9

De zware ademhaling van Jeroen irriteerde haar geenszins. Ze was opgelucht dat hij naast haar lag, in plaats van ergens in een stinkende sloot of ranzige portiek. De rest van de ochtend en bijna de hele middag had ze zich met dit soort doemscenario’s beziggehouden. Er waren zelfs momenten geweest dat ze had overwogen om de politie in te schakelen. Gelukkig was het hierbij gebleven. Achteraf realiseerde ze zich dat er hoogstwaarschijnlijk een sussend, enigszins lacherig antwoord op haar paniekerige belletje was gevolgd. ‘Ach, uw man komt straks wel weer thuis, mevrouw.’ In gedachten hoorde ze het de dienstdoende agent zeggen.

En hij was inderdaad thuisgekomen. Vier uur later. Nuchter.

‘Ik heb wat door de weilanden gestruind,’ luidde zijn korte verklaring. ‘Die koeien zeggen weinig terug, weet je. Een verademing.’

In andere omstandigheden had ze hierom wellicht kunnen glimlachen. Na het voorafgaande was dit echter niet aan de orde. Een cocktail van angst, opluchting en woede stroomde door haar aderen. Zijn verschijning zorgde ervoor dat de woeste rivieren van verschillende gemoedstoestanden in een kabbelend beekje veranderden. Dat haar bezorgdheid hierdoor verdween, wilde nog niet zeggen dat ze begripvol moest zijn. Integendeel, zijn opwelling om opeens een paar uur te verdwijnen had haar teruggeworpen in de kuil waaruit ze probeerde te ontsnappen. Maar toen ze eindelijk, al was het maar voor even, houvast voelde en probeerde op te krabbelen, was de reikende hand uitgebleven. De broze grond was onder haar voeten vandaan geslagen, waarna de onvermijdelijke val volgde.

De middag en avond waren op dezelfde wijze als alle middagen en avonden na de begrafenis verlopen. Een broodmaaltijd, zappen naar actualiteitenprogramma’s en vroeg naar bed. De conversatie beperkte zich tot ‘Mag ik de boter even?’ ‘Wil je wat drinken?’ en ‘Welterusten’.

De ruzie met Sander en de greep naar de fles waren uitspattingen geweest. Nadat hij was thuisgekomen, hadden ze hun ellendige leven weer opgepakt. Het omhulsel van zelfdestructie had zich weer rondom hen gesloten. Als er ooit een sprankje hoop was geweest om de totale lethargie te doorbreken, dan was dit door het spook van volslagen dieptriestheid direct tot een illusie verklaard.

Terwijl ze naar het plafond staarde, dacht ze aan dat ene moment waarop haar geest tegenstand had geboden. Een kortstondigheid die als opmaat voor een doorbraak had moeten dienen. En het was me gelukt, dacht ze. Het was me gelukt als die sufferd niet zo impulsief had gereageerd. Als hij zijn armen om me heen had geslagen. Als...

Als telt niet. Als jij niet zo nodig de mannequin uit had moeten hangen... Het zoveelste verwijt vanuit een vicieuze cirkel waarin ze ronddoolde.

‘Als mijn tante een pikkie had gehad, was zij mijn oom geweest.’ De woorden waren eruit voordat Chantal er überhaupt erg in had. Drie hartslagen bleef zij roerloos liggen, zichzelf verwonderend over de zin die ze had gefluisterd. Een opwelling had vanuit het niets de weg naar haar lippen gevonden. Een volkse uitdrukking die hier en nu zowel banaal als hemels klonk.

Hoop. De idiote zin van daarnet gaf aan dat het ergens diep in haar nog aanwezig was. Breekbaar, maar aan kracht winnend. Wachtend op het juiste moment om het juk dat haar geest in een ijzeren greep hield met open vizier te bestrijden.

Er verscheen een dunne glimlach op haar gezicht. De eerste overwinning op zichzelf was een feit. Ze draaide haar hoofd naar links. Jeroen bevond zich in comateuze toestand en zijn zware ademhaling was overgegaan in een licht gesnurk. Naweeën van de drank, wist ze. De sporadische keren dat hij dronk, snurkte hij ’s avonds. Gelukkig zaagde Jeroen geen hele wouden om. Als ze de verhalen hierover van andere vrouwen mocht geloven, scheen dit iets verschrikkelijks te zijn.

Ze speelde met de krullen achter in zijn nek. Het eerste lichamelijke contact sinds dagen. Het voelde prettig aan. Alsof ze iets dierbaars had teruggevonden en dit aan haar borst drukte.

Naast de hoop groeide er nog iets. Zelfrespect. De afgelopen periode had haar duidelijk gemaakt dat een leven waarin de eerbied voor jezelf ontbrak geen leven was. Dan was je hersendood, terwijl je lichaam zelf nog naar behoren functioneerde.

De krullen gleden tussen haar vingers. Ze deed een poging om in het zwarte gat van haar geheugen beelden op te diepen. Voor de eerste keer sinds die verschrikkelijke dag voelde ze haar krachten toenemen. Zou dit het benodigde opstapje zijn om het donkere filmpje in haar geest van kleur te voorzien?

Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. Het zwarte gat was blauw, kristalblauw. Helder, zonder dat er van transparantie sprake was. Aanlokkelijk, ondanks de pertinente en permanente weigering van een invitatie. Sprankelend en verfrissend, hoewel zij na een droom die hier betrekking op had steevast badend in het zweet wakker werd.

Mislukt.

Zij opende haar ogen en slaakte een zucht van onmacht en irritatie. Haar geheugen gaf niet mee. Een bepaald stuk verleden bleef in blauwe nevelen gehuld.

‘Rustig nou,’ mompelde ze. ‘Niet in paniek raken.’

Ondanks het teleurstellende resultaat voelde ze zich niet direct uit het veld geslagen. Een hele vooruitgang in vergelijking met andere dagen waarin ze een poging had gewaagd. Toen mondde de deceptie steevast uit in volslagen lamlendigheid.

‘Begin bij het begin. Misschien dat je onderweg iets te binnen schiet.’ Dat ze wederom haar ogen sloot om het te proberen, was de tweede overwinning in een kort tijdsbestek. Ze ademde diep in en keerde in gedachte terug naar de vreselijkste dag van haar leven.

Het gezicht van de dokter was een blinde vlek. Ze hoorde hem in de verte in gebroken Engels zeggen: ‘Het spijt me, uw kinderen zijn overleden.’ Het klinische ziekenhuis veranderde in een vliegtuig waarin ze 24 uur later zaten. Max en Dennis vlogen ook mee. In het laadruim.

Vervolgens diende de begrafenis zich aan. Naast de beelden ving ze nu eveneens geluiden op. Familieleden, vrienden en kennissen huilden. Haar geest stapte over naar de aula van het uitvaartcentrum waar koffie werd gedronken. Jeroen zei: ‘De komende tijd willen we met rust gelaten worden. Dit verlies moeten we met z’n tweeën verwerken.’ Knikkende hoofden en strakke gezichten alom.

Haar geest schroefde het tempo op. De beelden schoten over haar netvlies. De thuiskomst, de onuitgesproken verwijten, de lange dagen waarin nauwelijks een woord werd gewisseld, de huilbuien, de ruzie van Jeroen met Sander, haar ongerustheid nadat Jeroen overstuur van huis was gegaan, de slaapkamer, de zachte krullen.

Hoewel de cirkel rond was, hield Chantal haar ogen gesloten. Het verschil met de vorige pogingen was dat zij er deze keer geen genoegen mee nam. Er ontbraken enkele schakels. Cruciale verbindingen waarin antwoorden verborgen lagen.

‘Kom op.’ Ze sprak de twee woorden fel uit. Peptalk.

Ineens stond ze weer op de catwalk. In de verte schreeuwde iemand iets onverstaanbaars, waarna de animator in beeld verscheen. De naam van deze vrouw wilde haar niet te binnen schieten. Marjon, Mieke, Maaike? Ineens renden ze door het hotel.

Ongemerkt ging Chantal zwaarder ademen. Ze was op het juiste pad beland. Haar geheugen begon dingen prijs te geven, zonder dat zij echt diep hoefde te graven. Eindelijk kreeg ze het idee dat ze greep op de situatie kreeg in plaats van omgekeerd.

De tuin flitste voorbij. Daarna een haag mensen waardoor ze zich een weg baanden. Op de gezichten stond voornamelijk ontzetting te lezen. De weg werd hen versperd door een bewaker die enkele tellen later vrij baan maakte.

Nu moet het gebeuren, dacht Chantal. Maar haar geheugen gaf niet meer thuis. Met veel pijn en moeite was ze de afgelopen dagen tot aan dit moment gekomen. Nu moest ze door...

Het gezicht van Jeroen vulde het beeld. Zijn ogen waren donkere kolen waarin het levensvuur was gedoofd. Zijn gezicht was een masker van afgrijzen. Hij schreeuwde en jammerde als een man in wiens geest enkel waanzin huisde.

Ze beval zichzelf naar rechts te kijken. In haar hoofd ontstond echter kortsluiting. Het beeld bleef op Jeroen gericht. Terwijl ze haar geest aanspoorde om meer informatie prijs te geven, voelde Chantal zweetdruppels in haar nek. Ze negeerde het.

‘Kom op, verdomme,’ zei ze. Het beeld zwenkte traag. Personeels-leden van het hotel zaten op hun knieën. Kindervoetjes. Zwemvliezen.

Het beeld werd blauw. Kristalblauw.

Chantal opende haar ogen en zuchtte. Haar geheugen stokte altijd na de aanblik van de zwemvliezen. Haar enige winst was de manier waarop het die avond was gegaan. In tegenstelling tot andere avonden vrij relaxed. Dit kon een voorbode zijn dat haar geest zich langzamerhand de wil van de enige eigenares op liet leggen. Wellicht dat de progressie zich doorzette.

‘We zullen het daar maar op houden.’ Ze draaide zich op haar linkerzij en boog naar voren. Hierna drukte ze een kus op Jeroens rechterwang. ‘Ik hou van je. We gaan hier samen uit komen.’

Vijf minuten later viel ze in een droomloze slaap. De demonen in haar hoofd hadden een nachtje vrijaf genomen.