15. Doorgaan

Belinda belde niet terug na Sams telefoontje. Hij probeerde het nog eens toen we thuiskwamen uit het ziekenhuis en kwam toen naar mijn slaapkamer om me te vertellen dat ze er nog steeds niet was. Hij liet een boodschap voor haar achter om hem onmiddellijk te bellen, maar ze belde ons pas tegen hel eind van de volgende ochtend, onder het excuus dat ze te laat thuis was gekomen. Er viel trouwens niet veel te zeggen aan de telefoon.

Uit de manier waarop Belinda die dag en in de dagen daarop reageerde begreep ik dat voor haar papa al lang geleden was gestorven. Ze weigerde zich hem te herinneren of aan hem te denken als iels anders dan sterk en energiek. De man die door zijn beroerte een gevangene was geworden in zijn eigen lichaam was niet dezelfde man die ze had gekend als haar vader. De beroerte had hem in een vreemde veranderd en ze kon om een vreemde niet rouwen als om haar eigen vader. Misschien had ze op haar eigen manier om hem getreurd toen hij zijn beroerte had gekregen, dacht ik. Dat was de edelmoedigste houding die ik kon aannemen.

Natuurlijk voerde ze voor iedereen een goede act op, kermend en huilend dat ze niet bij pa was geweest en niet met hem had gesproken voor hij stierf. Ze had hem nooit gebeld omdat ze zijn gestotter niet kon uitstaan, dus had ze hem niet meer gesproken sinds haar vertrek naar Boston. Ze vertrouwde op mij en Samuel om haar de bijzonderheden te vertellen over zijn laatste dagen.

Jacob was nog te jong om te begrijpen wat er met zijn grootvader was gebeurd. Thelma ging erg goed met hem om, legde hem uit dat opa naar de hemel was geroepen, waar hij bij de engelen zou wonen en hen van bovenaf gadeslaan. Ik hoorde haar hem vertellen en zijn vragen beantwoorden in zijn kamer. Jacob was een heel weetgierig kind en vroeg honderduit. Ik

besloot hem niet mee te nemen naar de begrafenis.

De begrafenis van papa was nog drukker bezocht dan die van moeder, omdat we sinds de dood van moeder zoveel meer zakenrelaties hadden gekregen en praktisch iedereen een vertegenwoordiger stuurde. Iemand vertelde me dat de politie had verklaard dat het de grootste begrafenisstoet was in de North Cape.

In verband met mijn toestand besloten we geen mensen uit te nodigen na de begrafenis. De mensen condoleerden ons in de kerk en op het kerkhof en gingen daarna weg. Belinda keerde natuurlijk terug naar mijn huis en ik werd onder dokter Covingtons toeziende oog meteen naar bed gestuurd. Toen ik had gerust en wat gegeten, zei ik tegen Samuel dat hij en ik en Belinda onmiddellijk een familiebijeenkomst moesten beleggen.

'Kan het niet tot morgen wachten, Olivia? Het ligt nu nog allemaal zo vers in het geheugen,' klaagde hij.

'Daarom kunnen we het beter nu meteen doen. Bovendien maakt tijd weinig verschil voor wat er gedaan moet worden, Samuel. Het houdt alleen maar iedereen in spanning. Ga Belinda halen,' zei ik. Zijn gezicht onthulde me de ware reden waarom hij onze familiebijeenkomst wilde uitstellen. Ik kon het lezen als de voorpagina van een krant. De koppen waren in zijn ogen en op zijn voorhoofd. 'Ze is weg, hè? Waar is ze naartoe?' ging ik verder voordat hij zelfs maar een poging kon doen om het te ontkennen.

'Uit met een paar oude vrienden,' bekende hij.

'Vanavond? Ze heeft haar vader vanmiddag begraven en ze gaat vanavond met haar vrienden stappen? Waarom heb je haar laten gaan?'

Hij schudde zijn hoofd.

ik geloof niet dat ik haar had kunnen tegenhouden, Olivia. Ze luistert niet naar me,' zei hij.

'Waarom ben je me niet komen vertellen dat ze van plan was om weg te gaan?' vroeg ik.

ik wilde het je niet nog moeilijker maken dan je het al hebt. Je bent over tien dagen uitgerekend.'

'Ze heeft geen respect voor haar eigen familie. Het kan haar totaal niets schelen wat de mensen hier van ons zullen denken.'

'Misschien gaat ze alleen ergens rustig eten en komt ze vroeg thuis,' opperde Samuel. Ik staarde hem aan en het optimisme verdween uit zijn gezicht, zijn hoopvolle glimlach veranderde in een wanhopige grijns. 'Wil je dat ik probeer haar te vinden?'

'Natuurlijk niet. Dat zou een rare indruk maken, en bovendien zou ze toch niet met je meegaan.' Ik dacht even na. 'Dit bevestigt wat ik heb gedacht dat ik zou moeten doen.'

'Wat?'

'Laat voorlopig maar.' Ik zwaaide mijn benen uit bed.

'Wat ga je doen? Waar ga je naartoe?'

'Ik moet een paar documenten nalezen, familiedocumenten,' zei ik. ik heb alles in de studeerkamer.'

'Zeg maar wat je wilt hebben, dan zal ik het voor je halen, Olivia.'

'Je weet niet waar alles is en het zou te lang duren om het uit te leggen. Het gaat heus wel,' snauwde ik. 'Geef me mijn ochtendjas. Doe alsjeblieft wat ik je vraag, Samuel,' zei ik toen hij aarzelde, ik kan toch niet slapen als ik dit nu niet doe.'

Met tegenzin stond hij op, gaf me mijn ochtendjas en slippers en bracht me naar beneden naar de studeerkamer. Ik ging aan mijn bureau zitten, trok de bovenste la open en haalde er de sleutel van mijn muurkluis uit. Hij bleef staan en sloeg me gade.

'Je kunt nu gaan, Samuel. Je hoeft niet naast me te blijven staan. Ik voel me prima.'

ik zou je kunnen helpen.'

'Er is niets voor je te doen. Kijk televisie, lees, ontspan je,' zei ik. Het kwam eruit als een bevel. Hij staarde me even aan.

'Oké,' zei hij met een vermoeide blik en een zwak glimlachje. 'Zolang je je maar goed voelt.' Toen ging hij weg.

Kort nadat papa een beroerte had gehad, was ik naar zijn archiefkast gegaan en had de persoonlijke papieren eruit gehaald. Ik pakte zijn testament en zijn eigendomsbewijzen, alle papieren die betrekking hadden op zijn nalatenschap en legde ze in mijn eigen kluis. Ik was van plan geweest alles te lezen waar Belinda bij was, maar het leek me beter als ik eerst zelf alles bekeek en dan besliste wat er moest gebeuren.

Papa had de helft van zijn bezit nagelaten aan haar en de helft aan mij, maar hij had veel in een trust ondergebracht voor onze kinderen. Het was een grote nalatenschap. Belinda zou meer krijgen dan ze nodig had en te veel om te verkwisten. De enige bepaling die me wat hoop gaf was dat in het geval zij of ik geestelijk of fysiek gehandicapt raakte, de ander de uitsluitende executeur van de hele nalatenschap zou worden. Papa had tenminste enig inzicht getoond, dacht ik.

Belinda had geen idee waar de trusts werden bewaard en ze had ook geen flauw idee hoeveel we bezaten. Details over geld en bezit verveelden haar altijd. Ze wilde alleen hebben wat ze wilde wanneer ze het wilde. Dat was het enige wat haar interesseerde. Ik zocht alles uit en plande wat voor stappen ik in de volgende dagen zou nemen.

Belinda kwam pas vroeg in de ochtend thuis. Ik was weer naar bed gegaan en in slaap gevallen, wat een zegen was, want als ik wakker was geweest en haar dronken rond had horen scharrelen, zou ik razend zijn geworden. Ze stond pas laat in de ochtend op. Ik had alles naar mijn kamer gebracht en uitgezocht. Ik zei tegen Samuel dat hij haar bij me moest brengen zodra ze had ontbeten. Ze wilde alleen maar zwarte koffie en kwam in haar nachthemd boven, kermend, met verwarde haren en bloeddoorlopen ogen.

'Je ziet eruit als een wrak, Belinda. Waar ben je geweest?'

'Uit met een paar vrienden die medelijden met me hadden. Ik denk dat ik te veel gedronken heb, maar ik kon er niets aan doen. Ik voelde me zo ellendig, en iedereen bleef me maar drankjes aanbieden.' Ze zweeg even alsof ze zich zojuist realiseerde dat ik ook een vader had verloren. 'Hoe gaat het nietje?'

'Goed,' zei ik scherp. 'Ga zitten.'

'Wat wil je zo vroeg? Ik wil vandaag uitrusten,' kermde ze. Er verscheen een paniekerige blik in haar ogen. 'Ik wil niet worden uitgekafferd of naar preken moeten luisteren.'

'Ga zitten, Belinda,' herhaalde ik en keek haar kwaad aan, tot ze op de stoel links van me ging zitten. Samuel stond met zijn handen op zijn rug heen en weer te wiegen op zijn tenen.

'Ze is net als papa met haar familiebijeenkomsten,' mopperde ze legen Samuel. Hij keek even naar mij en zijn glimlach verdween.

Ik negeerde haar en sloeg de dossiers open.

'Deze documenten hebben betrekking op papa's nalaten- schap,' zei ik. 'Er is bezit dat we nu te gelde zullen maken en de opbrengst beleggen. Ik ben aangewezen als executeur, dus ik zal het werk doen,' zei ik. Feitelijk was ik niet de enige executeur, maar ik wist dat ze niet zou protesteren. Het zou gemakkelijk zijn om alles te doen wat ik gepland had door haar handtekening waar het nodig was eraan toe te voegen of haar een document te laten tekenen. Ze zou het nooit eerst lezen.

'Goed,' zei ze, blijkbaar opgelucht dat het alleen maar zakelijk was. Ze wilde al opstaan.

'Er is nog meer,' snauwde ik. 'Kan het je niets schelen?'

'Ik heb nooit veel van zaken af geweten, Olivia. Jij bent de expert. Ik weet zeker datje alles goed zult afhandelen; zei ze.

'Dank je voor je vertrouwen,' zei ik droog. 'Ik ben van plan het huis te verkopen.'

Ze keek scherp op.

'Het huis?' Ze keek van Samuel naar mij. 'Papa's huis?'

'Natuurlijk. Wat moeten we nu met zo'n groot huis beginnen? Waarom zouden we al dat personeel betalen om het in orde te houden? De opbrengst gaat naar de nalatenschap en kan op een betere manier worden geïnvesteerd. Papa heeft ook voor onze kinderen gezorgd. We moeten alles correct afwikkelen, om te vermijden dat we te veel successierechten moeten betalen: fondsen verschuiven, de trust activeren...'

Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd.

ik heb zo'n barstende hoofdpijn, Olivia. Ik weet zeker dat jij alles goed zult afhandelen. 'Alleen...' Ze liet haar hand zakken. Eindelijk kwam een serieuze gedachte door de doolhof van haar slaperige brein naar boven.

'Alleen wat, Belinda?'

'Als we het huis verkopen, waar moet ik dan wonen?' Ze keek naar Samuel, maar hij had zijn lippen zo stevig op elkaar geperst dat zijn mondhoeken wit zagen.

'Je kunt een tijdje hier wonen tot je iets geschikts vindt of...'

'Trouwen?' Ze lachte en wipte op en neer op haar stoel. 'Waarom proberen jij en papa me toch altijd te laten trouwen?'

'Ik ken papa's redenen niet, maar de mijne is pure wraak op het mannelijke geslacht,' zei ik. Samuel glimlachte eindelijk.

'Dat is niet leuk,' klaagde Belinda. 'Jij bent gesetteld. Jij hebt een man, een lief zoontje, een ander kind op komst, maar ik... ik heb niemand.'

'Wiens schuld is dat?' kaatste ik terug zodra de woorden mijn oren bereikten.

Ze staarde naar me en vertrok haar gezicht van pijn. Ze kneep haar slapen tussen haar vingers en duim .

'Ik heb een afgrijselijke hoofdpijn. Ik ga terug naar bed. Het kan me niet schelen waar ik woon,' zei ze, terwijl ze opstond, 'maar als je het huis verkoopt en ik neem hier mijn intrek, wil ik niet dat je me als een klein kind behandelt,' waarschuwde ze.

'Gedraag je niet als een kind, dan word je niet zo behandeld,' antwoordde ik. 'En college?' vroeg ik, toen ze bij de deur was.

'O, ik heb gezegd dat ik nu niet meer terugkom. Bovendien heb je me net verteld dat ik niet meer hoef te werken. Ik ben een erfgename.' Ze lachte en ging weg.

Samuel draaide zich naar me om en zuchtte diep.

'Oké, dat hebben we gehad,' zei hij.

'Ik wil naar het huis van mijn vader,' zei ik. 'Nu meteen.'

'Olivia, doe niet zo onvoorzichtig, je doet alles wat dokter Covington je heeft verboden,' zei hij.

'Je kunt mee of niet,' zei ik, de dossiers opzij leggend. Toen keek ik vastberaden naar hem op. 'Als er iets gedaan moet worden, doe ik het.'

Hij schudde langzaam zijn hoofd.

'Ik weet het,' zei hij. ik weet het.' Zijn stem klonk berustend. 'Goed, ik ga mee. Moeten we Jacob ook meenemen?'

'Nee, hij zal alleen maar willen weten waar mijn vader is, en daar heb ik nu geen tijd voor,' zei ik. Wat ik echt bedoelde, was dat het emotioneel te moeilijk voor me zou zijn, zelfs met Thelma's hulp.

Feitelijk was het hele bezoek emotioneel uitputtend. Het huis was donker en naargeestig na moeders dood en papa's beroerte daarna. Het was een leeg omhulsel van wat het geweest was. Het was moeilijk er nu binnen te komen en je alle grote diners, het gelach en de muziek, zelfs Belinda's muziek, voor te stellen. Het was wel schoon en opgeruimd. Eflie had uitstekend werk verricht en daarom wilde ik haar zo gauw mogelijk spreken om uit te leggen wat ik van haar wilde.

ik zou graag willen dat je nog een tijdje blijft en het huis in orde houdt, zodat het er goed uitziet als de makelaar met potentiële kopers komt, Effie. Als je hier klaar bent, zal ik je zes maanden salaris geven en natuurlijk zal ik mijn best doen om hier in de buurt een andere baan voor je te vinden, als je dat wilt. Ik ben altijd heel erg tevreden geweest over je werk.'

'Dank u, mevrouw Logan. Dat zou ik prettig vinden,' zei ze. Ik trof dezelfde regeling met de tuinman.

Ik was fysiek niet in staat het hele huis te inspecteren en alles te bekijken, uit te zoeken wat ik mee naar huis wilde nemen en wat ik weg wilde geven of verkopen, maar ik liep door de benedenverdieping en bracht een tijdje door in papa's studeerkamer, terwijl Samuel de bovenverdieping en het botenhuis controleerde. Terwijl ik daar zat, dacht ik onwillekeurig aan mijn vele gesprekken met papa. Hij behandelde me altijd als een volwassene en ik weet dat hij ontzag had voor mijn capaciteiten. Ik vroeg me af hoe vaak hij naar me had gekeken en gewenst dat ik echt zijn dochter was, zijn bloed had. Wat was de familie belangrijk voor hem, zo belangrijk dat hij slikte wat de meeste mannen niet door hun keel zouden hebben gekregen.

Papa's studeerkamer had iets heel mannelijks, van het donkere hout, tot zijn sigarenkist en zijn prenten van zeelieden die worstelden met de elementen. Zijn oude geweren hingen in hun glazen kasten en zijn mooie, oude messen ernaast. Op een hoektafel stond een leren schaakbord met middeleeuwse figuren als schaakstukken. Hij was trots op zijn kamer, trots op zijn huis en trots op wat hij had bereikt. Ik zou hem missen, dacht ik.

Ik stond op en liep naar de achterkant van het huis. Samuel stond op de steiger en staarde naar de zee. Rechts bij de bomen was het anonieme graf. Niemand anders dan ik wist wat daar begraven lag. Er liep even een rilling over mijn rug bij de herinnering aan papa's blik vol afgrijzen toen hij de in een doek gewikkelde foetus en nageboorte in die doos legde en daarna in de duisternis verdween om Belinda's zonden te begraven, zonden waarvoor we allen gestraft werden.

'Samuel!' riep ik. Hij draaide zich om. 'Breng me naar huis. Ik voel me duizelig.'

Hij kwam haastig terug. Ik bleef nog even staan kijken naar die donkere plek onder de boom en dacht, straks, heel gauw, zal ik dit allemaal verkopen en er nooit meer terugkomen.

Nog geen week later kreeg ik hevige weeën en werd haastig naar het ziekenhuis gebracht, waar ik ons tweede kind ter wereld bracht, een jongen, die we Chester noemden, naar Samuels grootvader. Ik wist dat hij teleurgesteld was. Hij had een meisje willen hebben, net als papa.

Ik bleef drie dagen na Chesters geboorte in het ziekenhuis. Belinda kwam de tweede dag om mij en de baby te bezoeken. Ze droeg een vrolijke goudkleurige blouse en een donkerblauwe rok. Met haar haar aan de achterkant bijeengebonden zag ze er jong en stralend uit. Liggend in het ziekenhuisbed, vlak na de bevalling, voelde ik me niet erg aantrekkelijk. Nooit leek het contrast tussen ons groter.

'Maak je geen zorgen over Samuel,' zei ze. 'lk zorg voor hem. Jacob is enthousiast over zijn nieuwe broertje. Ik ben gisteren met hem gaan wandelen,' zei ze.

'Je bedoelt dat je je gedraagt als een tante?'

'Ja,' zei ze lachend, 'maar een jonge tante. Hij is zo nieuwsgierig naar alles en zo serieus. Ik ben bang dat hij op jou lijkt, Olivia. Als hij lacht, kijkt hij onmiddellijk daarna schuldbewust.'

'Dat is belachelijk,' zei ik, maar ik wist dat ze zich niet vergiste in Jacob. Hij was een bedachtzaam jongetje en erg intelligent.

'Nelson Childs vertelde me dat je hem om een baan hebt gevraagd,' zei ik plotseling, haar strak aankijkend. Ze trok haar wenkbrauwen op.

'Zei hij dat ik hem dat gevraagd had?'

'Ja, waarom?'

'Het is precies andersom, Olivia. Toen hij hoorde dat ik naar het Business College ging, vroeg hij het me, en ik antwoordde hem dat ik alleen maar voor mijn vader wilde werken,' beweerde ze.

'Wanneer heb je hem gesproken, Belinda?' vroeg ik sceptisch.

'In Boston. Hij kwam me opzoeken toen hij terugkwam uit de Bahama's,' antwoordde ze zo zakelijk, dat ik er niet aan kon twijfelen.

'Waarom deed hij dat?'

'Dat zul je hem moeten vragen,' zei ze. ik was net zo verbaasd als jij.' Ze maakte haar tas open en haalde haar make-up-spiegeltje eruit om haar gezicht te controleren en keek toen naar mij. 'Tk vertel je de waarheid, Olivia. Kijk niet naar me alsof ik je leugens zit op te dissen.'

'Oké,' zei ik. In mijn maag draaiden hete kolen in het rond. Vertelde zij de waarheid en loog Nelson? Wilde hij zich dekken voor het geval zij het mij had verteld? Was er één man die ik kon vertrouwen?

'Je lijkt diep in gedachten,' zei Belinda.

ik denk na, Belinda. Het is geen schande om na te denken. Het is een schande om niet na te denken.'

'Chester is een schat van een baby,' ging ze verder, van het ene onderwerp naar het andere springend, alsof ze een hinkelspelletje deed. ik denk dat hij meer op Samuel zal lijken. Dat denkt Samuel ook,' voegde ze eraan toe omdat ze dacht dat me dat zou ergeren.

'O? Nou, dat vind ik geen probleem. Samuel is een knappe man.'

'Ja. Misschien niet zo knap als Nelson, maar heel aantrekkelijk,' plaagde ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen en ze lachte. Wat kon ze me toch op de kast jagen, als ze haar best deed, dacht ik.

De volgende ochtend kwam Nelson met Samuel naar het ziekenhuis om Chester te zien.

'Een mooie baby,' zei Nelson. 'Je vader zou erg trots zijn geweest.'

'Papa hoopte op een kleindochter die hij kon verwennen,' antwoordde ik, en ging toen verder, 'zoals hij mijn zus verwende. Iedereen verwent haar altijd.'

Ik keek naar Nelsons ogen. Hij wendde ze schuldbewust af en veranderde onmiddellijk van onderwerp.

Soms leek het of de wereld om me heen gevuld was met kleine poelen van bedrog, leugens die me als drijfzand omlaag zouden trekken in een chaotische verwarring als ik niet erg goed oppaste waar ik liep.

ik weet zeker dat we op een dag een dochter zullen hebben,'

verklaarde Samuel, die een hoge borst opzette.

'Niet al te gauw,' zei ik, en de twee mannen, wier enige pijn bij de geboorte van hun kinderen in hun portefeuille te voelen was, lachten hartelijk.

Thelma zei dat ze er geen moeite mee zou hebben om zowel voor Chester als voor Jacob te zorgen. Ze hield van kinderen en wilde graag bezig zijn. Tk beschouwde haar als mijn beste vondst en was oprecht dankbaar dat ik haar had. Het betekende dat ik, zodra ik weer op de been was, aan het werk kon, in het volste vertrouwen dat iemand die volledig betrouwbaar was, voor de kinderen zorgde.

De gebeurtenissen in ons leven volgden elkaar snel op toen ik terugkwam uit het ziekenhuis. Nog geen maand nadat ik papa's huis op de markt had gebracht, hadden we een acceptabel bod. Ik sloot een bevredigende transactie en wijdde me toen aan de verkoop, het wegschenken en het mee naar huis nemen van de familiebezittingen die ik wilde houden. Ik zei tegen Belinda dat ze naar het huis moest gaan om te zien of zij iets wilde hebben, maar ze ging er nooit meer terug nadat ze haar eigen spullen had opgehaald. Niets had blijkbaar enige sentimentele waarde voor haar. Het verbaasde me niet. Het grootste deel van haar jeugd had ze geprobeerd het huis te ontvluchten. Naar mijn idee gebruikte ze het als een hotel en de rest van ons, zelfs onze ouders, als personeel.

Belinda kwam niet tot rust na papa's dood. Ik vernam dat ze redelijk goed gewerkt had op college en zelfs haar- diploma zou hebben gehaald, als ze dat gewild had. Ze zocht niet echt enthousiast naar werk, maar vulde haar tijd met allerlei frivole activiteiten. Ze ging nu en dan met vrienden op reis en had het er altijd over dat ze iets dramatisch ging doen.

'Misschien zou ik actrice moeten worden. Misschien zal ik proberen een rol te krijgen in een stuk van het Provincetown Playhouse,' zei ze op een avond aan tafel. 'Ik heb een jonge regisseur ontmoet, die denkt dat ik geschikt kan zijn voor een rol in een nieuw stuk dat hij regisseert. Ik zie hem dit weekend. Voor een privé-auditie,' voegde ze eraan toe, terwijl ze met haar ogen knipperde naar Samuel. Hij was zo geamuseerd dat er pretlichtjes in zijn ogen dansten.

'Acteren zou inderdaad wel iets voor jou kunnen zijn, Belinda,' zei ik. 'Het gaatje heel natuurlijk af.'

Ze vatte het op als een compliment.

'Dat denk ik ook. We zullen zien. Zo geweldig lijkt het me nou ook weer niet om een tekst uitje hoofd te moeten leren en weken en weken elke dag op dezelfde tijd op dezelfde plaats te moeten zijn,' zei ze.

Actrice worden was ook weer zo'n gedachte waarmee ze speelde, zonder ooit van plan te zijn het serieus door te zetten. Belinda vond niets erger dan zich vervelen. Ze had het concentratievermogen van een kolibrie, een ogenblik fladderend bij een aantrekkelijke mogelijkheid en dan wegschietend om een andere en weer een andere te onderzoeken. Zelfs als ze met iemand praatte op een party, zwierven haar ogen rond om te zien of er nog iemand anders was die ze moest spreken. De enige manier waarop ze ooit zou trouwen was als ze haar in een dwangbuis stopten en naar het altaar brachten, dacht ik.

Toen het duidelijk was dat Belinda nu iemand was met geld, trok ze een heel nieuwe kliek mannelijke kennissen aan, die de belofte van een serieuze relatie als lokaas voor haar neus lieten bungelen. Er leek altijd iemand voor haar op bezoek te komen. Ze speelde met hen, amuseerde zich met hen en liet ze dan vallen alsof ze een besmettelijke ziekte hadden opgelopen. Maar ze bleven komen, smekend om een kans haar genegenheid te winnen. Het verbaasde me altijd weer hoe goedgelovig de meeste mannen waren.

Zo ging het bijna een jaar lang door, en toen kwam er een plotseling een week waarin niemand voor de deur stond. Ze bleef thuis televisiekijken of een tijdschrift lezen, en kreeg slechts nu en dan een telefoontje van een van haar vriendinnen. Ze kwam vaker op kantoor en toonde enige belangstelling voor ons werk. Samuel ging met haar lunchen en beantwoordde haar vragen, kennelijk om haar bij mij uit de weg te houden en haar te amuseren.

Spoedig daarna begon ze weer uit te gaan, maar voorzover ik het kon beoordelen, ging ze altijd alleen. Ze had natuurlijk haar eigen auto en ging overal heen waar ze wilde. Haar komen en gaan werd steeds onvoorspelbaarder en als ik haar vroeg wat ze deed, was ze raadselachtig en schepte niet op over de mannen die om haar heen zwermden, de gelegenheden waar ze haar mee naartoe namen en het geld dat ze aan haar spendeerden.

Op een dag ging ik op kantoor naar Samuel en vroeg hem ernaar. Hij scheen tegenwoordig meer over Belinda te weten dan ik. Hij dacht even na, leunde achterover en knikte.

ik denk dat ze iemand heeft,' zei hij. 'Serieuzer dan haar gebruikelijke mannelijke kost.'

'Wie? Is het iemand die ons te schande zal maken? Doet ze daarom zo geheimzinnig?'

'Ik weet het niet,' zei hij. 'Ik raad er maar naar. Ik weet het echt niet. Waarom vraag je het haar niet?'

'Ik heb het haar gevraagd, maar ze geeft een ontwijkend antwoord.'

'Laat haar volgen,' stelde hij glimlachend voor. Ik herinnerde me dat ze me daar eens van beschuldigd had.

'Misschien doe ik dat wel,' zei ik. Hij sperde zijn ogen open.

ik maakte maar een grapje. Dat zou je toch niet echt doen?'

'Er staat veel voor ons op het spel in deze gemeenschap, Samuel, en niet het minste daarvan is de reputatie van onze familie. Congresleden, rechters, vooraanstaande zakenlieden en hun families zijn allemaal bij ons thuis uitgenodigd. Je wordt beoordeeld naar het gezelschap waarin je verkeert.' Ik herinnerde me een van de adagia van mijn vader.

'Natuurlijk,' zei hij. 'Als je denkt dat het nodig is...'

ik wil niet nog meer dramatische verrassingen,' zei ik vastberaden.

Hij schudde wanhopig zijn hoofd, maar sprak me niet tegen. Ik liet nog een week voorbijgaan voordat ik besloot tot handelen over te gaan. Sommige nachten kwam Belinda helemaal niet thuis. Ze beweerde dat ze bij een vriendin had geslapen of bij iemand op de boot, en ze werd kwaad dat ik het zelfs maar durfde te vragen.

'Ik ben geen kind meer, Olivia. Ik heb erin toegestemd papa's huis te verkopen en hier te blijven wonen zolang ik niet behandeld zou worden als een kind. Ik vraag jou toch ook niet waar je naartoe gaat als je niet thuis bent?'

'Dat is iets heel anders. Waar ga ik anders heen dan met mijn man of voor zaken?'

'Maar ik neem jou toch ook geen derdegraadsverhoor af?' zei ze kribbig. 'Leven en laten leven.'

'Je geeft geld uit alsof het uit de mode raakt,' zei ik. 'Er ligt een stapel rekeningen op mijn bureau waar een accountant zich in zou verslikken.'

'Wat ik uitgeef, moet ik uitgeven,' beweerde ze. 'Het is toch van mij?'

'Op deze manier heb je je erfenis er in een paar jaar doorgejaagd.' Ze haalde haar schouders op.

'Er is vast wel iemand die voor me zal zorgen,' zei ze met zo'n arrogante zelfverzekerdheid dat mijn bloed bijna begon te koken.

Frustratie sijpelde als artritis in mijn gewrichten. Waarom ik me om haar bekommerde, wist ik zelf niet. Ik zwoer dat ik haar uit mijn hoofd zou zetten, maar ik bleef me ongerust maken over wat ze ons in de gemeenschap kon aandoen. De reputatie van Samuel en mij was indrukwekkend verbeterd. We stonden weer bij iedereen bovenaan de lijst van genodigden. De mensen vonden me misschien niet erg aardig, maar ze hadden absoluut respect voor me. Ik was niet van plan dat allemaal in de waagschaal te stellen voor een leeghoofdige, egoïstische zus.

Ten slotte nam ik de telefoon op en belde iemand die me door een zakelijke kennis was aangeraden. Hij was eigenlijk geen privé-detective, maar een verzekeringsinspecteur. Hij heette Nicholas Koson. Ik ontving hem niet op kantoor, want ik wilde niet dat Samuel zou weten dat ik hem aannam. Ik ging naar hem toe en vertelde hem wat ik wilde.

'Ik hoef toch niet te benadrukken hoe belangrijk discretie is,' zei ik.

'Natuurlijk. Dat is mijn vak,' zei hij, en ik gaf hem zijn voorschot, samen met een paar foto's van Belinda.

Ik had nog even kunnen wachten en me het geld besparen. Nog geen tien dagen later kwam Belinda uit zichzelf bij me en vertelde alles. De donkere schaduw achter mijn hart overrompelde het als een zegevierend leger. Ik had gelijk gehad; ik had altijd gelijk gehad.

Soms, op een warme avond, als de kinderen gegeten hadden en naar bed waren, ging ik in mijn prieel zitten. Samuel las zijn kranten of keek naar sport op de televisie. Steeds vaker ging hij de laatste tijd naar de haven en praatte met de vissers. Ik vond het niet erg om alleen te zijn. Ik verwelkomde het. Mijn dagen waren hectisch en ik had voortdurend mensen om me heen. Ik was blij met die rustige momenten waarop ik kon overpeinzen hoe alles reilde en zeilde en wat ik in de toekomst hoopte te doen voor de familie. Ik dacht altijd aan Jacobs en Chesters toekomst, wat voor soort mannen ze zouden worden, wat voor vrouwen ze zouden krijgen. Tk hoopte dat ik meer invloed op ze zou hebben dan Samuel.

Vanavond stond de maan groot en stralend aan de hemel. Nu en dan gleed er een wolk langs, wat een moment een onheilspellende sfeer schiep, afgewisseld met een opgewekt optimisme. Precies zoals ik me voelde.

'O, daar ben je,' hoorde ik. Ik draaide me om en zag Belinda uit huis komen en naar me toe lopen. Ze droeg een mouwloze lichtblauwe katoenen jurk en haar armen glansden in het maanlicht. Onlangs haar achteloze levenswijze, haar drinken en het late naar bed gaan, had ze nog steeds een aantrekkelijk figuur en een opvallend zachte, mooie huid. Waarom ze daarmee gezegend was, wist ik niet. Wat ik wél wist, was dat ze alles als vanzelfsprekend beschouwde, en nooit haar goede gesternte dankte.

Er stond vanavond een warme, stevige bries. Een paar haarlokken dansten wild om haar voorhoofd. Bij de trap van het prieel bleef ze staan.

'Vereer je ons vanavond met je aanwezigheid?' vroeg ik. 'Of stoor ik je privacy door het te vragen?'

Ze staarde naar de zee.

'Je zult me haten,' zei ze. Mijn hart stond even stil en begon toen sneller te kloppen.

'Ik dacht datje geloofde dat ik dat al deed,' antwoordde ik. Ze draaide zich naar me om.

'Maak geen grapjes, Olivia. Ik zit in moeilijkheden.'

Ik haalde diep adem. De angst in haar stem, het benauwde, kinderlijke stemmetje vertederde me. Ik hoorde papa's gefluister op zijn sterfbed, me de belofte afdwingend om voor Belinda te zorgen.

'Wat heb je nu weer gedaan?' vroeg ik ten slotte.

ik weet niet hoe het gebeurd is. Ik ben altijd erg voorzichtig geweest sinds... sinds die tijd,' zei ze. Ze ging op de trap zitten, met haar rag naar me toe. Ik verroerde me niet.

Aan de horizon verscheen een luxe schip met fonkelende lichten. Hoewel het te ver van de kust verwijderd was, verbeeldde ik me dat ik de muziek hoorde en het gelach van mensen die alle zorgen en problemen achter zich hadden gelaten. Ze dreven op een schip van geluk, waar niemand praatte over ziekte of mislukkingen of nederlagen. Al hun problemen waren op de kust achtergebleven. Ik wilde dat ik over het water kon vliegen en op het dek neerstrijken.

'Dus je bent weer zwanger?'

'Ja.'

'Weetje het zeker?'

'Ja,' zei ze. ik heb een dokter geraadpleegd. Wees maar niet bang,' ging ze snel verder, 'geen dokter van hier. In Boston. Hij belde me vandaag op om me te vertellen dat ik zwanger ben.'

'En net als de laatste keer heb je geen idee wie de vader is, omdat er zoveel waren in zo'n korte periode, hè?' zei ik vol afkeer. Het was een déjà vu.

Ze draaide zich om. Zelfs in het donker kon ik haar ogen zien glinsteren.

'Nee. Ik weet wie de vader is. Hij is de enige met wie ik de laatste tijd ben omgegaan,' zei ze.

'Werkelijk? Nou, dat is tenminste een opluchting. Ben je van plan om te trouwen?'

'Nee. We kunnen niet trouwen.'

'Waarom niet?'

'Hij is al getrouwd,' zei ze.

Ik hield mijn adem in. Het ijs leek in mijn longen te dringen en ze onder helse pijnen te verschrompelen. Het kon niet. Nee, het kón niet.

'Wie is het?' vond ik eindelijk de moed en de kracht om te vragen. Ze keek weer naar de zee.

'Wees niet kwaad op me,' zei ze.

Zou ze Samuels naam noemen? Mijn eigen man had me verraden? Was dat de reden waarom hij haar altijd verdedigde, waarom hij niet wilde dat ik een detective in de arm nam? Ik had ze te

vaak alleen gelaten. Ik had het moeten weten. Wat een idioot was ik geweest. Wat kon nog pijnlijker zijn dan dit? Ik liet niets van mijn angst blijken.

'Waarom zou ik kwaad op je zijn? Ik had wel verwacht datje me dit op een dag zou komen vertellen, met het leven dat jij leidt, Belinda.'

'Beloof je het?' vroeg ze.

'O, hou op met die kinderachtige spelletjes. Voor de dag ermee.'

Ze draaide zich naar me om.

'Nelson,' zei ze. 'Nelson Childs.'

Hoeveel keren kun je sterven in je leven? Hoe vaak kan je hart in je schoenen zinken, kan alles wat je opgewekt en energiek maakte van je worden weggerukt? Ging ik ooit slapen zonder over Nelson te dromen? Kon ik mijn hart ooit beletten sneller te kloppen als hij naar me toe kwam of me aanraakte of als we ergens dansten? Zijn lach klonk nog in mijn oren, ik voelde zijn adem op mijn wang. Wat had ik genoten van de manier waarop hij me altijd diep in de ogen keek met die lachende ogen van hem, vol fonkelende lichtjes. Wat Nelson Childs betrof, was ik een belachelijke optimist. Praktisch de enige keer dat ik dat was.

'Je liegt,' zei ik.

'Dat doe ik niet. Ik wou dat ik dat deed,' kermde ze.

'Wanneer konden jullie... hebben jullie... en hij, ik bedoel...'

'We ontmoetten elkaar in Boston als hij daar moest zijn voor een proces of om juridische zaken te bespreken. Ik kon er niets aan doen!' riep ze uit.

'Waarom zou hij zich druk maken om jou? Hij is gelukkig getrouwd,' zei ik, wanhopig zoekend naar redenen, manieren om haar bekentenis en beschuldigingen te weerleggen.

'Zijn vrouw is altijd zwanger. Ze is nu ook weer zwanger. Ik weet niet waarom. Hij vindt me aardig. Hij heeft me altijd aardig gevonden, maar niet genoeg om met me te trouwen,' jammerde ze.

'Waarom ben je dan niet bij hem uit de buurt gebleven? Hoe kon je dit laten gebeuren?'

ik weet het niet. Ik verveelde me en met Nelson kun je altijd een hoop plezier hebben.'

Razend van woede bleef ik zitten. Ik wist niet op wie ik kwader was, op Nelson of op Belinda. Toen ik hem had geconfronteerd met wat ik hem en Belinda in het botenhuis had zien doen, had hij me verzekerd dat zoiets nooit meer zou voorkomen. Mannen zouden nooit iets mogen beloven, dacht ik. Hun tong zou moeten schrompelen zodra ze begonnen te zeggen 'Ik beloof'.

'Ik denk dat ik een abortus zal moeten hebben,' zei ze door haar tranen heen.

Ik dacht lang na.

'Nee,' verklaarde ik.

'Wat?'

'Nee, je krijgt geen abortus, Belinda. Je laat hem dit niet ongestraft doen, nu eens niet. Ik verbied het,' zei ik.

'Wat moet ik dan doen? Ik kan geen baby hebben. Wat moet ik met een baby beginnen?' griende ze.

'Het is toch niet alleen jouw baby? Het is ook Nelsons kind,' zei ik.

Ze staarde me snikkend aan.

'Wat bedoel je, Olivia? Wil je hem de baby laten houden? Dat zal zijn vrouw niet erg leuk vinden, denk je wel?'

'Ik denk op het ogenblik niet aan zijn vrouw. Dacht hij aan zijn vrouw als hij je in Boston ontmoette? Nou?' snauwde ik. Ze schudde haar hoofd.

'Ik wil geen baby,' zei ze huilend, ik ben bang.'

'Dat is stom, Belinda. Ik heb er toch ook twee gehad? De reden waarom het de eerste keer zo'n horror was, is dat je het toen geheim hebt gehouden en niet goed voor jezelf zorgde. Deze keer zal het anders gaan. Ja,' zei ik met een vastberadenheid die mijn ruggengraat in staal veranderde. 'Heel anders. Deze keer heb je mij.'

ik ben toch bang,' zei ze. ik begin te rillen als ik er alleen maar aan denk.' Haar hele lichaam schokte. 'En ik heb elke nacht nachtmerries. Ik kan alleen maar slapen als ik mezelf in slaap drink. Olivia, hoor je me?'

Ik schrok op uit mijn gedachten en keek haar nijdig aan. ik zei toch dat ik bij je zal zijn? Je hoeft nergens bang voor te zijn,' zei ik. 'Weet hij het al? Nou?' vroeg ik toen ze aarzelde.

'Nee. Ik dacht dat ik zou doen wat ik moest doen. Ik wilde het hem niet vertellen. Ik was bang om het hem te vertellen. Ik was bang dat hij mij de schuld zou geven of het zou ontkennen en me voor gek zou zetten. Hij is nu een heel belangrijk man. Moet ik het hem vertellen?'

'Nee,' zei ik zacht. 'Jij hoeft het hem niet te vertellen. Dat zal ik doen.'

'Heus?' vroeg ze. Ze droogde haar ogen en snufte.

'Ja,' zei ik en staarde weer naar de zee. Het luxe schip was verdwenen. Er waren geen lichten behalve de weerspiegeling van de sterren in de zee. 'Ja, ik zal het doen.'