16

De herfst kondigde zich aan. In de adem van de frisse wind vlogen bladeren in plaats van talloze insecten. De natuur veranderde langzaam van kleur. Het frisse groen begon op verschillende plaatsen het onderspit te delven. Licht- en donkerbruin als voorlopers van onvermijdelijk kaal.

Het Decemberpad was altijd haar favoriete weggetje geweest. Hoewel het officieel een fietspad was, hadden veel mensen het in hun vaste wandelroute opgenomen. Voor sommigen een ideale plek om de hond uit te laten, anderen genoten simpelweg van de rust die deze plek uitstraalde.

Vanwege de omgeving die bijna voor landelijk door kon gaan, had ze het Decemberpad genomen. Natuurlijk had ze ook hier de nodige voetstappen liggen, hetgeen emoties op kon roepen. Maar gold dat niet voor elke plek? De tuin, de straat, het winkelcentrum of de snelweg. Overal kleefden herinneringen aan. Bijna altijd waren het aangename.

Hoewel Denise aandrong om mee te gaan, had ze dit resoluut afgewezen. Ze wilde alleen zijn en een poging doen om haar verdriet een plaats te geven. Dat mocht ook een plaatsje zijn, als ze er maar aan begon. Janken en apathisch voor je uit staren schoot niet op. Dat was het resultaat van de eerste golf van ellende die over je heen spoelde. Daarna moest je door. Anders verdronk je in je eigen misère.

Chantal negeerde de duivels in haar hoofd die om de woordkeus gniffelden. Ze had zich sterk voorgenomen zich niet meer door de foute kant van haar eigen gevoelens te laten manipuleren. Het gevecht van zichzelf winnen was haar eerste prioriteit. Nadat deze klus was geklaard, werd het een stuk gemakkelijker om haar leven weer op orde te brengen. Daar ging ze dan maar van uit. Ergens moest ze namelijk een houvast hebben. Een geestelijk anker dat voorkwam dat ze in een donker gat werd gezogen.

Naast het fietspad liep een sloot. Hoewel de meeste bewoners van de omliggende wijken het meestal als ‘kanaal’ aanduidden, vertikte zij het de strook water zo te definiëren. Dat had vermoedelijk met haar jeugd te maken. Als klein meisje was ze regelmatig met haar vader meegegaan als hij ging vissen. Vaak zochten ze dan een plekje langs het Amsterdam-Rijnkanaal waarop papa zijn hengel uitgooide. Dat was pas een kanaal. In haar belevenis waren de langsvarende boten immens groot geweest en de golven die zij veroorzaakten reusachtig. In het gras deed ze haar turnoefeningen. Het schoot haar opeens te binnen dat het toen nog gymnastiek heette.

Hoe oud zal ik geweest zijn? vroeg ze zich af. Zeven, acht? Koprollen en een voorzichtige radslag. Heel spannend allemaal. En papa keek met een schuin oog toe. Het andere was gericht op de dobber.

Met een hoofd vol onverwachte herinneringen liep ze de houten brug op die het Decemberpad met de Stedenwijk verbond. In het midden bleef ze staan. Ze draaide naar rechts en keek recht op de Seizoenenbuurt. De wijk waar ze zowat een decennium heerlijke tijden hadden beleefd.

Op het pad waar ze zojuist had gelopen, was het redelijk druk. Een groepje schoolgaande jeugd fietste er op zijn gemak en maakte onderling pret. Ze hielden keurig rekening met een jonge moeder die achter een kinderwagen liep. Met een wijde boog fietsten de tieners om haar heen.

Ergens in de verte liet een man zijn hond uit. Achter hem liep een echtpaar dat waarschijnlijk op leeftijd was. Dit was een schatting, aangezien de afstand waarop zij zich ten opzichte van Chantal bevonden zo’n honderd meter was. Pal achter het echtpaar liep eveneens iemand. Vanaf de positie waarin Chantal zich bevond, was het vrijwel onmogelijk om te constateren of het hier om een man of een vrouw ging. Het kon haar ook niets schelen. Het ging om het plaatje op zich. Dat was rustgevend.

Haar blik dwaalde af naar het troebele water onder haar. De kleur was een vale mengelmoes van lichtbruin, okergeel en groen. Doordat het riet langs de oevers op een professionele manier was onderhouden, oogde het slordig en onstuimig. Precies zoals in een natuurlijk landschap waarin de mens nauwelijks zeggenschap had.

Door haar oogopslag in staren uit te laten monden, wist Chantal dat ze een risico nam. Ze negeerde het onheilspellende gevoel dat haar bekroop en zette door. Dit was de eerste echte beproeving die dag. De directe confrontatie met water.

Tot haar grote opluchting bleef haar blik scherp. De vertroebeling waarin langzamerhand waanvoorstellingen steeds nadrukkelijker werden, bleef uit. Een nuchtere sloot in Almere-Buiten, in plaats van een artificiële Nijl in de tuin van een hotelcomplex aan de zuidkust van Turkije. Er zwommen eendjes, geen krokodillen van plastic. De rietstengels waren weerbarstig en ruig. Een wereld van verschil met de buigzaamheid van tropische palmen.

Op de rechteroever lagen twee blikjes cola. Waarschijnlijk weggeworpen door de plaatselijke jeugd. Het rood stak fel af tegen de aardse kleuren. Hoewel ergens in haar achterhoofd een couppoging plaatsvond, bleef Chantal baas over haar eigen waarnemingsvermogen. Zo nuchter als op dat moment mogelijk was, concludeerde ze dat de twee blikjes in de verste verten niet op zwemvliezen leken.

Ze knikte loom en fluisterde in zichzelf gekeerd: ‘Goed zo.’

Hierna wierp ze nog een blik op de sloot. Een dunne glimlach lag op haar lippen. Kanaal. Tja, als je driehoog achter in de Kinkerbuurt in Amsterdam was opgegroeid, kon dit watertje wel voor een volwassen kanaal doorgaan.

Chantal liep het Decemberpad weer op en vervolgde haar wandeling in de richting van de Stedenwijk. Een zucht van opluchting ontsnapte aan haar longen. Voor de eerste opdracht van die dag was ze geslaagd. Het begin was er.

Terwijl ze haar weg met een iets kwiekere trend dan zojuist vervolgde, werd ze van een afstand nauwlettend in de gaten gehouden. Een paar groene ogen hield al haar bewegingen in een waakzame blik gevangen.