.15.

De weken daarna tot aan kerst en oud en nieuw gebeurde er niets om Hannahs geluk te temperen. Slechts één gebeurtenis zette haar aan het denken en iets anders maakte haar erg gelukkig, maar over het algemeen leefde ze weer in Wonderland waar ze een keer per week een afspraak maakte met mevrouw Drayton om te gaan lunchen of langs te komen om thee te drinken, en een keer per week gingen zij en David uit eten met Natasha en Gilly. Als ze met zijn tweeën uit eten gingen, gingen ze altijd naar Micky's. Vlak voor kerst waren ze aan het winkelen bij Harrods en daar ontmoette ze Alex Busby voor het eerst. Toen David haar voorgesteld had, zei Alex: 'Zullen we ergens koffie gaan drinken? Ik hoopte al dat ik je misschien zou tegenkomen in Londen; er zijn wat dingetjes die ik je wilde vertellen.' Dus toen ze koffie aan het drinken waren, hoorden ze dat Carrie en haar twee andere broers in Amerika zaten en dat Alex dit had geregeld zodat hij de verkoop van de Manor kon regelen voordat ze terug waren. Het was onmogelijk, vertelde hij, om twee huizen aan te houden, aangezien hij de rekeningen voor de Manor en de twee racestallen betaalde. Hij wist dat ze zou razen en tieren wanneer ze terug was, wat volgens hem in februari zou gebeuren, maar tegen die tijd zouden de nieuwe eigenaren erin moeten zitten en zou ze er niets meer aan kunnen doen. Op een bepaald moment had hij van David naar zijn mooie metgezellin gekeken en met een spottend lachje gevraagd: 'Hoe gaat het hier?' En hier had David op geantwoord: 'Heel goed, het kon niet beter, met één uitzondering: Hannahs scheiding wordt definitief in het nieuwe jaar en ik moet echt aandringen op die van mij, Alex.' Hierop boog Alex zijn hoofd en zei: 'Ach, hemel. Nou, je weet net zo goed als ik wat er dan zal gebeuren. Ze heeft gezworen dat ze je er nooit een zal geven.'
'Ze kan het niet tegenhouden,' zei David. 'We zijn al zo lang uit elkaar. Ik zou alleen op die grond al een scheiding kunnen aanvragen, maar als ze er op de een of andere manier bezwaar tegen maakt, waar ik van overtuigd ben, zal ik gedwongen zijn om over het onderwerp te beginnen waar niemand het over wil hebben: het feit dat ze gestoord is. Je weet dat het zo is, Alex, beter dan wie dan ook. Ik heb geen idee hoe het die jongens lukt om hiermee door te gaan om haar te beschermen. Natuurlijk zou je kunnen zeggen dat het komt door het verleden dat ze samen hebben. Weet je, Alex, ik begrijp gewoon niet waarom ze niet al jaren geleden is opgenomen. Jullie hebben het allemaal voor me verborgen gehouden, totdat ik zelf ervoer wat er met haar aan de hand is, en daarna hoorde ik over de delicate toestand van je moeder waardoor ze in een verpleeghuis zat. En je zus ook, zogenaamd omdat ze liever bij een ander deel van de familie woont. Godallemachtig, ik moet gek zijn geweest...' Op dit moment zei Alex: 'Ik weet dat we het hier al eerder over hebben gehad en we schamen ons nog steeds diep over wat we hebben gedaan, maar geloof me, we dachten echt dat ze rustig zou worden als ze zou trouwen. Blijkbaar heeft het, zoals ik al eerder heb uitgelegd, gewerkt bij onze moeder. Nadat ze trouwde en ons kreeg, ging het jarenlang goed met haar. Ze viel terug toen vader een maitresse nam.'
'Maar Ik heb geen maitresse genomen,' zei David. 'De eerste keer dat ik in aanraking kwam met haar gekte was op onze huwelijksreis. Denk je eens in, op onze huwelijksreis! En dat alleen maar omdat ze me had zien lachen met een jong meisje dat in hetzelfde hotel logeerde. Vanaf dat moment was mijn leven, zoals je weet, een nachtmerrie. Dus als iemand een scheiding heeft verdiend, dan ben ik het wel, en alles is al in handen van mijn advocaat.' Alex beet op zijn lip en schudde zijn hoofd.'Ik moet je weer om een gunst vragen... Zou je tot het nieuwe jaar kunnen wachten? Als ze nu om de een of andere reden terug zou moeten komen, zou de verkoop van de Manor in gevaar kunnen komen. Ze heeft gedreigd om het huis in brand te steken als het verkocht wordt. Het is al vaker bijna verkocht maar deze keer worden de contracten aan het begin van het nieuwe jaar getekend. Ik zal je bellen zodra het definitief is. Zou je dit voor me willen doen, David?' David had Hannah aangekeken, maar zij had haar hoofd weggedraaid: ze wilde geen beslissing nemen over iets wat, volgens haar, haar leven zou veranderen. Ze hoorde David zeggen: 'Het spijt me, Alex, maar ik kan je niets beloven. Ik weet alleen dat ik met Hannah wil trouwen.' Hij reikte over tafel en pakte haar hand vast. 'En wel zo snel mogelijk. Haar scheiding kan nu elk moment worden uitgesproken.' Alex zei teleurgesteld: "Vergeet niet, David, dat Carrie altijd heeft gezegd dat ze je neer zou schieten als je van haar probeert te scheiden. Ze is gestoord maar ook geraffineerd, weet je. Alhoewel ze het meest ongelukkige wezen op aarde is als ze echt helder is.'
'Je zegt dat we medelijden met haar moeten hebben, maar dat geldt ook voor degenen die met haar in aanraking komen,' zei David grimmig. Ze hadden vriendelijk afscheid van elkaar genomen, dat was zeker waar, maar Hannah wist dat deze ontmoeting Da-vid verontrustte. In de derde week van januari, op een donderdag, was Hannah op Gilly's kantoor met David boeken aan het sorteren. Gilly had voorgesteld dat ze parttime zou komen werken om David te helpen bij zijn oneindige klus van het categoriseren van de honderden oude boeken die op de vloer in het kantoor stonden. Hannah was dolblij met het aanbod en het feit dat ze de halve dag met David kon doorbrengen maakte het er alleen maar leuker op. Op deze ochtend kwam Gilly's jongere broer, die achter in de veertig was en drie jaar geleden weduwnaar was geworden, langs met zijn nieuwe vrouw, een jonge vrouw van vijfentwintig en hun pasgeboren dochtertje. Ze waren op weg naar haar familie in Devon en kwamen even langs. Het bezoekje werd bijna een feestje, want er moest op de gezondheid van de baby gedronken worden, en toen nog een keer, en als de jongere Gillymans niet de trein van één uur hadden moeten halen en plaatsen hadden gereserveerd, zou het feest van bewondering de hele dag door zijn gegaan. Na-tasha en Gilly waren geen van beiden zichtbaar ontdaan door de komst van de baby. Die middag was er weinig te doen en Hannah en David gingen vroeg naar huis. Terwijl Hannah haar handen naar de gloed van het vuur uitstrekte, zei ze rustig: 'Ik hoop dat die van ons net zo gezond en mooi zal zijn.' Het was even stil en toen fluisterde David: 'Wat?' Hannah draaide zich van het vuur af en er lag een tedere glimlach op haar gezicht. 'Je hebt me wel verstaan.'
'Bedoel je...' David rende naar haar toe, pakte haar niet al te zachtzinnig bij haar schouders vast, en zei: 'Heb... heb ik het goed gehoord, bedoel je...?' Hij schudde zijn hoofd zoals een ongeduldig paard misschien zou doen en zei toen weer: 'Je bent...?' Hannah haalde diep adem en zei: 'Mag ik even uw aandacht, meneer Craventon? Ik krijg een kindje; wilt u me alstublieft laten weten wat u ervan vindt?' Als antwoord nam hij haar in zijn armen en walste met haar door de kamer. Toen ze tegen hem riep: 'Stop! Stop!' zei Peter, die op weg was naar de keuken, allesbehalve zachtjes: 'Ja, mevrouw, ik zou er maar voor zorgen dat hij zich niet te veel inspant. Niet nu hij zwanger is.'
'Ach, jij bijdehante Berend! Je snijdt je nog een keer in de vingers met die scherpe opmerkingen,' merkte David op. Daarna hield hij haar liefdevol vast, leidde haar naar de bank en toen ze zaten, legde hij zijn hoofd op haar schouder en mompelde heel zacht: 'O, Hannah. Dank je. Dank je. Ik heb zo naar dit moment verlangd, maar ik had nooit gedacht dat het er ooit van zou komen.' Ze sloeg moederlijk haar armen om hem heen en aaide over zijn haar. 'Maar nu is het zover, lief, en het zal op een bepaalde manier een bevestiging zijn van onze liefde.' De advocaat die zich met de zaken van de Manor had bemoeid, kende de situatie heel goed en hij wees David er nogmaals op dat zijn vrouw deze kwestie niet licht zou opnemen. Het was nu drie weken geleden dat David van deze man had vernomen dat hij geen reactie had gehad op de twee brieven die hij aan Carrie had gestuurd. Dit betekende volgens David dat ze nog steeds in Amerika aan het rondreizen was. Hij had ook van Alex gehoord dat de verkoop van het huis rond was, en dat er twee brieven, blijkbaar van een advocaat, op haar lagen te wachten. Vier dagen later belde Alex weer om hem te vertellen dat Carrie thuis was en dat ze tot zijn verbazing het nieuws van de scheiding rustig had opgenomen. Daar leek het in elk geval op, alhoewel hij zijn zus kennende, waarschuwde dat David op zijn hoede moest zijn. Zijn broers zouden ook extra op haar letten. Hij vertelde verder dat ze het heel leuk hadden gehad met zijn drieën in Amerika, en dat hij had gehoord dat ze zich keurig had gedragen. Hannah was de afgelopen weken 's ochtends vaak misselijk geweest, waardoor ze niet in staat was om met David naar kantoor te gaan. Deze ochtend waren ze allebei thuis omdat het zaterdag was, en daar waren ze blij om, want het werd nu echt winter. Het was op dinsdag gaan sneeuwen, daarna ging het dooien en vervolgens weer vriezen, maar op donderdag en vrijdag bleven de grote sneeuwvlokken op de grond liggen en hoewel de sneeuwruimers langs waren geweest, lag er nu weer een meter sneeuw op de stoep en waren de treden van de ijzeren trap weer wit, terwijl Peter ze net een paar uur daarvoor had schoongeveegd. De kamer was helder verlicht en het was er heerlijk warm, en ze zat aan het kleine bureautje, dat voor het grote raam achter in de kamer stond, toen de deurbel ging. Ze bedacht dat David en Peter allebei boven in de badkamer de lekkende gootsteen aan het repareren waren, dus stond ze op, maar aarzelde toen even voordat ze naar de deur liep. Als het nou eens...? Ze schudde haar hoofd. Als zij het was, konden ze dat maar beter achter de rug hebben. Ze deed de deur open met de ketting er nog op en zag een jongeman op de stoep staan, die helemaal besneeuwd was. 'Goedemorgen,' zei hij. Ze zei niets terug, maar vroeg stijfjes: 'Mag ik vragen wat u komt doen?'
'Ja, ik... ik wil mijn oom graag spreken.'
'Je... oom?'
'Ja, meneer Peter Miller.'
'Je oom?' Ze zag dat de jongeman glimlachte, waarna hij knikte en zei: 'Ja, ik ben zijn neef.'
'O. O. Ze lachte terwijl ze met de ketting stuntelde. 'Jij bent de jonge Pete?' Toen ze de deur helemaal opendeed en haar hand uitstak, zei ze: 'Kom binnen. Kom binnen.' Het viel haar op dat hij zijwaarts de kamer in kwam. 'Ik ben doorweekt,' zei hij. 'Ik besmeur het hele tapijt.'
'Ach, wat een onzin! Kom, geef me je jas.' Terwijl hij die aan haar gaf, zei hij: 'Ik wilde eigenlijk aan de achterkant naar binnen gaan, maar daar lag een veel dikker pak sneeuw op de treden.'
'Kom,' - ze wees naar het vuur - 'ga lekker zitten. Ik zal Peter even roepen. Hij is boven met David. Ze zijn met een lekkende pijp bezig onder de gootsteen. Volgens mij hebben ze het wel naar hun zin. Ga toch zitten. En maak je maar niet druk om je laarzen.' Haar blik volgde die van hem en het was haar meteen al opgevallen dat hij laarzen aanhad, geen schoenen. Ze probeerde zich te herinneren wat Peter hun verteld had over zijn neef. Ze snelde de kamer uit, de keuken door en naar de trap. Ze riep naar boven: 'Peter! David! We hebben bezoek.'
'Wat? Wie dan?'
'Niet voor jou, voor Peter. Het is zijn neef.'
'Dat meen je niet!' En ze hoorde David roepen: 'Kom daaronder vandaan, het is je neef, Peter... Hij zit beneden.' Binnen een paar minuten was Peter onder aan de trap en zei: 'Is mijn neef er? Wat een verrassing!' Hannah en David liepen achter Peter aan de kamer in en ze waren getuige van de begroeting tussen Peter en zijn neef. De jongeman was opgestaan en in plaats van elkaar de hand te drukken, omhelsden ze elkaar alsof ze elkaar in geen jaren hadden gezien. Daarna duwde Peter de jongeman van zich af en zei tegen Hannah: 'Dit is de jonge Pete over wie ik het volgens mij wel eens heb gehad, mevrouw.' Toen gebaarde hij naar haar en aarzelde even voordat hij zei: 'Dit is de toekomstige vrouw van meneer David.' Er werden handen geschud en beleefdheden uitgewisseld, maar toen Peter tegen de jongeman zei: 'Kom maar mee naar de keuken, dan kun je me alles vertellen,' zei David: 'Daar komt niets van in en jij moet nog even op zijn nieuwtjes wachten. Haal eerst maar eens iets warms te drinken voor hem. Hij lijkt wel bevroren. Ga zitten, Pete.' Terwijl Peter zich naar de keuken haastte, riep David hem na: 'Hete koffie met kanten onderzettertjes, dat lijkt me vandaag wel toepasselijk.'
'Wat u zegt, meneer.' Toen Hannah op een stoel bij de bank plaatsnam, ging David naast de jongeman zitten en zei: 'Waar kom je vandaan?'
'Ik ben gisteren uit Devon aangekomen, maar ik was pas 's avonds laat in de stad dus ik moest een Bed & Breakfast opzoeken.' Hannah keek naar Petes arm, die langs zijn lichaam lag, zoals een vrouw haar handtasje zou vasthouden, maar ze realiseerde zich dat zowel zijn onderarm als zijn bovenarm te kort was. Toen herinnerde ze zich dat hij ook een klompvoet had. Peter had hun dat verteld, en ze kon zich nog levendig voor de geest halen dat hij had gezegd: 'De goden waren hem weliswaar niet goed gezind qua fysiek, maar dat hebben ze goed gecompenseerd met zijn fantastische levensinstelling en hij heeft een prachtig gezicht. Dat vind ik tenminste.' Ze keek de jongeman recht in het gezicht en realiseerde zich dat zijn huid op albast leek. Zijn ogen waren volmaakt gevormd en heldergrijs, zo licht dat ze leken te sprankelen. Hij had een rechte neus maar hij leek in een punt te eindigen. Toch trok zijn mond de meeste aandacht: hij was niet groot en goedgevormd, maar het woord dat in haar opkwam was 'teder'. Ja, het was een tedere mond, als die van een jongetje, alhoewel hij in de dertig moest zijn. David zei: 'Dus je bent verpleger?'
'Ja, dat ben ik inderdaad en ik word soms Zuster genoemd.'
'Dat heeft Peter me nooit verteld. Ik dacht dat je voor een oude dame zorgde bij wie je al heel lang in dienst was.'
'Ja, ik heb inderdaad heel lang voor haar gezorgd, alleen niet tijdens mijn opleiding. Ik heb altijd gezegd dat ik naar haar terug zou gaan als ik klaar was, ook al dacht ik niet dat ze dan nog in leven zou zijn. Maar dat was wel het geval, en gelukkig heeft ze daarna nog zes jaar geleefd.' De deur werd opengeduwd en Peter kwam binnen met een dienblad met dampende mokken, een fles whisky en een schaaltje slagroom. Hij riep joviaal: 'Je moet ze nog niet alles vertellen, hoor. Dan moet je het alleen maar weer herhalen tegen mij. Enfin, waarom ben je hier? Drie dagen geleden zat je nog helemaal in Falmouth.' De jongeman lachte en zei: 'Nou, oom, over drie dagen zit ik waarschijnlijk in York.'
'York! Waarom ga je naar York?' vroeg Peter. 'Nou, er is een interessante vacature voor een verpleger in een psychiatrisch ziekenhuis.'
'Maar psychiatrische patiënten... Heb je daar ervaring mee?'
'Nee, dat niet, maar ze zijn niet zo heel anders dan wij, toch?' antwoordde Pete. 'Dat zijn jouw woorden, jongeman.'
'Dat is waar, oom.' Hij glimlachte. 'Ik heb ze gebeld en heb mezelf goed beschreven en uitgelegd wat ik allemaal wel en niet kan.'
'Je bent te bescheiden. Er is maar weinig wat je niet kunt.' Het vrolijke gezicht keerde zich van Peter naar Hannah, en de jongeman zei: 'Wat is het toch heerlijk om iemand te hebben die bereid is om voor je te liegen zonder een spier te vertrekken.' Vervolgens richtte hij zich weer tot zijn oom. 'Als ze me aannemen, zal ik een proeftijd van een maand hebben, en dat werkt natuurlijk twee kanten op. Ik zou er heel blij mee zijn omdat het weer een nieuwe ervaring zal zijn, dat kan nooit kwaad.' Peter keek zijn neef aan en zei: 'Je bent toch niet van plan om vanavond al naar York te gaan?'
'O, nee. Ik heb trouwens gehoord dat het ziekenhuis ruim een uur buiten York ligt. Nee, ik heb mijn bagage in het Bed & Breakfast achtergelaten. Ik wilde daar tot maandag blijven en hier even rondkijken. Ik ben namelijk nooit lang in Londen geweest. Maar ik had niet op sneeuw gerekend.' Peter stond op het punt om te reageren, maar David was hem voor. 'Je gaat niet in een Bed & Breakfast logeren. Deze hoge heer hier,' hij knikte naar Peter,'heeft hierboven een appartement met een comfortabele uitklapbare stoel. Ik weet dat het een comfortabel bed is omdat ik erop geslapen heb toen we deze woning aan het opknappen waren. Dus volgens mij moet je gewoon een taxi nemen om zo snel mogelijk je spullen op te halen. Wat vind jij, Peter?'
'Ik wilde net ongeveer hetzelfde voorstellen, meneer.'
'Dat is heel vriendelijk van u. Komt het u wel uit?' De jongeman keek naar Hannah en ze antwoordde: 'Of het mij wel uit komt? Natuurlijk komt het mij uit. Als zij het niet hadden voorgesteld, dan had ik het zelf gedaan.'
'Dan heb ik een voorstel voor u: ik blijf hier logeren als ik mag koken.' Hannah keek met een lachend gezicht naar Peter, en hij zei: 'Het is aan u, mevrouw. Als u mijn voorstel accepteert, kunt u me geen verwijten maken als ik u een afschuwelijke creatie voorschotel waaraan het enige herkenbare de Franse naam is.'
'Ik ben bereid dat risico te nemen.' Hannah en de jongeman wisselden een blik uit en glimlachten eerst en lachten toen voluit.