35

In de hal waarin zij zich bevonden stonk het naar transpiratie. De walm die de opeengepakte lichamen verspreidden was werkelijk niet om te harden. Hoewel de ruimte vrijwel aan de hoofdingang grensde, kon Chantal zich niet herinneren hier ooit te zijn geweest. Op zich was dit niet zo vreemd, want haar hele aanwezigheid in dit ziekenhuis stond als één blinde vlek te boek.

‘Op dit soort momenten besef je weer hoe goed wij het in Nederland hebben,’ fluisterde Jeroen. Hij keek naar een jonge vrouw met een baby op schoot. De blik in zijn ogen hield het midden tussen gêne en schaamte. De wanstaltige gedaante van armoede die openlijk aan hem voorbijtrok was hier verantwoordelijk voor.

‘Zou het nog lang duren?’ vroeg Chantal, zo het gespreksonderwerp veranderend. De kleren van de jonge vrouw en haar baby zagen er zo sjofel uit dat ze wel kon janken. Als ze niet ergens anders over begon, zou dit zomaar kunnen gebeuren. Vooral hier en nu. Haar emoties konden van het ene op het andere moment met haar op de loop gaan.

‘We worden geroepen,’ antwoordde Jeroen. ‘Tenminste, dat verzekerde die vrouw aan de balie me.’

Chantal zei: ‘Ben benieuwd.’ Ze liet haar blik langs de wachtenden glijden. Ze hield het bewust oppervlakkig, zodat ze de mensen misschien als objecten zou zien. Niet als levende wezens met een zwaar leven die extra in de problemen waren gekomen en hier om hulp aanklopten. Terwijl haar blik heen en weer schoot, bedekten de vingers van haar linkerhand het plastic bandje om haar pols. Het verplichte attribuut van Hotel Luxor was hier ongepast. Onbeperkt eten en drinken. Hoe legde je zoiets uit aan mensen die te arm waren om fatsoenlijke kleding te kopen?

Chantal beet op haar lip. Elke seconde die ze langer op de gammele stoel zat was een verzoeking. Ze schaamde zich. Voor haar kleding, het all-inclusive bandje en het feit dat ze hier simpelweg was. Ze liet haar blik rusten op een oneffenheid in de grauwgrijze muur. Het dode punt was een ontsnapping aan de toegeworpen heimelijke blikken die ze meer voelde dan zag.

‘Ik weet niet of dit nou zo’n goed idee was,’ hoorde ze Jeroen meer tegen zichzelf dan tegen haar zeggen. Hij schuifelde ongemakkelijk op het zitje. Chantal verwachtte min of meer dat hij binnen enkele minuten zou opstaan om het ziekenhuis te verlaten. De daaropvolgende minuten bleef hij echter zitten. De tegenzin was van zijn gezicht af te lezen.

Chantal voelde de opluchting uit haar poriën dampen toen de jonge vrouw met haar baby door een zuster werd opgehaald. Ze moest er niet aan denken dat zij eerder zouden zijn geroepen. De blik die haar dan door de vrouw zou zijn toegeworpen. Brr, enkel de gedachten aan het schuldgevoel dat haar zou bekruipen was genoeg voor een fiks aantal rillingen. Ongetwijfeld zou er straks door andere hulpbehoevenden vuil naar hen worden gekeken. Toch was dat anders. Zij had zich nu eenmaal op de jonge moeder en het kindje gefocust.

Ondanks de confronterende omstandigheden waarin ze nu verzeild waren geraakt, was het een goed idee geweest om naar het ziekenhuis te gaan. Hier waren Max en Dennis officieel gestorven. Wat automatisch inhield dat hier bepaalde documenten lagen. Bij de administratie of ergens in een archief, dat was haar om het even. Die papieren moesten boven water komen. De helderheid die zij zouden verschaffen, was van cruciaal belang.

Nadat ze thuis het besluit hadden genomen om naar Hotel Luxor terug te keren, was het plannen smeden begonnen. Een bezigheid die de eerste dag nogal chaotisch verliep. Dit kwam voornamelijk omdat ze beiden hun uiterste best deden om herinneringen uit die donkere periode op te diepen. Een vrij kansloze missie, bleek uiteindelijk. Het brein gaf uitsluitend wat het wilde geven, ook al deed de andere partij zijn of haar best om er meer uit te trekken. Voor hen beiden bleef het verblijf in het ziekenhuis een groot zwart gat waarin ze voor hun gevoel uren hadden gezweefd. Het enige lichtpuntje was de naam van de Turkse arts die Jeroen ineens te binnen schoot.

De volgende dag beleefden ze een merkwaardig halfuurtje bij hun huisarts. Jeroen had hem ’s morgens gebeld. Aangezien hij door liet schemeren dat het belangrijk was, konden zij ’s middags al langskomen. Dokter Oldeheuvel was natuurlijk op de hoogte van hun situatie en maakte tijd voor hen vrij.

Nadat ze enkele minuten over hun huidige situatie hadden gesproken, maakte Jeroen in een paar korte zinnen de werkelijke reden van hun bezoek kenbaar. De reactie van dokter Oldeheuvel was opmerkelijk. Hij vertelde nooit enige documenten te hebben ontvangen waarin de dood van Max en Dennis werd bevestigd. Hierna maakte hij met zijn armen een verontschuldigend gebaar om zijn ongelukkige woordkeus te nuanceren. Dat de tweeling was overleden, stond natuurlijk vast. Ten eerste waren ze geïdentificeerd en ten tweede waren er voor hun transport talloze officiële papieren nodig geweest. Weer zwakte hij met een handgebaar zijn eerste, onhandige opmerking af. Alles was ongetwijfeld volgens het boekje verlopen, meldde hij. Het enige minpunt was echter dat hij als huisarts nooit een bericht van welke instantie dan ook had ontvangen. Hij had het dus voor kennisgeving moeten aannemen. Dit was niet geheel volgens de procedure, wist hij te vertellen.

Wat die procedure precies inhield, liet hij verder onbesproken. Wel benadrukte hij dat het hier om een papieren kwestie ging die op dat moment ondergeschikt was aan de situatie waarin zij zich bevonden. Natuurlijk was hij op de hoogte van Jeroens ziekenhuisopname. Mede hierdoor zag hij de documenten niet als een halszaak. Eerst het eigen huishouden op orde en daarna verder kijken, was de achterliggende gedachte. Chantal en Jeroen konden de redenatie van hun huisarts goed begrijpen. In de tijd
dat het slecht ging met Jeroen had een mededeling van zijn kant over ontbrekende documenten zeker voor onwelkome beroering gezorgd. Wat hen betrof had dokter Oldeheuvel het uitstekend ingeschat.

Een uit de kluiten gewassen verpleegster kwam voor hen staan.

‘Vaanderskaf?’

Jeroen knikte terwijl hij opstond. Ze liepen met de vrouw mee door een gang die gaandeweg meer op een labyrint begon te lijken. Na elke vijf meter volgde er een T-splitsing of kruispunt. Vanuit haar ooghoek zag Chantal de volgepakte ziekenzalen. De geur van schoonmaakmiddelen en medicijnen kon de lucht van menselijke lichamen niet verdringen. Ze voelde haar maag in opstand komen. Om verdere escalatie te voorkomen, dwong ze zichzelf haar blik op de schouderbladen van de verpleegster te laten rusten.

Na een wandeling van hooguit vijf minuten, die een vol uur leek te duren, bleef de verpleegster staan voor een van de vele deuren die de gang telde. Ze knikte kort en vervolgde haar weg. Jeroen klopte op de deur, waarop een onverstaanbaar antwoord volgde. Aannemend dat het hier de Turkse variant van ‘binnen’ betrof, opende hij de deur.

Het kantoor had de afmetingen van een kippenhok. Bij binnenkomst stonden ze recht voor het bureau van de arts. Tenminste, van dat laatste gingen zij uit aangezien de man dezelfde witte kleding droeg als de dokters die ze daarnet haastig door de aankomsthal hadden zien lopen.

De man knikte beleefd en stak zijn hand uit. Jeroen drukte deze kort, waarna Chantal hetzelfde deed. Hierna wees de arts op twee klapstoelen die tegen de zijkant van zijn bureau stonden. Jeroen opende beide met een snelle beweging waarna ze erop plaatsnamen.

‘Eigenlijk zijn wij op zoek naar dokter Yildaram.’ De man keek hen niet-begrijpend aan. Jeroen zag zijn vergissing in en grijnsde ongemakkelijk.

‘Stom, ik ging ervan uit dat iedereen hier Nederlands sprak.’

Chantal lachte knullig mee met de arts die er zichtbaar geen woord van verstond. Het werd haar eveneens duidelijk dat ze niet tegenover de juiste persoon zaten. Op het naamplaatje stond namelijk A. Ogür.

‘ English ?’ probeerde Jeroen.

‘ A little bit ,’ antwoordde de man binnensmonds.

‘Oké,’ zei Jeroen in het Engels. Hij articuleerde even duidelijk als een derdeklashavoleerling. ‘Wij zijn op zoek naar dokter Yildaram.’

De arts knikte. ‘Doktor Yildaram is verleden maand overgeplaatst naar Istanbul. Ik ben zijn vervanger.’

Nu was het Jeroens beurt om te knikken. Al was het alleen maar om de man fysiek duidelijk te maken dat hij zijn steenkolenengels verstond. ‘Wij zijn de ouders van Max en Dennis. Onze kinderen zijn in juli overleden. Ze zijn verdronken in het zwembad van Hotel Luxor. Dokter Yildaram heeft ons toen hier in het ziekenhuis opgevangen.’

Chantal zag de blik in de donkere ogen van de man verstrakken. Beide neusvleugels boven zijn zwarte, vingerdikke snor trilden licht. Van het ene op het andere moment was hij op zijn hoede.

‘ Yes ?’

Jeroen twijfelde enkele seconden over de reactie van de arts. Was dit nou een antwoord of een vraag? Hoewel hij allebei de opties enigszins ongepast vond, bleef hierover een opmerking van zijn kant uit. Dat kon wellicht kwaad bloed zetten. Terwijl zijn gevoel hem iets anders influisterde, hield hij het op een misverstand in de communicatie. De man sprak tenslotte zeer gebrekkig Engels. ‘Door alle commotie rondom de dood van onze kinderen hebben wij nooit een rapport gezien omtrent hun doodsoorzaak,’ probeerde hij zo helder en correct mogelijk te formuleren. ‘Is er misschien een mogelijkheid dat wij dit rapport alsnog inzien?’

Chantal zag in de ogen van de man dat zijn hersens op volle toeren werkten. Omdat ze zo snel niets anders wist te bedenken, gooide ze haar meest hulpeloze glimlach in het strijdperk. Blijkbaar had dit geen enkel effect op de Turkse arts. Hij schudde namelijk beheerst maar uiterst gedecideerd met zijn hoofd heen en weer. ‘ I can not help you. Files are secret .’

‘ But... ’ zei Jeroen.

‘ I am sorry .’ Hierna pakte hij de telefoon en sprak er een paar Turkse woorden in. Voordat Chantal en Jeroen eigenlijk beseften wat er aan de hand was, kwam een zuster binnen die hen gebaarde mee te gaan. Vijf minuten later stonden ze een illusie armer buiten.