2 * Willie

Nancy Gallacher keek over haar schouder en riep, nog voordat zij de hoorn op de haak had gelegd: ‘Ben jij dat, Willie?’ en haar man die zijn hoofd om de hoek van de keukendeur stak, grijnsde naar haar en antwoordde: ‘Wie had je anders gedacht? De melkboer komt om twaalf uur, de post om vier uur en de slager morgen pas weer...’ Nancy duwde hem lachend weg en zei: ‘Vandaag of morgen ga je te ver; trouwens, op de vuilniswagen zit een knul die niks voor je onderdoet.’

‘Zo, vertel eens?’

‘Moet je horen, ik heb nieuws voor je, ik had zojuist Liz aan de telefoon.’

‘O ja? Is ze tot moeder-overste benoemd? Ze is gek, ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar ze is...’

‘Het gaat niet over Liz,’ viel ze hem in de rede, ‘maar over je vader en moeder.’

‘Ze zijn uit elkaar, ik wist het al.’ Hij maakte een dramatisch gebaar met zijn arm en vervolgde ernstig: ‘Maar pa weet het nog niet, ik ging een halfuur geleden bij hem weg.’

‘Wat ben je weer geestig vandaag. Als je nog wil weten wat het nieuws is, dan laat je ’t me maar horen.’

‘Ik ben zo ver, vertel op.’ Hij trok haar kleine stevige figuurtje naar zich toe en zij lachte in zijn donkere ronde ogen en zei met ingehouden stem: ‘Je raadt het nooit, in geen honderd jaar; ze hebben een uitnodiging gehad.’

‘Juist. Ga door, ze hebben een uitnodiging gehad, van wie?’

‘Van de hertog van Moorshire.’ Zijn greep op haar verslapte iets en zij glimlachte breed. Hij wankelde met zijn hoofd en schouders van voor naar achteren alsof hij haar niet scherp in beeld kon krijgen. ‘Mijn pa en ma hebben een uitnodiging gekregen van de...’

‘Daar kijk je van op hè, meneer Gallacher?... Jouw pa en ma gaan op bezoek op Lea Hall.’

‘Goeie God!’ Hij deed een stap achteruit en ging op een kruk zitten. ‘Zeker vanwege de school.’

‘Ja, dat dacht ik ook. Maar ik ben er niet zeker van, want er was een openingsreceptie om dat te vieren; daarvoor waren zij ook uitgenodigd. Maar ma had toen die griep waardoor ze niet kon.’

‘Wat voor soort gelegenheid wordt het?’

‘Een soort van concertavond,’ zei Liz. ‘Op de uitnodiging stonden de namen van een bekende pianist, een violist en een zangeres, allemaal sterren. Maar vanavond horen we meer. Iedereen zou vanavond thuiskomen. Ik hoop dat mevrouw Price hier op kan passen.’

‘Zal ik je eens wat vertellen?’ Willie stak zijn vinger naar Nancy uit. ‘Ik weet waar ze die uitnodiging aan te danken hebben. Van de de Ferriers; pa heeft de laatste tijd veel met hem te maken gehad. Hij was van het begin af aan bij de school betrokken en ik ben er zeker van dat het aan zijn invloed te danken is dat ze zijn uitgenodigd. Pa had het ook aan hem te danken dat wij de opdracht voor de school hadden gekregen.’

‘Ik dacht dat dat was omdat hij de laagste offerte had gemaakt?’

‘Ja, dat ook, dat ook natuurlijk.’ Willie was opgestaan en hij liep naar het gasstel. In gedachten verzonken lichtte hij het deksel van een van de pannen, en hem op en neer bewegend, maakte hij er rooksignalen mee. Het was een van zijn gewoonten wanneer hij ergens over piekerde. Nancy keek naar hem toen hij bitter zei: ‘Het is een wonder dat die vervloekte school ons niet de kop heeft gekost. Als we geen opdracht hadden gekregen voor die huizen in het Morley Estate waren we eraan gegaan. Ik heb het hem vaak genoeg gezegd, maar je weet hoe hij is, steeds maar hoger.’

Ze kwam naast hem staan en keek hem ernstig aan. ‘Is er iets verkeerd?’

Hij wendde zijn hoofd naar haar en zei: ‘Ach, het is niet zo ernstig, als het maar hierbij blijft. Maar er zijn klachten geweest over scheuren in de nieuwe huizen; het kan een kleine verzakking zijn; ik hoop maar dat dat het is. Als het zich verspreidt, scheuren alle huizen in de hele rij, en misschien ook die om de hoek staan. Dat zijn er bij elkaar tachtig.’ Hij draaide zich met een ruk om. ‘Laten we gaan. Ik krijg wat van dat gepraat. Toen hij daar zes jaar geleden begon, heb ik het tegen hem gezegd. Er was iets niet in orde met dat stuk grond. Ik had het gehoord van een paar mensen van de Beular Mijn. Maar wat dacht hij ervan? De Beular Mijn was acht kilometer verderop en de gangen liepen niet in die richting. En dat hij over de beste informatie beschikte. De beste informatie! Bill Teddington. In ieder geval, hij was opzichter en ik was een knulletje van negentien, dus wat was mijn raad waard tegenover de zijne? Wel verdomme!’ Hij grijnsde en trok haar tegen zich aan. Hij wees op zijn jas die over een stoel hing en zei: ‘Ik heb iets voor je meegenomen in m'n tas, daaronder... een paar dozijn nylons, dit keer echt jouw maat.’ Hij gaf haar een duw tegen haar schouder.

‘Een paar dozijn?’ Ze lachte lang en uitbundig; daarna vroeg ze: ‘Billy Stoddard of Frank Atkins?’

‘Frank. Ze waren van een wagen gevallen.’ Hij gaf haar weer een duw en perste zijn lippen op elkaar; grinnikend zei ze: ‘Tjee, van een wagen gevallen!’

Ze pakte de kousen uit zijn tas en inspecteerde ze. Goedkeurend zei ze: ‘Heel mooi, dank je wel, schat.’ Zij gaf hem een kus en voegde eraan toe: ‘Ik zal er een aantal aan mama geven, misschien ziet de hertog ze wel.’

‘Dat hoeft niet,’ zei hij, ‘ik heb voor haar andere.’

Toen zij op het punt stonden om de kamer in te gaan, wachtte hij even en vroeg zich af: ‘Ik wil weleens zien of ze dat er goed af brengt.’

Nancy kneep haar lippen samen. ‘Ik zie niet in waarom niet; ze zal er prachtig uitzien... Ze moet een hele mooie nieuwe jurk kopen. Toen ik haar voor het eerst zag, vond ik dat ze er chic uitzag.’

'Het gaat er niet om hoe ze eruitziet.’ Willie glimlachte een beetje zuur naar haar. ‘Maar hoe ze klinkt wanneer ze op gang begint te komen. Een paar borreltjes en ze kan met haar lach het nationale elftal aan de grond genageld laten staan.’

‘Ze zal wel wijn krijgen daar; ze serveren volgens mij altijd wijn bij dat soort avonden, net zoals op wijn en kaas avonden.’

‘Van wijn kun je ook bezopen worden. Maar het is in ieder geval niet zo schadelijk als wat ze gewend is.’

Hij liep vooruit en deed de deur open. In de hal zei hij peinzend: ‘Ik vraag me af wat pa ervan denkt.’ Nancy antwoordde niet omdat zij eigenlijk niet wist wat zij hierop moest zeggen.

Voor zij de zitkamer inliepen, tikte zij op zijn arm en zei: ‘Zuster Martha heeft gebeld over Moira; ze heeft weer voor moeilijkheden gezorgd. Ze denkt dat ze veel verder is dan de anderen en ze vindt de andere kleuters vervelend. Verder is pater Armstrong langs geweest om te vragen of jij wou helpen met het dansfeest. De jongens verzamelen en zo; sommige jongens gaan op zaterdagavond naar Newcastle en nemen de meisjes dan mee. Liz helpt hem met de drankjes. Hij hoopt maar dat het wat wordt en dat iedereen komt. Hij moet trouwens nog meer dan de helft hebben voor dat nieuwe raam.’

‘Ja ja.’ Willie schudde ongeduldig zijn hoofd. ‘Ze zijn altijd aan het bedelen, die drie.’

‘Pater Armstrong niet.’

‘Jawel, pater Armstrong ook; ze zijn allemaal hetzelfde. Wat mij betreft, als hij een raam moet hebben, moet hij dat maar regelen met Frank Atkins.’ Lachend vielen zij tegen elkaar aan.