6

Lagos, Nigeria

‘Daar is ze dan.’

‘Wie haalt even een drankje voor Kate?’

‘Jij bijvoorbeeld, Danny, eikel.’

‘Jay, het is hier gratis, iedereen kan zomaar een drankje halen. Je krijgt er geen punten vanwege ridderlijkheid voor.’

Als je wilt weten hoe je op tien meter afstand een groepje cameramannen eruit kunt pikken – al zou ik niet weten waarom je dat zou willen, tenzij je hen wilt ontlopen – dan zal ik je eens vertellen waar je op moet letten. Ten eerste gaan ze allemaal hetzelfde gekleed, al zouden ze beledigd zijn als ze iemand dat hoorden zeggen. Omdat ze freelancers zijn, beschouwen ze zich als individu, als individualist, maar als je hen bij elkaar ziet, vliegen hun beweringen van individualisme op als een zwerm flamingo’s en zijn ze verontwaardigd dat je hen niet uit elkaar kunt houden: ‘Maar ik ben een heel ander soort roze, en mijn poten zijn kilometers langer dat die van hem… En wát? Je denkt toch niet dat iedereen een snavel als de mijne heeft?’ Wat betreft de pluimage van de cameraman, denk dan aan zwart T-shirt, korte combatbroek, meestal in camouflagepatroon (met heel veel zakken en ritsen voor hun spullen) en sportschoenen.

In het geval van deze cameramannen, ze blijven altijd bij elkaar staan, en ze maken mannengrapjes en alleen voor henzelf begrijpelijke leuke opmerkingen, terwijl ze het proberen aan te leggen met de meisjes van Productie. En ik kan niet ontkennen dat ze daar veelal in slagen. Sarah had in het recente verleden iets met minstens twee van de cameramannen, en in het kader van onthullingen zal ik opbiechten dat ik een nacht heb doorgebracht met Chris, na een evenement op Ibiza. Maar laat me eerlijk gezegd een meisje van Productie zien dat op een bepaald punt in haar carrière niet met een cameraman het bed heeft gedeeld, en ik zal je een grote leugenaar tonen. Het hoort gewoon bij het werk.

‘Laat maar,’ zei ik, en ik wrong me langs hen heen naar de bar. Het was hier langzamerhand propvol, en Dean was boven zichzelf uit gestegen en had zoals beloofd de talenten naar het feest gesleept. ‘Ik haal zelf wel iets. Sarah, wat drink jij?’

‘Een flesje Star,’ riep ze, want ze stond ‘toevallig’ net naast Jay, een van haar veroveringen op cameramangebied. Hij stond een beetje gedraaid naar haar toe zodat ze niet goed met zijn identieke collega’s kon praten. Zedig sloeg ze haar ogen neer om vervolgens door haar wimpers naar hem op te kijken. Ik sloeg mijn ogen ten hemel, want ik vermoedde dat ze het nog eens over gingen doen.

Blijkbaar dacht Chris dat ik ook graag nog eens iets over zou willen doen, en hij maakte zich los van de groep om naast me aan de bar te komen staan. Ik keek langs hem heen naar de vipruimte, die bestond uit een paar leren banken waar tot mijn vreugde Slender Dee op de grote baas zat te wachten.

‘Hoi, Kate,’ zei Chris, en hij gaf me een por om mijn aandacht te trekken. Het klonk niet echt als een verklaring van eeuwige, ware liefde.

Ik vroeg me af of het lag aan wat Matt had gezegd dat Chris opeens veel minder aantrekkelijk leek dan indertijd op Ibiza. Ooit kreeg ik vlinders in mijn buik als ik hem maar zag, gespierd en gespannen achter de camera, met zijn blonde haar in zijn ogen vallend. En op dit moment voelde ik me alleen geërgerd en verveeld omdat Chris zomaar aannam dat we de draad weer zouden oppakken.

Ik heb me vaak afgevraagd of mijn liefdesleven vanwege mijn baan beperkt was tot kortstondige affaires. Al dat reizen, tot laat opblijven en de onvoorspelbare werktijden waren nou niet bepaald bevorderlijk voor huiselijk geluk. Of had ik misschien voor deze baan gekozen omdat ik huisje, boompje, beestje wilde voorkomen? Moeten werken was altijd mijn excuus om te voorkomen dat iets serieus werd. Ik gaf er de voorkeur aan relaties gemakkelijk en van korte duur te laten zijn. Vlindertjes, zoals ikzelf, haha.

Maar een meisje kan moe worden van de eeuwige draaimolen van Productie. En daarmee bedoel ik niet dat er nauwelijks meer opties zijn en ze de beschikbare cameramannen moet gaan recyclen. Misschien was ik oud aan het worden. Hoewel dertig niet echt oud is. Niet vergeleken met Dean, die nog steeds coke snuivend rondrende met de crew die het toneel opbouwde en achter de rug van zijn echtgenote pret had met anderen, terwijl hij toch bijna vijftig was. Ik bedoel, dat is oud en zielig.

‘Hoi,’ zei Chris weer. Meneer Romantiek. Niet dat ik vond dat hij voor me op de knieën moest, een gedicht voor me moest schrijven of me een aubade brengen, maar het zou leuk zijn als hij een beetje meer moeite deed. Naast me gaan staan en af en toe ‘hoi’ zeggen totdat ik zo dronken was dat hij met me mocht zoenen en meer was geen echt aantrekkelijke optie, en het was al helemaal geen ware liefde.

In een hoek van de ruimte ontstond enige commotie, en als één man, of als een school vissen bewoog de groep cameramannen zodat me een blik werd gegund op de grote baas die net binnenkwam, gehuld in beige uniform met heel erg veel goudkleurige biezen en kwastjes. Zijn tienerdochter hield zijn hand vast, haar magere lijfje in een te grote bloemetjesjurk gestoken, en nerveus op haar lip bijtend omdat ze zo meteen haar grote held zou leren kennen.

‘Pardon,’ zei ik, en ik pakte twee flesjes Star van de toog en gaf er eentje aan Sarah. Chris bleef verbijsterd alleen achter aan de bar.

Het voorstellen van de grote baas en zijn dochter aan Slender Dee was een werkje van slechts twee minuten, en ik liet ze gezellig babbelend achter in de vipruimte die er ineens veel indrukwekkender uitzag met al die veiligheidsmensen van de grote baas. Dean knikte bezorgd naar me bij een tafeltje bij het buffet, waar hij zat te ‘werken’, waarmee ik bedoel dat hij zich met een paar artiesten zat te bedrinken, en ik maakte hem duidelijk dat ik de foto zou wissen. Zenuwachtig lachte hij terug, want hij vertrouwde me niet helemaal. Ik had nog nooit iets doorgestuurd naar Marie, en misschien hoefde dat ook niet, misschien zou de dreiging voor hem voldoende zijn om deze avond zijn broek niet te laten zakken.

Eindelijk kon ik ontspannen. De show zat erop, de boel werd afgebroken, en – ik keek even op het klokje op mijn mobieltje – over negen uur zou ik in het vliegtuig naar huis zitten. Tot die tijd moest ik nog veel drinken. De cameramannen hadden zich rond een tafel geschaard en zo te zien waren ze van plan daar de hele nacht te blijven zitten, achterovergeleund op een stoel en met al een hoop lege flesjes en glazen op tafel. Sarah zat met Jay in een hoekje een eind weg, en met hun knieën tegen elkaar zaten ze tegenover elkaar druk te praten. Leila hing op een van de witleren banken welwillend te glimlachen naar niemand in het bijzonder. Danny had het voorzien op een van de zangeressen uit Gabon, een beeldschone vrouw in een groene jurk die heel elegant op een barkruk zetelde. Ik vroeg me af wanneer Danny zou beseffen dat ze net zoals Slender Dee blind was en niet net deed of ze zijn geïnteresseerde blikken niet opmerkte.

Matt was nog aan het werk. Ik vermoedde dat de lui met wie hij in gesprek was zeker vips van Airtel waren, aangezien hij ontzettend overtuigend gefascineerd keek bij alles wat ze zeiden. Hij werd daarbij geholpen door zijn lengte, meer dan een meter negentig, en dat betekende dat hij zijn hoofd moest buigen als hij luisterde. Dat gaf bij elk gesprek de indruk dat het iets vertrouwelijks was, dat hij echt alles in zich opnam, terwijl hij zich waarschijnlijk stierlijk verveelde en zich afvroeg wanneer ze eindelijk zouden weggaan van het feest waarvoor ze zelf hadden betaald. Toen Matt me zag kijken, knipoogde hij over de hoofden van de sponsors heen naar me. Ik lachte terug en ging weer naar de bar toe.

Ik was halverwege de ruimte, me wringend tussen de beroemdheden van Lagos en de Nollywood-sterren door terwijl ik me erg sjofel gekleed vond in vergelijking met hun schoenen met plateauzolen en hoge dingen op hun hoofd, toen ik voelde dat er aan mijn mouw werd getrokken. Wat nou weer? Misschien vonden de sponsors dan wel dat dit hún feest was, maar wat mij betrof beschouwde ik het als mijn beloning voor twee weken van keihard werken en wilde ik niet worden lastiggevallen met nog meer werk.

Ik draaide me om en zag Matt achter me staan, zijn hoofd weer zo vertrouwelijk gebogen.

‘Proost,’ zei hij, en hij klonk met zijn flesje Star tegen het mijne.

‘Proost,’ zei ik terwijl ik hem op mijn hoede aankeek. Achter hem zag ik de cameramannen naar ons kijken, vooral Chris.

‘Ik zie dat je terug wilt naar je vrienden,’ zei Matt die omkeek naar de tafel. ‘Ik wilde je alleen maar even bedanken voor je hulp eerder vandaag. En sorry zeggen dat ik je heb gestoord. Ik snap heel goed dat het een nachtmerrie moet zijn geweest om alles te regelen. Het was niet mijn bedoeling alles nog moeilijker voor je te maken.’

‘Graag gedaan, hoor,’ reageerde ik. ‘Per slot van rekening is het mijn werk.’ Maar ik lachte wel een beetje naar hem. Hij was ontzettend knap om te zien. En van dichtbij zag ik dat zijn ogen heel donkerblauw waren.

‘Misschien moet ik iets te drinken voor je halen,’ bood hij aan. ‘Als een soort dankjewel.’

‘Eh, de drank is hier gratis, Matt.’ Ik lachte. ‘En ik heb al een flesje Star.’

‘Misschien moet ik je dan maar eens uit vragen wanneer we weer thuis zijn,’ stelde Matt voor. ‘We kunnen vast wel Star naar Londen laten opsturen nu ik zulke dikke vrienden bij Airtel heb.’ Hij zwaaide naar een van de sponsors, die grijnzend terug zwaaide. ‘Zie je wel? Joseph wil vast graag helpen.’

Matt stak zijn duim omhoog, en Joseph deed dat terug. Toen keek Matt me vragend aan. ‘Je leven lang Star. Dat is dus geregeld.’

‘Matt, het spijt me dat ik je moet teleurstellen nu je net zulke goede contacten in Nigeria hebt, maar ik zou liever nooit van mijn leven meer een flesje Star willen zien,’ zei ik.

‘Ook niet als herinnering aan deze ontmoeting?’ vroeg Matt plagerig. ‘Met een flesje Star in de hand, een paar Afrikaanse supersterren om ons heen en een chantagepoging bij het hoofd Talent?’

‘Zelfs dan niet,’ zei ik, en ik vertrok mijn gezicht toen ik het laatste restje lauw bier opdronk. Tot mijn verrassing had Matt het naar zijn zin. Waarschijnlijk was hij eraan gewend mensen op hun gemak te stellen. Hij had een soort charme waarvan ik besefte dat hij die veel aanwendde, en die toch heel natuurlijk leek. Ik vond het prima om me voor een keertje te laten charmeren in plaats van degene te zijn die alle rimpels altijd moest gladstrijken.

‘Nou, dan moet het voor mij maar meer betekenen dan voor jou,’ zei Matt met een zucht. ‘Je bent lastig om te plezieren, Bailey met de Ballen. Waarschijnlijk is het gunstig dat je er zo leuk uitziet, om het een beetje goed te maken.’

Met tot spleetjes geknepen ogen keek ik hem van onder mijn pony een poosje aan. ‘Wat moet je?’

Even keek Matt geschrokken, toen barstte hij in lachen uit. ‘Mag ik je niet zomaar een complimentje maken?’

‘Meestal is iets niet zomaar,’ reageerde ik gladjes. ‘Iedereen wil wel iets.’

‘Nou, misschien wil ik ook wel iets,’ zei Matt.

Plotseling viel het me op dat hij door zich naar me toe te buigen me in een hoekje had gedrongen dat afgescheiden was van de rest.

‘Ja,’ zei Matt, en hij boog zich nog verder naar me toe.

Ik ging naar achteren en stond ineens met mijn rug tegen de muur, in een soort nis. Mijn hart ging sneller kloppen, alsof ik in de val zat. Maar Matt trok alleen met een loom lachje zijn wenkbrauwen op.

‘Ik wil iets drinken,’ zei ik gauw, en ik zwaaide met mijn lege bierflesje.

‘Oké,’ zei Matt, nog steeds met die grijns op zijn gezicht. ‘Nog een Star?’

‘Nee,’ antwoordde ik ineens uitdagend. ‘Iets anders. Kies jij maar uit.’

Ik draaide me om en zette mijn lege bierflesje op het plankje net boven mijn hoofd. Toen ik me terugdraaide, kwam Matt met wijd opengesperde ogen dichterbij. Ik deinsde achteruit. Ging hij me zoenen? Waar iedereen het kon zien? Maar nee, hij wrong zich langs me heen en ving het lege flesje op net voordat het op de grond zou vallen.

‘Reflexen als een ninja!’ riep hij uit, en toen kwam hij weer overeind en streek het haar uit zijn ogen. Hij was dus dichterbij gekomen om het flesje op te vangen. Maar nu hij dat had gedaan, stapte hij niet bij me weg.

‘Indrukwekkend,’ zei ik. Mijn hart ging tekeer. ‘Geen wonder dat je met die bekwaamheden hoofd Marketing bent geworden.’

‘O, maar mijn vaardigheden als ninja staan niet op mijn cv,’ reageerde Matt. ‘Die krijgen slechts een paar gelukkigen te zien.’

‘Ik ben vereerd.’

‘Goed. Naar de bar. Geen Star. Bedoel je dat je liever wat sterkers wil?’ vroeg Matt met opgetrokken wenkbrauw. Hij werd gered van een brutaal antwoord door het vonkje amusement in zijn ogen dat me vertelde dat hij het allemaal niet ernstig opnam.

Dat spelletje kan ik ook spelen.

‘O ja,’ antwoordde ik, zijn blik vasthoudend. ‘Hoe sterker, des te beter, eigenlijk.’

‘Wacht hier,’ zei Matt. Bijna meteen kwam hij terug, pakte mijn kin en hief mijn gezicht. ‘Beloof je dat je blijft wachten?’

Zijn samenzweerderige grijns was aanstekelijk. Het leek net of we geheime berichten in code uitwisselden. ‘Dat beloof ik.’

‘Mooi zo,’ zei hij. ‘Want wanneer ik terugkom, Kate Bailey, ga ik je zoenen.’

Toen ik daar later aan dacht, vond ik het het beste wat ik ooit had gehoord om iemand op te pikken. Want dat was het, een versiertruc. Hij had verklaard wat hij van plan was, en dat gaf hem de zekerheid dat als ik er nog stond wanneer hij terugkwam van de bar, ik me zou laten zoenen. En als ik er niet meer stond, nou, dan had hij zich een beschamende afwijzing bespaard.

Ik voelde me een beetje duizelig, alsof ik veel meer dan één flesje bier had gedronken. Wilde ik wel zoenen met Matt Martell? Deze ochtend was hij nog de vervelende nieuwe jongen die me veel te veel mailtjes stuurde. En nu… Vanaf de bar knipoogde hij naar me.

‘Hoi, Kate.’ Chris verscheen aan mijn zijde en pakte me beet bij mijn bovenarm. ‘Sorry om je te storen bij je gesprekje, maar op onze tafel staat een glaasje whisky voor je.’

‘O…’ Ik draaide me naar hem om. Beschaamd merkte ik dat ik de lach niet van mijn gezicht kon krijgen. Een lach waar hij niets mee te maken had. ‘Ik hoef even niets, dank je. Matt is al iets voor me aan het halen.’

‘Ja…’ Chris fronste zijn wenkbrauwen. ‘Matt.’

‘Wat?’ vroeg ik geërgerd. Het was een beetje laat voor Chris om nog jaloers te worden. Pas toen hij had gezien dat Matt me aan het versieren was, was hij moeite gaan doen.

Chris liet zijn blik even op Matt rusten en keek mij toen weer aan. ‘Hoor eens, Kate, ik bedoel er niks mee,’ zei hij zacht. ‘Maar die Matt Martell is een grote lul. Hij flirt met iedereen, maar je weet toch wel dat hij met Ailsa Logan is?’

‘Ailsa Logan?’ herhaalde ik. Hij had het vast mis.

‘Ja,’ zei Danny, die aan mijn andere kant was komen staan. ‘Ailsa Logan uit Opstaan! Die fitte meid van tv.’

‘Weten jullie dat wel zeker?’ vroeg ik. ‘Hij zei dat hij geen vriendin had.’

De twee cameramannen wisselden een blik.

Chris snoof. ‘Nou, uiteraard zegt hij dat. Maar ik heb foto’s van hen samen op de uitreiking van de televisieprijzen gezien. Ik zag het in de krant, op de vlucht hiernaartoe.’

Ik werd rood van woede. Als koningin van de flirtaties op locatie had ik een gelijkgestemde ziel moeten herkennen. Wat er op locatie gebeurt blijft daar ook, toch? Maar een meisje moet de lat érgens leggen. Ik heb bij mijn weten nooit het bed gedeeld met iemand die een partner had, en daar wilde ik ook niet aan beginnen.

Bij de bar stond Matt nu vooraan, met zijn brede schouders had hij zich een weg gebaand. Toen hij zag dat er twee stevige cameramannen naast me stonden, keek hij verwonderd, stak aarzelend zijn hand op en zwaaide een beetje onzeker.

‘Hoe durft hij,’ zei Danny, en hij haakte bij me in.

‘De klootzak,’ zei Chris, en hij haakte aan mijn andere kant bij me in.

Ik was het helemaal met hen eens.

En ik stond toe dat ze me weg leidden van Matt Martell en naar een zeer welkom glaasje met vieze Nigeriaanse whisky.