6. De druiven zijn zuur

In de weken tussen het moment waarop ik de confrontatie met Nelson was aangegaan en toen ik eindelijk hoorde over zijn verloving, permitteerde ik mezelf over ons te fantaseren. Later gaf ik mezelf op mijn kop dat ik een idioot was, nog stommer dan Belinda, omdat zij kon fantaseren en het dan weer vergeten en over iemand anders verder fantaseren, terwijl ik mijn gebroken dromen behandelde alsof het erfstukken waren die onherstelbaar verbrijzeld waren.

Ik had zelfs een telefoontje verwacht van Nelson. Ik had me verbeeld dat hij na ons gesprek in de auto ervan overtuigd was dat ik een bijzondere vrouw was, zo bijzonder dat hij me beter wilde leren kennen, me vaker zien en met me praten. Ik was solide. Iemand die zo intelligent en ambitieus was als hij zou toch beseffen hoe belangrijk het was een vrouw te hebben met mijn capaciteiten.

Ik stelde me voor hoe hij op een ochtend wakker werd, zich tegen zijn hoofd sloeg en zei: 'Wat haalde ik me in vredesnaam in mijn hoofd? Al die tijd was Olivia Gordon er, alleenstaand, aantrekkelijk en verstandig, en ik moet zo nodig middenin de nacht afspraakjes maken met haar kinderlijke zus, mijn hele carrière, mijn reputatie, de reputatie van mijn familie op het spel zetten, en waarvoor?'

Elk moment kon de telefoon op kantoor of thuis overgaan en zou Nelson me vragen of hij en ik samen konden gaan eten op de avond waarop hij thuiskwam van de universiteit. Ik zou net doen of ik erover nadacht en dan toestemmen en we zouden uitgaan en een heerlijke tijd samen hebben, ontdekken dat we werkelijk gelijke interessen en ambities hadden. Het ene afspraakje zou leiden tot het volgende en weer een volgend, en na weken, op zijn hoogst maanden, zou hij me vragen met hem te trouwen. Belinda's huwelijk zou worden gevolgd door de aankondiging van mijn eigen verloving en aanstaande huwelijk. In enkele dagen zou ik zo hoog boven haar uit schieten, dat haar hoofd zou duizelen. Eindelijk, eindelijk zou ik beloond worden omdat ik de goede dochter was.

Papa's woorden over Nelson klonken daarom als een donderslag in mijn hoofd, een storm van Nee's en ongeloof kolkte in de donkere wolken die rond mijn gedachten draaiden.

'De kolonel belde net om me te vertellen dat Nelson is verloofd met een zekere Louise Branagan. Haar grootvader was rechter bij het hooggerechtshof. Het komt volgende week in alle society-rubrieken. Ze willen een maand na Belinda's huwelijk een verlovingsfeest geven.'

Ik gaf nauwelijks antwoord. Ik staarde slechts naar papa; mijn nietszeggende uitdrukking camoufleerde mijn gebroken hart.

ik zat er wel erg ver naast toen ik dacht aan een eventueel huwelijk tussen Nelson Childs en Belinda, hè?'

'Ja, papa,' zei ik, en ik dacht, we zaten er allemaal erg ver naast.

De rest van de dag en de dagen die volgden was ik niets waard. Ik liep chagrijnig rond in huis, verborg me voor de mensen en vermeed vooral Belinda, die voortzweefde op haar lach en glimlachjes alsof zij van lucht was en de rest van ons kleihompen. Ze bleef maar doorzeuren over het fantastische leven dat zij en Carson zouden hebben, het huis dat ze hem zou laten bouwen, de kleren, de auto's, de reizen die ze hadden gepland.

'We hebben besloten... nou ja, eigenlijk heb ik besloten... dat we voor onze huwelijksreis naar Bermuda gaan. We gaan in het duurste hotel logeren. Ik ben naar het reisbureau geweest en heb gezegd dat ik het beste van het beste wilde hebben en dat de prijs er niet toe deed. Voor rekening van Carson McGil. Ik zal eraan moeten wennen dat nu te zeggen, hè, Olivia?' Ze glimlachte. 'Voor rekening, voor rekening van Carson McGil.'

'Als je met iemand trouwt, Belinda, geef je om hem. Dan ben je er niet op uit om hem failliet te laten gaan of hem hoe dan ook verdriet te doen. Jij en hij worden geacht samen te zijn, in goede en in slechte tijden. Je wordt geacht voor elkaar te zorgen,' preekte ik.

'Dat is belachelijk. Ik hoor niet voor hem te zorgen. Hij moet altijd voor mij zorgen, me beschermen, me onderhouden, alles doen om me gelukkig te maken,' antwoordde ze.

'En jij doet niets om hem gelukkig te maken?'

'Als ik gelukkig ben, is hij gelukkig; als ik bedroefd ben, is hij bedroefd,' zei ze. 'Dat heeft Carson al geleerd en geaccepteerd. Hij weet dat als hij me wil hebben, hij me moet nemen zoals ik ben, en, zusjelief, hij wil me, hij wil me heel, heel erg graag.'

Ze giechelde en fluisterde: 'Ik heb hem de meest fantastische huwelijksnacht beloofd, een genot dat zijn wildste fantasieën te boven gaat, en je moet eens zien hoe hij kwijlt. Ik zweer je dat hij zijn tong soms als een hond uit zijn mond laat hangen. Hij beschouwt elke zoen van me als een juweel, dus zoen ik hem met opzet niet vaak. Hij denkt dat ik als de dood ben voor seks.'

Ik schudde mijn hoofd, en haar gezicht vertrok.

'Ik zal niet ongelukkig zijn, Olivia,' beweerde ze en tuitte haar lippen. 'Ik trouw met Carson omdat het goed is voor de familie, maar ik hoef toch niet ook nog ongelukkig te zijn?'

'De gedachte alleen al,' zei ik. in het begin had ik echt medelijden met je, Belinda. Ik dacht datje misschien iets deed watje niet echt wilde, maar nu besef ik dat ik medelijden met Carson moet hebben, niet met jou.'

'Dat is afschuwelijk. Afschuwelijk om zoiets te zeggen.' Ze glimlachte, haar ogen glinsterden in het maanlicht. 'Ik hoor het ding-dong van de jaloezie,' zei ze op zangerige toon.

'Dat is niet waar.'

'Ding-dong, ding-dong.'

'Hou op!'

'Hou jij dan op met me zo zwart af te schilderen. Carson is erg gelukkig dat hij me heeft. Als je het hem vandaag vraagt, zal hij je vertellen dat hij de gelukkigste man ter wereld is. Waarschijnlijk is hij dat ook. Hij krijgt de vrouw van zijn dromen,' ging ze verder, en liep weg, gelovend in haar eigen propaganda.

Ze was allesbehalve de vrouw van zijn dromen. Het maakte me misselijk als ik bedacht dat alle mannen zo goedgelovig en blind waren als Carson McGil, maar zo leek het me nu. Zelfs Nelson Childs had zich door mijn zus laten verleiden.

Op een zaterdagmiddag kort daarna kwam Carson Belinda halen om met haar te gaan winkelen in Boston. Ze had al tegen mij opgeschept hoeveel van zijn geld ze zou uitgeven en dat ze erop zou staan in een van de beste en duurste restaurants in de stad te gaan eten. Daarna zou ze in slaap vallen in de auto en zich door hem naar huis laten rijden alsof hij haar chauffeur was.

'En,' voegde ze er vol vertrouwen aan toe, 'hij doet het maar al te graag.'

Papa was gaan vissen met een paar van zijn zakenrelaties en moeder lag boven in haar kamer met een van haar hevige maagpijnen. Die kwamen tegenwoordig steeds vaker voor. Ze weet het aan het feit dat ze zich zo zenuwachtig maakte over Belinda's aanstaande bruiloft en alle voorbereidingen daarvan. Ik geloofde haar.

Carmelita liet Carson binnen en liet hem wachten in de zitkamer. Ik was in papa's studeerkamer om een paar rekeningen te controleren, wat hij me gevraagd had te doen. Ik hoorde de deurbel, luisterde en ging verder met mijn werk. Maar een paar ogenblikken later keek ik verbaasd op toen Carson naar de deur van de studeerkamer kwam en bij me binnen keek.

'O, het spijt me als ik je stoor,' zei hij met een flauw lachje, ik wacht op Belinda. Ze is laat.'

'Zoals gewoonlijk,' zei ik. 'Het geeft niet, Carson. Kom binnen alsjeblieft,' zei ik, en leunde achterover in papa's grote leren stoel. Ik weet zeker dat ik eruitzag als Goudhaartje in de stoel van Papa Beer.

'Dit is een mooie studeer- en werkkamer. Hij heeft... persoonlijkheid. Ik kan je vader hier zien zitten. De kamer past hem als een handschoen,' mompelde hij. Hij keek schichtig om zich heen en vermeed mijn blik. Waarom maakte mijn aanwezigheid hem zo nerveus? vroeg ik me af.

'Gaat alles goed tussen jou en Belinda?' vroeg ik hem op de man af.

Hij draaide zich met een ruk om en knikte.

'O, ja. Het is voor ons allebei een opwindende tijd. Ze wil het zo graag goed doen,' voegde hij eraan toe.

'Eindelijk,' mompelde ik.

'Pardon?'

'Niets. Ik ben blij dat jullie zo gelukkig zijn,' zei ik en schoof mijn stoel naar het bureau, met het voornemen verder te gaan met mijn werk en een eind te maken aan dit domme gebabbel voordat het goed en wel begonnen was.

'Nou ja, we hebben onze ups en downs, zoals elk ander verloofd paar, maar over het algemeen...'

Ik keek naar hem op. Hij had op het laatste moment plankenkoorts, dacht ik. Misschien was hij niet zo dom als het leek. Plotseling had ik werkelijk medelijden met hem.

'Mijn zuster boft dat ze een man als jou heeft gevonden, Carson.'

'O, nee,' zei hij bescheiden, terwijl hij een kleur kreeg. 'Ik ben degene die boft.'

'Heel nobel van je om dat te zeggen,' zei ik, 'gezien haar problematische verleden.'

'Hoezo?' Hij glimlachte met vraagtekens in zijn ogen. 'Problematische verleden?'

Hij drukte zijn hoed tegen zijn borst alsof die een schild was dat hem tegen de pijlen moest beschermen die ik naar hem toe kon gooien.

Ik keek naar hem met een bitterzoet glimlachje.

'Ach, nu je praktisch een lid van de familie bent, mag je wel weten dat Belinda problemen heeft gehad. Ze was op een finishing school, weetje, maar het ging niet en we moesten haar naar huis halen.'

'O, dat, ja,' zei hij opgelucht. 'Daar heeft ze me alles over verteld.'

'Wat heeft ze je verteld?' vroeg ik en plaatste mijn vingertoppen tegen elkaar.

'Dat ze vals beschuldigd werd van het stelen van de juwelen van een of ander meisje in het slaapgebouw en dat de andere meisjes, die allemaal jaloers waren, de kant kozen van het andere meisje. Ze kon daar niet blijven onder die omstandigheden,' verklaarde hij op de vastberaden toon van een beschermer.

is dat het sprookje dat ze je heeft opgedist?'

'Pardon?'

'Belinda is van school gestuurd, Carson. Je kunt maar beter de waarheid weten. Op een dag zul je die toch wel ontdekken.'

'Van school gestuurd wegens diefstal,' zei hij met een knikje.

'Nee, niet wegens diefstal,' antwoordde ik. Hij staarde me even aan, keek naar de deur en ging zitten.

'Waarom dan?'

'Laten we het promiscuïteit noemen,' zei ik. Zijn wenkbrauwen wipten bijna van zijn voorhoofd.

'Promiscuïteit?' Hij zweeg even en raapte al zijn moed bij elkaar om de woorden te kunnen uitspreken. 'Je bedoelt van seksuele aard?'

'Ik ken geen andere,' zei ik zo beminnelijk als ik kon. 'Maar ze heeft haar les geleerd, en ook van de andere dingen,' zei ik. 'Je hoeft je nu geen zorgen meer te maken.'

'Wat voor andere dingen?'

'Problemen die ze had toen ze op high school was,' zei ik zo achteloos mogelijk. 'Alle meisjes hebben wel eens problemen.'

'Jij ook?'

'Niet zoals Belinda, maar Belinda is Belinda,' antwoordde ik.

'Wat bedoel je daarmee?'

'We zijn allemaal individuen, Carson. Sommigen van ons zijn vrijer met hun lichaam dan anderen, hebben een grotere honger. Je houdt toch van haar omdat ze is wie ze is?'

'Ik... ik dacht dat ik wist wie ze was.'

'Nou, waar praten jullie dan over als het niet over jullie verleden is?' vroeg ik in alle onschuld.

ik heb haar alles over mezelf verteld, ja, maar ze heeft het nooit gehad over... promiscuïteit, zei je? Daarvoor van school gestuurd?'

'Je moet begrijpen dat ze toen nog erg onvolwassen was,' zei

ik.

'Zo lang is het niet geleden,' antwoordde hij snel.

'De gebeurtenissen hebben haar gerijpt,' zei ik. 'Soms gebeurt dat als dingen omvangrijker zijn dan we verwachten.'

'Je bedoelt dat er een schandaal was?'

'Bijna. Papa en ik hebben het bedwongen voor het begon,' schepte ik op.

Hij schudde zijn hoofd. Zijn ogen stonden glazig.

'Ik had geen idee. Wie weet dit nog meer?'

'Behalve de familie... alleen de docenten en bestuurders op school, een paar andere meisjes natuurlijk, en natuurlijk de jongens die erbij betrokken waren,' zei ik.

'Jongens? Je bedoelt dat er meer dan één was?'

'O, waarom zouden we praten over iets wat een meisje heeft gedaan toen ze nog jong en onvolwassen was, Carson. Dat is niet het meisje dat je nu kent, wel? Dat is niet het meisje dat je ten huwelijk hebt gevraagd, het meisje voor wie je een huis wilt bouwen, het meisje dat je kinderen zal baren, als ze nog kinderen kan krijgen natuurlijk.'

'Wat? Waarom zou ze dat niet kunnen?'

'Dat is een heel andere kwestie, Carson. Ik vind niet dat ik het recht heb daarover te praten, zelfs niet met Belinda's toekomstige echtgenoot. Dat is iets tussen jou, je vrouw en je dokter,' voegde ik eraan toe.

ik had geen idee... van dit alles,' zei hij hoofdschuddend. 'Ik luister nooit naar roddels, en ik ken zo weinig van Belinda's leeftijdgenoten. Geen van haar vriendinnen, om precies te zijn.'

'Je mist er niets aan,' zei ik. 'Haar vrienden zijn... voornamelijk ongewenste figuren. Je wilt beslist niemand van hen bij je thuis hebben, laat staan op je huwelijk.'

Zijn mond viel open.

'Sorry,' zei ik, 'maar ik heb mijn vader beloofd dat ik deze documenten vandaag nog zou nakijken en controleren en...'

'O, ja.' Hij stond op.

We hoorden Belinda huppelend de trap afkomen. Hij keek me aan met het gezicht van een man die zijn ondergang tegemoet- gaat.

'Carson McGil,' riep ze in de gang. 'Waar verstop je je? Ik weet datje het niet zou wagen te laat te komen voor een afspraak met mij. Carson?'

Hij liep de studeerkamer uit toen Belinda in de deuropening verscheen.

'O, ben je daar? Heb je Olivia opgezocht? Wat aardig van je. We zijn op weg naar Boston, Olivia.'

'Dat weet ik. Dat heb je me al twee keer verteld, Belinda.'

'Krijg je er nooit genoeg van om het werk van een man te doen?' vroeg ze met haar ondeugend glimlachje.

'Het is niet het werk van een man. Het is niet het werk van een vrouw. Het is werk,' zei ik. 'Een woord dat nooit in Belinda's

vocabulaire heeft thuisgehoord,' zei ik tegen Carson. Hij knikte.

'Ik wil niet dat het in mijn vocabulaire thuishoort,' zei ze. 'Spelen,' ging ze verder, 'dat is het woord dat de meest gewaardeerde gast in mijn huis zal zijn. Niet, Carson?'

Hij keek naar haar en toen naar mij.

'Veel plezier, jullie,' zei ik.

Carson knikte en liep de kamer uit. Belinda kneep even achterdochtig haar ogen samen en toen verdween de gedachte die over het bioscoopscherm van haar geest was gegleden en maakte plaats voor haar gebruikelijke bravoure.

'Dank je, Olivia. Dat zullen we zeker hebben,' beloofde ze. Ze draaide zich snel om en gaf Carson een arm.

Ik hoorde ze het huis uit gaan en alles werd weer rustig. De kleine harde bal onderin mijn maag verdween en ik voelde warme vreugdegolven naar mijn hart gaan. Voldoening stroomde door mijn aderen. Carsons gezicht te zien verfrommelen als een dun plastic masker gaf me een goed gevoel. Mannen dienden de volle zwaarte van hun eigen stupiditeit te ondergaan, de hiel van de waarheid op hun naakte voeten te voelen.

Ik voelde me niet schuldig. Als Carson Belinda niet kon accepteren zoals ze was, dan was dat zijn probleem, niet het mijne. Op een dag zou hij me komen bedanken dat ik zo eerlijk was geweest, dat ik de enige was die zijn ogen had durven openen. Belinda zou ook eerlijk tegen hem moeten zijn. De basis van een huwelijk hoorde immers eerlijkheid te zijn? Het was verkeerd van papa om alles te verheimelijken. Hoe zou hij het vinden om een boot te kopen met zwakke voegen in de romp? Hoe zou hij het vinden om de waarheid te ontdekken als hij al was uitgevaren? Nou, zo zou het immers ook zijn voor Carson McGil? Op een dag, als ze al maanden getrouwd waren, zou de waarheid over Belinda aan het licht komen en zou Carson zich een man voelen op een zinkend schip. Het was beter als hij de zee op ging terwijl hij de gevaren, de zwakten van zijn kleine liefdesbootje kende.

Een tijdje voelde ik me die middag als iemand die een goede daad heeft gedaan. Wie zou me bekritiseren omdat ik ervoor zorgde dat het huwelijk van mijn zus gebaseerd zou zijn op waarheid? Ja, het gaf me een heel goed gevoel. Ik voelde me alsof ik een lans had gebroken voor elke fatsoenlijke, verstandige vrouw in Amerika. En als mannen als Nelson Childs en Carson McGil dat niet wisten te waarderen, dan was dat jammer. Op een dag zouden ze het doen.

Toen ik klaar was met papa's boekhouding, lunchte ik en ging zitten lezen in het prieel. Het was een prachtige zonnige dag met slechts hier en daar wat melkwitte wolkjes in de azuurblauwe lucht. De zee was kalm; de zeilboten leken met de penseel van een schilder te zijn aangebracht op het doek van de Atlantische Oceaan. Er hing een frisse, heerlijke geur in de zilte lucht. Ik hield van ons huis en ons dorp. Ik zou nergens anders kunnen leven. Hier zou ik mijn leven opbouwen, mijn eigen echtgenoot vinden en mijn eigen gezin stichten. Ik had meer zelfvertrouwen, was zekerder van mezelf, ondanks de recente gebeurtenissen. De natuur manifesteerde zich om me heen en leerde me de les: de sterken zullen uiteindelijk winnen. Het is slechts een kwestie van tijd.

Ik zat er nog niet zo lang toen Belinda als een kleine exploderende bom door de achterdeur van het huis naar buiten gestormd kwam. De tranen stroomden over haar gezicht, ze hield haar handen omhoog alsof ze aan touwtjes van marionetten vastzaten.

'Daar ben je! Daar ben je! Verraadster! Afgrijselijk jaloers monster!'

Ze holde over het gazon, haar hoge hakken bleven haken in het gras en ze struikelde bijna. Ze trok haar schoenen uit en gooide ze nijdig weg voor ze verder op me af kwam.

'Wat is er, Belinda? Waarom ben je zo gauw terug?' vroeg ik kalm, en liet mijn boek op mijn schoot zakken.

Even bleef ze razend van woede staan, stotterde en hield zich vast aan de leuning.

'Je hebt Carson verteld dat ik van de finishing school ben gestuurd,' zei ze beschuldigend, met haar wijsvinger naar me wijzend als met een mes. Ik kon zien dat ze die recht in mijn oog wilde duwen.

Ik haalde mijn schouders op.

'Hij wist al datje halsoverkop van school bent gegaan,' zei ik nog steeds kalm en beheerst.

'Ja, ja, maar hij dacht dat het was omdat ik daar weg wilde, omdat ik ervan beschuldigd was dat ik een paar stomme sieraden had gestolen!'

'Wat? Dat wist ik niet, Belinda. Hoe kan ik alle leugens bijhouden die je anderen vertelt. Als je een verhaal had verzonnen, had je me dat moeten vertellen, dan had ik het kunnen bevestigen toen hij het vroeg. Ik dacht datje hem de waarheid had verteld.'

'Dus wal? Hoe kon je hem vertellen dat ik met twee jongens in bed was betrapt?'

'Dat heb ik hem niet verteld,' zei ik zelfverzekerd en overtuigend. Per slot had ik dat ook niet. ik heb nooit gezegd dat je met iemand in bed bent betrapt.'

'Nee? Maar hij zei... dus dacht ik dat, en toen heb ik het hem verteld. O, ik heb hem te veel te gauw verteld,' riep ze uit.

'Ja, dat heb je zeker. Je hebt hem meer informatie gegeven dan nodig was. Maar dat is het gevaar als je een relatie bouwt op leugens, Belinda. Je weet nooit wanneer je jezelf onverhoeds verraadt.'

'Hij was zo geschokt, en hij bleef me maar vragen over mijn leven op high school. Ik dacht dat een paar van de jongens met hem hadden gesproken, hem leugens hadden verteld, overdreven...'

'Opgeschept dat ze je zwanger hadden gemaakt?' vroeg ik.

Ze keek me aan.

'Ja, zoiets.'

'Bedoel je dat je hem hebt verteld dat je zwanger was?'

'Niet precies. Hij wilde weten hoe ik over kinderen dacht. Hij had nog nooit over kinderen gepraat, dus wist ik niet wat hij bedoelde. Hij zei dat ik misschien geen kinderen kon krijgen en ik zei, natuurlijk wel. Hij wilde weten waarom ik dat zo zeker wist. Ik heb niets gezegd, maar hij...'

'Hij is niet zo stom als je gehoopt had, hè?' vroeg ik.

Ze schudde haar hoofd.

'Ik weet niet. Hij werd zo kwaad op me dal hij stopte, de auto keerde en me naar huis reed. Hij zei dat hij alleen wilde zijn om over alles na te denken en de dingen op een rijtje te zetten.'

Mokkend sloeg ze haar armen over elkaar.

'Hoe durft ie,' tierde ze.

'Als hij zoveel van je houdt als je denkt dal hij doet, zal een klein misverstand niet erg zijn,' zei ik.

Ze overwoog dat even en sloeg haar ogen naar me op.

'Wat moet ik doen? Wat moet ik hem vertellen?'

'Als hij je belt en klaagt, dan zeg je, neem me zoals ik ben of neem me niet. Dat zou ik zeggen.'

'Ja,' zei ze. 'Dat zal ik doen. Het lef om me terug te brengen naar huis, na me beloofd te hebben met me te gaan winkelen en eten. Wat moet ik nu de rest van de dag doen? Ik ben helemaal opgetut en ik heb uren besteed aan mijn haar en make-up.'

'Heb je hem dat verteld?'

'Nee, dat had ik moeten doen. Ik zal het alsnog doen,' zei ze. ik zal hem bellen en zeggen dat hij hier moet komen, of anders...!'

'Het is een mooie dag,' zei ik, naar de zee starend. 'Als hij niet terugkomt, kom dan hier wat zitten lezen.'

'Lezen? Lezen! Ik moet dingen kopen. Ik wilde een nieuwe cape hebben voor mijn roodfluwelen jurk,' jammerde ze.

'Ik ben hier,' zei ik. 'Voor het geval je niet naar Boston gaat.'

Ze staarde me even aan, beet met van woede fonkelende ogen op haar lip, draaide zich met een ruk om en liep terug naar huis.

Ik keek naar het botenhuis. Stel je voor dat Carson daar lucht van kreeg, dacht ik. Hij zou waarschijnlijk dagenlang in kringetjes rondrijden. Ik moest even glimlachen. Ik herinnerde me een citaat dat ik onlangs had gelezen. 'Een man wordt verliefd via zijn ogen, een vrouw via haar oren. Carson McGil was daar het beste voorbeeld van, dacht ik. Misschien zou ik op een dag dat citaat op een kussen laten borduren en het hem toesturen, zodat hij met die wijsheid onder zijn hoofd kon slapen. Mannen! dacht ik minachtend.

Ik keerde terug naar mijn boek, uiterst tevreden over mijzelf.

Belinda liep de hele dag rond met een gezicht als een donderwolk, omdat Carson niet thuis was om haar woedende telefoontje in ontvangst te nemen, en pas vroeg in de avond terugbelde. We wilden net opstaan van tafel. We hadden gegeten in een soort rouwsfeer. Belinda zat te pruilen na tekeer te zijn gegaan over de slechte manier waarop Carson haar behandeld had. Papa zat erbij met gefronste wenkbrauwen en een broedende blik in zijn ogen.

Moeder, die nog steeds maagpijn had, at weinig, kermde nu en dan van de pijn en zat het grootste deel van de tijd met trillende lippen. Belinda at zelfs nog minder. Alleen ik scheen een behoorlijke eetlust te hebben. Ik probeerde een gesprek te voeren door te beginnen over het nieuwe boek dat ik aan het lezen was en over het mooie weer.

'Nou, daar heb ik weinig van gemerkt,' zei Belinda. ik heb de hele dag op een telefoontje gewacht.'

'Ik sta verbaasd over je, Belinda,' zei ik. 'Je hebt je leven nog nooit door een man laten beheersen.'

Ze keek me even scherp aan, knipperde toen snel met haar ogen en knikte.

'Je hebt gelijk.'

'O, hemeltje, o, hemeltje,' kreunde moeder.

'Je brengt je moeder van streek,' waarschuwde papa. Het klonk meer als een snauw. Belinda verviel weer in een mokkend zwijgen en ik at rustig door.

Onmiddellijk na het eten ging moeder naar haar kamer, met haar handen tegen haar maag gedrukt. Ik vond dat ze er bleek en ziek uitzag.

'Waarom gaat ze niet naar de dokter?' vroeg ik aan papa. Hij keek peinzend naar de deur.

'Dat doet ze wel. Ik denk dat het op het ogenblik alleen zenuwen zijn. Dat gedoe met Belinda,' ging hij verder met een afwimpelend gebaar. Belinda was ook naar haar kamer gegaan. 'Wat kan er tussen die twee gebeurd zijn?' vroeg hij zich af.

'Ik weet alleen dat ze een paar gesprekken hadden over haar verleden, papa. Carson was er niet zo blij mee, en ik vermoed dat ze hem meer verteld heeft dan ze had moeten doen. Je wist dat hij uiteindelijk een paar van haar indiscreties te weten zou komen. De mensen in Provincetown houden hun roddels niet achter slot en grendel, dat doen ze nergens trouwens.'

'Hmm,' zei hij. 'Ik dacht niet dat dat belangrijk zou zijn als ze eenmaal op weg waren naar het altaar,' mompelde hij.

Plotseling hoorden we Belinda snel en met grote sprongen de trap af komen. Haastig liep ze naar de deur van de eetkamer om te zeggen dat Carson eindelijk gebeld had.

'Mooi,' zei papa.

'En?' vroeg ik. Ik zag een geïrriteerde blik in Belinda's ogen.

'Hij komt me alleen maar afhalen om met me te praten, niet om ergens naartoe te gaan. Hij komt over tien minuten,' antwoordde ze. ik hoop dat hij oordoppen heeft, want ik ben van plan hem eerst goed te zeggen wat ik ervan denk.'

'Zeg niets waar je later spijt van zult hebben, Belinda,' waarschuwde papa. 'Een volwassen mens denkt na voor ze spreekt.'

'Ik weet wat een volwassen mens doet, papa. Die keert niet om als hij op weg is naar Boston en besluit dat hij niet met me mee kan gaan zoals hij beloofd had. En die weigert niet de hele dag mijn telefoontjes te beantwoorden. Ik denk dat ik volwassener ben.'

'Ik wil alleen maar zeggen dat jullie binnenkort gaan trouwen. Jullie moeten samen een leven opbouwen en je wilt het nu toch niet verknoeien,' raadde papa aan.

'Carson is degene die het verknoeit,' hield ze vol.

Ik kon een glimlachje niet onderdrukken, maar ik perste mijn lippen op elkaar, zodat papa het niet zou zien. Belinda kon koppig zijn als ze zich door haar trots en arrogantie liet leiden. In dat opzicht leek ze op veel mensen die ik kende, inclusief papa.

Belinda ging naar de badkamer om haar make-up bij te werken. Een tijdje later stond Carson voor de deur, maar Belinda liet hem niet binnenkomen. Ze deed zelf open en ging met hem naar buiten en beval hem onmiddellijk weg te rijden.

Ik ging naar de studeerkamer om over het werk te spreken dat ik die dag voor papa had gedaan. Hij leek in de war en ging naar boven om bij moeder te gaan kijken. Toen hij terugkwam vertelde hij dat ze sliep, maar lag te kreunen.

'Het bevalt me niks,' zei hij hoofdschuddend. 'Ze heeft geen koorts. Het is geen buikgriep.'

'Speel niet voor dokter, papa. Breng haar morgen erheen.'

'Ja,' zei hij. 'Je hebt gelijk, Olivia. Je hebt altijd gelijk als het om verstandige beslissingen gaat. Ik wou dat Belinda een tiende van jouw gezonde verstand had, maar ik ben bang dat ze zonder verstand geboren is.'

Bijna een halfuur later werd de voordeur dichtgesmeten en we keken allebei verrast en vol verwachting op. Toen hoorden we Belinda de trap op rennen.

'Wat is er met haar aan de hand?'

ik weet het niet,' zei ik. 'Ik zal gaan kijken.'

'Kom meteen terug en vertel me alles wat ze jou vertelt,' zei hij.

Ik knikte en volgde Belinda de trap op naar haar kamer. Haar deur was dicht. Ik klopte zachtjes aan en deed de deur open. Ze lag languit op haar buik op bed. Haar hoofd hing over de rand. Ze was meer woedend dan dat ze huilde.

'Wat is er gebeurd?' vroeg ik.

Ze draaide zich om en ik zag dat haar gezicht een tint donkerder was dan roze. Haar mondhoeken zagen wit. Haar ogen fonkelden van woede.

'Hij zegt dat hij nu niet met me kan trouwen. Hij zegt dat hij er de hele dag over heeft nagedacht en het met zijn ouders heeft besproken en dat zij het met hem eens zijn. Daar was hij de hele dag, pratend met zijn vader en moeder in plaats van met mij. Hij wil dat ik tegen papa zeg dat hij alle kosten zal betalen die we hebben gehad. Ik heb mijn verlovingsring uit het raam van de auto gegooid.'

'Wat?'

ik heb het raampje opengedraaid en hem onder het rijden naar buiten gegooid. Daar zijn we bijna de hele avond geweest. Hij heeft met zijn zaklantaarn de hele weg afgezocht, in het struikgewas en in de aarde. Hij heeft hem niet gevonden,' zei ze voldaan. 'Hij zei dat hij er morgenochtend weer naartoe gaat. Ik hoop dat hij er de rest van zijn leven naar zal blijven zoeken.

'"Hoe kun je een ring weggooien die duizenden dollars waard is!" schreeuwde hij. Ik lachte hem in zijn gezicht uit. Ik zei: "Hoe kun jij een vrouw als ik weggooien alleen omdat je een paar geruchten hebt gehoord en een paar verhalen gelooft?" Je zou trots op me zijn geweest, Olivia. Ik vertelde hem dat hij een watje was, een moedersjongetje, en dat de enige manier waarop hij ooit met een vrouw in bed zou belanden was als hij naar een rosse buurt ging en een hoer betaalde, en dat ze hem dan misschien nog zou afwijzen.

'Je had gelijk. Hij houdt niet echt van me, niet als hij me dit kan aandoen. Ik zei dat hij me nog een middagje shoppen in Boston schuldig was en dat ik hem die rekening ook zou sturen.'

'Dus het huwelijk gaat niet door,' zei ik knikkend.

'Papa zal woedend zijn in verband met zijn bedrijf, maar ik kon het niet helpen, Olivia.'

'Ik zal het hem wel uitleggen,' zei ik.

'Wil je dat doen? Dank je, Olivia. Ik bof zo dat ik jou heb als mijn grote zus. Je bent zo wijs. En ook bedankt voor je goede advies. Nou ja,' ging ze zonder overgang verder, 'ik denk dat ik maar een paar van mijn vrienden zal opbellen en ze vertellen dat ik weer vrij ben, hè? Ik moet er geen gras over laten groeien,' zei ze, en liep naar de telefoon.

Ik sloeg haar even gade voor ik naar beneden ging naar papa. Andere vrouwen zouden gebroken zijn en de hele nacht liggen huilen, maai' Belinda gedroeg zich of ze een afspraakje met een schoolvriendje was misgelopen.

Papa keek op van zijn bureau zodra ik in de deuropening verscheen.

'En?' zei hij, voor ik goed en wel binnen was.

'Carson heeft hun verloving verbroken. Het huwelijk gaat niet door, papa.'

'Daar was ik al bang voor.' Hij hield zijn adem in. 'Je moeder zal het verschrikkelijk vinden.'

'Hij zei dat hij alle onkosten zal betalen. Ze heeft haar verlovingsring uit het raam van de auto gegooid,' ging ik snel verder, zodat hij zich niet zou hoeven afvragen of er misschien nog een kans op verzoening bestond.

'Wat? Uit het raam gegooid? Hebben ze hem gevonden?'

'Nee,' zei ik.

'Mijn God! Die ring heeft vijfentwintigduizend dollar gekost, Olivia. McGil schepte er gisteren nog over op tegen me.'

'Typisch Belinda,' zei ik schouderophalend.

'Ze is gek. We zullen nu nooit meer iemand voor haar vinden, niet als dit verhaal uitlekt.'

'Misschien niet, papa. Misschien zullen we dat feit onder ogen moeten zien en er het beste van zien te maken.'

'Ja,' zei hij. 'Misschien wel.' Hij staarde naar zijn bureau en sloeg toen zijn vermoeide, trieste ogen naar me op. ik denk dat ik mijn energie nu beter kan richten op jouw welzijn, Olivia. Dan heb ik meer kans op succes.' 'Met mij komt het wel goed, papa.'

'Dat weet ik. Dat is mijn troost. Maar ik kan jou niet verwaarlozen omdat zij in alle opzichten een mislukking is geweest, in alles wat ik probeer voor haar te regelen.'

Hij stond op.

ik zal naar boven moeten om het je moeder te vertellen. Of misschien wacht ik tot morgenochtend als ze nog slaapt.'

'Dat kun je waarschijnlijk toch beter doen, papa. Geef haar de kans om goed te slapen, zodat ze over die maagpijn heen kan komen.'

'Ja. Ja, je hebt alweer gelijk, Olivia.'

Hij bleef voor me staan en gaf me een zoen op mijn voorhoofd.

'Welterusten en bedankt dat je mijn kleine generaal bent.'

Hij was zo van streek dat ik bijna een paar van de tranen liet ontsnappen die achter mijn ogen prikten, maar ze bleven waar ze waren. Ik zag hem weglopen met ingezakte schouders en gebogen hoofd. Hij was zo gedeprimeerd. Moeder lag ziek in haar kamer en Belinda was vrolijk aan het babbelen aan de telefoon, alweer helemaal over haar dramatische breuk met Carson heen. Over een dag zou het zijn of hij nooit bestaan had.

Ja, dacht ik, een dezer dagen, misschien pas over jaren, zou Carson McGil me tegenkomen. Hij zou knikken, misschien zijn hoed afnemen en dankjewel zeggen.

Ik was er even zeker van als van de komende ochtend en papa's beloften.