.18.

Negen weken later zagen Hannah en David hun nieuwe huis voor het eerst. Davids appartement werd nu gerund door Pete, die kookte, schoonmaakte en voor zijn oom zorgde die thuis was uit het ziekenhuis. Hannah bracht ook veel van haar vrije tijd door met Peter, want ze was er niet gerust op. Alhoewel hij nu nog maar zelden flauwviel, was hij zeker nog niet de oude. Hij stond er nog steeds op om elke dag op te staan en thee voor haar te zetten als ze thuis was. Of hij bracht haar iets anders warms te drinken en ze wist dat deze attenties hem moeite kostte, maar ze gaven hem de gelegenheid om een tijdje bij haar te zitten en te praten. Het gesprek begon normaal gesproken met Davids toestand: zijn rug was veel beter, maar zijn heup was nog steeds zorgelijk. Vervolgens hadden ze het over Maggie en haar vastbeslotenheid om de weekenden bij hen door te brengen, en eindigde altijd met het huis terwijl ze probeerde te raden waar het zou kunnen staan en hoe het eruit zou zien. Hannah voelde dat Peter meer wist dan hij losliet, ook al besefte ze dat hij het huis nog niet gezien kon hebben. De afgelopen dagen waren anders geweest en de spanning had een hoogtepunt bereikt, vooral bij David en Hannah, aangezien ze hun nieuwe huis op deze zaterdagochtend zouden zien. Ze zat naast zijn rolstoel in de recreatieruimte van het zie- kenhuis en luisterde naar hem terwijl hij Welshy lof toezwaaide. 'Die verpleegster heeft iets speciaals. Het is griezelig, maar zij heeft ervoor gezorgd dat mijn nachtmerries verdwenen. Ik denk dat ze me erover liet praten. Ik heb haar alles over jou verteld en dat we elkaar op die donderdag ontmoet hebben en dat je me door de week alleen op donderdagavond kon ontmoeten. En ook dat jij op een donderdag geboren bent. Ik weet nog dat ze rustig zei: "Een donderdagkind komt ver in het leven.'" Hij boog zich nu naar voren, nam haar gezicht in zijn handen en fluisterde: 'Een donderdagkind komt ver in het leven, maar blijft altijd dicht bij mij in de buurt, hè? Al die grote woorden die in mijn hoofd rondspoken - dat ik je je eigen leven moet laten leiden en dat ik niet kan toestaan dat je mijn verpleegster wordt omdat dat niet eerlijk zou zijn - ik weet dat het zinloos gebabbel is, want als ik vooruitkijk, word ik doodsbang bij de gedachte dat ik zonder jou zou moeten leven. O, Hannah.' Ze sloeg haar armen om hem heen en haar hart kromp ineen toen ze bedacht dat het niet alleen zijn nu nog nutteloze been was dat moest revalideren. Hij was zo in shock dat hij zijn gevoel voor eigenwaarde kwijt was, dat deels bestond uit het feit dat zij hem nodig had. 'David,' zei ze, 'weet je inmiddels nou nog niet dat ik niet meer zonder je kan? Ik ga binnenkort bevallen van ons kind en we gaan trouwen, of je nu kunt lopen of niet. Ik wil altijd bij je zijn. Ik wil het lot tarten en naar de toekomst kijken, waarin we na al die jaren nog steeds samen zijn en onze kinderen volwassen. Begrijp je dan niet dat ik om zo veel verschillende redenen van je hou en dat ik die allemaal nodig heb om mijn leven compleet te maken?' Ze knipperde snel met haar ogen en haar onderlip trilde toen ze eraan toevoegde: 'Dus, kom op, geen twijfels meer. Ze nemen ons vandaag mee naar het huis. En ze zijn er dol enthousiast over.' De landrover kwam rustig tot stilstand. Gilly stapte uit en hielp Hannah de auto uit. Achter hen stopte nog een auto en Eddie stapte snel als eerste uit, daarna Janie, Natasha en wat langzamer, mevrouw Drayton. Eddie stond aan de achterkant van de landrover en Gilly had de achterdeurtjes al opengeklapt en een afrit neergezet. Samen rolden ze daarna Davids rolstoel op de stoep, terwijl hij riep: 'Waar zijn we? Wat is er allemaal aan de hand?'
'Hou je mond,' beval Gilly. 'Dat hoor je zo.' Vervolgens zei hij tegen Eddie: 'Zorg jij voor hem?' En daarna tegen de vrouwen: 'We gaan door de achteringang. Daar vandaan heb je een mooier uitzicht.' Hij nam Hannah bij de arm en leidde haar naar voren; en Eddie die Davids rolstoel duwde, liep erachteraan, waarna de drie andere vrouwen de rij sloten. David keek van de ene naar de andere kant. Links van hem was een moestuin en rechts een hoge heg. Vervolgens werd hij een binnenplaats opgeduwd. Hannah stond nu naast hem en ze riepen tegelijkertijd uit: 'O, nee! Nee!' en Hannah voegde er nog aan toe: 'Dit is toch niet het huis?'
'Nee!' brulde Gilly. 'Dit is niet hét huis, het is jullie huis en jullie thuis.' Hannah draaide zich om en zocht steun bij Natasha, die glimlachend zei: 'Het is ons huwelijkscadeau voor jullie, lief- je-' David zei niets. Hij staarde naar wat de achterkant moest zijn van een groot, breed huis met twee verdiepingen, twee tuindeuren die op een groot gazon uitkwamen, dat naar de rivier leidde... de Theems. Opeens realiseerde hij zich waar ze waren: dit was het huis dat Gilly had gekocht, en waar hij zijn oude dag had willen slijten. Hij keek van Gilly naar Natasha en hij schudde zijn hoofd. Toen zei hij: 'Nee, dit is te gek. We kunnen niet...' Hij keek smekend naar Hannah en zij zei: 'Hij heeft gelijk; we kunnen het gewoon niet aannemen.'
'Nou, waar denken jullie dan te gaan wonen?' Deze vraag werd met schorre stem door Eddie gesteld. 'Dat noem ik nog eens een gegeven paard in de bek kijken. Ach, kom op! Wat vindt u ervan, meneer Gilly?'
'Ik vind dat je gelijk hebt, Eddie. Laten we ze naar binnen brengen.' Eenmaal binnen begon David weer te sputteren.'Ik kan het niet,' zei hij. 'Wij kunnen het niet aannemen.' Hij keek zoekend in het rond naar Hannah, die naast Natasha stond en er net zo verbijsterd uitzag als hij. 'Zo denk jij er toch ook over? We... we kunnen het gewoon niet aannemen.'
'Hou toch in godsnaam je mond, man!' riep Gilly. 'Ik hou mijn mond niet.' Davids stem was ook luid. Hij schreeuwde bijna. 'Jullie hebben dit huis voor jullie zelf gekocht. Goed, Natasha houdt niet van water, maar ze zou zich uiteindelijk hebben laten overhalen. Dat kan niet anders.'
'Nee, David, dat is niet waar.' Natasha ging voor hem staan. 'Dat schat je heel verkeerd in. Ik zou niet aan de rivier kunnen wonen, zelfs niet als ik geld toe zou krijgen. Ik ben bang voor water. Gilly maakte er altijd grapjes over, maar ik heb hem onlangs verteld waarom dat zo is. Een tante van me is verdronken in de rivier. Ze verdronk toen ze mij wilde redden, en in mijn nachtmerries verdrink ik nog steeds. Zo zit het dus. En als ik dit Gilly van tevoren had verteld, zou hij dit huis natuurlijk niet gekocht hebben. Maar toen had hij dat al gedaan omdat hij dacht dat hij me wel zou kunnen ompraten. En,' zei ze lachend,'het was nog een heel goede koop ook. Je weet, David, dat hij een goede investering niet kan laten lopen. Denk maar aan alles wat er in het magazijn opgeslagen ligt, allemaal het resultaat van zijn geweldige investeringen.'
'Maar, Hannah, wat vind jij er eigenlijk van?'
'Dat weet ik niet,' antwoordde ze. 'Ik weet het gewoonweg niet. Het is zo'n gul cadeau! Een paar weken geleden had ik nog het gevoel dat we in een afschuwelijke wereld leefden met verschrikkelijke mensen, maar nu weet ik dat het een prachtige wereld is en dat er fantastische mensen zijn. Ik heb niet genoeg woorden in mijn vocabulaire om jullie te bedanken. Maar dat terzijde gelaten, het is een prachtig huis... Maar het is zo'n enorm cadeau om te krijgen. Ik bedoel...' Ze zweeg even en drukte haar vingers op haar oogleden. Hierop ging Gilly naar haar toe en zei: 'Kom mee naar de keuken, liefje. Ik wil je aan het personeel voorstellen. We laten die koppige man wel zelfde weg vinden.' Hij knikte naar David die nu Natasha's hand vasthield. Ze zei bijna fluisterend: 'Begrijp het toch, David. Gilly beschouwt je als zijn zoon, dus gun hem dit pleziertje. Accepteer het gewoon waardig. Laten we met hen mee gaan naar de keuken en kijken wat er zo leuk is.' De mooie keuken galmde van de lach. Bij de L-vormige tafel stonden drie koks. Ze hadden allemaal een andere lengte, een hoge koksmuts op en een groot wit schort om. Peter glimlachte breed toen hij tegen David zei: 'Wat kan ik voor u betekenen, meneer? Dit is trouwens mijn nieuwe assistent.' Hij gebaarde naar Pete. 'En dit,' - hij wees naar Maggie -'is de chef-kok, mademoiselle Harper.' Maggie, die walnoten aan het fijnmalen was, probeerde haar gezicht in de plooi te houden en niet in lachen uit te barsten toen ze zei: llci on parle francais. Le livre est sur la table.'
'En jouw hoofd ligt zo meteen op de tafel,' zei Janie daarop, 'als je niet een beetje doorwerkt. 'Vervolgens richtte ze zich tot mevrouw Drayton en zei: 'Het is een mooie keuken, nietwaar?'
'Zeker. Zeker. En kijk eens naar die heerlijke hapjes daar. Daar zou iedereen trek van krijgen.'
'Ze staan er om opgegeten te worden,' zei Gilly. 'Hoe laat lunchen we, Peter?'
'Geef me nog een kwartiertje, meneer. Dan hebt u net genoeg tijd om een drankje te nuttigen in de woonkamer.' Hierop leidde Natasha hen tijdens het gebabbel door de gang, maar bij de keukendeur hield David zijn rolstoel stil. Hij keek op naar Peter, die nu naast hem stond, en zei: 'Het is gewoon te veel; ik kan het niet bevatten.'
'Accepteert u het waardig, meneer,' zei Peter. 'U kunt u niet voorstellen hoe gelukkig het hun maakt om dit te kunnen doen. En ze zijn weken bezig geweest om het huis aan uw wensen aan te passen, samen met mevrouw Drayton en mevrouw Harper. En natuurlijk meneer McClean en meneer Harper. Die twee hadden de tijd van hun leven. Daar hoort u straks alles over. Accepteert u het dus nu maar, meneer.' In de woonkamer was Hannah opgetogen over de kleuren van het tapijt en de gordijnen, en over het interieur waarvoor hun eigen meubilair gebruikt was. Midden tussen het geklets en gelach door, terwijl de drankjes werden uitgedeeld, stond ze een moment door de tuindeuren naar de rivier te staren, waar ze een botenhuis en een steiger zag. Het was allemaal zo fantastisch. Ze voelde zich opeens wiebelig en had de neiging om te gaan zitten en in huilen uit te barsten. Toen ze zich omdraaide, zag ze mevrouw Drayton naast zich staan. 'Is het niet prachtig allemaal!'
'Ja, dat is het zeker, liefje. Maar naar mijn mening is het een vorm van compensatie voor alles wat jullie hebben meegemaakt. En ik kan je beloven dat je af en toe bezoek zult krijgend-ze wees naar zichzelf-'al was het alleen maar om hier op dit plekje te komen zitten en van het uitzicht te kunnen genieten.' De lunch was gezellig en verrukkelijk. Daarna volgde er een georganiseerde rondleiding door het huis. David moest natuurlijk beneden blijven, maar hij was verrukt over zijn kantoor, dat voor zijn nieuwe baan als Gilly's secretaris was ingericht. Het grensde aan hun slaapkamer en badkamer en er was slechts een smalle gang tussen zijn kantoor en Han-nahs eigen kleine zitkamer. Terwijl Hannah en Janie de trap af kwamen, hoorden ze dat er drie keer getoeterd werd vanuit de richting van de rivier; iedereen verzamelde zich voor de tuindeuren en staarde naar de steiger waar een grote motorboot lag aangemeerd. Terwijl er een aantal mensen verschenen, zei Hannah: 'Het is Micky!'
'Ja,' zei David. 'Dat is Micky inderdaad en als ik het goed heb, heeft hij zijn hele familie meegenomen.'
'Hallo, mensen!' riep Micky terwijl hij met zijn familieleden het gazon op kwam lopen. Toen hij bij David aankwam, sloeg hij hem op de rug en zei luid: 'Verrassing?'
'Een van vele,' merkte David op. 'Wat doe je in godsnaam met dat ding op de rivier?'
'Dat ding is toevallig een kruiser en een verdomd dure ook... Dag, meneer Gillyman! Ben ik op tijd?'
'Praktisch op de seconde nauwkeurig, Micky. Maar je hebt de lunch gemist.'
'O, we hebben onze eigen lunch bij ons.'
'Hoe gaat het met de dames? Ik heb mijn bende meegenomen om een inspectieronde te komen doen.' Hij draaide zich om naar de groep mensen die om hem heen stond. 'Dit is mijn vrouw Cissie.' Hij gaf de mollige vrouw die naast hem stond een plaagstootje en introduceerde vervolgens de vrouw die aan zijn andere zijde stond. 'En dit is mijn zus Polly.' Zij was net zo mager als haar schoonzus mollig en verraste ieder- een door op de zwelling te wijzen die Hannah inmiddels niet meer kon verbergen. 'Ik zie dat er eentje onderweg is. Hoe lang ben je al zwanger?' vroeg ze. De kreet van Micky was een heel stuk verder op de rivier te horen, terwijl hij riep: 'Wat heb ik nou tegen je gezegd over die grote mond van je?'
'Ach, jij,' zei zijn zus. 'Ik vraag het alleen maar. U vindt het toch niet erg, mevrouw... juffrouw? Mag ik u Hannah noemen? Zo heet u toch?' Hannah grinnikte en zei: 'Natuurlijk, natuurlijk, en ik ben bijna zeven maanden zwanger.'
'Tjonge jonge!' zei de onstuitbare Polly. 'Je draagt hoog. Ik heb zelf nooit...'
'Frankje!' riep Micky naar een man die achter in de groep stond. 'Kom hier en doe wat ervan je verwacht wordt! Zorg dat ze haar mond houdt, oké?' Tussen het gegrinnik en gelach door zei Gilly: 'Laten we naar binnen gaan en kijken of we iets te drinken kunnen krijgen.'
'O, wij hebben van alles te drinken,' zei Micky.'We hebben een hoop meegenomen. Frank en Charlie, gaan jullie die flessen eens halen. Het staat allemaal klaar. En neem de meiden mee. Niet staren, Tracey. Het lijkt wel alsof je nog nooit een huis hebt gezien. Hup, vooruit.' Hannah wisselde een blik met Natasha en mevrouw Drayton en zei: 'Ach, blijven ze allemaal eten?' Ze bleven eten. Maar ze hadden wel een kistje champagne meegenomen, een hele ham en tong, heel veel stokbrood en een enorme hoeveelheid boter en kaas, die door Pete, Maggie en Janie werden aangevuld door de kliekjes van de vroege lunch. Om het helemaal af te maken, kreeg David nog een verrassing toen de mannen hem met stoel en al vanaf de steiger in de boot tilden en met de gigantische boot van twaalf meter de rivier op gingen met hem in zijn rolstoel aan het roer. David en Hannah waren het erover eens, toen ze die avond in de schemering over het gazon op de rivier uitkeken, dat ze de herinnering aan deze zeer bijzondere en heerlijke dag voor altijd zouden koesteren.