Spruce Harbor, Maine, 2011

Maatschappelijk werkster Lori kijkt aandachtig naar Molly’s dossier en gaat op een kruk zitten. ‘Dus je wordt te oud voor de pleegzorg over... even kijken... in januari ben je zeventien geworden... dus over negen maanden. Heb je al nagedacht over wat je dan gaat doen?’

Molly haalt haar schouders op. ‘Niet echt.’

Lori krabbelt iets op de map voor haar. Met haar felle kraaloogjes en de puntige neus die ze in Molly’s zaken steekt, doet Lori haar denken aan een fret. Ze zitten aan een tafeltje in een verder leeg scheikundelokaal tijdens de lunchpauze, zoals ze dat om de week op woensdag doen.

‘Nog problemen met de Thibodeaus?’

Molly schudt haar hoofd. Dina praat amper met haar; Ralph is best aardig – net als altijd.

Lori tikt met haar wijsvinger op haar neus. ‘Die draag je niet meer.’

‘Jack dacht dat de oude dame het misschien eng zou vinden.’ Ze heeft de neuspiercing er inderdaad voor Jack uit gehaald, maar eerlijk gezegd staat ze niet te popelen om hem weer in te doen. Er zitten wel leuke kanten aan – dat ze er als een rebel mee uitziet, bijvoorbeeld. Meerdere oorringen hebben niet die punkuitstraling; iedere gescheiden vrouw van in de veertig op het eiland heeft een stuk of vijf ringen in haar oren. Maar die neuspiercing vergt veel onderhoud; er is altijd infectiegevaar en ze moet er voorzichtig mee zijn als ze haar gezicht wast of make-up opdoet. Het is ergens een opluchting om een ijzervrij gezicht te hebben.

Lori bladert door het dossier en zegt: ‘Je hebt er tot nu toe achtentwintig uur opzitten. Goed hoor. Hoe is het daar?’

‘Gaat wel. Leuker dan ik gedacht had.’

‘Hoe bedoel je?’

Molly is er tot haar verbazing achter gekomen dat ze zich verheugt op de bezoekjes. Eenennegentig jaar is een lange tijd om te leven – er zit veel geschiedenis in die dozen en je weet nooit wat je tegenkomt. Zo hebben ze pas een doos met kerstversieringen uit de jaren dertig bekeken, waarvan Vivian vergeten was dat ze die bewaard had. Kartonnen sterren en sneeuwvlokken bedekt met gouden en zilveren glitters, sierlijke glazen ballen, rood en groen en goud. Vivian vertelde haar verhalen over het versieren van de familiezaak voor de feestdagen, hoe ze met deze spullen een echte dennenboom in de etalage optuigden.

‘Ik mag haar wel. Ze is ergens best cool.’

‘Bedoel je de “oude dame”?’

‘Ja.’

‘Nou, fijn.’ Lori lacht als een boer met kiespijn. Een fretachtige glimlach. ‘Je hebt nog... even zien... tweeëntwintig uur over, toch? Probeer er een optimale ervaring van te maken. En ik hoop dat ik je er niet aan hoef te herinneren dat je een voorwaardelijk hebt. Als je betrapt wordt op het drinken van alcohol of het gebruiken van drugs, of op een andere manier de wet overtreedt, zijn we terug bij af. Is je dat duidelijk?’

Molly is geneigd om te zeggen: Verdomme, bedoel je dat ik mijn meth-lab moet sluiten? En die naaktfoto’s die ik op Facebook heb gezet moet wissen? Maar in plaats daarvan kijkt ze Lori glimlachend aan en zegt: ‘Helemaal.’

Lori haalt een kopietje uit Molly’s dossier en zegt: ‘Moet je zien. Je SAT-scores zijn hartstikke goed. En je staat dit semester gemiddeld een 8,3. Dat is echt heel goed.’

‘Het is een makkelijke school.’

‘Nee, hoor.’

‘Zo veel stelt het niet voor.’

‘Nou, eigenlijk wel. Dit zijn toelatingsscores voor een hogeschool of universiteit. Heb je daarover nagedacht?’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

Vorig jaar, toen ze overstapte van Bangor High, was het bijna misgegaan. In Bangor was ze totaal niet gemotiveerd geweest om huiswerk te maken – haar pleegouders waren ‘lang leve de lol’-types en als ze uit school kwam, zat het huis vol dronken mensen. In Spruce Harbor valt niet zo veel te beleven. Dina en Ralph drinken noch roken, en ze zijn streng. Jack drinkt af en toe een biertje, maar dat is het dan ook. En Molly heeft ontdekt dat ze leren eigenlijk heel leuk vindt.

Niemand heeft het ooit met haar over doorleren gehad, behalve de schooldecaan die haar halfslachtig een opleiding tot verpleegkundige aanraadde toen ze vorig semester een 8 voor bio kreeg. Haar cijfers zijn een soort van omhooggeschoten zonder dat iemand het merkte.

‘Ik denk eigenlijk niet dat ik zo’n studiebol ben,’ zegt Molly.

‘Nou, blijkbaar wel,’ zegt Lori. ‘En aangezien je officieel zelfstandig bent zodra je achttien wordt, wil je daar misschien eens in duiken. Er bestaan best een paar goede beurzen voor pleegkinderen die volwassen worden.’ Ze slaat het dossier dicht. ‘Maar je kunt ook solliciteren naar een baantje als caissière bij het benzinestation. Je moet het zelf weten.’

‘Hoe gaat het eigenlijk met die taakstraf?’ vraagt Ralph tijdens het avondeten, terwijl hij een groot glas melk inschenkt.

‘O, goed,’ zegt Molly. ‘Die vrouw is echt oud. Ze heeft veel spullen.’

‘Genoeg voor vijftig uur?’ vraagt Dina.

‘Geen idee. Maar er zijn vast andere dingen die ik kan doen als de dozen opgeruimd zijn. Het is een gigantisch huis.’

‘Ja, ik heb daar weleens een klus gehad. Oude leidingen,’ zegt Ralph. ‘Heb je Terry al ontmoet? De huishoudster?’

Molly knikt. ‘Zij is dus de moeder van Jack.’

Dina schiet overeind. ‘Wacht even. Terry Gallant? Ik heb met haar op de middelbare school gezeten! Ik wist niet dat Jack haar zoon was.’

‘Jep,’ zegt Molly.

Zwaaiend met een stuk hotdog aan haar vork zegt Dina: ‘Goh, dan is ze wel heel diep gezonken.’

Molly kijkt Ralph aan met een ‘what the fuck?’-blik, maar hij staart gewoon onbewogen terug.

‘Best sneu, wat er van sommige mensen wordt, toch?’ zegt Dina hoofdschuddend. ‘Terry Gallant was vroeger altijd het populairste meisje van de klas. Maar toen is ze zwanger geschopt door een of andere Mexicaanse schooier – en moet je nu zien: hulpje in de huishouding.’

‘Hij was dus Dominicaans,’ mompelt Molly.

‘Wat maakt het uit. Die illegalen zijn allemaal hetzelfde, toch?’

Diep ademhalen, rustig blijven, de maaltijd uitzitten. ‘Als jij het zegt.’

‘Dat zeg ik, ja.’

‘Hé, dames, zo kan-ie wel weer.’ Ralph glimlacht, maar het is een bezorgde grimas; hij weet dat Molly pissig is. Hij zit het altijd te vergoelijken – ‘Ze bedoelde er niets mee’, ‘Ze probeert je gewoon uit de tent te lokken’ – als Dina dingen zegt als ‘het stamhoofd heeft gesproken’ wanneer Molly haar mening geeft.

‘Je moet eens ophouden jezelf zo serieus te nemen, meisje,’ zei Dina toen Molly haar vroeg ermee op te houden. ‘Als je niet om jezelf kunt lachen, krijg je een heel zwaar leven.’

Dus Molly plooit haar mondspieren tot een glimlach, pakt haar bord op en bedankt Dina voor het eten. Ze zegt dat ze veel huiswerk heeft en Ralph zegt dat hij de boel wel opruimt. Dina zegt dat het tijd is voor een lekkere soap.

‘De huisvrouwen van Spruce Harbor,’ zegt Ralph. ‘Wanneer komt dat op tv?’

‘Misschien kan Terry Gallant daarin meespelen. En dan met haar Miss Spruce Harbor-tiara op de vloer boenen,’ grinnikt Dina. ‘Daar zou ik absoluut naar kijken!’