43

Toen we in de toiletten kwamen, waren drie meisjes hun make-up aan het bijwerken in de spiegel. Gniffelend wisselden ze blikken. Ik vermoed dat we er nogal aangeschoten uitzagen.

Chris grijnsde naar me. Bij het licht van de neonbuizen zag ik dat zijn tanden paars waren van de rode wijn, en ik vroeg me af of mijn tanden ook die kleur hadden aangenomen. Opeens was het niet meer leuk en opwindend, ik voelde me eerder vies en bedroefd. Toch lachte ik terug naar Chris. Hij kon er immers niets aan doen.

Hij had een grote ouderwetse zakdoek uit de broekzak van zijn jeans getrokken en die tegen mijn borstpartij gedrukt om de vlek weg te krijgen. De drie meisjes wrongen zich langs ons heen de toiletten uit, zodat we het rijk alleen hadden in de veel te fel verlichte ruimte. Ik pakte Chris’ hand, en hield die zo dat zijn vingers tegen mijn borsten kwamen. Even keek hij me aan, toen kuste hij me.

Het was alsof er iets in me los kwam. Ik geloof niet dat het echt wellust was, meer iets van woede en een vurige wens om wraak te nemen. Het is wreed om te zeggen, maar Chris zou ieder ander kunnen zijn geweest. Ik moest gewoon iets voelen, wat dan ook, als het maar geen gevoelens waren van verraden zijn, verdriet en gefaald hebben. Ik moest uitwissen wat er was gebeurd en het vervangen door iets anders.

Ik sleurde hem mee een hokje in, en hij sloeg de deur achter ons dicht en draaide hem op slot. Hij liet zijn handen over me dwalen, hij trok mijn jurkje op terwijl hij zwaar ademend zijn gezicht in mijn hals verborg. Ik hield mijn ogen gesloten, geen idee waarom. Ik wilde dit, dat wist ik zeker. Ik was ermee begonnen.

De deur naar de toiletten zwaaide open, en we hoorden herrie uit het café komen; muziek, lachen en schreeuwen. Chris haakte zijn duimen in mijn slipje en trok dat naar beneden. Ik was ontzet door de tranen die over mijn wangen biggelden en veegde ze af met mijn hand voordat hij ze zou zien. Maar toch hield hij op, en toen ik mijn ogen een beetje opende, zag ik dat hij bezorgd naar me keek.

‘Doe nou maar,’ snauwde ik.

Ik denk dat we niet beseften dat we lawaai maakten, want laten we wel wezen, als je denkt dat vrijen in een wc-hokje een goed idee is, maak je je niet erg druk over wat anderen van je vinden. Ik zou durven stellen dat ik op dat moment eigenlijk aan niet veel dacht.

Maar buiten het wc-hokje hoorde ik stemmen en gesmoord lachen. Toen bonkte iemand op de deur. Chris verstarde.

‘Kate!’ werd er geroepen. Het bonken op de deur werd luider. ‘Ik weet dat je daar bent!’

Stomverbaasd keek ik Chris aan. Hoe had Sarah me verdomme weten te vinden?

Geschrokken keken Chris en ik elkaar aan. Ik duwde hem bij me weg, ik trok mijn jurkje goed en ik trapte mijn slipje uit, zodat het op de grond lag.

Sarah bleef maar op de deur bonken. ‘Kate! Ik weet dat je daar bent! Danny had je met Chris zien weglopen. Ik ben zowat in elke tent in Soho geweest!’

Chris sperde zijn ogen in paniek wijd open. Maar iets staalhards en kils kwam ineens over me. Waarom zou ik me schuldig voelen? Wat zou Sarah tegen me kunnen zeggen waardoor ik me nog ellendiger zou gaan voelen?

Ik stak mijn hand uit naar het slot van het hokje. Chris deed nog zijn best me tegen te houden, maar hij was tegelijk bezig zijn broek op te hijsen, dus veel kon hij niet doen. Ik deed de deur open.

Hoewel ik wist dat er nog meer mensen in de toiletten waren om van de voorstelling te genieten, was mijn aandacht alleen op Sarah gericht. Haar gezicht glom en was rood aangelopen, alsof ze had gerend, en ze zag eruit alsof ze op het punt stond in tranen uit te barsten.

‘Chris,’ snauwde ze langs me heen, ‘ik had het kunnen weten. Je was altijd al een vieze, vuile opportunist, je zit alleen achter meisjes aan die te dronken zijn om nee te zeggen.’

Achter me voelde ik Chris ineenkrimpen, alsof ik hem voor Sarahs toorn kon behoeden.

‘Weet je,’ zei ik, en ik concentreerde me om niet met dubbele tong te spreken, want ik wilde uit de hoogte klinken, superieur, afstandelijk. ‘Weet je, Sarah, dit was míjn idee.’

Sarah probeerde me bij de arm te pakken, maar ik deinsde achteruit tegen Chris aan, die met een gil op de toiletbril plofte.

‘Raak me niet aan,’ grauwde ik terwijl ik mijn best deed me niet te laten beetpakken. ‘Raak me niet aan! Ik weet precies wat je uitspookt, denk maar niet dat ik dat niet weet!’

Sarah zette een stap in mijn richting, haar handen smekend uitgestoken. ‘Kate, wat je ook denkt dat ik wel of niet heb gedaan, ik vind het tijd dat je naar huis gaat. Je hoort zo niet uit te gaan.’

‘Ja hoor,’ merkte ik spottend op. ‘Ik moet niet uitgaan, hè? Ik ben het saaie huisvrouwtje dat elke avond thuis het eten kookt. Terwijl jij mijn echtgenoot neukt.’

Aan iedereen in de toiletruimte ontsnapte een verschrikt kreetje.

Ze kregen veel meer dan ze hadden verwacht van een bezoekje aan de toiletten.

‘Terwijl ik… Terwijl ik je echtgenoot n-neuk?’ stamelde Sarah. Ze bracht haar hand naar haar hart in een poging onschuldig te lijken. Wie, ík? ‘Draait het daar allemaal om?’

‘Je dacht dat ik het niet wist,’ zei ik. Ik zorgde ervoor dat mijn stem krachtig klonk, al konden mijn benen me nauwelijks dragen en moest ik tegen de wand van het hokje leunen. ‘Je dacht dat je kon doorgaan met net doen alsof je mijn vriendin bent. Wanneer wilde je het me vertellen? Wilde je wachten totdat ik zwanger was om de klap des te harder te laten aankomen?’

Sarah schudde haar hoofd. Ze deed niet eens moeite het te ontkennen. Ze keek achterom, naar de menigte die de toiletruimte in probeerde te komen.

‘Kunnen jullie niet allemaal oprotten?’ schreeuwde ze. Hoewel een paar mensen schuldig keken, ging niemand weg.

‘Nee, blijf!’ riep ik uit. ‘Iedereen mag het weten. Ik heb jullie gezien. Ik heb jullie vanavond in Nan’s Fish Bar gezien. Jullie hielden elkaars hand vast. Toen deed je niet stiekem, hè? Biecht maar op, Sarah, beken het maar. Geef maar toe.’

Opeens stonden er tranen in Sarahs ogen. Heel even had ik medelijden met haar, maar toen herinnerde ik me weer dat ze het verdiende om zich ellendig te voelen.

‘Dacht je echt…’ Ze gebaarde naar het wc-hokje, waar Chris zwijgend zat te bibberen. ‘Jezus, Kate, wat heb je gedáán?’

‘Oordeel n-niet over m-mij,’ stamelde ik, want ik kon van woede niet anders dan stamelen. ‘Haal het niet in je hoofd! Hoe d-durf je daar te staan en me te veroordelen na alles wat je hebt gedaan?’

Sarahs lip trilde. Ze fluisterde zacht: ‘Toe, Kate, laten we het er hier niet over hebben. Laten we naar huis gaan. Ik zorg wel voor een taxi.’

‘Ik ga nergens met jou naartoe,’ reageerde ik razend. ‘Als je iets te zeggen hebt, kun je dat hier doen, waar iedereen het kan horen.’

‘Ja, meid!’ riep iemand vanuit de menigte. Ik voelde me ontzettend sterk. Het publiek was op mijn hand. Ik was moreel het krachtigst. Zelfs nadat ik was betrapt op een wip in een wc-hokje, had ik de zaken gekeerd.

Met een luide hik gaf ik een beetje terrein prijs, maar dat kon ik wel hebben.

Sarah bleef fluisteren, maar iedereen was muisstil om maar niets te hoeven missen, zodat wat ze zei zo duidelijk verstaanbaar was alsof ze het in een microfoon had gezegd. ‘Kate, er is niks gebeurd tussen Matt en mij. Niets.’

‘O nee?’ vroeg ik spottend. ‘Dus jullie zaten zomaar hand in hand?’

Sarah keek weer achterom, zeker bang dat de menigte op het punt stond haar te lynchen. ‘Kom, laten we er buiten verder over praten.’

‘Nee.’

Ze zuchtte, en haar schouders zakten. Ze hield haar tasje voor zich, alsof ze van plan was te vluchten. ‘Kate, ik hield Matts hand vast omdat hij huilde. Vanwege jou.’

Ik knipperde met mijn ogen. ‘En je verwacht van me dat ik dat geloof?’ vroeg ik.

Alle hoofden draaiden zich naar Sarah, net als bij een tenniswedstrijd.

‘Ja, we zien elkaar geregeld,’ bekende Sarah. ‘Best vaak zelfs.’

Ik wist het wel.

‘Maar alleen omdat we ons zulke zorgen om je maken.’

‘Belachelijk,’ reageerde ik smalend. ‘Wil je nou echt beweren dat ik schuld heb aan jullie buitenechtelijke verhouding?’

‘Er is geen buitenechtelijke verhouding!’ riep Sarah uit. ‘Snap je het dan niet, onnozel wicht? Je bent helemaal gestoord geworden. Matt en ik hebben ons best gedaan om met je mee te leven… Het is overduidelijk dat je aan een depressie lijdt…’

‘“Matt en ik”?’ bauwde ik haar na. ‘“Matt en ik.” Goh, wat klinkt dat knus.’

Sarah gooide haar handen in de lucht. ‘Kate, ik weet niet hoe ik kan doordringen tot je botte hersens. Maar als ik het moet uitschreeuwen in deze ruimte vol volslagen onbekenden…’ Ze keek kwaad om naar alle mensen achter zich. ‘Nou, dan doe ik dat. Je gedraagt je totaal krankzinnig over al die alledaagse dingen, over je verdomde schortjes en je ovenschotels. Je bent altijd boos, je zet geen voet meer buiten de deur, je wilt niet eens overwegen weer te gaan werken, je wilt mij niet meer spreken, je praat niet meer met Matt, je praat met niemand, alleen met die hond. En je bent geobsedeerd door zwanger worden.’

Achter me stond Chris verschrikt op. ‘Probeer je zwanger te worden?’ piepte hij.

‘Hou je bek, Chris,’ zeiden Sarah en ik in koor.

Hij ging weer zitten en verborg zijn gezicht in zijn handen.

‘Kate…’ zei Sarah. Ze was weer gaan huilen. ‘Echt, geloof me, er is niks tussen Matt en mij. We maken ons alleen maar zorgen over je. We zijn bang dat je…’ Een luide snik. ‘We zijn bang dat je iets stoms zult doen.’

Het was alsof ik een klap op mijn kop kreeg met elk van de flessen wijn die ik die avond had opgezopen. Mijn benen werden slap en ik moest mijn handen tegen mijn hoofd drukken om het draaierige gevoel de baas te worden. ‘Waar is Matt?’ vroeg ik fluisterend.

Sarah knipperde de tranen weg. ‘Hij is naar huis. En toen hij merkte dat je daar niet was, belde hij mij. En toen hoorde ik van Danny dat hij je buiten de Crown met Chris had gezien. Dus ben ik je gaan zoeken. Kom op, Kate, het is tijd om naar huis te gaan.’

‘Ik kan niet naar huis,’ zei ik, en ik kokhalsde. ‘Dat kan ik niet.’

Ik duwde Chris net op tijd weg om de wc te omhelzen en over te geven, keer op keer op keer.

Het publiek zei in koor: ‘Getsie.’ In een oogwenk verdwenen ze, en mijn overvloedig kotsen maakte een smakeloos einde aan de voorstelling.

Ik voelde Sarah over mijn rug wrijven terwijl mijn maag allerlei fratsen uithaalde.

‘Het komt goed,’ zei ze steeds. ‘Het komt allemaal goed, Kate.’

Maar natuurlijk kwam het niet goed.

Die nacht bleef ik bij Sarah. Ik hoorde haar aan de telefoon met Matt, terwijl ik wakker lag en naar het plafond van haar logeerkamer staarde. Het dekbed voelde zwaar, alsof ik onder een steen lag. Toen ik de volgende dag thuiskwam, was er niemand. Blijkbaar kon hij me niet meer verdragen. Dat kon ik hem niet kwalijk nemen.

Ik schreef hem een briefje.

Ik weet dat ze je alles heeft verteld. Ik verwacht niet van je dat je me kunt vergeven. Ik weet niet eens of ik mezelf wel kan vergeven.

Dit is niet bedoeld als excuus voor wat ik heb gedaan, maar misschien moest er iets gebeuren zodat we kunnen ophouden met elkaar zo ongelukkig maken. Waarschijnlijk is dit het iets.

Het spijt me.

En toen haalde ik Minnie op bij de Palmers en vertrok ik naar Lyme Regis.