby.’

Aan de zucht die Ellison bij het noemen van die naam slaakte, kon Matteo horen dat Abby de last van zijn leven was.

‘En kijk,’ zei Ellison terwijl hij Matteo de volgende foto toonde. ‘Dit moet zo’n…’ Hij dacht even na. ‘Ik denk dat Abby hier een jaar of vijf is, dus zo’n tweeëntwintig jaar geleden.’

Abby’s ogen waren rood, zag Matteo.

Nou, ja, ze waren felgroen, maar het was duidelijk te zien dat ze had gehuild.

‘De enige manier waarop we haar in een jurk voor die foto konden laten poseren was door haar een speelgoedauto te geven. Toen was ze al helemaal gek van auto’s.’

Matteo had geen idee waar dit gesprek naartoe ging, maar hij had lang geleden geleerd dat kennis macht was, dus liet hij Ellison doorpraten. Hij zag ook dat Annette op deze foto de ketting droeg die Giovanni zo graag wilde hebben.

‘Abby was van streek omdat we de kinderjuffrouw hadden ontslagen. Beide meisjes waren dol op haar,’ zei Ellison. ‘Maar mijn vrouw stond erop.’

Nu kwamen ze ergens! Matteo vermoedde dat niet alleen de dochters dol op de kinderjuffrouw waren geweest.

‘En deze,’ zei Ellison met een blik op de volgende foto. ‘Dit is de laatste foto die ik van mijn dochter heb waarop ze een jurk draagt.’

Daar stond Abby op een rode loper met een knappe blonde man aan haar zijde. Een man die Matteo meende te herkennen.

‘Hunter Coleman,’ zei Ellison.

Matteo’s vage herkenningsgevoel viel onmiddellijk op zijn plaats bij het horen van de naam. Hunter Coleman, de topcoureur. De man met een reputatie waar het vrouwen betrof die zelfs nog beruchter was dan die van Matteo.

‘Abby is een tijdje met hem bevriend geweest,’ legde Ellison uit. ‘Maar goed, zoals ik al zei, ze heeft altijd iets met auto’s gehad. Als ik haar niet kon vinden, was ze in de garage een van mijn auto’s uit elkaar aan het halen. Ik heb geprobeerd haar te ontmoedigen – het is voor een jonge vrouw in haar positie niet bepaald een geschikte bezigheid. Ze ging naar de hogeschool om een modeopleiding te volgen en ontmoette Hunter, dus ik dacht dat ze dat jongensachtige kwijt was. Het probleem is dat mijn lieve dochter, in tegenstelling tot haar moeder, niet begrijpt hoe ze zich moet gedragen en zich bescheiden moet opstellen. Nee, Abby moest zo nodig een topcoureur advies over zijn rijtechnieken geven.’

Matteo lachte, maar zijn lach stierf weg. Op de foto hield Hunter de hand van Abby stevig vast. Ondanks haar glimlach was de blik in haar ogen… niet boos. Hij bestudeerde de foto wat scherper.

Behoedzaam.

Dat was het beste woord dat hij kon bedenken. Ondanks haar glimlach voor de camera, was dit geen gelukkige jonge vrouw.

‘Hoe dan ook, ze heeft hem gedumpt!’ Ellison klonk ongelovig. ‘De hemel weet waarom ze dacht dat ze een betere man dan Hunter kon krijgen! Daarna is ze van mode op autotechniek overgestapt en nu is ze –’

‘Het Boucher-team!’ Nu kon Matteo haar ook plaatsen. Nou, niet speciaal Abby, maar ja, hij had zeker van het snel furore makende coureursteam gehoord.

‘Boucher was de meisjesnaam van mijn vrouw.’ Ellison zuchtte. ‘Het is een bijzonder dure hobby…’

‘Dat kan ik me voorstellen.’

‘O, geloof mij maar, dat kun je niet.’ Ellison schudde zijn hoofd. ‘Vooral als de eigenaar van het team geen zin heeft om bedrijfsrelaties te onderhouden en sponsors te werven. Zoals ik haar afgelopen week nog heb verteld, moet ze zelf het geld zien te vergaren. Ik ben niet van plan haar op financieel gebied te helpen.’

‘Heeft ze om uw hulp gevraagd?’

‘Nog niet!’ Ellisons zelfvoldane glimlachje was terug. ‘Maar de rest van het geld dat haar moeder in een fonds heeft vastgezet komt pas vrij als ze dertig is of als ze trouwt. Er is geen enkele kans dat zíj ooit met iemand trouwt, en dat betekent dat ze het nog drie jaar zonder inkomen moet doen!’

‘Waarom vertelt u dit allemaal aan mij?’ vroeg Matteo.

‘Omdat ik, zoals je vast wel hebt gehoord, met mijn comeback bezig ben. In juli heb ik mijn eerste politieke geldinzamelingsactie sinds mijn vrouw is overleden. Ik heb tegen Abby gezegd dat ze er fatsoenlijk uit moet zien als ze erbij aanwezig wil zijn. Daarmee bedoel ik dat ze niet in spijkerbroek of smerige overall moet verschijnen. Dan krijgt ze van mij een financiële injectie waar ze een tijdje mee vooruit kan.’

‘Heeft ze gezegd dat ze komt?’

‘Nog niet. Maar ik wil dat ze erbij is. In de politiek is imago het allerbelangrijkste, en ik wil niet dat er ook maar iets aan de avond mankeert. Annabel, mijn oudste dochter, zal doen wat ze moet doen, maar ik wil dat Abby er ook is. Ik wil dat mijn dochter er die avond bij is met de ketting van haar moeder om haar hals. Ik wil dat ze er voor één keer als een vrouw uitziet.’

In Matteo’s ogen was Abby al van top tot teen een vrouw…

‘Denk je dat je dat aankunt?’ vroeg Ellison.

‘Sorry?’ Matteo fronste.

‘Je zegt dat je van uitdagingen houdt. Je zegt dat je van vrouwen houdt. Probeer Abby over te halen en haar zover te krijgen dat ze komt opdagen, en dat ze eruitziet zoals het hoort. Als het je lukt, is de ketting aan het eind van de avond van jou.’

‘Hoe moet ik het voor elkaar krijgen om haar over te halen als het u al niet lukt…’ begon Matteo. Maar plotseling raadde hij Ellisons bedoeling, en hij schudde zijn hoofd. ‘O, nee, niks ervan.’

Ellison lachte slechts. ‘Ik zeg niet dat je haar moet verleiden. Ik geloof niet dat je erg ver zou komen. Het gerucht gaat dat mijn dochter geen belangstelling voor mannen heeft.’

Nee, Matteo mocht deze man écht niet.

‘Na Hunter is ze met niemand meer uit geweest, en dat is niet onopgemerkt gebleven,’ zei Ellison die fronsend naar de foto keek. ‘Ik wil dat gerucht de kop indrukken. Ik wil dat Abby er die avond is, dat ze er als een vrouw uitziet en een knappe kerel aan haar zijde heeft.’

Ellison keek hem aan. ‘Je zou een potentiële sponsor kunnen zijn die overweegt een investering in haar team te doen,’ vervolgde hij.

‘Het is april,’ zei Matteo. ‘Uw geldinzameling is pas in juli. Hoelang moet ik die investering precies overwegen?’

‘Je krijgt die ketting voor niets. Misschien kun je het geld dat je ervoor wilde betalen gebruiken om mijn dochter te overtuigen dat je het team wilt sponsoren.’

‘En als ze niet naar uw evenement komt?’

‘Dan krijg je de ketting niet.’

Matteo had de man maar al te graag een kaakslag gegeven, maar in plaats daarvan keek hij toe terwijl Ellison naar de brandkast liep waaruit hij een glanzend gewreven houten doos haalde.

Ellison overhandigde hem de doos, waarna Matteo de ingewikkelde sluiting opende. Zijn adem stokte even toen hij de halsketting zag. In het echt was het sieraad nog mooier dan op de foto’s. Hoe had zijn grootvader dit prachtstuk ooit in zijn bezit gekregen?

Matteo gaf niets om juwelen, maar hij was diep onder de indruk van de schoonheid die de ketting uitstraalde. Hij begreep nu nog beter waarom Giovanni hem terug wilde hebben.

‘Ik denk dat het onmogelijk is om Abby over te halen naar het evenement te komen,’ zei Ellison.

Matteo keek de man aan en richtte zijn blik toen weer op de ketting. Hij nam de woorden van de man als een uitdaging op. En hij zei nooit nee tegen een uitdaging. Daar kwam bij dat zijn grootvader de ketting heel graag terug wilde hebben. Nee, hij kon nooit de man zijn waar zijn grootvader op hoopte, maar dit kon hij wel voor hem doen.

‘Kunt u mij vertellen hoe ik met uw dochter in contact kan komen?’ vroeg Matteo.

Hij zou deze Verloren Liefde terugbrengen naar waar ze thuishoorde.