13. Belinda's laatste kans

Toen Samuel me had thuisgebracht en met Belinda was teruggegaan om haar kleren te halen, belde ik Effie om haar te vertellen wat er gebeurd was en gaf haar opdracht het huis schoon te maken. Ik kon aan haar stem horen dat, ook al was ze geschrokken van het nieuws over papa, ze bijzonder blij was dat Belinda haar een paar dagen niet voor de voeten zou lopen. Ze was erg trots op haar werk en was bijna net zo van streek over wat Belinda gedaan had als ik.

Zodra ik klaar was met mijn telefoongesprek vroeg ik mijn eigen pas aangenomen huishoudster Loretta om thee voor me te zetten. Loretta was via een agentschap in Boston bij me gekomen en leek, dacht ik, qua karakter op Effie: serieus, oprecht en efficiënt. Ik zat bij het raam in mijn werkkamer en staarde naar de nog steeds heel grauwe wereld. Vanaf deze plaats had ik een beperkt, maar helder uitzicht op de zee achter het huis, en ik zag een treiler die naar het noorden voer.

Het schip wekte jeugdherinneringen bij me op, als ik vroeg in de avond met papa in het prieel zat. Belinda verveelde zich altijd als we alleen maar zaten te praten en naar het landschap keken, en hing meestal in huis aan de telefoon of ontving een paar vrienden die haar kwamen bezoeken.

'We boffen dat we bij de zee wonen,' zei papa. 'Ik kan me niet voorstellen wat voor leven je hebt in een hoog gebouw dat uitkijkt op nog meer steen, beton en staal. Wij hebben dit prachtige uitzicht en zien dag en nacht schepen voorbij varen en verbeelden ons dat we naar exotische havens of mooie landen varen. Op een dag denk ik dat je veel zult reizen, Olivia. Je zult vast meer van de wereld zien dan ik.'

'Waarom, papa? Waarom heb je niet meer gereisd?'

'O, ik denk dat ik te veel opging in de zaak. Tk vrees dat ik mezelf had vastgespijkerd aan de vloer van mijn kantoor. Doe niet zoals ik. Ga erop uit. Verken de wereld,' adviseerde hij. 'Maak een zeereis wanneer je maar kunt.'

Ironisch genoeg leek me dat nu voor mij meer een illusie dan het voor hem ooit geweest was. Ons bedrijf was letterlijk drie- of viermaal groter dan toen hij en ik buiten zaten en dromerig naar de passerende schepen staarden. Samen met de economische groei werd ook de verantwoordelijkheid drie- of viermaal groter, en met een zus die meer een kind was dan een vrouw, een man die beperkte zakelijke capaciteiten had, en nu een vader die invalide werd, zou mijn schip van avontuur voor lange tijd aan de kade gemeerd blijven, dacht ik.

In ieder geval moest ik denken aan Ishmael die kapitein Pelig in Moby Dick vertelt dat hij op walvisjacht ging om de wereld te zien. Pelig zei hem over de reling van het schip te kijken en hem te vertellen wat hij zag. Hij zag niets anders dan water en een verre horizon. 'Nou dan,' zei Pelig, 'hoe vind je het om de wereld te zien?'

Dat was het uitzicht op de wereld vanaf een schip gedurende het grootste deel van de reis die een zeeman maakte. Ik kon diezelfde wereld zien vanaf mijn eigen kust. Ik was geen echte zeeman en de zee, al kon die nog zo mooi zijn, oefende geen onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit. Misschien was mijn echte vader een zeeman, zoals mijn moeder me had onthuld, maar de hang naar de zee die hij in zijn bloed had was niet op mij overgegaan. Tk stelde me ermee tevreden te genieten van een passerend zeil nu en dan en hier te leven in mijn eigen wereld, waar ik veilig was en ik mijn lot min of meer in eigen hand had.

Nu ik hier zat, herinnerde ik me een keer dat ik alleen was met papa. We waren langer buiten gebleven dan gewoonlijk. De eerste sterren waren allang verschenen en de zon was achter een azuurblauwe hemel gezakt en veranderde de zee in een zilverachtig grijs. De lichten van boten mijlenver uit de kust werden zichtbaar. We zaten stil naast elkaar; we hadden geen van beiden zin om te praten. Eindelijk zei hij dat het tijd was om naar binnen te gaan. Moeder was al naar bed en Belinda zat in haar kamer aan de telefoon te kletsen, met dat misselijke, giechelende lachje van haar dat me dol maakte. Papa ging naar zijn werkkamer en stuurde mij naar mijn kamer. Later hoorde ik hem de trap op lopen en voor mijn deur blijven slaan. Hij keek bij me binnen.

'Lig je al in bed?' vroeg hij.

'Ja,' antwoordde ik. Ik voelde me behaaglijk en tevreden.

Niettemin kwam hij naar me toe en stopte me nog wat beter in voor hij zich bukte en me een nachtzoen gaf. Dat deed hij niet vaak en ik herinner me dat ik het een bijzonder moment vond.

'Jij en ik hebben een paar volwassen gesprekken gehad, Olivia,' zei hij. ik denk dat jij veel eerder volwassen zult worden dan andere meisjes van jouw leeftijd. Dat maakt me tegelijk blij en bedroefd,' zei hij. 'Je zult iets missen van je jeugd.'

'Je moet niet bedroefd zijn, papa. Ik vind het niet erg.'

'Oké,' zei hij glimlachend. 'Welterusten, kleine generaal.'

'Welterusten, papa,' zei ik.

Er waren niet veel van zulke tedere momenten in mijn leven, maar vanavond, nu ik hier in mijn eentje zat en aan papa dacht, die half verlamd was door een beroerte en als een invalide in het ziekenhuis lag, kwamen die schaarse herinneringen bij me terug, sommige als vage beelden, sommige heel levendig. Ik zat daar zo lang te denken, dat ik niet besefte hoeveel tijd er verstreken was. Het had Belinda blijkbaar een hele tijd gekost om haar spulletjes uit te zoeken. Waarschijnlijk protesteerde ze voortdurend omdat ze een keus moest maken.

De grijze lucht was loodkleurig en de zee leek in de schemering op te lossen, toen ik Belinda en Samuel hoorde binnenkomen. Belinda klaagde luid. Ik stond op en ging naar beneden om te zien wat er mis was.

'Effie heeft geen vinger uitgestoken om me te helpen, Olivia. Ze keek even naar ons en liep toen weg om te gaan schoonmaken of zo,' kermde Belinda. 'Wat is dat voor huishoudster? Ik wil dat je haar ontslaat.'

'Ze is de beste die we gehad hebben sinds Carmelita,' zei ik. 'Dit is niet het moment om mensen te ontslaan en nieuw personeel te zoeken, Belinda. Er zijn belangrijkere dingen. Ga maar naar de logeerkamer. Loretta zal je wel helpen,' zei ik, toen Loretta verscheen. 'Straks gaan we eten en dan proberen we allemaal tot rust te komen en kracht op te doen voor de komende dagen.'

'O, geweldig,' mopperde ze tegen Samuel. 'Het ziet ernaar uit dat ik nu een gevangene word in het huis van mijn eigen zus.'

'Nou, nee,' zei ik, 'maai- je zult je moeten gedragen zolang papa in het ziekenhuis ligt, en vooral als hij eruit komt en je hulp nodig heeft.'

'Misschien kan ik beter een reis gaan maken, zodat ik niemand in de weg loop,' zei ze bij wijze van dreigement.

Ik knikte.

'Ja, misschien wel,' antwoordde ik. Dat bracht haar een beetje van haar stuk. Ze begon te stotteren, maar ging toen naar de logeerkamer.

Belinda ging pas een reis maken toen papa uit het ziekenhuis werd ontslagen en zijn therapie thuis was begonnen. Zijn neuroloog dacht dat papa zestig procent van zijn vroegere motoriek terug zou kunnen krijgen, en hij zou verstaanbaar kunnen spreken, maar daarna zou een eventuele verbetering heel langzaam en moeilijk zijn. Het betekende dat hij uren moest doorbrengen met een logopedist en een fysiotherapeut. Er werd allerlei apparatuur naar het huis gebracht en zijn slaapkamer werd een therapiecentrum. Een tijdlang moesten we een speciale dag- en nachtverpleegster hebben. De activiteiten en aanwezigheid van al het medische personeel werkten op Belinda's zenuwen. Het was ironisch dat Belinda, die zijn bloedeigen dochter was, het niet kon verdragen hem zo klein en krom in zijn rolstoel te zien zitten. Ze vermeed hem zoveel mogelijk tijdens de maanden van therapie thuis. Ze was vaker dan gewoonlijk op kantoor, om alles te ontvluchten, en besloot eindelijk een reis te maken om een paar vrienden in Florida op te zoeken. Ik was in de laatste drie maanden van mijn zwangerschap, en al had ik me tijdens de hele zwangerschap goed gevoeld, toch was ik blij dat ik haar een tijdje kwijt was.

Papa vond het vreselijk om mensen tot last te zijn en begon bij elk bezoek dat ik hem bracht te klagen over zijn toestand en te zeggen dat ik iedereen weg moest sturen en hem met rust moest laten. Hij huilde ook veel, maar dokter Covington legde uit dat het bij zijn ziekte hoorde.

Ik probeerde hem op te vrolijken door elke middag een gedetailleerd rapport uit te brengen over de zaak, maar meestal was hij te uitgeput om te luisteren of het te begrijpen, en hij viel vaak in slaap terwijl ik cijfers oplas of over onderhandelingen discussieerde. Dan bleef ik nog even zitten om te zien of hij wakker werd, waarna ik hem achterliet in handen van de verpleegster.

Samuel was een trouw bezoeker van papa; hij ging bijna iedere dag. Hij hield er toch niet zo erg van om in een kantoor opgesloten te zitten en greep elk excuus aan om naar buiten te gaan en mensen te ontmoeten, zelfs al betekende het dat hij tijdens papa's hele therapie bij hem zat. Hij kreeg toestemming om papa mee uit rijden te nemen en plande zelfs een kort boottochtje op een bijzonder mooie dag in het weekend.

Voordat Belinda terugkwam uit Florida kwamen Nelson en Louise Childs bij papa op bezoek. Samuel kwam het me die middag vertellen en het speet me dat ik er niet geweest was, zelfs al vond ik dat ik eruit zag als een kleine opgeblazen ballon. Sinds het huwelijk had ik Nelson maar een paar keer en dan nog maar heel even gezien, maar dat was voordat ik er zo opgeblazen uitzag en waggelde in plaats van liep. Hij en Louise waren druk bezig hun huis in te richten en Nelson was begonnen meer juridische zaken aan te nemen. Ik hoorde dat hij een goed figuur had geslagen in de rechtbank en er werd zelfs over gesproken dat hij zich kandidaat zou stellen voor een benoeming tot rechter bij de plaatselijke rechtbank. Zes maanden na het huwelijk werd Louise ook zwanger.

'Hij probeert me bij te houden,' pochte Samuel.

'Ik vind het verwekken van een kind nauwelijks een grote prestatie, Samuel,' zei ik. 'Het is voor mij zeker geen bewijs van mannelijkheid.' Hij lachte alleen maar en schudde zijn hoofd naar me, zoals hij altijd deed als ik iets zei waarmee hij het niet eens was.

In de laatste maand van mijn zwangerschap was ik minder op kantoor. Samuel bracht de belangrijke papieren voor me mee naar huis, zodat ik ze kon doornemen. Op een avond had ik een kleine bloeding en moest ik naar het ziekenhuis worden gebracht. Het bleek niets ernstigs te zijn, maar tijdens de laatste twee weken was ik geïrriteerd en voelde ik me niet goed.

Toen, op een zondag, vlak voor het eten, brak mijn water. Sam bracht me halsoverkop naar het ziekenhuis, waar ik mijn eerst- geborene ter wereld bracht, een zoon, die we Jacob noemden, naar de vader van mijn vader.

Ik hield mijn baby in mijn armen en keek naar Samuels stralende gezicht.

'Hij is het beste wat we samen hebben gedaan, Olivia,' verklaarde hij.

'Wij hebben gedaan?'

'Nou ja. ik had er toch ook wel iets mee te maken?' protesteerde hij.

'Ja, een beetje. Dat is wat de mannen bijdragen, een beetje. Je had geen pijn in je rug, je was niet misselijk, je moest niet worstelen om uit een stoel op te staan en door een hel te gaan in de kraamkamer,' zei ik. Hij lachte.

'Nee, dat niet, maar hij lijkt wel op me, vind je niet?'

'Misschien groeit hij daar wel overheen,' zei ik, en Sam lachte nog harder.

'Olivia, als ik niet beter wist, zou ik denken dat als je zowel de moeder als de vader had kunnen zijn, je dat zou hebben gedaan en het nog prettig zou hebben gevonden ook,' zei hij.

Misschien had hij wel gelijk. In ieder geval, dacht ik, kijkend naar Jacobs kleine handjes en voetjes, was ik begonnen mijn eigen gezin te stichten.

We namen onmiddellijk een kindermeisje in dienst om me te helpen met Jacob. Ze heette Thelma Stuart. Ze had zelf vijf kinderen gehad, die nu allemaal volwassen waren en hun eigen leven leidden. Haar man was twee jaar geleden gestorven. Ze zocht werk om zich bezig te houden en had anderhalfjaar gewerkt als kindermeisje voor een echtpaar dat ik kende, en dat onlangs naar Florida was verhuisd. Ze was een vriendelijke, zorgzame vrouw. Ik bofte met haar, vooral in de eerste tijd, want Jacob was een koliekachtige baby.

Niettemin was Samuel in extase omdat onze eerstgeborene een zoon was, en de kleine Jacob scheen papa op te vrolijken. Hij genoot oprecht van onze bezoeken met Jacob en keek geanimeerder als de baby erbij was. Hij vond het heerlijk om hem vast te houden. Hij kon toen zijn arm alweer gebruiken en had voldoende kracht om de baby een paar minuten te wiegen, zolang

Thelma maar naast hem stond. Dat hoefde ik haar niet te vragen. Vanaf de eerste dag dat ze bij ons kwam werken, was Thelma even beschermend ten aanzien van Jacob als ik.

Belinda had een vreemde reactie bij het zien van haar kleine neefje. Ze wenste me natuurlijk geluk met hem, maar het interesseerde haar niet om hem vast te houden, hem te voeden of lang in zijn nabijheid te zijn. Ze zei tegen Thelma dat baby's haar zenuwachtig maakten. Als ze naar Jacob keek en dan naar mij, wisten we allebei waarom haar gezicht zo gespannen was.

'Wie had ooit kunnen denken dat jij nog eens moeder zou worden?' zei ze lachend. Ze wilde me plagen, maar ik staarde haar nijdig aan.

'Waarom niet?' vroeg ik na een ogenblik. 'Ik heb zolang de jouwe moeten zijn.'

'Leuk, hoor. Zie je nou, Thelma, ze kleineert me altijd. Ik zou er een complex van kunnen krijgen.'

'Spaar ons, alsjeblieft,' riep ik uit.

Thelma lachte, maar ik wist dat ze opmerkzaam genoeg was om te beseffen wat een last Belinda was geweest, en nog steeds was.

Toen Louise Childs beviel, was Samuel opnieuw in extase. Hij kwam naar kantoor om het me te vertellen, met een brede, vergenoegde lach.

'Raad eens?' zei hij, toen hij mijn kamer binnenkwam, 'Louise is vanmorgen bevallen, maar het was een dochter.'

'Er is niets mis met een dochter, Samuel. Gaat het goed met moeder en kind?'

'Ja, maar niet met Nelson. Hij is ondergedoken,' zei hij lachend.

'Het enige wat minder intelligent is dan een chauvinistische man is een mossel,' verklaarde ik, en hij bulderde van het lachen.

'Maar toch heb Ik een zoon,' schepte hij op.

Het eerste jaar van Jacobs leven ging zo snel voorbij, dat ik gewoon niet kon geloven dat we zo gauw al zijn eerste verjaardag vierden. Papa was zoveel vooruitgegaan dat hij een kort gesprek kon voeren en kon lopen met een looprek. Maar zijn arm kreeg nog niet de helft van zijn vroegere kracht terug en zijn hand leek meer op een klauw. Hij moest heel langzaam eten en het was altijd een smeerboel. Belinda kon niet langer samen met hem eten en vermeed het dan ook.

ik word misselijk als ik de soep langs zijn kin zie druipen of eten op zijn lip zie, Olivia. Schreeuw niet tegen me,' gilde ze, toen ik klaagde dat ze papa elke avond alleen liet eten. 'Ik kan niet eten en dat brengt hem nog meer van streek.'

Ik twijfelde er niet aan of het kostte haar moeite bij hem aan tafel te zitten. Ze kon nooit veel verdragen. Zelfs een snee in haar vinger joeg haar de stuipen op het lijf. Bij het zien van bloed werd ze witter dan melk. Ik vergat nooit hoe ziekelijk bleek en angstig ze keek op de avond dat haar premature foetus werd geboren.

'Probeer alsjeblieft hem niet het gevoel te geven dat hij een soort griezel is, Belinda. Denk je eens in wat hij doormaakt en denk eens aan de onaangename dingen waar hij je doorheen heeft geholpen.'

ik zal het proberen,' beloofde ze, maar ze at nog steeds maar zelden samen met hem.

Misschien was het ook maar beter voor papa als hij haar niet zag. Ze deed nog steeds weinig in haar leven. Ze probeerde een avondcursus voor secretaresse te volgen. Ze beloofde goed haar best te doen en wat reëel werk te verzetten op kantoor. Papa was heel hoopvol gestemd, en was diep teleurgesteld toen hij een paar maanden later hoorde dat ze niet meer naar de cursus ging. Ze beweerde dat ze erheen ging, maar maakte in plaats daarvan afspraakjes met haar gedegenereerde vrienden, en ging of naar bars, of, als het goed weer was, naar een feest op het strand of op iemands jacht. Ik wist op den duur niet meer met wie ze uit was en wanneer. Er waren gewoon te veel nieuwe jongens in haar leven.

Ik hoorde natuurlijk alle verhalen die over haar de ronde deden. Onze kennissen, vooral de vrouwen van onze zakenrelaties, vonden het prachtig om ons die verhalen over te briefen. Ik besloot tot daden over te gaan en ging op een middag naar papa. Ik was vastbesloten mijn zus te beletten alles wat goed en respectabel was in onze familie af te breken. Waarom moest ik bang zijn om naar goede restaurants of sociale evenementen te gaan, omdat iemand een opmerking over haar zou kunnen maken en mijn avond bederven?

Papa zat te soezen in de zitkamer toen ik kwam en ik maakte hem wakker. Ik vertelde hem dat ik over Belinda kwam praten. Zijn blik werd somber.

'We kunnen haar niet langer negeren,' begon ik. 'Ik heb geschreven naar het Collier Business College in Boston, en Belinda daar voor een jaar ingeschreven. Gisteren sprak ik met nicht Paula, en ze heeft toegestemd haar kamer boven aan Belinda te verhuren. Het is op loopafstand van school. Je moet erop staan dat ze daarheen gaat en je moet erbij zeggen dat je haar geen cent meer geeft als ze het niet doet en niet slaagt. Als je nu niet heel flink tegen haar optreedt, papa, weet ik niet wat er van haar terecht moet komen. Dit is de allerlaatste keer dat ik probeer te helpen.'

Hij staarde me aan met die grote, waterige ogen. Zijn onderlip hing nog omlaag in de rechtermondhoek, waardoor een paar tanden te zien waren.

Hij knikte en beloofde het, maar ik moest naar het huis en erbij zijn toen Belinda zich als gewoonlijk verzette.

'Ik wil niet bij nicht Paula wonen,'jammerde ze. 'Ze is oud en zuur. Ze zal mijn leven onmogelijk maken. Ik heb liever mijn eigen appartement,' besloot ze. 'Anders ga ik niet.' Ze stampvoette als een nukkig kind van vijf.

'Dat is een enorme uitgave en eerlijk gezegd, Belinda, zou het een gok zijn in jouw geval, en papa en onze familie hebben al genoeg geld verloren door jou. Je hebt geen eigen appartement nodig. Nicht Paula woont alleen. Het zal voor jullie allebei een goede oplossing zijn.'

'Zij heeft mij nooit aardig gevonden, papa,' kermde ze, 'en ik haar niet. Zij is die nicht met haar op haar kin. Hoe kan een vrouw zichzelf in de spiegel bekijken en haren op haar kin laten groeien?'

'Ze hoeft niet van je te gaan houden, Belinda, en jij niet van haar. Houd je gewoon aan haar regels en ga naar school. Dit is je allerlaatste kans iets van je leven te maken.'

'Waarom? Ik ga toch trouwen. Ik zal er alleen voor zorgen dat ik trouw met iemand die geld heeft.'

'Wanneer?'

'Gauw,' beloofde ze.

'Tot die tijd kun je iets nuttigs Ieren. Je kunt terugkomen en bij ons in de zaak werken als je wat presteert.'

'O, fantastisch,' kermde ze. Ze wendde haar blik van me af en keek naar papa. 'Ik kan niet een jaar naar Boston gaan. Papa heeft me hier nodig.'

'Je bent hier niet vaak, en als je er bent, help je hem toch niet,' snauwde ik. 'Papa en ik hebben dit besproken en je gaat naar school of je zoekt een baan, een echte baan, niet bij ons. Eerlijk gezegd kun je niets voor ons doen, maar misschien kun je werk krijgen als serveerster of zo.'

'Serveerster? Nooit van mijn leven.'

'Papa geeft je geen geld meer,' zei ik streng.

'Papa,' smeekte ze, zich naar hem omdraaiend, ik keek naar hem en hij sloeg zijn bedroefde ogen naar me op. Ik maakte een grimas, waarschuwde hem voet bij stuk te houden.

'Olivia heeft... gelijk,' zei hij. Hij worstelde met de woorden, maar hij kreeg ze eruit. 'Het was verkeerd van me om je niet eerder te dwingen iets te doen.'

'O, geweldig. Jullie vormen een gesloten front tegen me!' Ze sloeg haar armen over elkaar en pruilde een tijdje. Haar intrigerende geest draaide en kronkelde in dat verwende hoofd van haar als een slang in een mand. Toen verhelderden haar ogen. 'Krijg ik een toelage voor Boston?' vroeg ze.

'Je krijgt wat je nodig hebt, wat je redelijkerwijs nodig hebt,' zei ik.

'Papa moet beslissen hoeveel ik krijg,' viel ze uit. 'Dan ga ik.'

Ik keek naar hem en hij sloot zijn ogen, deed ze weer open en knikte naar me.

'Je bent een verwend mormel, Belinda. Je hebt alleen maar genomen van je familie en je hebt er niets voor teruggegeven.'

'Ik doe wat ik kan,' riep ze uit. 'Ja toch, papa?'

Zijn gezicht vertrok.

'Laten we hier een eind aan maken,' zei ik. 'Papa kan niet veel meer hebben. Ik zal een regeling treffen voor je vervoer en nicht Paula vanavond bellen.'

'Je kunt gewoon niet wachten tot je me kwijt bent, hè? Ik snap niet waarom,' zei ze met een verbijsterd gezicht, ik probeer niet iemand van je af te nemen.'

'Je kunt niemand van me afnemen die ik niet onmiddellijk zou opgeven als ze met jou mee zouden gaan, Belinda.'

'Hè?'

'Laat maar,' zei ik. ik hoop datje deze keer echt zult proberen iets goed te doen. Ik meen het. Anders...'

'Wat anders?'

'Verkoop ik je aan de hoogste bieder,' zei ik en liet haar achter om zich gereed te maken.

Ondanks haai- protesten was Belinda blij dat ze weg kon. Ze ging altijd graag naar Boston. Ze haalde papa over een nieuwe garderobe voor haar te kopen, ondanks mijn protesten, en ik wist dat ze van plan was nicht Paula in de steek te laten en een eigen appartement te zoeken zodra ze het voor elkaar kon krijgen. Dan zou ze haar zaagselvriendinnen in Boston uitnodigen en de hele poging om haar te helpen iets van haar leven te maken zou weelde mist ingaan, dat wist ik zeker. Maar ik had het in ieder geval geprobeerd. Ik vond dat ik mijn plicht dubbel en dwars had gedaan.

Ik kon niet weten wat ik me daarmee op de hals had gehaald. Ik was zo dwaas te denken dat ik eindelijk de juiste keus had gemaakt voor Belinda. Ze begon haar schooltijd zonder verder gejammer en gekerm. Ze kon in het begin zelfs goed opschieten met nicht Paula, en na een paar weken stuurde ze ons vrij goede rapporten van het Business College.

Nu ze uit Provincetown verdwenen was, kwam er langzamerhand ook een eind aan het geroddel en kon ik me concentreren op de zaak en mijn gezin. We breidden nog verder uit. Samuel vertelde me dat Nelson vond dat we naai" de beurs moesten gaan en aandelen uitgeven in ons bedrijf.

'Laat hem maar komen om het zelf met me te bespreken,' zei ik, maar Nelson kwam niet.

Zijn vader trok zich terug uit de firma en Nelson werd senior partner. Hij won een paar belangrijke zaken in Boston en er werd zowel in de lokale kranten als in de kranten in Boston over hem geschreven. Nelson werd toen benoemd voor een ambtstermijn als rechter. Aangenomen werd dat hij zich in de nabije toekomst kandidaat zou stellen voor een politieke functie.

Ik herinner me dat ik het gevoel had dat ons leven een lange, moeilijke bocht had genomen en we nu in kalm vaarwater waren, betrekkelijk veilig en tevreden. Jacob draafde rond en bracht veel middagen door met papa, die zich zo goed begon te voelen dat hij de rook- en dieetregels ging overtreden. Toen ik hem daarover onderhield, smeekte hij me hem zijn simpele kleine genoegens te gunnen. Dat was alles wat hij nog had, beweerde hij.

Ik ging zo op in mijn eigen werk dat ik weinig aandacht besteedde aan Samuel en niet merkte dat hij ongeduldig was. Op een avond na het eten legde hij zijn bestek neer en plantte zijn ellebogen op tafel.

'Het wordt tijd dat we eens met elkaar praten, Olivia,' begon hij vastberaden. Zijn ogen waren als twee steekvlammen op me gericht.

Het was niets voor Samuel om zo'n toon tegen me aan te slaan, vooral niet waar de bedienden bij waren. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek naar Thelma die net klaar was met Jacob te voeren.

'Breng hem maar naar zijn kamer, Thelma,' zei ik, en ze gehoorzaamde prompt. 'Wat is er, Samuel?' vroeg ik zodra ze weg was. 'Wat zitje zo dwars datje op een dergelijke toon tegen me spreekt waar Thelma bij is?'

'Je hebt geen idee?' vroeg hij verbaasd.

'Nee. Het spijt me, maar ik heb het ontzettend druk gehad de laatste tijd. In ieder geval ben ik niet in de stemming om een Vraag en Antwoord spelletje te spelen. Als ietsje hindert, zeg me dan wat het is, zonder overbodig dramatisch gedoe.'

Hij schudde zijn hoofd en wendde zijn hoofd even af. Toen keek hij me weer aan.

'Olivia, je deur is nu al maanden en maanden op slot. Ik heb het gerespecteerd en ik heb me niet aan je opgedrongen, maar het is niet natuurlijk dat een man en een vrouw op deze manier samenleven als ze getrouwd zijn,' zei hij. Toen leunde hij achterover. 'Weetje dat Louise Childs weer in verwachting is? In dat huwelijk zijn er geen gesloten deuren.'

'O, dus dat is het. Je bent bang dat Nelson Childs het van je wint in de kinderen-maken wedstrijd," zei ik beschuldigend.

'Nee, Olivia, dat is het niet. Mijn God! Ik heb ook mijn behoeften, mannelijke behoeften, en ik kan me niet voorstellen dat jij geen behoeften zou hebben. Al die maanden... heb je niet één keer wat belangstelling gevoeld, een beetje naar me verlangd?'

Hij keek verbijsterd, zelfs gekwetst. Ik liet me vertederen, ontspande me en nam een slok koffie.

'Ik heb het gewoon erg druk gehad, Samuel. Dal heeft niets met jou te maken.'

'Hoe bedoel je, dat heeft niets met mij te maken? Hoe denk je dat ik me al die tijd gevoeld heb? Jij gaat 's avonds slapen. Je zet je werk van je af en ligt even te piekeren. Ja toch?' Hij keek me scherp aan. 'Nou?'

'Sorry, ik had geen seks aan mijn hoofd.'

'Aan je hoofd?' Hij lachte en leunde toen naar voren, met gevouwen handen en zijn armen op tafel. 'Ik hoop dat je deur vanavond niet op slot is,' zei hij. Het klonk duidelijk als een dreigement. Ik voelde mijn gezicht warm worden en mijn hart begon te bonzen.

'Sla niet zo'n toon tegen me aan, Samuel. Dat neem ik niet. Ik ben niet iemands speeltje.'

Hij snoof.

'Speeltje? Daar heb je net zoveel van als... als een non.'

'Zo is het genoeg. Verander van onderwerp,' beval ik. Ik draaide me van hem af.

Ik voelde dat hij me even kwaad aankeek, toen stond hij op en liep de kamer uit. ik bleef bevend zitten. Hoe kon hij zo tegen me praten? Waar haalde hij de moed vandaan?

Miss Hot en Miss Cold... ik kon het de kinderen horen roepen. Ging dat nog steeds op voor mij? Samuel was allesbehalve een lelijke man en de meeste vrouwen die ik kende flirtten met hem en fantaseerden waarschijnlijk over hem. Ik wist niet waarom ik zo onverschillig zou zijn,maar ik kon het toch niet helpen? Ik zou beslist nooit zo zijn geworden als ik met Nelson was getrouwd, dacht ik. Ofwel?

Die avond morrelde ik aan het slot op de tussendeur, maar maakte het uiteindelijk niet open. Ik ging naar bed en liet het slot op zijn plaats. Toen ik het licht had uitgedaan hoorde ik dat Samuel probeerde de deur te openen en zachtjes vloekte. Na het eten was hij naar de zitkamer gegaan en had de rest van de avond daar cognac zitten drinken. Hij zat met zijn rug naar de deur en draaide zich niet om toen ik naar binnen keek voor ik ging slapen.

Ik begon in slaap te vallen toen ik iets hoorde wat op een sleutel leek die werd omgedraaid in het slot van mijn deur. Ik opende mijn ogen en luisterde en zag toen de deur opengaan.

'Wie is daar?' riep ik, toen het licht uit de gang naar binnen viel.

'Het is je man maar,' zei Samuel met een kort, kil lachje. 'Weet je nog wel?'

'Je hebt een sleutel van mijn kamer? Wat doe je?'

Hij liep naar het bed. Hij droeg een ochtendjas, maakte de ceintuur los en liet de jas op de grond vallen. Hij was naakt.

'Samuel, hou op. Ga onmiddellijk weg.'

'Ik laat me mijn rechten niet ontnemen,' verklaarde hij en ging naast me in bed liggen. Ik probeerde aan de andere kant eruit te stappen, maar hij pakte me bij mijn middel en drukte me stevig tegen zich aan. Ik kon de cognac ruiken. Het maakte me misselijk.

'Samuel!'

'Je bent vergeten hoe prettig het kan zijn, Olivia. Ik kom je geheugen opfrissen,' zei hij en lachte.

Ik probeerde hem weg te duwen, maar hij was te sterk en te vastberaden.

'Als je niet meewerkt, zweer ik je dat ik het iedereen zal vertellen. Ik vertel hel aan je vader. Ik vertel het aan je zus. Ik doe het!' zwoer hij. 'En je weet wat een grote mond zij heeft. Ik zal het zelfs aan Nelson vertellen,' ging hij verder, 'zodat hij ophoudt met me te plagen.'

Mijn adem stokte in mijn keel en mijn hart stond even stil.

Ik kon niets anders doen dan ophouden me te verzetten, en ik bleef kalm liggen. Toen ik dat deed, kwam hij op me af als een zeeman die wekenlang in zijn boot heeft rondgedreven zonder zoet water en eindelijk een glas krijgt aangereikt.

'Zo,' zei hij, toen hij was klaargekomen, 'was dat niet fijn? Spijt het je niet datje het niet vaker hebt gedaan?'

Ik draaide hem mijn rug toe.

'Je hoeft me niet te bedanken,' mompelde hij.

De volgende dag probeerde ik kwaad te zijn, maar hij gedroeg zich alsof we uitstekend met elkaar konden opschieten. Hij lachte en maakte tegen iedereen grapjes en was vrolijk en opgewekt. Toen ik die avond thuiskwam, ontdekte ik tot mijn schrik dat het slot op de tussendeur verdwenen was.

Ik wilde me beklagen, maar hij stak zijn hand op.

'Nelson Childs zegt dat het een reden is voor echtscheiding,' zei hij.

'Wat? Heb je het aan Nelson verteld? Je had het recht niet over onze privé-aangelegenheden te praten. Hoe durf je!'

'Wat maakt het nu nog uit, Olivia? Dat is voorbij. We zijn nu weer echt man en vrouw. Geen muren en sloten meer tussen ons. Nee toch? Nee,' beantwoordde hij zijn eigen vraag.

Hij kwam die maand nog twee keer bij me en nog vaak daarna, tot ik besefte dat ik weer zwanger was. Dat scheen hij het liefst te willen.

'We krijgen nog een jongen,' verklaarde hij toen hij het hoorde. ik weet het gewoon.'

Ik gebruikte mijn zwangerschap als een excuus om hem uit mijn kamer te houden, en deze keer protesteerde hij niet toen ik het slot weer liet aanbrengen. Hij wilde niets doen om het kind in gevaar te brengen.

Een maand later beviel Louise van een zoon, Kenneth, en Nelson en Samuel vierden het tot diep in de nacht. Ik hoorde hem thuiskomen en in zijn bed neerploffen. Langzaam stond ik op en liep naar de tussendeur. Ik maakte de deur open en keek naar hem zoals hij aangekleed op bed lag. Hij stonk naar whisky en sigaren.

'Waar ben je geweest?'

'Wat? O?' zei hij glimlachend, 'mijn vrouw komt bij mij? Dat is iets wat ze nog nooit heeft gedaan. Zie je, het heeft gewerkt. Ze verlangt naar me.'

'Hou op. Je bent walgelijk. Ik denk niet dat Nelson zo dronken is geworden.'

'Nelson?' Hij lachte. 'Die hebben ze naar huis moeten dragen. Zo dronken was jouw dierbare, volmaakte Nelson Childs.'

'Hij is niet mijn dierbare, volmaakte Nelson Childs,' zei ik, en deed een stap achteruit. Sam lachte.

'Kom hier,' zei hij, en stak zijn armen naar me uit.

'Hou op!'

Ik draaide me angstig om. Hij deed zijn best om op te staan, maar viel achterover op zijn bed.

'Kom hier, Olivia Gordon Logan. Je echtgenoot verlangt naar

je.'

'Mijn echtgenoot is een dronken idioot,' snauwde ik.

'Hè?'

'Ga slapen en kom morgenochtend niet bij me klagen dat je je zo ellendig voelt,' zei ik. Ik trok me snel terug en deed de deur achter me op slot. Ik hoorde hem lachen en toen op de grond vallen. Een tijdje daarna bonsde hij op de tussendeur.

'Samuel, je maakt iedereen wakker. Hou op!' riep ik. Maar hij bleef bonzen. Ik moest opstaan en de deur openen. Hij struikelde, zwaaide en kwam mijn kamer binnen.

'Ik eis mijn echtelijke rechten op,' zei hij. Hij stak zijn rechterwijsvinger omhoog. Hij liep naar mijn bed en viel voorover dwars eroverheen met zijn gezicht voorover. Ik tilde zijn voeten op, trok zijn schoenen uit en gooide zijn benen op het bed. Toen trok ik mijn ochtendjas aan en ging naai* onze logeerkamer, hem kreunend in zijn dronkenschap achterlatend.

Hij schaamde zich voor zichzelf en verontschuldigde zich de volgende ochtend. Ik liet hem zwelgen in zijn berouw en zei geen woord tegen hem. Van alles wat hij had gedaan en gezegd, joeg zijn opmerking over 'mijn dierbare, volmaakte Nelstin' me de meeste angst aan. Ik had nooit iets gedaan of gezegd om Samuel de indruk te geven dat ik veel voor Nelson voelde. Uit welke bron putte hij die waarheid? vroeg ik me af.

Het zou niet lang duren voor ik die opspoorde. Belinda, die op haar onschuldige manier ervan genoot het zaad van de problemen in mijn wereld te zaaien om te zien welke oogst van verdriet ze voor me kon laten groeien. Blijkbaar was de oogst, ondanks mijn woede, nog maar net begonnen.