25

Dag, Chantal. Hoe is het om te slapen terwijl je dit eigenlijk niet wilt? Dat je geest het heeft moeten afleggen tegen je lichaam? Doet het pijn om toe te geven dat een helder brein kansloos is tegenover vermoeide botten en spieren? Voel je je soms verraden? Bij de neus genomen door je eigen vlees en bloed?

Ik begrijp het, Chantal. Ik weet wat je doormaakt. Het is mij ook overkomen. Willen, maar niet kunnen. De pijn, het onbegrip, het machteloze. En steeds weer die vragen. Vooral die ene.

Waarom?

Als ik me wentel in medelijden voeg ik er een woord aan toe.

Waarom ik?

Dit moet jou bekend voorkomen, nietwaar? Tenslotte zijn wij allebei slachtoffer. En dit gedrag hoort bij een slachtofferrol. Omdat ons iets is afgenomen. Het kostbaarste bezit. Een leven. In jouw geval zelfs twee.

Jij hebt weer tot diep in de nacht over het verdriet van anderen gelezen. Een branderig gevoel in je ogen dwong je tot stoppen. Om maar te zwijgen over de kramp in je nek en schouders. Toch viel die pijn nog wel uit te houden, hè? Het waren die rotogen die je uiteindelijk de das omdeden, toch? Je kon ze eenvoudigweg niet meer openhouden. Hoe graag je dit ook wilde.

De verhalen van anderen. In het begin lees je ze, in de hoop dat hierdoor jouw eigen pijn vermindert. Het klinkt banaal, maar helaas is het de waarheid. Door te lezen dat meerdere mensen door een soortgelijke hel zijn gegaan, voel je hoe het denkbeeldige isolatietape van verdriet, schaamte en onmacht stukje bij beetje loslaat. Je kunt weer ademen zonder over elke teug na te denken, ervoor te werken.

Ik weet dat je je hiervoor schaamt. Je houdt jezelf voor dat jij niet zo bent. De bekende uitzondering die de regel bevestigt. Je leest de beschrijvingen op de site in eerste instantie uit compassie. Tenminste, dit maak je jezelf wijs. Het is echter medeleven met een achterliggende gedachte, Chantal. Geloof me, ik heb het meegemaakt. Ik weet waarover ik spreek.

Vannacht heb je mijn verhaal gelezen. Een vakantie op Kreta eindigde in een nachtmerrie. Ik verloor er mijn vriend. Volgens alle betrokkenen, incluis mijzelf, door een ongeluk. Te veel gedronken, een uitglijder, verdronken. In een tijdsbestek van een paar minuten werden twee levens geruïneerd. We hadden trouwplannen, weet je.

Nadat je mijn verhaal had gelezen, had je meteen je oordeel klaar. Eigen schuld, dikke bult. Als je te veel drinkt, kan dat soort dingen gebeuren. Een kwestie van verantwoordelijkheden nemen. Om het een beetje cru te stellen: jammer, maar helaas. Vat ik het zo goed samen, Chantal? Speelden deze zinnen door je hoofd?

Ja, dus.

Toen je er later nog eens over nadacht, kwam je tot de conclusie dat er tussen de dood van Teun en jouw kinderen raakvlakken bestonden. Zowel Teun als Dennis en Max zijn verdronken, en het speelde zich af in een all-inclusive hotel. Daar hield het echter mee op. Een triest toeval, elke overige parallel kon verder als onzinnig worden betiteld.

Weet je, ik kan me die redenatie best voorstellen. Zo op het eerste gezicht betrof het hier twee opzichzelfstaande ‘gevallen’. Sorry als ik dit onpersoonlijke woord gebruik. Je begrijpt wel dat ik het niet zo bedoel. Ik hield heel veel van Teun, net zoals jij van jouw kinderen.

Er komt een moment dat je inziet dat het niet zo zwart-wit ligt, Chantal. Dat de locaties waar onze persoonlijke drama’s zich hebben voltrokken in principe de bindende factor zijn. Na veel lees- en denkwerk zul je je realiseren dat heel veel zaken die betrekking hebben op all-inclusive vakanties in werkelijkheid niet zo zijn als ze lijken of worden voorgespiegeld. Ook zal je onderbewustzijn jou op een gegeven moment andere benamingen voor ‘ongevallen’ influisteren. Hiertegen zul je in eerste instantie hevig agiteren. Het fatsoensmens in je weigert dit botweg te geloven.

Het gaat echter om jouw kinderen. En er is niemand zo vasthoudend als een moeder die een spoor ruikt. Want ook dat is in jouw geval de waarheid. Daarom ben je ook naar de site gegaan. Je zoekt, Chantal. Nu nog onbewust, omdat je dit voor jezelf als een soort therapie ziet. Ergens diep binnenin je bevindt zich daarentegen het oergevoel dat na elk bezoek aan de site meer aangewakkerd zal worden. Uiteindelijk zal dit instinct als nimmer aflatende energie fungeren gedurende jouw zoektocht.

Je vraagt je nu af waarom ik, Marieke Zijlstra, jou dit vertel. Een jonge vrouw van vierentwintig die misschien wel overkomt als iemand die de wijsheid in pacht heeft. Helaas is dit laatste niet het geval, Chantal. Wel ben ik je voorgegaan in de zoektocht die voor jou nog even vers is als de littekens op je ziel. Wat ik heb ontdekt is nu nog irrelevant. Mijn bevindingen kunnen namelijk op verscheidene manieren worden uitgelegd. Pas als jij zover bent dat je de waarheid van de veronderstelde waarheid kunt onderscheiden, kom ik terug. Of niet, dat ligt aan de omstandigheden. Wellicht ben je dan, eenmaal op dat punt aangekomen, beter af zonder mijn adviezen.

Ik heb zo goed en zo kwaad als mogelijk is mijn leven weer opgepakt. Ergens moet een toekomst voor me liggen. Een leven zonder Teun. Ik sta aan het begin van een nieuwe reis. Met veel moeite heb ik de afslag gevonden die leidt naar de lange weg die ik nog te gaan heb. Ooit zal ik weer gelukkig worden, eens zal ik weer een man leren kennen met wie ik oud wil worden.

Jouw zoektocht bevindt zich daarentegen nog in het beginstadium. De mist van twijfel, nieuwsgierigheid en onmacht zal spoedig optrekken, waarna je vastberaden het voorbestemde pad zult betreden. Een zin die jou nu onwaarschijnlijk in de oren klinkt, dat begrijp ik. Over enige weken, misschien maanden, zul je echter ten strijde trekken. Met de ongekende wil van een moeder die op zoek is naar de waarheid.

Jij bent de uitverkorene, Chantal. Dat heeft het toeval nu eenmaal bepaald.

Chantal sperde haar ogen wijd open. De schrikreactie duurde drie hele seconden. De stilte in de slaapkamer was oorverdovend. Een orkaan van ondefinieerbare geluiden raasde door haar hoofd. Ze wilde terugschreeuwen dat ze haar met rust moesten laten.

Wie ‘ze’ waren wist ze niet. ‘Het’ kwam waarschijnlijk dichter in de buurt. De geluiden waren er onmenselijk genoeg voor.

Ze ging rechtop zitten. In een automatisme reikte ze naar het glas met water. Terwijl ze recht voor zich uit staarde, bracht ze het glas naar haar lippen. Het water voelde lauw aan. Er waren drie flinke slokken voor nodig om de prop in haar keel op te laten lossen.

Die stem. Er had iemand tegen haar gesproken. Een monotone stem uit de verte was haar hoofd binnengedrongen. Had haar gewezen op het all-inclusive concept. En meer...

‘Marieke,’ fluisterde ze. De jonge vrouw van wie de verloofde in Griekenland in een hotel was verdronken. Een achternaam wilde haar niet te binnen schieten. ‘De site.’

Dit was dus het resultaat van urenlang staren op de internetsite van Perry Zuidam. Een heuse nachtmerrie met alles erop en eraan. Verteld door een vrouw over wier intense verdriet ze had gelezen. Langdurig had gelezen, omdat er een parallel bestond tussen de dood van haar vriend en de tweeling. Een toevalligheid, maar wel eentje waardoor het verhaal haar aandacht trok en ze het tweemaal achtereen las.

‘Dit is foute boel, meid.’

Morgen, nee, straks al komt Jeroen thuis, ging het door haar heen. Dat is op zich al een klein wonder, want Dorien had heel andere plannen. Het is je gelukt om deze te doorkruisen. Wat niet automatisch betekent dat zij het opgeeft. Je moet dus alert zijn. Erbovenop blijven zitten. Dan kun je dit soort dingen er gewoonweg niet bij hebben.

Chantal bleef nog even voor zich uit staren. Diepzwart veranderde in donkergrijs. De contouren van de slaapkamer tekenden zich langzaam af. Nadat ze haar besluit had genomen, werden haar oogleden zwaar.

‘Voorlopig geen internet meer,’ prevelde ze. Hierna werd ze door de slaap overmand. Hoewel ze elk woord van haar belofte meende, zou dit een onmogelijke opgave blijken.