10. De onwaarschijnlijke bruid

ln de dagen na moeders begrafenis zakte papa steeds dieper weg in zijn eigen graf van wanhoop. De uitdrukking in zijn ogen bleef somber en gekweld. Ik had nooit begrepen hoe hard hij haar malle gebabbel nodig had, hoeveel hij ervan had gehouden. Maar- zonder haar aanwezigheid werd ons huis een lege music hall, elk geluid weerkaatste het vorige. Ik besefte dat moeder alle echte melodieën had gecreëerd. Haar lach, haar symfonische gebabbel, vol grappige, onbelangrijke informatie over deze of gene, had papa blijkbaar een heel noodzakelijk contrast verschaft en een respijt van de serieuze, harde zakengesprekken. Ze was er geweest om hem te begroeten met een kus en een omhelzing, om hem heen te dwarrelen in haar nieuwste jurk of met haar hand onder zijn neus te strijken om hem een vleug van haar nieuwste parfum te laten ruiken.

Hij kon haar ziekte verdragen, omdat er altijd de valse hoop was die de nachtmerries tegenhoudt, het geloof dat er een wonder kon gebeuren, dat de geneeskunde en de wetenschap precies op tijd met een remedie zouden komen, wat de Grieken hun deus ex machina noemden, een redmiddel op het laatste moment om het evenwicht en de gezondheid in onze wereld te herstellen.

Maar toen de dood aanklopte, stierf die hoop met moeders laatste adem. In het begin, feitelijk vlak na haar begrafenis, was het nog moeilijk te geloven dat ze er niet meer was. De trieste waarheid hing als een voortdurend onweer boven ons hoofd, elke dag sijpelde de waarheid dieper in ons wezen. Moeder was echt weg. We zouden haar nooit meer zien.

Zelfs Belinda had moeite zich te herstellen. Ze liep lusteloos rond met grote, betraande ogen, sliep vaak en lang, of rolde zich als een baby op in bed en staarde naar de muur, met haar duim tegen haar lippen. Haar vriendinnen belden, maar haar gesprekken waren veel korter dan normaal en niemand kwam op bezoek. Ze ontmoedigde hen met haar tranen en verdriet.

Wc hadden geen van allen veel honger. De maaltijden waren rustig en kort. De nachtmerrie bleef onze dagen overschaduwen tot ik aankondigde dat ik weer aan het werk ging. Tot nu toe had papa het kantoor kort bezocht en zich telefonisch van belangrijke zakelijke ontwikkelingen op de hoogte gehouden. Ons bedrijf verkeerde in een status quo. Er werd geen enkel besluit genomen. Alles verkommerde.

'We moeten weer fulltime gaan werken, papa,' zei ik eindelijk op een avond na het eten. 'Moeder zou niet willen dat we nog langer zo blijven treuren. Je weet hoe ze sombere gezichten en droefheid haatte.'

Hij knikte.

'Olivia heeft gelijk,' zei Belinda. 'Ik ga geen uitnodigingen meer afslaan.'

'Dat is niet precies wat ik bedoelde,' snauwde ik, maar ze wilde me niet horen.

De volgende dag was ze er vandoor met haar vriendinnen, keerde terug naar de zaagselclub en hun onproductieve activiteiten. Waar papa vroeger al moeite had gehad om te zien hoe oppervlakkig en zelfzuchtig ze was, nu kon hij het zeker niet. Het was bijna of hij zich niet bewust was van haar bestaan. Had ze geld nodig? Hij schreef een cheque uit om zijn oren te beschermen tegen haar aanhoudende gezeur. Wilde ze 's nachts bij een vriendin blijven slapen, naai' een nachtfeest, een weekend naar Boston? Hij knikte, wuifde met zijn hand, zonder zelfs maar te begrijpen wat ze deed of wat hij haar toestond.

Ik viel voor hem in op kantoor als hij niet kwam opdagen of vroeg wegging, zette de dingen weer in beweging, nam besluiten en tekende overeenkomsten en cheques. Ik bracht van alles rapport uit aan hem, maar hij luisterde slechts met een half oor en stelde weinig vragen.

Samuel kwam dagelijks op bezoek. Hij probeerde ons leven weer wat op te vrolijken door de architect mee te brengen en te bespreken hoe we het oude deel van ons huis zouden moderniseren en hoe hij het wilde uitbreiden. Bij sommige besprekingen was papa aanwezig, maar hij gaf nauwelijks commentaar of advies. Het was een goede afleiding voor me, vooral toen het goed tot me door begon te dringen dat dit voor heel, heel lange tijd mijn eigen huis zou zijn, mijn eigen kleine wereld.

Het werk aan het huis begon bijna onmiddellijk en daarna bracht Samuel geregeld verslag uit over de vorderingen. Eén keer per week ging ik met hem mee om de bouw te inspecteren. Nelson Childs had gelijk gehad met zijn voorspelling over Samuel. Samuel liet de voorman meer werklui aannemen en de restauratie en de nieuwbouw waren in de helft van de verwachte tijd klaar.

'Het is geldverspilling,' zei ik, 'om de mensen anderhalf maal zoveel te betalen om een maand of zo eerder in het huis te kunnen trekken.'

'Verspilling staat in rechtstreeks verband met wat je gelukkig en ongelukkig maakt,' antwoordde Samuel in ongewone tegenspraak. 'Ik vind geen cent verspild als het me één minuut eerder bij jou thuis brengt, Olivia.'

Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem aan. Ik wilde dat ik dezelfde intensiteit, hetzelfde verlangen had, en merkwaardig genoeg benijdde ik hem omdat hij zoveel van me leek te houden en naar me verlangde. Gewoonlijk was het de vrouw die ongeduldig afwachtte tot ze naai- het altaar kon gaan. Alle vrouwen die ik had gekend waren niet half zo zenuwachtig, weifelend en onzeker als de mannen met wie ze gingen trouwen. Mannen, ook al deden zij het huwelijksaanzoek, gedroegen zich of zij degenen waren die aan de haak waren geslagen, niet de vrouwen. Het was of het huwelijk de onvermijdelijke gevangenisstraf was die hun allen wachtte.

Nelson gedroeg zich al net zo. Altijd als ik hem zag en naar zijn trouwplannen vroeg, zei hij dat er nog niets specifieks besloten was. Waarom zou je het onvermijdelijke verhaasten? Dat ging heus niet weg, maar, zoals zijn ondeugende glimlach me vertelde, wat wél weg zou gaan was zijn vrijheid. Hij zou zich gauw genoeg keurig moeten gaan gedragen. Waarom zou je daar zo'n haast mee maken?

Bovendien, legde hij uit, hadden de Branagans erop gestaan de huwelijksreceptie te geven in High Point House, en dat moest minimaal tien maanden tot een jaar van tevoren worden geboekt.

De feitelijke datum moest nog worden vastgesteld. En de families hadden de tijd die ertussen lag nodig om elkaar beter te leren kennen. De kolonel en zijn vrouw zouden de gasten zijn van de Branagans in Boston en de Branagans zouden vaker naar Provincetown komen. Ze hadden al een tweede verlovingsfeest gehad voor de vrienden van de Branagans in Boston. Er was gewoon te veel te doen. Hij praatte erover alsof het een campagne was voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Plannen, plannen, plannen. Het samenstellen van de uitzet van de bruid bijvoorbeeld, iets wat mevrouw Branagan heel serieus opvatte.

'Jaren geleden begonnen de meeste moeders al bijna bij de geboorte van hun dochters met het maken en borduren van linnengoed voor de uitzet,' legde Nelson uit. 'Tegenwoordig naaien en borduren de vrouwen natuurlijk niet meer. Maar ze besteden bijna evenveel tijd aan het winkelen, uitzoeken, kopen. En dan de plannen voor de bruiloft. Ik zweer je, Olivia, kabinetsvergaderingen in het Witte Huis duren niet langer en worden niet serieuzer behandeld. Soms ontmoeten onze ouders elkaar op neutraal terrein,' zei hij schertsend. 'Jurken voor de bruidsmeisjes, mijn jacquet en die van mijn bruidsjonkers, de gastenlijst, het menu, het ontwerp van de uitnodigingen, de decoraties en de muziek, alles moet in details worden besproken en wordt besloten met bijna dezelfde ceremonie als een vredesverdrag dat een eind moet maken aan een oorlog. De hemel weet dat er een hoop diplomatie voor nodig is om de respectieve moeders te beletten elkaar de ogen uit te krabben. Papa zegt dat hij en mijn schoonvader gelukkig een juridische opleiding hebben. Nee,' besloot Nelson, 'tien maanden is nauwelijks tijd genoeg.'

Ik wilde hem niet vertellen dat ik dat alles zelf deed.

'Ben je dan niet ongeduldig?' vroeg ik.

'Ik moet toegeven, lang zo ongeduldig niet als jouw verloofde,' zei hij, toen hij in een weekend naar het huis kwam kijken, iets meer dan anderhalve maand na het begin van de verbouwing. 'Samuel Logan is bezeten van je. Moetje hem eens zien, hoe hij die werklui aanport en aanmoedigt om nog harder, nog sneller te werken. Als hij ze met een zweep kon bewerken, zou hij dat doen. Je had nooit moeten toestemmen in een huwelijksdatum die gebonden was aan de voltooiing van het huis. Ik heb gehoord dat de uitnodigingen al bij de drukker liggen. Hij vertelde me dat hij je de kopij had laten toesturen zodra de elektriciens begonnen waren.'

'Jij bent niet bezeten?' Ik voelde me als een kreeftenvisser die fuiken laat zakken om het water te testen, maar ik was erg nieuwsgierig naar Nelsons gevoelens voor zijn verloofde.

ik ben iemands bezit,' grapte hij, 'maar nog niet bezeten.'

Hij glimlachte naar me met die mooie ogen van hem en mijn hart begon driemaal zo snel te kloppen.

'Hoe gaat het tegenwoordig met je vader?' vroeg hij, misschien wijselijk van onderwerp veranderend.

'Hij is nog steeds niet honderd procent. Ik ben bang dat hij dat nooit meer zal worden,' ging ik verder op zo'n nuchtere toon, dat Nelson verbaasd opkeek.

'Hel spijt me dat te horen,' zei hij. 'Maar misschien na verloop van tijd...'

'De tijd heelt geen littekens zoals de meeste mensen denken,' zei ik. 'Het maakt ze alleen sterker, harder. Dat moet je accepteren en niet hopen dat het beter wordt en hij of zij weer wordt zoals vroeger.'

'Dat is een harde en kille les, Olivia.'

'Dat is de waarheid ook, Nelson. Meestal is die hard en kil.'

Hij staarde me aan en ik sloeg mijn ogen niet neer.

'Op een dag bestuur jij dit hele dorp,' voorspelde hij. 'Je bent een geboren leider. Je had geboren moeten worden als...'

'Als een man?' maakte ik zijn zin af. Hij haalde zijn schouders op.

'Sorry. Ik weet dat vrouwen tegenwoordig met evenveel ontzag behandeld dienen te worden, maar ik ben in dat opzicht nog een beetje ouderwets, denk ik.'

'Je bent gewoon een chauvinist,' zei ik lachend.

Hij hief zijn handen op.

'Schuldig,' verklaarde hij.

'Waaraan?' vroeg Samuel, die naar ons toe kwam.

'Stereotypie,' antwoordde Nelson.

Samuel keek van hem naar mij, schudde zijn hoofd en wees toen weer op de veranderingen die hij had voorgesteld in het historische deel van het huis. Het was een groot huis van twee verdiepingen. Ik had voorgesteld de gelambrizeerde voordeur te voorzien van een decoratieve kroon en daaronder een rij rechthoekige panelen van veelkleurig glas aan te brengen. Ik wilde dat de ramen dubbele schuiframen zouden worden, met veel kleine panelen. Samuel complimenteerde me met elk voorstel dat ik deed. Maar niets kwam voort uit mijn fantasie. Ik had de periode bestudeerd en wist genoeg om suggesties te doen waarmee de architect zich kon verenigen.

Dientengevolge werd de trouwdatum zo snel bepaald dat de mensen hun wenkbrauwen optrokken. Sommigen hadden zelfs het lef te beweren dat ik zwanger was. Belinda genoot van de roddels. Ik deed alles wat ik kon om een eind te maken aan de geruchten, maar hield vast aan de trouwdatum. Ik hoopte dat het zou helpen om papa weer op de been te krijgen. Zonder moeder zou hij mijn belangen moeten behartigen en ik probeerde meer beslissingen en vragen op hem af te schuiven. Maar zijn onveranderlijke reactie was: 'Wat jou het beste lijkt, Olivia. Maak je geen zorgen over de kosten, als dat een probleem is.'

Hij opperde zelfs dat ik Belinda bij sommige plannen zou betrekken, een suggestie die ik natuurlijk niet serieus nam. Belinda had geen smaak, geen goede manieren, geen gevoel voor decorum. Ze zou van mijn bruiloft een opzichtige nachtmerrie maken als ze de kans kreeg. Ze probeerde me een paar van haar zaagselvrienden en vriendinnen te laten uitnodigen, maar ik weigerde.

'Dan heb ik niemand om mee te praten op de receptie, niemand om mee te dansen. Alsjeblieft,' vroeg ze smekend, 'nodig tenminste Kimberly en Bruce uit en eventueel Arnold.'

'Het is geen party, het is een huwelijk,' antwoordde ik.

'Maar ik dacht dat de receptie een party was.'

'Niet het soort party dat jij gewend bent.'

Ten slotte liet ik me vermurwen en beloofde Kimberly en Arnold uit te nodigen.

'Kimberly en ik zullen hem moeten delen,' kermde ze. 'Ik weet zeker dat niemand van Samuels vrienden of papa's zakenrelaties me ten dans zal vragen. Ik zal helemaal geen plezier hebben.'

'Het wordt geacht mijn dag te zijn, Belinda, niet de jouwe. Ik vind datje daar tenminste rekening mee kunt houden,' preekte ik. 'Als jij trouwt...'

'Dan geef ik een echte bruiloft. Ik zal papa een jacht laten huren waar honderdvijftig mensen op kunnen en de bruiloft zal plaatsvinden op zee, en er komt vuurwerk en de band zal heel luid op een boot naast het jacht spelen.'

'Ik popel van verlangen,' zei ik op droge toon.

'Ik niet,' zei ze lachend, ik ben er nog niet aan toe om iemands vrouw te worden, nog niet. Ik moet er niet aan denken om voor eeuwig en altijd met één man samen te zijn, alleen maar dezelfde ouwe lippen zoenen, elke avond weer... ba!' Ze schudde met haar schouders alsof ze een koude regen van zich af wilde schudden. 'Ik vind niet dat een vrouw moet trouwen voor ze minstens veertig is.'

'Dat is belachelijk, vooral als je een gezin wilt stichten.'

'Ik denk toch niet dat ik een goede moeder zou zijn,' zei ze.

Het verbaasde me altijd weer dat Belinda haar tekortkomingen en zwakten zo gemakkelijk onder ogen kon zien en ze even gemakkelijk kon accepteren. Ze kon zich nooit ongelukkig voelen met zichzelf. Ik verachtte haar erom en benijdde haar tegelijkertijd. Hel stoorde me te bedenken dat we dezelfde moeder hadden, maar waarschijnlijk zou Belinda erom lachen. Zij zou lachend en tevreden door het leven gaan.

Ze bewees het door de manier waarop ze zich herstelde van moeders dood, enthousiast terugkeerde naar haar losbollige levensstijl. Haar ingevallen, bleke gezichtje vol verdriet keerde terug naar dat stralende gezicht dat haar deed opvallen als een bloeiende roos in een tuin vol middelmatige bloemen. Zelfs Samuel maakte er een opmerking over. Het huis weergalmde van haar gegiechel, haar snelle voetstappen op de trap, haar telefoontjes. Soms keek papa geschokt en verbaasd op omdat ze zo weinig verdriet leek te hebben. Maar toch was zij de enige die weer een vaag glimlachje bracht om die samengeperste lippen en iets van de last van zijn hangende schouders leek te nemen. Ik begon te denken dat zij in zijn ogen moeder zou kunnen vervangen. Ze bracht de muziek en de lichtheid terug, en ik was ronduit jaloers.

Maar Belinda leek niet langer jaloers op de aandacht die mijn aanstaande huwelijk met Samuel bleef trekken. Ze voelde zich weer te gelukkig. Ik was achterdochtig en ongerust. Op de een of andere manier zou ze beslist iets doen om de naam van de familie vlak voor mijn huwelijk in diskrediet te brengen, dacht ik. Zoals altijd voelde ik me als iemand die naar het plafond staart, wachtend tot het omlaag zou komen.

Ons huwelijk had niet plaats op een jacht, zoals Belinda's droom was, maar Samuel verbaasde me op een dag met zijn plannen voor onze huwelijksreis.

'Ik heb een jacht gehuurd,' zei hij. 'We zeilen naar Hilton Head. Geen betere plaats om na ons huwelijk te zijn dan op zee, vind je niet, Olivia?' vroeg hij hoopvol.

Samuel was naar mijn kamer op kantoor gekomen, iets wat hij steeds valeer deed nu de datum van ons huwelijk dichterbij kwam. Feitelijk was ik degene geweest die een fusie van ons bedrijf met dat van zijn vader had uitgewerkt. Het leek meer op een walvis die een spiering verslindt. Onze taxateurs schatten de waarde van Logans bedrijf op iets minder dan een miljoen, en het meeste was belegd in hun boten, lk onderhandelde rechtstreeks met Samuels vader en maakte de waarde af op driekwart miljoen, en liet hem toen negentig procent daarvan in aandelen in ons bedrijf nemen.

'Nou, ja,' zei hij, 'het blijft nu toch allemaal in de familie.'

Niettegenstaande mijn huwelijk was dat niet schriftelijk vastgelegd. Onze financiële belangen bleven duidelijk gescheiden, maar ik stemde erin toe Samuel wat bestuursfuncties te geven in ons bedrijf, en hij kreeg een eigen kantoor. Hij klaagde dat het niet naast het mijne lag, maar niet al te erg.

'Op een dag valt de muur tussen ons toch weg,' zei hij. 'Ik weet dat je vader dat zou willen.'

'We zullen zien.' zei ik.

Ik wist dat papa altijd in gedachten had dat iemand met me zou trouwen en uiteindelijk de leiding van ons bedrijf zou overnemen. Papa kon zich moeilijk voorstellen dat een vrouw zijn bedrijf zou leiden, ondanks al het werk dat ik deed en de beslissingen die ik nam. Hij zag me als een lijdelijke oplossing, een invalster die aan de kant zou worden gezet en gedegradeerd tot

het huishouden en het opvoeden van kinderen.

Het was tijdens die moeilijke periode van zijn depressie en wanhoop dat ik me bezorgd maakte over zijn vermogen om de juiste beslissingen te nemen voor ons concern. Daarom liet ik onze advocaten documenten opstellen die me een algemene volmacht gaven, en toen ik die eenmaal had, schreef ik statuten uit die mij de leiding in handen gaven. Geen man, zelfs niet mijn eigen vader, die, zoals ik nu wist, mijn stiefvader was, zou me naar huis sturen om de monden van baby's af te vegen en schone luiers om te binden. Hoe eerder Samuel dat begreep, dacht ik, hoe beter het voor hem en voor mij was.

'Ik vind het best,' zei ik met betrekking tot het jacht, 'zolang we maar goed weer hebben.'

'O, natuurlijk, natuurlijk,' antwoordde hij stralend omdat ik het ermee eens was. 'Ik wist dat je het een goed idee zou vinden. Het is uniek. We gaan niet gewoon naar een hotel op een of ander eiland om de hele dag in de zon te liggen. We zullen zeilen en vissen en samen op onderzoek uitgaan. Het maakt me nog enthousiaster dan de huwelijksplechtigheid zelf,' bekende hij.

Mij ook, maar dat zei ik niet. Belinda was mijn getuige en een paar van onze nichtjes waren bruidsmeisjes. De bruiloft bracht papa weer een beetje tol leven. Zijn ene grote besluit voor mij was dat hij de Fisherman's Club huurde voor de receptie.

In de week van het huwelijk werd de laatste hand gelegd aan ons huis. Omdat we er meteen na onze huwelijksreis in zouden trekken, begon ik mijn spullen alvast te verhuizen. De laatste paar maanden had ik meubels besteld. De meeste waren al afgeleverd en neergezet. Iedereen die het huis bezocht beweerde dat het een modelhuis zou worden, een bezienswaardigheid. Nelson noemde het schertsend 'Het Cape Cod Kasteel'. Hij zei dat hij zelfs voorzag dat ik er op een goede dag een slotgracht omheen zou bouwen.

'Om het gespuis weg te houden,' voegde hij eraan toe.

'Jammer dat jij dan niet op bezoek kunt komen,' antwoordde Samuel, en ze lachten hartelijk. Ik begon me af te vragen of Nelson had geloofd dat ik een te grote eigendunk had om hem ooit in overweging te nemen. Niet dat Samuel zo bijzonder was, en niet dat Nelson me ooit echt reden had gegeven om te denken dat er zelfs maar een zweem van romantische belangstelling bestond. Ik bleef domweg zoeken naar een reden waarom de man van wie ik zo hartstochtelijk had kunnen houden, zoveel als een vrouw maar van een man kan houden, me nooit een kans had gegeven, zelfs niet de kans die hij Belinda had gegeven. Ironie aller ironieën: hij zou de getuige zijn van mijn toekomstige echtgenoot en zou voor het altaar naast me staan, maar helaas alleen om Samuel Logan de ring te overhandigen waarvan ik wilde dat hij die zelf aan mijn vinger zou schuiven.

Het was een schitterende dag op ons huwelijk en de weersvoorspelling voor de komende week was ideaal om te gaan zeilen. Voor het eerst in mijn leven leek alles op rolletjes te lopen. Belinda onthulde me dat ze jaloers was omdat ik zo bofte.

'Ik hoop dat ik net zo'n mooie dag als deze zal hebben als ik trouw,' zei ze. Ze drentelde rond in huis, kleedde zich aan, rende mijn kamer in en uit om een suggestie te doen voor mijn haar, mijn make-up, en holde dan weer terug om haar eigen kapsel te veranderen. Iedereen zou denken dat het haar trouwdag was en niet de mijne. Ze was veel zenuwachtiger dan ik, en eindelijk drong dat tot haar door. Ze bleef staan terwijl ik rustig het lijfje van mijn trouwjurk rechttrok.

'Ben je niet opgewonden?' riep ze.

'Natuurlijk,' zei ik kalm.

'Je gedraagt je er niet naar. Je doet net of je naar een of ander zakendiner gaat. Je trouwt vandaag! Je trouwt!

'Mensen trouwen elke dag. Waarschijnlijk vinden er op ditzelfde moment vijftig huwelijken plaats,' zei ik droog.

'Dat is een idiote opmerking. Niemand trouwt vandaag behalve jij. Zo moetje denken. Wat kunnen de anderen je schelen? Als ik trouw, zal de hele wereld het weten en er aandacht voor hebben.'

'Ik zeker,' zei ik, maar ze hoorde mijn sarcasme niet. In plaats daarvan bleef ze om me heen fladderen als een kolibri, tot ik eindelijk tegen haar zei dat ze voor papa moest gaan zorgen en zich niet langer om mij moest bekommeren.

ik zweer je, Olivia,' zei ze hoofdschuddend, 'je hebt ijs in je aderen in plaats van bloed.'

Ze holde weg om papa te gaan zoeken en ik bekeek mezelf in de spiegel. Had ik werkelijk ijs in mijn aderen in plaats van bloed? Was er iets mis met me omdat ik niet giechelde en diep ademhaalde om mijn zenuwen te bedwingen? Zelfs de gedachte om uit dit huis weg te gaan deed me minder dan ik verwacht had. Ik was hier opgegroeid, had al mijn vrije uren in deze kamer doorgebracht, had hier gedroomd en plannen gemaakt, en mijn gesprekjes met moeder gehad. En nu zou ik zomaar door die deur naar buiten gaan, in een limousine stappen, naar een kerk worden gereden en een belofte afleggen die me voorgoed uit dit huis zou bannen. Ik hoorde een paar tranen te plengen, dacht ik. Waar blijven mijn tranen?

Ik boog me dichter naar de spiegel toe en inspecteerde mijn ogen. Ze waren droog, helder en alert, nauwelijks de ogen van iemand die worstelde met emoties.

'Klaar?' hoorde ik. Ik draaide me om en zag papa in zijn jacquet op de drempel staan. 'Vandaag geef ik mijn dochter weg. Je ziet er mooi uit, Olivia. Ik wou dat je moeder dit had kunnen meemaken.'

'Dank je, papa. Je ziet er knap en gedistingeerd uit.'

'Alleen voor jou,' zei hij met een zucht. 'Goed, ik denk dat we wel klaar zijn. Het is tijd.'

Ik staarde nog een laatste keer naar mijn spiegelbeeld en liep toen de kamer uit. Op de drempel bleef ik staan en keek achterom naar het bed en de meubels, de schilderijen en de gordijnen.

'Het zal hier leeg zijn als jij weg bent, Olivia,' merkte papa op, mijn blik volgend.

'Ik zal hier vaak komen, papa. Dat weetje, en jij zult vaak bij mij komen.'

'Ja, maar ik ben de man er niet naar om anderen lastig te vallen, zeker niet mijn dochter,' zei hij.

'Je zult me nooit lastig vallen.'

Hij knikte.

'Gaan we al?' hoorden we Belinda wanhopig uitroepen. 'Ik heb me nog niet goed opgemaakt!'

'Doe het maar in de limousine,' zei ik. 'Je zult er trouwens toch nog steeds mee bezig zijn als ik naar het altaar loop.'

Papa lachte en Belinda kermde en klaagde, maar volgde ons de trap af en naar buiten.

Carmelita en Jerome stonden glimlachend bij de deur en maakten me complimentjes over mijn uiterlijk. Ze feliciteerden papa, en we stapten in de limousine.

Toen we wegreden, keek ik maar één keer achterom en concentreerde me op de ramen van wat moeders slaapkamer was geweest. In mijn verbeelding zag ik de gordijnen opzij schuiven en haai' glimlachende gezicht terwijl ze me een kushand toewierp. Ik zag vreugdetranen. Ik hield mijn adem in, slikte een zacht gekreun in en keek uit het zijraam naar het voorbijglijdende landschap. Ik dacht aan helemaal niets. Eindelijk drong het tot me door wat ik ging doen. Ik was zo versuft, dat ik nauwelijks Belinda's constante gepraat hoorde, haar klachten en haar bezorgdheid hoe ze op de foto's zou staan. Ze zeurde aan papa's hoofd, lokte complimentjes van hem uit, tot ze eindelijk tevreden leek.

'Moet je al die mensen zien!' riep ze toen we bij de kerk kwamen. 'Ik voel me net zo opgewonden als ik op mijn eigen trouwdag zou zijn, en ik heb op het ogenblik niet eens een vaste vriend!'

'Wil je met me ruilen?' daagde ik haar uit.

Ze trok haar wenkbrauwen op, keek naar papa en lachte.

'Nauwelijks,' zei ze. 'Ik trouw met een filmster of een musicus, niet met een saaie zakenman.'

'Je vader is ook een zakenman,' bracht ik haar in herinnering.

'Dat is iets anders,' zei ze, terwijl ze me met een poeslief glimlachje aankeek. 'Hij is mijn vader.'

Ze zei het heel nadrukkelijk, bijna alsof ze wist dat hij niet de mijne was.

Toen papa me over het middenpad naar het altaar leidde, keken sommige mensen me met nog steeds iets van ongeloof in hun ogen aan. Zelfs nu ze me in mijn trouwjurk zagen, de dominee bij het altaar stond te wachten met Samuel en Nelson, beiden even knap en gedistingeerd, de bergen bloemen en de bruidsmeisjes, zelfs nu nog verdween de ongelovige uitdrukking niet van hun sceptische gezichten. Ik kon de vragen in hun ogen zien en de roddels horen. Hoe had Olivia Gordon het hart weten te veroveren van zo'n knappe man als Samuel Logan? Had haar vader een man voor haar gekocht? De ogen van jonge ongehuwde vrouwen, die nog wachtten op de man van hun dromen en de perfecte echtgenoot, zagen groen van jaloezie. Ik keek recht voor me uit, zelfverzekerd, uitdagend.

Nelson keek naar me met die ondeugende grijns van hem toen ik naar het altaar liep. Samuel straalde. Hij hield zijn schouders recht, stak zijn borst vooruit. Er viel een stilte in de kerk toen de dominee met de plechtigheid begon, de woorden en gebeden en beloften reciteerde die me voorgoed aan deze man zouden binden en deze man aan mij.

Toen ik mijn belofte aflegde, liet ik mijn ogen even afdwalen naar Nelson die erbij stond en fantaseerde een ogenblik dat ik met hem en niet met Samuel trouwde. Toen hij Samuel de trouwring overhandigde, boog hij zich naar me toe en gaf me een kus op mijn wang. Het hoorde niet bij het ceremonieel. Tk hoorde een paar onderdrukte kreten achter me, en mijn hart sprong op en een hete blos steeg naar mijn wangen. Samuel scheen het niet te merken, of anders dacht hij dat hij degene was die me zo opgewonden maakte.

De ringen werden gewisseld en de woorden werden uitgesproken. Toen de dominee ons tot man en vrouw verklaarde, begon het orgel te spelen en klonk er gejuich. Samuel kuste me en ik hield mijn ogen gesloten, zodat ik me kon verbeelden dat het Nelsons lippen waren. Toen liepen we als kinderen haastig weg over het middenpad en sommige volwassenen strooiden rijst over ons heen.

We stapten snel in de limousine, die haastig wegreed om ons voor te bereiden op de huwelijksreceptie. Samuel keek zo gelukkig. Zijn ogen waren twee kleine lampjes, helder en blij.

'Zo, mevrouw Logan,' verklaarde hij. 'Ik denk dat het je allemaal als een droom voorkomt.'

'Ja,' bekende ik. 'Dat is zo.'

'Moet ik in je arm knijpen?'

'Nee, Samuel, het is in orde. Ik knijp mezelf wel als het nodig mocht zijn,' zei ik. Hij lachte, sloeg zijn arm om me heen en trok me dichter naar zich toe. Ik sloot mijn ogen en vroeg me voor het eerst af of ik werkelijk een echtgenote kon zijn.

De receptie was elegant en vrolijk. Ik kon me niet voorstellen wat de maanden en maanden van plannen maken door de ouders van Nelson en van zijn verloofde, nog hadden kunnen verbeteren. De cateraars hadden voortreffelijk werk gedaan. We hadden geen kosten gespaard. Er was van alles: tournedos, kreeft, garnalen, kalkoen, clams en pasta, prachtige schalen groenten en fruit, en verrukkelijke desserts. De decorateurs hadden de kamer veranderd in een sprookjesland van bloemen en glitter. Ons orkest speelde goed, en alle gasten die we hadden uitgenodigd, waren er. Het was minstens zo mooi als Nelsons verlovingsfeest. Als iemand ons een complimentje gaf over de receptie, keek Samuel naar mij en gaf mij alle eer.

'Zij heeft alles gepland,' zei hij. 'Ik had het te druk met het werk aan ons huis. Er bestaat in heel New England geen vrouw die capabeler is dan zij.'

'Je kunt je geen trouwer onderdaan wensen,' plaagde Nelson me toen hij dat hoorde.

'Ik zou om jou kunnen vragen,' kaatste ik terug. Hij sperde zijn ogen open en toen lachte hij en maakte een elegante buiging.

'Dat hoeft u niet te vragen, madame. Ik zal altijd een trouw onderdaan zijn,' verklaarde hij, en weer vroeg hij me ten dans terwijl zijn verloofde zich elders ophield.

'Maai- ik zal nu Samuels toestemming moeten vragen. Je bent nu zijn vrouw,' zei hij, en wendde zich tot Samuel.

'lk ben zijn vrouw, maar nog steeds een onafhankelijk mens,' viel ik hem in de rede. Nelson keek naar Samuel, die al door iemand afgeleid werd, haalde zijn schouders op en strekte zijn armen naar me uit. Ik ging maar al te graag naar hem toe. In mijn gedachten zweefden we over de dansvloer. Maar toen ik mijn ogen opende en naar rechts keek, zag ik dat Belinda naar ons staarde en glimlachte. Ogenblikkelijk verstarde ik.

Later, voordat Samuel en ik naar het jacht vertrokken, kwam Belinda naar me toe en fluisterde in mijn oor: 'Misschien ben je te gauw getrouwd, Olivia. Misschien had je nog een kans.'

'Wat bedoel je, Belinda? Doe niet zo belachelijk,' zei ik snel, opdat ze verder haar mond zou houden. 'Zorg jij nou maar voor papa als ik weg ben. Je hebt nu een grotere verantwoordelijkheid in huis.'

'Waarom? Carmelita en Jerome zijn er toch.''Ik bedoel niet het dagelijkse werk. Ik bedoel de zorg voor papa.'

'Papa's moeten voor hun dochters zorgen, niet de dochters voor hun papa's,' zong ze. "Veel plezier op je boot, Olivia, en vertel me alles als je terugkomt.'

Ze omhelsde me en ging toen met Arnold dansen.

'Klaar?' vroeg Samuel.

'Ja. Ik wil alleen even afscheid nemen van mijn vader,' zei ik, terwijl ik Belinda nakeek. Ze knipperde met haar ogen naar Nelson. Ik zag dat hij een glimlach onderdrukte.

Ik onderbrak papa's conversatie om hem te vertellen dat ik wegging.

'Je zag er zo mooi uit in de kerk, Olivia. Je moeder zou trots op je zijn geweest,' zei hij.

'Dank je, papa.'

'Ik hoop dat je een heerlijke huwelijksreis hebt, en maak je geen zorgen over de dingen hier, oké? Alles komt in orde, met mij en met de zaak.'

ik hoop het, papa,' zei ik, en staarde weer naar Belinda. Ze dronk te veel champagne, en ik maakte er een opmerking over tegen papa.

'Maak je maar niet ongerust,' mompelde papa. ik houd wel een oogje op haar.'

We omhelsden elkaar en toen gaf ik Samuel mijn hand. We zwaaiden iedereen goedendag en verlieten de receptie. De limousine bracht ons naar de haven, waar ons jacht en de bemanning op ons wachtten.

ik ga het een steeds beter idee vinden, Olivia,' zei Samuel, toen we aan boord gingen en naar onze hut werden gebracht. 'Na zoiets is het goed om op jezelf te zijn, met alleen de zee om je heen, vind je niet?'

'Ja, Samuel,' zei ik. Ik vond het inderdaad een goed idee.

'Laten we ons verkleden en naar het achterdek gaan,' stelde hij voor en begon zijn jacquet uit te trekken. Hij stond op het punt zich in mijn bijzijn uit te kleden en hij verwachtte dat ik hetzelfde zou doen, maar ik was er nog niet klaar voor. Ik pakte wat ik aan wilde trekken en ging naar de badkamer om me te verkleden.

'Dat vind ik goed van je,' zei hij toen ik weer terugkwam.

'Zedigheid maakt de belofte van onze intimiteit des te aantrekkelijker; verklaarde hij. Toen glimlachte hij. 'Van nu af aan, Olivia, zullen we niets meer voor elkaar te verbergen hebben, het minst van alles ons lichaam.'

Ik probeerde ook te glimlachen, maar mijn hart bonsde te hard en te snel. Misschien had Belinda gelijk; misschien was het beter om je net zoals zij op zo'n dag voor te bereiden. Samuel pakte mijn hand en bracht me aan dek, waar we in ligstoelen zaten en bediend werden door een bemanningslid. We zagen de kust achter ons wegglijden toen we de zee op voeren, een nieuw leven tegemoet.

We dronken wijn en zagen de zon ondergaan.

'Moe?' vroeg hij.

'Ja. Het was een drukke dag.'

'Een opwindende dag. Ik ben heel erg gelukkig, Olivia. Ik beloof je dat ik een goede echtgenoot en vader zal zijn.' Hij lachte. ik weet dat als ik ook maar een haarbreed afdwaal, ik het van jou te horen zal krijgen.'

'Wat je ook doet, je moet het doen omdat je het zelf wilt, Samuel.'

'Natuurlijk,' zei hij. Hij boog zich naar me toe en gaf me een zoen op mijn wang. 'Zullen we naar bed gaan, mijn liefste mevrouw Logan?'

Ik haalde diep adem, keek omhoog naar de eerste zichtbare sterren en knikte. We gingen naar beneden naar onze hut. Zodra we binnen waren, draaide Samuel me naar zich toe en kuste me vol op de mond, zijn armen om mijn middel. Hij hield me zo lang vast, dat ik protesteerde omdat ik geen adem kreeg.

'Sorry,' zei hij. ik ben gewoon zo opgewonden. Ik heb zo lang gewacht op deze dag.'

'Lang? Niet zo erg lang, Samuel. Kijk maar eens hoe lang Nelson Childs wacht om te trouwen en op huwelijksreis te gaan.'

'O,' zei hij lachend, 'Nelson is al op huwelijksreis geweest, dat verzeker ik je. Jij wilde dat we zouden wachten, dus... daar zijn we dan na het wachten. Zal ik je helpen?' Zijn vingers raakten de knoopjes van mijn blouse aan.

'Nee, dat kan ik zelf wel,' zei ik snel. 'Laten wc het licht uitdoen,' ging ik verder. Hij lachte en draaide de lantaarns uit voor hij zijn trui uittrok. Zelfs in het donker draaide ik hem mijn rug toe en begon me uit te kleden. Mijn vingers trilden zo erg dat ik dacht dat ik hem misschien beter had kunnen laten helpen. Misschien zou dat het gemakkelijker maken. Ja, besloot ik. Ik sloeg de deken open en ging nog aangekleed op bed liggen. Samuel was al in zijn onderbroek.

'Wat doe je?' vroeg hij toen hij naast me kwam en merkte dat ik mijn kleren nog aan had.

'Wachten. Ik heb me bedacht. Kleed me uit,' beval ik, alsof hij een lijfknecht was.

'Graag,' zei hij. Ik hield mijn ogen dicht terwijl hij mijn rok openritste en langs mijn benen omlaag liet glijden. Ik deed mijn ogen pas weer open toen ik naakt was en hij zich tegen me aan drukte. Hij haalde zwaar adem en kuste mijn borsten. Hij kreunde en knabbelde zachtjes eraan. Ik gaf een zachte kreet toen hij zijn mond naar mijn buik bracht. Ik voelde een opwinding die ik me vroeger alleen maar verbeeld had.

'Olivia.' zei hij. 'Mijn eigen mevrouw Logan.'

Hij was tussen mijn benen, zijn harde lid tikte ertegen en toen kwam hij in me. Ik probeerde mijn kreten te onderdrukken. Het was pijnlijk, maar ik durfde het niet te laten merken. Dat hoefde ik niet. Hij wist het.

'Zoals ik al verwachtte,' zei hij. 'Een maagd. Dank je datje jezelf voor mij bewaard hebt,' ging hij verder, alsof ik hem mijn hele volwassen leven had gekend en een of andere belachelijke liefdesgelofte had afgelegd. Hij lachte en bewoog harder, sneller. Het bed schudde zo hevig, dat het hoofdeinde tegen de muur sloeg.

'Samuel,' riep ik, 'de bemanning.'

'Die leggen hun oren niet tegen de muren. Maak je niet bezorgd. Ze weten van wanten. Ze weten wat er gebeurt in een huwelijksnacht.'

Wat konden mannen grof zijn, dacht ik, zelfs op dit moment, zelfs over iets wat verondersteld werd een van de meest bijzondere dingen in je leven te zijn. De pijn duurde voort en bedierf het genot voor me, maar ik hield me in bedwang en kneep mijn ogen stijf dicht. Mijn hele lichaam was als een gebalde vuist.

'Ontspan je, mevrouw Logan,' psalmodieerde Samuel. 'Ont- spanje en geniet. Ik beloof het. Het wordt steeds beter,' zei hij.

Toen hij was klaargekomen, draaide hij zich om en lag hijgend naast me. Zijn borst ging op en neer.

'Goed,' mompelde hij. 'Goed.'

Ik rolde me op en trok de deken hoog op. Toen voelde ik zijn hand op de onderkant van mijn rug.

'Gaat het goed met je, mevrouw Logan?'

'Ja. Alleen erg moe.'

'Ik ook. Het huwelijk,' verklaarde hij lachend, 'is uitputtender dan ik dacht.'

We bleven allebei een tijdje stil liggen.

'Luister naar het geluid van het water tegen de romp,' zei Samuel. 'Is dat geen heerlijk slaapliedje, Olivia?'

'Ja.'

De boot sneed door het water, sneed de oude wereld weg en onthulde de nieuwe. Wat voor reis had ik ondernomen? vroeg ik me af. Ik viel in slaap en droomde dat ik het roer had overgenomen en het schip door de paarsblauwe nacht stuurde. Er was niemand anders aan boord. Ik meende Belinda's maffe lachje in het donker te horen en toen moeder, die in de verte zong. Ik stuurde in haar richting, maar er was niemand. Het werd nog donkerder. De boot slingerde op de golven. Recht voor me zag ik een klein licht. Toen ik dichterbij kwam werd het groter, helderder, en spoedig werd het Nelson Childs' glimlach. Ik zeilde recht door hem heen alsof hij een geest was en draaide toen wanhopig om, terwijl hij achter me vervaagde en verdween.

Voor me zag ik alleen maar nog meer duisternis.