DERTIENDE HOOFDSTUK

Hoewel hij behoorlijk gehinderd werd door de op zijn buik bungelende Leica, klauterde Heiligers toch ongelooflijk behendig voor een man van zijn omvang, tegen het hek op. Hij haalde zijn handen open aan de scherpe punten van het prikkeldraad, maar hij voelde de pijn niet en had ook geen tijd om zich daar nu zorgen over te maken. Hij sloeg zijn been over de hoogste draad van de prikkeldraadversperring en sprong. Met een plof belandde hij tussen het lage struikgewas aan de andere kant van het hek. Nu pas gunde hij zich de tijd om even om te kijken, en hij constateerde tot zijn grote geruststelling, dat zijn achtervolgers hun pogingen om hem in te halen hadden opgegeven. Een meter of dertig voor hem uit, tussen de hoog oprijzende bomen, lag de jachthut. De houten luiken waren gesloten, maar de deur stond open en zwaaide zacht piepend heen en weer, bewogen door de aanwakkerende wind. Heiligers bleef minutenlang onbeweeglijk staan, voor hij het waagde verder te lopen; de hut maakte een verwaarloosde indruk en onder normale omstandigheden zou hij niet geaarzeld hebben om er naar binnen te stappen. Maar nu, met al die vreemde vogels in de nabijheid en na de opwindende gebeurtenissen van de afgelopen dagen, wantrouwde hij alles en iedereen. Hij schrok hevig, en zijn hart begon plotseling als een stoomhamer tekeer te gaan, toen op nog geen drie meter voor zijn voeten een eekhoorntje voorbij flitste en een boom in vluchtte. 
„Beest, wat liet je me schrikken!" mompelde Heiligers. „Wat mankeert me. . . ik sta hier te bibberen als een kostschoolmeisje en ik doe niets... ik gebruik mijn hersens niet eens. Ik sla als een bange haas op de vlucht, terwijl Bas bewusteloos in het huis van die valse Kruschensaltz ligt. Ik was eerst nog van plan haar te sparen, maar nu ik gezien heb hoe gemeen ze hem over haar wandelstok liet struikelen, hoeft ze niet op genade van mijn kant te rekenen!"
Een plotselinge windstoot blies hem bijna omver. Hij keek omhoog, naar de steeds donker wordende lucht; de boomtoppen zwiepten heftig heen en weer en de huilende wind rukte de jonge bladeren van de takken. Het zou niet lang meer duren, of de bui zou in alle hevigheid losbarsten. De eerste dikke druppels kwamen al zwaar omlaag. . . Hij aarzelde niet langer en holde in de richting van de hut, waar hij zou kunnen schuilen. Hij had nog geen voet over de drempel gezet, of hij bleef met een schok staan, alsof hij tegen een onzichtbare betonnen muur was gebotst.
Zijn ogen puilden bijna uit hun kassen en hij hield sissend zijn adem in. 
„Allemensen," slaagde hij er eindelijk in stamelend uit te brengen, „allemensen. . . zo te zien ben ik niet de eerste die hier komt schuilen. Het is hier drukker dan in een Amsterdamse tram tijdens het spitsuur!"
Hij brak zijn nek bijna, struikelend over de benen van de voorste van de vijf vrouwen, die, gebonden aan handen en voeten, keurig op een rijtje naast elkaar op de grond lagen. En helemaal achteraan, in de donkerste hoek van de hut, fonkelden de donkere ogen van de Maharadja als twee kleine lichtpuntjes in de duisternis. Het duurde even voor Heiligers van de schok bekomen was. En zijn allereerste daad was niet - zoals je verwacht zou hebben - de gevangenen van hun boeien te bevrijden, maar de luiken voor de vensters te openen. 
Het was buiten inmiddels nog donkerder geworden, maar er viel nog net wat zwak licht op het gezicht van de Maharadja. Zijn Leica hanterend, maakte Heiligers snel achtereen een serie foto's van de op de grond heen en weer rollende Indiase Grootvorst, in stilte biddend, dat er ten minste één foto goed zou worden, onder deze slechte omstandigheden. Pas toen bevrijdde hij de Maharadja van diens touwen en van de doek die de onverlaten voor zijn mond gebonden hadden. Heiligers maakte een plechtige buiging en zei in vloeiend Engels: „Maharadja Kazoendrahi, wat een geluk dat ik u eindelijk gevonden heb!"
De Maharadja, nog steeds gekleed in zijn flanelletje en zijn lange onderpantalon, kwam wankelend op zijn benen overeind, en antwoordde in nog vloeiender Duits: „Ik begrijp uw vergissing, maar. . . ik ben de Maharadja niet!" „Wat zegt u?" brulde Heiligers. „U bent de Maharadja niet? Maar wie, o wie, bent u dan wel?"
De ander ging in de houding staan, klapte zijn hielen tegen elkaar en antwoordde stijfjes: „Mijn naam is Dieter Wolfgang Potsenhofer!"
„Een Duitse naam, als ik me niet vergis," mompelde Heiligers, „en u lijkt mij meer een potsenmaker dan een Potsenhofer! Is het erg onbeleefd als ik u vraag wat u hier uitspookt en wie u bent?"
„Ik ben," antwoordde Dieter Wolfgang Potsenhofer humeurig, „ik ben Commissaris van Politie te Stuttgart! En laat ik u gelijk dit zeggen: ik verbied u de foto's, die u daarnet van mij gemaakt hebt, op enigerlei wijze te publiceren! Hebt u dat goed begrepen?"
Heiligers gaf geen antwoord en staarde de man die tegenover hem stond verbijsterd aan.
„U bent. . . Commissaris van Politie? Verstond ik dat goed?" „Ik meen dat ik duidelijk genoeg ben geweest!" Heiligers wreef met zijn handen over zijn ogen, niet meer wetend of hij waakte of droomde. Wat was dit: een nachtmerrie, een waanzinnige droom waaruit hij direct zou ontwaken in zijn eigen bed? Of hadden de voorvallen van de afgelopen dagen, waarbij Bas en hij betrokken geraakt waren, hem een beetje al te zeer van streek gemaakt en zag hij de dingen niet zo duidelijk meer als zij waren? Hij keek de Commissaris aan en wees naar de vrouwen die op de grond lagen.
„Die eh. . . jongedames, zijn dat misschien met pruiken vermomde politieagenten? En als u de Maharadja niet bent, wie is de Maharadja dan wel? Spelen we misschien ,Wie van de drie', Commissaris Potsenhofer? Bestaat er eigenlijk wel een echte Imbra Kazoendrahi?"
De Commissaris knikte en trok met een ruw gebaar de sik van zijn kin.
„Ja," antwoordde hij woedend, „er bestaat wel degelijk een echte Maharadja Imbra Kazoendrahi en de dames, die u daar ziet liggen, zijn zijn vrouwen! En laat ik u dit vertellen, ik heb nog nooit een stel stommer schapen bij elkaar gezien! Die domme schepsels gedragen zich als slavinnen en ze zeggen geen boe of bah. Als je niet beter wist, zou je bijna gaan denken dat ze hun tong ingeslikt hebben. Maar laat ik u eerst bedanken voor uw hulp en vertelt u mij dan eens wie en wat u eigenlijk bent en hoe u zo in deze omgeving verzeild bent geraakt." Heiligers wimpelde de bedankjes af en voldeed vervolgens aan het verzoek van de Duitse Commissaris. Hij vertelde uitgebreid wie hij was en nog uitgebreider wat hij was, en deed vervolgens het verhaal van het vreemde avontuur dat hem en Bas naar Stuttgart had gebracht. En de Commissaris luisterde met oortjes, die hoe langer hoe roder van opwinding werden. Toen Heiligers eindelijk uitgesproken was zei hij: „Nu ik u alles uit de doeken heb gedaan, Commissaris, zou ik het toch wel sympathiek vinden als u mij nu eens uit zou willen leggen hoe u hier terecht bent gekomen. En dat nog wel in die eh. . . merkwaardige plunje! Als ik u zo zie, ben ik bijna geneigd te veronderstellen dat u op weg was naar een gecostu-meerd bal, maar ik neem aan dat ik er met die veronderstelling wel naast zit, is het niet?"
„Dat zit u zeker," antwoordde Commissaris Potsenhofer. „En al is mijn verhaal misschien minder opwindend dan het uwe, en al zullen mijn superieuren mij zeker niet voordragen voor promotie, als zij het te horen krijgen, ik zal het u toch vertellen. U weet, persfotograaf zijnde, dat het bezoek van hooggeplaatste personen aan een land of stad altijd de nodige problemen meebrengt, wat betreft hun bewaking. En nu is Maharadja Imbra Kazoendrahi weliswaar geen staatshoofd, het is toch ook geen bezoeker die je maar vrij en zonder bewaking rond kunt laten stappen. Helaas echter, dacht Zijne Hoogheid er zelf heel anders over. De Maharadja is, om het maar eens oneerbiedig te zeggen, een zeer eigengereide eigenheimer, die precies doet waar hij zin in heeft en die zich van niets en niemand iets aantrekt..." „Een sympathieke jongen, lijkt mij," grinnikte Heiligers. „Wat zegt u?"
„O, niets bijzonders. . . gaat u verder met uw verhaal, Commissaris."
„Wel dan, wij boden hem een lijfwacht aan, maar hij wees ons aanbod hooghartig van de hand en verzekerde ons dat hij heel goed in staat was zijn eigen boontjes te doppen en dat hij er geen fluit voor voelde de hele dag door een legertje rechercheurs op zijn hielen getrapt te worden. Het was natuurlijk bekend dat de Maharadja onmetelijk rijk is en wij hadden van iemand die anoniem wenste te blijven, de tip gekregen, dat er plannen bestonden de Maharadja te beroven. In verband daarmee verzochten wij de Maharadja niet alleen op stap te gaan, maar hij weigerde en stelde ons voor het probleem zijn veiligheid in onze stad te waarborgen. Toen maakte een van mijn ondergeschikten mij er opmerkzaam op, dat ik uiterlijk veel gelijkenis met de Maharadja vertoonde en dat alleen een vals sikje al voldoende zou zijn om die gelijkenis bijna volmaakt te maken. Dat bracht mij op het idee de Maharadja voor te stellen voor een paar dagen zijn plaats in te nemen. Ik hoopte op die wijze de overvallers naar mij toe te lokken en..." „En dat lukte u," merkte Heiligers grijnzend op. „Ja, dat lukte maar al te goed," zei de Commissaris grimmig. „Het lukte zelfs de eerste de beste dag, toen ik met de door de Maharadja aan mij uitgeleende vrouwen een autotochtje in de omgeving van de stad ging maken. En de overval werd zo vakkundig uitgevoerd en alles ging zo bliksemsnel in zijn werk dat ik. . ."
Commissaris Potsenhofer voltooide de zin niet, maar spreidde zijn armen uit in een welsprekend gebaar van machteloosheid. „Dat u hun gevangene was voor u er erg in had," vulde Heiligers aan. „En wat spookt de echte Maharadja uit? En wat doet de politie?"
„De echte Maharadja zal nu wel in een keurig maatkostuum door Stuttgart wandelen en de bezienswaardigheden bezichtigen. En wat onze politie betreft, die zal nu wel op uitgebreide schaal naar mij en deze dames op zoek zijn. Ik had geluk dat u mij hier vond, Herr Heiligers. De vraag is alleen: wat doen wij nu?" „We moeten zo snel mogelijk terug naar het huis van Frau Kruschensaltz," zei Heiligers. „De hele boevenbende is daar in vergadering bijeen en vóór alles moeten we mijn vriend en assistent Bas Banning uit de puree halen!"
„Uit de wat?" vroeg Commissaris Potsenhofer. „Waar zit uw vriend in?"
„In de puree... de eh. . . Kartoffelsalat," improviseerde Heiligers, „en daar moet hij weer uit, snapt u?" „Nee," zei de Commissaris.
„Doet er ook niet toe," ging Heiligers verder. „Ik bedoel ermee dat hij geholpen moet worden, en wel zo snel mogelijk! Alléén eh. . . u kunt moeilijk in uw nogal zomerse kledij op stap, Herr Kommissar! Het giet van de regen en het is zo koud geworden, dat de mussen met hun kraag op in de bomen zitten. We zullen proberen of we in deze hut iets voor u kunnen vinden om u. . ." Heiligers zweeg plotseling en legde zijn hand op de schouder van de Commissaris. „Stil. . . luister!"
Dwars door het geluid van de regen heen klonk een gekraak van takken. Wie er ook in aantocht was, het was zeker niet iemand die de kunst van het sluipen van de Indianen had geleerd. Het leek wel of er een paar rinocerossen in de richting van de jachthut stommelden.
Heiligers liep op zijn tenen naar de deur en gluurde door een kiertje naar buiten. Hij zag een paar kleurige gestalten, die zich dwars door het struikgewas een weg baanden; het waren Lizzy en Doris. Hun doorweekte kleren plakten aan hun lichaam en de vuurrode manen van Doris hingen in lange natte slierten langs haar gezicht.
„Damesbezoek," fluisterde Heiligers. „Herr Kommissar, de vijand... of althans een deel daarvan, het mooiste deel, is in aantocht! Gaat u weer op uw plekje liggen en speelt u nog even uw rol van Maharadja. Ik verberg mij achter die kist, die daar in de hoek staat. We zullen eens zien wat die twee schoonheden in hun schild voeren."
„Maar ik heb mijn sik niet meer," jammerde Commissaris Potsenhofer, zenuwachtig door de schemerdonkere hut heen en weer rennend, op zoek naar de pluk haar die hij van zijn kin gerukt had. „Waar is mijn sik?"
„U speelt uw rol maar zonder sik!" zei Heiligers driftig. „Het is hier zo donker, dat zien ze toch niet!"
Hij keek naar de vrouwen, die met hun grote, reebruine ogen alles vol verbazing aan lagen te kijken en legde zijn vinger op zijn lippen om te beduiden dat zij zich stil moesten houden. Tamelijk overbodig, want zo lang zij hier in de hut lagen hadden ze nog geen kik gegeven, maar je wist ten slotte maar nooit. De Commissaris staakte het zoeken naar zijn sik en zocht zijn plekje op de grond weer op; Heiligers dook weg achter de kist. Precies op tijd, want nog geen tel later zwaaide de deur open en stapten Lizzy en Doris naar binnen . . .

Doris en Lizzy hadden hun werk goed gedaan en Bas zat zo stevig vastgesnoerd op de keukenstoel, dat het wel leek of hij eraan vast gespijkerd was. Hij haalde moeilijk adem door zijn neus, want rossige Doris had de stofdoek zo vakkundig in zijn mond gepropt, dat hij dacht te zullen stikken. Hij was weer tot bewustzijn gekomen toen Doris en Lizzy hem door de gang naar de keuken gesleept hadden en behalve een barstende hoofdpijn, had hij niets aan de valpartij over gehouden. Hij vroeg zich bezorgd af hoe het Heiligers vergaan zou zijn; zou hij nog kans gezien hebben om op het laatste nippertje te ontsnappen, of hadden de schavuiten hem in hun macht en onderwierpen zij hem nu aan een streng verhoor? Zijn blik dwaalde door de keuken. Hij probeerde zijn polsen heen en weer te bewegen, maar die waren met behulp van een paar theedoeken stevig vastgebonden aan de rugleuning van zijn stoel. Hetzelfde was het geval met zijn enkels. Wanhopig pijnigde hij zijn hersens, zoekend naar een mogelijkheid om zich te bevrijden. Nog geen dertig centimeter bij hem vandaan lag op een tafel een broodmes. Het zag er goed scherp uit, maar het had evengoed dertig kilometer bij hem vandaan kunnen liggen; hij had geen schijn van kans het te kunnen bemachtigen. Hij keek naar zijn enkels. Of liever, hij keek naar de knopen, die Lizzy in de om zijn enkels gebonden handdoeken had gelegd. Je kon niet anders zeggen, dan dat het vakwerk was: een bootsman zou het haar waarachtig niet verbeterd hebben. Maar hoe was het gesteld met de knopen die zijn polsen op hun plaats hielden? Doris had zijn handen voor haar rekening genomen en zij was heel wat minder bedreven te werk gegaan. Bas keek achterom, over zijn schouder. Aan de wand hing een spiegel en hij hoefde alleen zijn nekspieren maar te verrekken, om zijn gebonden handen te kunnen zien. Het waren stevige, maar slordig gelegde knopen. 
Nog steeds in de spiegel kijkend zag hij, dat de vingertoppen van zijn rechterhand, met enige inspanning, precies het uiteinde van de knoop in de doek om zijn linkerhand te pakken zouden kunnen krijgen. Zich tot het uiterste inspannend, snuivend en hijgend als een verkouden zeehond, slaagde hij erin zijn gekromde wijsvinger tussen de knoop te wurmen. Dikke druppels zweet stonden op zijn voorhoofd en het bloed klopte in zijn slapen; hij begon te trekken... ja, er kwam speling in. . . hij gunde zich een ogenblik rust, maar niet lang. Hij trok weer en kreeg de indruk dat zijn wijsvinger tien centimeter langer was geworden . . . een laatste ruk en de knoop schoot los. Zodra zijn hand vrij kwam rukte hij de smerige prop uit zijn mond en zoog zijn longen vol lucht. De andere hand bevrijden en daarna zijn voeten, was nog slechts kinderspel. Hij stond op en bleef enkele ogenblikken lang onbeweeglijk staan luisteren; maar geen enkel geluid drong tot de keuken door. Hij liep snel naar het raam, opzij van de aanrecht. Het ging moeiteloos open. Hij klauterde op de vensterbank en een tel later stond hij buiten.'Een windvlaag rukte aan zijn kleren; ver weg klonk het onheilspellende gerommel van een naderend onweer. 
Achter zijn rug klapperde het keukenraam in de wind. Hij begon te rennen zo hard zijn benen hem konden dragen. Hij stak het brede gazon over. . . langs de vijver. . . daar was het pad. . .
Vaag hoorde hij ver achter zich de verwarde kreten van de vijand... ze hadden zijn vlucht ontdekt!